Semua Bab นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย: Bab 11 - Bab 15

เรื่องบางเรื่องในใต้หล้านี้ หากพลาดไปแล้วก็พลาดไปเลย ไม่สามารถหวนคืนย้อนกลับไปแก้ไขได้…ความรู้สึกของนางเองก็เช่นกันแม้วันนั้นเฉิงอี้หยางจะเอ่ยปากขอโทษจากใจจริงแล้วทว่าอย่างไรกัน มันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้?เจียงชุนหลินให้อภัยได้แต่ไม่สามารถลืมลงได้ ความรู้สึกที่ฝังลึกในใจมันยากที่จะขจัดออกไป “ทำอันใดอยู่หรือ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะสวมกอดภรรยาจากทางหลัง ใบหน้าของเฉิงอี้หยางฉายแววหมองคล้ำออกมาอย่างชัดเจน ภายในใจเต็มไปด้วยความหนักอึ้งที่ไม่สามารถระบายออกมาเป็นคำพูดได้ถึงแม้เจียงชุนหลินจะพูดคุยกับเขาเช่นเดิมแล้วอย่างไรกันแต่เฉิงอี้หยางกลับรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่เหมือนเดิมเจียงชุนหลินตกใจสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนปรายสายตาเหลียวไปมองก่อนน้ำเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา “ท่านทำอันใดหรือ”“ข้ากอดภรรยาไม่ได้งั้นหรือ”ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้รู้สึกอึดอัดเช่นนี้กันนางวางผ้าที่กำลังปักลงจากนั้นจึงค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย นัยน์ตาของนางสบเข้ากับดวงตาคมกริบของเขาอย่างเย็นชา “คราวหน้าหากทำให้ข้าตกใจแบบนี้อีก…เกรงว่าข้าคงต้องโดนเข็มทิ่มตำจนเลือดออกแน่”เฉิงอี้หยางได้ยินแล้วรู้สึกแปลกใจ

จู่ๆ บรรยากาศภายในจวนก็พลันเงียบสงัดลงมีเพียงเสียงใบไม้ต้องลมพลิ้วไหวแผ่วเบาเท่านั้น หลี่จื่อหนิงรู้สึกถึงแรงบีบที่มือแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนนางต้องนิ่วใบหน้าด้วยความเจ็บ“ปล่อยข้าได้แล้ว” เกรงว่ากระดูกของนางคงไม่ถูกเขาบดจนละเอียดหรอกกระมังน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้น ทว่าแรงบีบจากมือหนากลับแน่นิ่งไร้การตอบสนองราวกับเฝิงอวี่เซี่ยนยังคงจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองจิตใจล่องลอยไร้จุดหมาย หลี่จื่อหนิงพยายามดึงมือกลับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของนางกลับไร้ประโยชน์ไม่อาจหลุดพ้นได้จนกระทั่ง...เพี๊ยะ!นางพลางตบลงบนอกแกร่งของอีกฝ่ายอย่างแรงทีหนึ่งพร้อมกับยกเท้าเหยียดถีบเต็มแรง จนร่างสูงสะดุ้งไปเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยพันธนาการออกตุบ!“เพ่ย! ข้าเจ็บนะ!” นางถลึงตามองเขาด้วยความไม่พอใจหากท่านจะเศร้าโศกเสียใจปานนี้ก็ร้องไห้ออกมาเถอะ! ไฉนต้องมาทำให้นางเจ็บตัวด้วยเล่า…!?เฝิงอวี่เซี่ยนได้สติคืนมาแต่แววตายังคงเหม่อลอย สายตาคมปรายมองนางเพียงแวบหนึ่งก่อนจะหมุนกายเดินออกจากห้องโถงไปโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด“…”หลี่จื่อหนิงได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองตามแผ่นหลังที่ห่างออกไปจนลับสายตาพ่อตัวร้ายของนางเป็นอ

น้ำเสียงทุ้มต่ำของบุรุษผู้หนึ่งดังก้องขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย เหล่าชาวบ้านที่กำลังจับกลุ่มซุบซิบกันต่างพากันหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันทีหลี่จื่อหนิงเองก็เช่นกันนางปรายตามองบุรุษรูปร่างสูงสง่าก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง ผิวพรรณขาวสะอาด อาภรณ์สีเข้มเรียบหรูดูสูงศักดิ์ยิ่งนัก ทุกย่างก้าวเปี่ยมไปด้วยอำนาจและบารมีท่าทางเช่นนี้ไม่ต่างจากเทพเซียนผู้หนึ่งแต่ทว่า…เหตุใดนางถึงได้รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน!?เฉิงอี้หยาง…!ดวงตาเมล็ดซิ่งเบิกโพลงกว้างความตกใจเพียงเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย นางพลันก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุทันทีหลี่จื่อหนิงไม่ชอบบุรุษผู้นี้เอาเสียเลย!“ไม่ต้อง!” น้ำเสียงหวานตะโกนดังลั่นก่อนจะรีบควักถุงเงินออกมาจากสาบเสื้อแล้ววางลงตรงหน้าชายชราอย่างแรง นางเงยหน้าสบตามองด้วยความแข็งกร้าว“ขอแค่ไม่กี่ตำลึงนี้…มารดามีปัญหาจ่ายได้ไม่ต้องรบกวนให้ผู้ใดช่วยเหลือ”หลงจู๊เห็นดังนั้นก็ตาลุกวาวทันที เงินที่สตรีตรงหน้าจ่ายนั้นมากเกินไปเลยด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับของแค่ไม่กี่อย่างก่อนจะรีบคว้าเงินเก็บอย่างไว้ “เอาของไปแล้วข้าไม่รับคืน!”เกรงว่าวันนี้เขาคงโชคดีนัก ตั้งแผงขายยังไม่