Semua Bab She Carries The Billionaire’s Heir: Bab 21 - Bab 29

KABANATA 20Sa unang umaga ko sa maliit na bayan ng San Narciso, hindi ko alam kung anong pakiramdam ang nangingibabaw sa puso ko. Takot? Kalayaan? O ang kakaibang pakiramdam ng katahimikan na para bang panaginip lang ang lahat?Maagang nagising si Aling Mirasol. Nagsisiga na siya sa labas habang pinapakuluan ang tubig para sa herbal tea na ginagawa niyang gamot sa ubo. Tahimik lang akong lumabas, may bitbit na maliit na tabo at towel. Ang batis na nasa likuran ng bahay ang nagsisilbing paliguan at labahan.Lumakad ako doon, pinakikiramdaman ang bawat hakbang. Maingat. Tanging kaluskos ng dahon at huni ng mga ibon lang ang naririnig.Pagdating sa batis, naupo muna ako sa isang bato. Pinagmamasdan ang pagdaloy ng tubig.Habang nakatanaw, may isang alaala ang unti-unting gumapang sa isipan ko.‘Yung gabing huli kaming nagkaharap ni Draven sa veranda. Nakaupo kami sa magkabilang dulo ng upuan, hindi nag-uusap. May malamig na hangin. May katahimikan na hindi nakakabingi. Ramdam ko ang sul

KABANATA 22Akala ko ay tapos na. Akala ko, lumipas na ang pinakamabigat na unos. Pero hindi pala. Hindi, magmula ng pinasok ko ang sitwasyong ito. Walang katahimikan. Walang ligtas.Dalawang araw pa lang mula nang lumabas ang resulta ng DNA test. Dalawang araw pa lang mula nang kinumpirma ni Draven na anak nga niya ang dinadala ko. Wala man siyang masyadong sinabi pagkatapos no’n, ramdam ko ang bigat sa pagitan naming dalawa. Ni hindi ko alam kung nagsisisi ba siyang kinilala ang bata—o kung mas gusto niya na sana’y hindi na lang totoo ang lahat.Pero kahit gano’n, I tried to focus on myself. Sa anak ko. I stayed in my room most of the time, taking vitamins, eating on time, and keeping myself calm as much as I could.Hanggang sa isang umagang pagkagising ko, biglang kumatok si manang Fely. Nanginginig pa ang boses niya.“Hija.. ‘wag ka munang bumaba. Pakiusap.”Kunot-noo ko itong tinanong. Puno ng pagtataka. “Bakit po, manang?”Hindi siya agad sumagot. Nakailang buntong hininga pa it

KABANATA 24Hindi ko na alam kung kailan nagsimulang maging mas tahimik ang gabi. Hindi ko rin matukoy kung kailan nagsimulang maging mas maingay ang loob ko tuwing wala siya sa tabi ko.Mula nang umalis kami sa Batangas, para bang naiwan din ang katahimikan sa dalampasigan. Sa tuwing pipikit ako ay hinahanap ko ang preskong simoy ng hangin, ang tunog ng alon, at higit sa lahat.. ang presensya ni Draven.Nakakainis aminin pero iyon ang totoo.Lumipas ang buong byahe na wala kaming imik. Pero hindi ‘yung awkward na katahimikan kundi ‘yung magaan, may kung anong aliwalas. Hindi namin kailangang magsalita. Hindi kailangan ng kahit anong kumpirmasyon. Parang sapat na ‘yung katahimikan para sa isang kasunduan na hindi pa rin malinaw kung kailan at paano nagsimula.Hindi ko alam pero kahit na walang mapusok na halikang nangyari, walang malalim na usapan, pero naramdaman kong may binabago siya sa mundo ko.And that alone.. scares me.Parang may nabuksang pinto na hindi ko alam kung saan at p

KABANATA 26Three days.It’s been three full days since I last stepped out of this room. Not because I’m weak. Not because I’m sick. But because I refused to witness them together again. Every hallway in this mansion echoes with her laughter. Every corner, her perfume. Every glance from Draven—was never mine.And yet, I am here. Carrying his child. His name. His ring. But somehow, not his attention.But tonight, something shifted. Habang nakahiga ako’t nakatitig sa kisame, isang katotohanan ang tumama sa ‘kin.I am still here.I am still his wife.And I refuse to be a shadow.I don’t need to be glamorous para maramdaman ang halaga ko. Hindi ko kailangang ipagsigawan ang presensya ko para lang makipagkompetensiya sa ex na hindi pa rin maka-move on.I was done playing the quiet wife.“Kung multo ako sa bahay na ‘to,” I whispered to myself. “Then I’ll be the most haunting one.”Kinabukasan, maaga akong nagising. Pagkatapos ng tatlong araw, sa wakas ay may lakas na rin akong tumayo. Nalig

KABANATA 28“Ms. Celeste Havens, what can you say about the recent allegations against you?” The voice of the reporter pierced through the thick silence, like a gunshot in the middle of a press conference filled with tension.Flashes exploded from all directions. The media swarmed the entrance of Montelare Holdings’ Manila headquarters like vultures. Nag-zoom in ang mga camera sa mukha ni Celeste, tila gutom sa kung ano mang kisap ng emosyon sa mukha niya. But Draven didn’t flinch.He stood tall in a crisp black suit, cold and commanding. The CEO. The billionaire. The man with power that could bury reputations with a single word.And beside him, Celeste stood frozen. Trembling.Celeste’s downfall wasn’t something I dreamed of. It wasn’t revenge that drove me to stand beside Draven as he faced the media—it was the truth. For weeks, I’d been painted as a manipulative wife who wormed her way into the Montelare empire, using seduction and secrets to gain power.But that narrative was abo