Semua Bab อัศวินพ่ายรัก: Bab 11 - Bab 20

คฤหาสน์หลังงามปรากฏต่อหน้าเธอเป็นครั้งแรก พิมภาเจอครอบครัวของอัศวินครั้งแรกและครั้งเดียวตอนพิธีหมั้นไม่ถึงชั่วโมง แล้วทุกคนก็หายไปมีเพียงคุณย่าที่หญิงสาวเจอในงานเลี้ยงเท่านั้นหญิงสาวคิดด้วยซ้ำว่าครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่แปลกเอามาก ๆ ลูกชายแต่งงานทั้งทีแต่กลับไม่มีใครมางานเลยสักคนเนี่ยนะ ทั้งที่ข่าวประกาศออกโครม ๆ ว่าครอบครัวสิงหมนตรีเป็นครอบครัวที่รักกันและอบอุ่นมาก ๆ เห็นเพื่อนเธอเล่าให้ฟังแบบนั้น นึกสงสัยแต่ก็ไม่เคยกล้าถามว่าเพราะอะไรถึงไม่มีใครมานอกจากคุณย่าคนเดียวแต่พอมาวันนี้เมื่อเผชิญหน้ากับทุกคนตอนร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน เธอก็รับรู้ถึงบรรยากาศที่ไม่มีความอบอุ่น มีเพียงความเย็นชาปล่อยอบอวลอยู่ในอากาศเท่านั้นพิมภามองดูพี่ชายและน้องชายของอัศวินซึ่งเธอเองก็เพิ่งรู้ว่ามี สายตาของพี่คนโตอย่างเขมกรมองปราดเดียวก็รู้ได้เลยว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ เพราะอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองหญิงสาวไม่วางตาตั้งแต่ที่มาถึง ขนาดนั่งอยู่ต่อหน้าพ่อและแม่แท้ ๆ ชายหนุ่มยังไม่มีความเกรงใจคุณหญิงมยุเรศ สิงหมนตรีเองก็ดูมีความเย่อหยิ่ง นอกจากไม่รับไหว้แล้วยังไม่พูดกับเธอเลยแม้แต่คำเดียว แอบจิกกัดอยู่ในใจว่าน

เมื่อเสร็จธุระส่วนตัวเรียบร้อยทั้งคู่ก็ออกเดินทาง อัศวินเรียกคนขับรถมารออยู่แล้ว เขาบอกให้พิมภาทนหิวเพราะวันนี้น่าจะได้รับประทานอาหารเช้าเลยเวลา เนื่องจากนัดกับคู่ค้าทางธุรกิจเอาไว้ว่าจะไปกินมื้อเช้าแล้วพูดคุยเจรจาธุรกิจไปพร้อมกัน ไกรวิทย์คืออดีตหุ้นส่วนคนสำคัญซึ่งเป็นคู่ค้าเจ้าแรก ๆ ที่ไหวตัวทันว่าพ่อของพิมภากำลังจะพาธุรกิจดิ่งลงเหว เขาจึงชิ่งถอนหุ้นออกไปเสียก่อนหลังรับประทานอาหารเช้าแล้วพูดคุยกัน ทำให้เธอได้เห็นแล้วว่าอัศวินมีประสิทธิภาพในการทำงานมากแค่ไหน ไม่แปลกใจเลยที่พ่อจะไว้ใจเขามากขนาดนี้ แต่ที่หญิงสาวประทับใจมาก ๆ ก็เพราะว่าชายหนุ่มแนะนำเธออย่างภาคภูมิใจว่าเป็นภรรยาและผู้ช่วยคนเก่ง อีกทั้งยังเป็นลูกสาวของอดีตผู้บริหารอย่างกิตติภพ อีกฝ่ายให้เกียรติกันมาก ๆ แล้วก็เปิดโอกาสให้เธอได้พูดคุยกับไกรวิทย์บ่อย ๆ จนกระทั่งถูกคอกันพวกเขาพูดคุยเจรจาตกลงงานกันใหม่ได้อีกครั้ง ถือว่าครั้งนี้ประสบความสำเร็จที่ชักชวนคู่ค้าเงินหนากลับมาร่วมลงทุนที่บริษัทได้อีกครั้งหนึ่ง ทั้งสองคนต่างยิ้มให้กับความสำเร็จเล็ก ๆ นี้ ซึ่งมันยิ่งใหญ่มากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่เคยลงมือทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยสักครั

