All Chapters of นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

“น้ำเน่า!”“เหอะ! แค่นางเอกรักแล้วจะกลายเป็นพระเอกได้เหรอ”“อีกแล้วเหรอ”“โถ่เอ๊ย! พ่อตัวร้ายที่น่าสงสาร!”เสียงสบถดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเสียงพลิกหน้า กระดาษไปมาอย่างหัวเสียจื่อหนิงเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตประจำวันของเธอวนเวียนกับตัวเลขที่ไม่มีวันจบสิ้นจนกระทั่งวันหนึ่งเริ่มมีอาการวิตกกังวลสะสมจากความเครียดแทบทุกวันเกือบจะตายก่อนวัยอันควรจึงต้องหางานอดิเรกมาบำบัดจิตใจและการอ่านนิยายก็กลายเป็นทางออกของเธอทว่า…นิยายที่อ่านกลับทำให้ปวดหัวหนักกว่าเดิมเสียอีก!‘เคียงข้างทุกชาติภพ’กับผีน่ะสิ!นิยายเรื่องใหม่มาแรงจากนักเขียนโนเนมที่พอถูกตีพิมพ์วันแรกก็ขายหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึงวันแถมยังดังเป็นพลุแตก กลายเป็นกระแสในโซเชียลอยู่พักหนึ่งแน่นอนว่าจื่อหนิงไม่อาจพลาดเรื่องที่กำลังเป็นที่พูดถึงได้ แต่กว่าจะหาซื้อหนังสือเล่มนี้มาได้ก็ยากเย็นนักเพราะตีพิมพ์แค่รอบเดียวเท่านั้น!และต้องรอมือสองอยู่นานนับเดือนกว่าจะได้มาอ่านทั้งที่โดนรีวิวสปอยล์จนแทบหมดเล่มแล้วดังนั้นเธอจึงพยายามทำใจไม่คาดหวังอะไรกับมันมากนักแต่เธอกลับอยากรู้ว่า…พ่อตัวร้ายที่ถูกคนด่าสาปแช่งกันนักหนาจะร้

“อาหนิง!”หลี่จื่อหนิงพลันหันขวับไปมองทางต้นเสียงทันที สายตามองเห็นบุรุษผู้หนึ่งก่อนจะตะโกนน้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรน “เร็วเข้า! บุรุษผู้นี้จะตายอยู่แล้ว”ตอนนี้นางไม่สนว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใด ขอเพียงแค่สามารถช่วยชีวิตเฝิงอวี่เซี่ยนเอาไว้ได้ก็ก็พอแล้วสีหน้าของหลี่จางเหว่ยขมวดคิ้วมุ่นงุนงงไม่น้อย “เจ้ากำลังทำอันใดอยู่หลี่จื่อหนิง” เดิมทีนั้นพอได้ข่าวว่าเฉิงอี้หยางจะร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับเจียงชุนหลินและรับสตรีผู้นี้เป็นภรรยาหลี่จื่อหนิงย่อมรู้ใจไม่พอใจที่บุรุษที่นางหมายปองนั้นไปแต่งงานกับสตรีทั้งที่นางชมชอบและรักใคร่อีกฝ่ายมาเนิ่นนานหลายปีทั้งเอาแต่ร้องโวยวายว่าจะพังงานมงคลในวันนี้ให้ได้ แน่นอนว่าหลี่จางเหว่ยรู้สึกแปลกใจและคิดเอาไว้อยู่แล้วว่างานแต่งในวันนี้ต้องเกิดเรื่องแน่!แต่สิ่งที่ทำให้หลี่จางเหว่ยตกตะลึงยิ่งกว่านั้นก็คือ...เหตุใดเฉิงอี้หยางถึงยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ในขณะที่หลี่จื่อหนิงกลับกำลังโอบอุ้มร่างของบุรุษอีกคนที่อาบไปด้วยเลือด…!?“ช่วยข้าด้วย!”หลี่จื่อหนิงยังตะโกนร้องสุดเสียง หัวใจของนางกระตุกวูบ ร่างของเฝิงอวี่เซี่ยนในอ้อมแขนเย็นเฉียบขึ้นทุกขณะหลี่จางเหว่ยได้ยินเสียงร้อ

