All Chapters of นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ทันทีที่ออกมาจากเรือนสกุลเจียงแล้ว เฉินอี้หยางกลับจวนทันทีไม่ได้ไปตามหาเจียงชุนหลินอยู่สกุลอย่างที่เจียงฮูหยินกล่าวมา ไม่แน่ว่าตอนออกมานั้นเขาคงสวนทางกับนางกระมังเกรงว่าปานนี้ เจียงชุนหลินคงรออยู่ที่จวนแล้วแต่ทว่ากลับว่างเปล่า…เสมือนคำพูดในความคิดเหล่านั้นจะเป็นเพียงการกล่อมเกลาจิตใจให้สงบนิ่งเท่านั้นทันทีที่เฉิงอี้หยางก้าวพ้นประตูเข้ามากลับพบว่าภายในจวนเงียบงันไร้เงาของผู้เป็นภรรยา สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ ก่อนเอ่ยถามเหล่าสาวใช้และได้รับคำตอบว่าเจียงชุนหลินยังไม่กลับมา‘เจียงชุนหลินจะหายไปที่ใดได้หากมิใช่จวนสกุลเฝิง’จู่ๆ ถ้อยคำของเจียงฮูหยินก็ดังก้องขึ้นมา สายตาคมกริบดูวูบไหวไปชั่วขณะก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความนิ่งเฉยเฉิงอี้หยางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันหลังหมุนตัวเดินออกไปจวนอีกครั้งทันที…เขายังเชื่อใจนางได้อีกหรือไม่“คุณชายจะไปที่ใดหรือเจ้าค่ะ…”เขากล่าวเสียงเรียบ “หากข้าไม่อยู่แล้ว…ดูแลฮูหยินให้ดี”ณ จวนสกุลเฝิง“ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว” น้ำเสียงหวานกล่าวออกมาแผ่วเบา เจียงชุนหลินปล่อยให้ท่านหมอทำแผลให้เสร็จแล้วก็หมายจะกลับจวนทันทีทว่ากลับถูกรั้งเอาไว้หากรู้ว่าเจ็บตัวแล้วเขาจะ

เสียงเปลวเพลิงลุกโชนดังกระหึ่มมอดไหม้จวนสกุลเจียงจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม นายท่านเจียงในยามนี้มีสภาพอนาถหอบหายใจหนักรีบร้อนตักน้ำจากตุ่มสาดใส่กองเพลิงเบื้องหน้า ด้านข้างนั้นคือร่างของเจียงฮูหยินที่ถูกช่วยออกมาในสภาพหมดสติอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับเขยื้อนแสงแดดยามรุ่งสางเริ่มสาดส่อง เมื่อผู้คนได้ยินเสียงไฟโหมกระหน่ำต่างพากันตื่นจากนิทราก่อนจะเห็นเปลวเพลิงที่ลุกท่วมแผดเผาคฤหาสน์หลังโตของสกุลเจียงก็ต่างพากันแตกตื่นร้องตะโกนโวยวายไปทั่ว บางคนพยายามเข้าช่วยดับไฟทว่ากลับไร้ผลในขณะเดียวกัน เฝิงอวี่เซี่ยนยืนอยู่ท่ามกลางเงาสลัว สายตาทอดมองเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยแววตานิ่งสงบแต่ทว่ามือทั้งกลับสองกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ความรู้สึกสุมแน่นในอกเดือดพล่านประหนึ่งเปลวเพลิงที่กำลังลุกโหมหานมู่เฉินที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามเสียงเย็น “มิใช่ว่าเจ้าตั้งใจลากมันไปคุกเข่าต่อหน้าดวงวิญญาณบรรพชนสกุลเฝิงที่ปรโลกหรอกหรือ…”“…”“แล้วเหตุใดจึงละเว้นชีวิตมันกัน”แน่นอนว่าหานมู่เฉินย่อมไม่เข้าใจนัก ว่าแท้จริงแล้วบุรุษผู้นี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือจู่ๆ พลันรู้สึกผิดนึ

แม้ว่าจะสามารถดับไฟที่ลุกโชนที่จวนสกุลเจียงได้แล้วแต่สิ่งที่เหลือกลับเป็นเพียงเศษซากและตอไม้ที่ผุพังเท่านั้นไม่รู้ว่าเหตุการณ์ขึ้นเกิดขึ้นได้อย่างไรเพราะความจงใจหรือฝีมือของผู้ใดกันแน่ แต่ทว่าเจียงชุนหลินรู้สึกปวดหนึบคล้ายจะหายใจไม่ออกแทบหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายเลือดตอนที่เห็นสภาพของบิดาและมารดานั้น นางพลันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะคล้ายว่าสวรรค์ช่างเมตตาเห็นใจไว้ชีวิตของคนทั้งคู่ไม่พรากไปจากนางอย่างโหดร้าย แม้ว่าเหล่าสาวใช้คนงามในจวนทั้งหลายต่างถูกไฟคลอกไม่มีผู้ใดสามารถหนีออกมาได้ทัน“หลับไปแล้วงั้นหรือ…” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเงียบงันเจียงชุนหลินถอนหายใจออกมาพลางพยักหน้าเล็กน้อยท่าทางไร้เรี่ยวแรงจะยืนนางปิดประตูเรือนลงแผ่วเบาก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางหมดแรง ใบหน้าของนางหมองคล้ำ ดวงตาบวมเป่งจากการร้องไห้หนักๆ มาตลอดทั้งวัน“ข้าเหนื่อยเหลือเกิน…” น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบาเจียงชุนหลินเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของสามีด้วยความปรารถนาที่จะโอบกอดเขา ทว่า...นางกลับต้องชะงัก เมื่อจู่ๆ นั้นเฉิงอี้หยางพลันถอยหลังออกไปห่างจากนางทันที!!!เกิดอันใดขึ้นงั้นหรือ…!?ใบหน้าคนงามขมวดคิ้วมุ่นด้ว

ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา เจียงชุนหลินเอาแต่ทำตัววุ่นวายคอยหลีกเลี่ยงที่จะพบหน้าหรือไม่แม้แต่จะสบตาเฉิงอี้หยางเพียงแวบเดียวเลยด้วยซ้ำ…นางโกรธเขาไม่น้อยทว่าในใจก็สับสนว้าวุ่นเสียจนไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรต่อไป“แม่…กลายเป็นภาระของเจ้าหรือไม่?”น้ำเสียงอ่อนล้าของเจียงฮูหยินขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมากอบกุมมือของบุตรสาวไว้แน่น ดวงตาของนางฉายแววเวทนาตนเองไม่น้อยเจียงชุนหลินได้ยินแล้วพลางเงยหน้ามองมารดา นางเม้มฝีปากแน่นภาระหรือ…?ยามนี้ จวนสกุลเจียงที่เคยสูงศักดิ์กลับร่วงหล่นลงมาเพียงชั่วพริบตาทุกสิ่งทุกอย่างสูญสิ้นไปจนไม่หลงเหลือสิ่งใดภายหลังเหตุการณ์ไฟไหม้ในคืนนั้น บิดาของนางพลันถูกเรียกตัวเข้าวังกะทันหันถึงขั้นส่งทหารจากวังหลวงมาตามถึงที่จวนสกุลเฉิงเพื่อสอบสวนคดีทุจริตในราชสำนัก ซึ่งเป็นการตรวจสอบย้อนหลังไปหลายสิบปี ตั้งแต่ยามที่ท่านพ่อรับราชการเป็นขุนนางครั้งแรกมิใช่ว่าที่ผ่านมานางไม่รู้เลยแม้แต่น้อยแต่ทว่า…ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาบิดาพยายามชุบตัวให้ใสสะอาดเสมือนสายน้ำแต่ภายในกลับเป็นน้ำที่ตกตะกอนเพียงแค่มีผู้ยื่นมือไปกวนก็พลันขุ่นมัวขึ้นมาที่ผ่านมาล้วนกล่าวได้ว่าสวรรค์บังตาหรือเห็นใจกันแน่ถึง

เกรงว่าคงเป็นนางที่ตาฝาดไปเองกระมัง…หลี่จื่อหนิงหรี่สายตาลงเพ่งมองบุรุษตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าพลางกระพริบตาถี่ๆ อย่างไม่อยากเชื่อสายตาราวกับว่าตาฝาดมองเห็นผิดเพี้ยนไปเหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ได้กัน…!?นางกำลังนอนหลับอย่างสบายใจ ทว่าสะดุ้งตื่นเมื่อสาวใช้เข้ามาปลุกบอกว่ามีคุณชายผู้หนึ่งมาหาถึงจวน เดิมทีหลี่จื่อหนิงขี้เซาไม่น้อยกว่าจะลืมตาตื่นลุกขึ้นมาจากเตียงได้ก็ใช้เวลาอยู่นานเอาแต่พลิกกายบิดขี้เกียจซ้ำแล้วซ้ำเล่าทว่าพอได้ยินสาวใช้กล่าวเช่นนั้น นางก็พลันตื่นเต็มตา ลุกพรวดขึ้นจากทันทีนางจะรู้จักผู้ใดได้อีกเล่านอกจากเฝิงอวี่เซี่ยน!แล้วเหตุใดจึงบุกมาหานางถึงจวนแต่เช้าตรู่เช่นนี้อย่างเร่งร้อนราวกับมีเรื่องด่วน…หรือเขาถูกทางการตามจับได้แล้ว?“มาหาข้ามีเรื่องอันใดกัน” นางเอ่ยถามด้วยเสียงแข็ง พลางเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยราวกับมิได้ใส่ใจ ทั้งที่ในใจนั้นกลับร้อนรนอยากจะเค้นความจากปากอีกฝ่ายออกมาตอนนี้ให้ได้หลี่จางเหว่ยซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ พอได้ยินประโยคก่อนหน้าจึงเอ่ยแทรกขึ้นทันที “เช้าปานนี้ต่อให้เป็นฮ่องเต้…จวนสกุลหลี่ก็ปิดประตูไม่รับแขก” เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ“เจ้าค่ะ”เหล่าส