หลังจากที่อัศวินเดินทางออกจากบ้านไปแล้ว พิมภามานั่งทบทวนตัวเอง เมื่อคืนนี้เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง พยายามคิดอยู่ว่าตัวเองทำอะไรน่าอายไปบ้างหรือเปล่า ขณะที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ภาพริมฝีปากนุ่มของใครบางคนลอยมา จนเธอสะดุ้งสุดตัวเพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แววตาหวานเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่โทร.มาจากโรงพยาบาล “สวัสดีค่ะ” พิมภารับสายด้วยหัวใจที่เต้นระรัวภาวนาขอให้เป็นข่าวดี แล้วหญิงสาวก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาและรีบไปโรงพยาบาลทันที พ่อของเธอฟื้นแล้วตอนนี้ เป็นข่าวดีที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ใช้เวลาไม่นานก็มาอยู่ข้างเตียงของกิตติภพ ซึ่งผ่ายผอมลงไปมากแต่แววตาของเขามีแววของนักสู้อยู่เต็มเปี่ยม “ดีใจจังเลยที่พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณนะคะที่ไม่ทิ้งหนูไป หนูคิดถึงพ่อมากเลยรู้ไหมคะ” “พ่อขอโทษนะลูก ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากไปหมด ถ้าพ่อไม่ดึงผู้หญิงคนนั้นมาในชีวิต โลกของพ่อก็คงไม่เปลี่ยนไป” “ไม่เป็นไรค่ะพ่อ แต่พ่อดีขึ้นแล้วจริง ๆ ใช่ไหมคะไม่ได้มีอะไรปิดบังหนูใช่ไหม” พิมภากลัวว่าในระหว่างที่เธออยู่ต่างประเทศ บิดาอันเป็นที่รักเกิดเป็นโรคอะไรที่หญิงสาวไม่เคยรู้มาก่อน“ไม่มีหรอกลูก” “ไม่มี

วันหนึ่งอัศวินหายเงียบไปทั้งวันไม่มีการแชตหาหรือโทร.หาใด ๆ ทั้งสิ้น เธอกำลังจะต่อสายหาเขาเพราะรู้สึกว่าทนรอต่อไปไม่ไหว แต่ก็มีสายเรียกเข้าแทรกเข้ามาเสียก่อนที่จะทันได้โทร.ออก“สวัสดีค่ะ” “สวัสดีค่ะ โทร.จากโรงพยาบาลนะคะ พอดีในประวัติของคนไข้ที่ชื่อว่าอัศวิน แจ้งเอาไว้ว่าเบอร์ติดต่อฉุกเฉินคือเบอร์ของคุณพิมภาผู้เป็นภรรยา ไม่ทราบว่าคุณเป็นภรรยาของคุณอัศวินหรือเปล่าคะ” “ใช่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” “คุณอัศวินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้อาการค่อนข้างสาหัสอยากให้คุณเดินทางมาที่โรงพยาบาลโดยด่วนค่ะ” ราวกับมีสายฟ้าผ่าลงกลางใจ ความรู้สึกเดียวกับตอนที่เธอเห็นภาพของพ่อล้มคว่ำอยู่กับพื้น คราวนี้หญิงสาวพยายามตั้งสติวิ่งไปคว้ากุญแจรถ แล้วเดินทางไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ภาวนาไปตลอดทางขอให้เขาไม่เป็นอะไรมากณ โรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน พิมภามองไปทางไหนก็มีแต่ความหดหู่ ใบหน้าสวยนองไปด้วยน้ำตา เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าขับมาด้วยความเร็วเท่าไร มาถึงก็วิ่งมาที่หน้าห้องแห่งนี้พร้อมทั้งเซ็นเอกสารได้ทันเวลาพอดี เพราะต้องส่งอัศวินเข้าห้องผ่าตัดด่วน หญิงสาวรออย่างใจจดใจจ่อ ถึงจะร้องไห้แต่ก็พยายามห้ามตัวเองไม่ให

เมื่อเรื่องราวทุกอย่างคลี่คลายลงและผ่านไปด้วยดีแล้ว กิตติภพเองก็กลับมาในร่างกายที่แข็งแรงหลังจากทำการกายภาพบำบัดอยู่สองเดือน เขาสามารถกลับมาช่วยเหลือตัวเองได้ในเบื้องต้นถึงแม้จะยังเดินไม่ค่อยคล่อง แต่ในที่สุดก็ได้กลับบ้านเสียที คณินกับอัศวินก็มาเยี่ยมถึงที่บ้านและรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน หลังมื้อค่ำจบลงชายหนุ่มก็ขอคุยกับกิตติภพเป็นการส่วนตัว “เดี๋ยวผมจะเซ็นโอนหุ้นคืนให้กับคุณพ่อนะครับ ตอนนี้สถานการณ์ทุกอย่างและผู้ถือหุ้นทุกคนก็กลับมากันหมดแล้ว หลังจากนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วครับ” “ไม่ต้องโอนคืนมา เก็บเอาไว้อย่างนั้นแหละ พ่อก็แก่มากแล้ว เก็บเอาไว้ดูแลลูกเมียให้ดีก็พอ ตอนนี้พ่ออยากอุ้มหลานมาก” “ถ้าอย่างนั้นผมจะโอนกลับคืนให้เป็นชื่อของน้องนะครับ พิมจะต้องดีใจแน่ ๆ” “ก็ลองคุยกันดูว่าใครจะดูแลหรือถือหุ้นมากที่สุด พ่อยกให้ไปแล้วก็ไปจัดการกันเอาเอง อย่าลืมเรื่องที่พ่อพูดล่ะ พ่ออยากอุ้มหลาน…” แกร๊ก ! “คุณผู้ชายคะ คุณอัศวิน คุณหนูเป็นอะไรก็ไม่ทราบค่ะ อยู่ดี ๆ ก็วิ่งไปอาเจียนบอกว่าหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมแล้วค่ะ” พ่อตากับลูกเขยถึงกับหันมองหน้ากัน กิตติภพกวักมือเรียกสาวใช้ให้เข้ามาเข็นรถเข็