บทที่ 7ปล่อยใจ (2)เช้าวันถัดไปฉันตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าเพื่อเตรียมอาหารสำหรับคนตัวโตที่กำลังจะไปทำงานเหมือนทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา เมื่อทำอะไรเสร็จเรียบร้อยฉันก็ไม่ลืมที่จะจัดเตรียมชุดไปทำงานซึ่งเป็นเสื้อเชิ้ตที่อ่อนตามด้วยสูทราคาแพง ฉันเตรียมของไปพลาง ๆ ไปในระหว่างที่พี่เวลยังคงอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ สายตาก็กวาดมองนาฬิกาเรือนหรูราคาหลายล้านที่วางเรียงรายอยู่ในตู้ก่อนจะหยิบออกมาหนึ่งเรือนที่เห็นเหมาะเข้ากับชุดในวันนี้แกร๊ก!ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกตามด้วยร่างสูงของเวลตันเดินออกมาด้วยสภาพที่พันผ้าขนหนูหมิ่นเหม่ หยดน้ำเกาะที่เรือนร่างขาวเนียนพร้อมกับก้อนเนื้อแข็งแรงทำให้ฉันหลบสายตาแทบไม่ทัน“แพร...เตรียมชุดทำงานไว้ให้แล้วนะคะ” ฉันหลบสายตาและเดินเลี่ยงออกมาด้านนอกแค่เห็นแผ่นอกของเขาก็ทำให้ฉันกลับนึกถึงเรื่องเมื่อคืน...‘อะไรกัน แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ’“แพรไม่ไหวแล้วค่ะพี่เวล แพรเหนื่อย’‘เด็กดื้อ!”‘อื้อ พี่เวลคะแพรเหนื่อยจริง ๆ นะคะ ไว้วันหลังไม่ได้เหรอ’‘ก็นอนเฉย ๆ สิ เดี๋ยวทำเอง’‘คนใจร้าย’‘ว่าฉันเหรอ งั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องนอน’กว่าเขาจะปล่อยให้ฉันนอนก็เกือบเช้าแล้ว นี่ยังต้องตื่นมาทำอาหารให
Terakhir Diperbarui : 2025-07-13 Baca selengkapnya