ยามนี้ใกล้พลบค่ำแล้วแต่บุรุษผู้นั้นยังคงนอนแน่นิ่งไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา นางที่เอาแต่นั่งเฝ้าอยู่ตลอดทั้งจึงรู้สึกเบื่อหน่ายไม่น้อยสุดท้ายแล้ว หลี่จื่อหนิงจึงตัดสินใจออกมาเรือนไปสำรวจบริเวณรอบๆ จวนแทนพอเหล่าสาวใช้เห็นหลี่จื่อหนิงออกมาจากเรือนต่างพากันจับกลุ่มซุบซิบนินทาทันที นับตั้งแต่ที่นายท่านและฮูหยินจากไปนั้น คุณหนูก็ถูกคุณชายตามใจจนเสียคน ไม่เคยถูกว่ากล่าวหรือลงโทษแม้เพียงสักครั้งทั้งที่มักจะวุ่นวายไว้ให้คุณชายต้องตามเก็บกวาดทว่าเมื่อวานนี้กลับต่างออกไป…ผู้ใดต่างก็รู้ว่า พักหลังมานี้คุณหนูมักเอาแต่วิ่งไล่ตามติดคุณชายเฉิงอี้หยางไม่ต่างจากเงา แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะพาบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งเข้าจวนทั้งที่ยังเป็นดรุณีน้อยที่มิได้ออกเรือน!เกรงว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไปถึงหูชาวบ้าน เกรงว่าคงถูกครหาว่าเป็นสตรีใจง่ายทำให้ตระกูลต้องอับอายขายหน้าบิดามารดาที่ล่วงลับไปแล้วคงต้องตายตาไม่หลับแน่!และแม้ว่าคุณชายจะดูไม่พอใจอยู่เจ็ดส่วนแต่ก็แน่แท้ว่าคงไม่อาจกล้าลงโทษน้องสาวให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ“หากคิดจะนินทาข้าดังปานนั้นก็พูดออกมาต่อหน้าเลย”เสียงหวานกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ หลี่จื่อหนิงยกจอกชาขึ้นจิ

หลายวันผ่านไป…ไม่ว่าเขาจะย่างกรายไปที่ใดหรือแม้แต่ทำสิ่งใดก็มักจะรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องอยู่ตลอดเวลา คราแรกเขานั้นรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อยแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปกลับกลายเป็นความเฉยชาหากสตรีผู้นี้คิดอยากจะทำสิ่งใดก็ปล่อยให้นางทำไปเถอะ เขาหาได้ใส่ใจไม่เฝิงอวี่เซี่ยนนอนเอนกาย หลับตาลงผ่อนคลาย ก่อนที่ความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นมา...นานเท่าใดแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้?เกรงว่าคงเกือบสิบปีได้แล้วกระมัง นับตั้งแต่จวนสกุลเฝิงประสบเคราะห์อันน่าหวาดกลัวนับตั้งแต่นั้นมาเฝิงอวี่เซี่ยนใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ไร้พ่อแม่ให้พึ่งพิง ไร้ญาติสนิทมิตรสหายที่จริงใจ ผู้คนรอบกายล้วนถือมีดซ่อนไว้เบื้องหลังหากเขาพลาดเมื่อไหร่ก็พร้อมจะลงมือ สายตานับสิบคู่จับจ้องเขาอยู่ทุกฝีก้าวและแม้ว่าจะได้กินอิ่มแต่ไม่อาจข่มตานอนหลับได้อย่างสบายใจจนกระทั่งสองสามปีมานี้…ราวกับสวรรค์ลิขิตให้เขาได้พบเจียงชุนหลิน นางคือคนผู้เดียวที่อยู่เคียงข้างเขาโดยมิได้คาดหวังสิ่งมดทั้งสิ้น ทว่าหากสวรรค์ลิขิตให้พานพบแล้ว…ไฉนจึงมิได้ลิขิตเส้นด้ายแดงเส้นวาสนาให้แก่กันด้วยเล่าเหอะ! ท่าทางเคลิบเคลิ้มเช่นนี้ เกรงว่าบุรุษผู้นี้คง

หานมู่เฉินพลันมองเห็นเงาร่างของคนผู้หนึ่งเดินพ้นขอบประตูเข้ามา ใบหน้าคมของเขาขมวดคิ้วแน่นท่าทางครุ่นคิด สายตาทอดมองอีกฝ่ายนิ่งๆ เหตุใดเขาถึงมองเห็นเป็นบุรุษผู้นั้นกันหรือคงตาฝาดไปเองทว่าในจังหวะนั้น…หานมู่เฉินกลับลุกพรวดขึ้นทันที เขาเร่งฝีเท้าก้าวเดินด้วยความเร่งรีบพุ่งตรงเข้าไปหาเฝิงอวี่เซี่ยนด้วยท่าทีร้อนรน“ข้านึกว่าเจ้าตายไปแล้วเสียอีก” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น แฝงความรู้สึกปะปนระหว่างตื่นเต้นกับโล่งอกเอาไว้หานมู่เฉินไล่สายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่บนลงล่างคล้ายกับสำรวจอีกฝ่ายให้แน่ใจ และเมื่อเห็นว่าไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เพิ่มเติมจึงถอนหายใจโล่งอกออกมาแม้ว่าเหตุการณ์ที่เฝิงอวี่เซี่ยนถูกเฉิงอี้หยางใช้คมดาบแทงลึกจนแทบเอาชีวิตไม่รอดในคืนวันแต่งงาน แม้จะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นล่วงรู้และหลังจากนั้นจู่ๆ บุรุษผู้นี้ก็พลันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหานมู่เฉินก็ทำใจไว้แล้วว่า รออีกวันสองวันคงต้องขุดหลุมฝังโลงเปล่าไว้รอรับร่างของเฝิงอวี่เซี่ยน ว่ากันตรงแล้วมีผู้ใดบ้างไม่ต้องการหมายจะเอาชีวิตคนผู้นี้ยิ่งเขามีสภาพอ่อนแอไร้หนทางสู้ก็เสมือนกับว่าโอกาสรอดยิ่งริบหรี่แม้แต่บุรุษผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มั