All Chapters of She Carries The Billionaire’s Heir: Chapter 11 - Chapter 20

KABANATA 11Nagsisimula pa lang ang linggo pero parang ilang buwan na akong binubugbog ng mundo. I’ve been balancing on a tightrope since that leak blew up—and the man I married wasn’t exactly offering a safety net.Magmula nung nagkaroon kami ng pagtatalo ay hindi na ako muling kinausap pa ni Draven. Walang paliwanag. Walang kahit anong assurance. Hindi niya ni minsan pinakinggan ang sinasabi ko. Isang malamig na tingin lang ang iginagawad nito sa ‘kin at utos na “lay low” muna. He treated me like his employee who needed to be disciplined, not as his wife. That moment, something cracked inside me.Sa bawat paglipas ng araw ay mas nararamdaman ko ang distansyang pumapagitan sa ‘ming dalawa. He didn’t confront me again, but the silence? Tila sinisigaw nito lahat ng pagdududa. Tuwing nagkakasalubong kami sa hallway ay para akong isang ligaw na kaluluwa, parang hindi niya ako nakikita. Hindi kami nagkakasabay kumain dahil minsan ay dinadala na lamang ni manang Fely ang pagkain sa kwarto

KABANATA 13The night offered quiet, but my mind was at war. I wasn’t sure what hurt more—what I had seen in Draven’s office, or the fact that even with the truth in my hands, it still wasn’t enough to erase the pain left by that moment.Dumiretso na ako sa kwarto ko at doon ko ibinuhos ang lahat ng bigat na nararamdaman ko sa loob ko. Tinanggal ko ang heels ko na halos maghiwa sa talampakan ko buong araw, inihagis ko sa kung saang parte ng kwarto ang coat ko, at saka ako pabagsak na humiga sa kama habang pilit na inaayos ang buhol-buhol na isipin sa utak ko. Why was Celeste even there? And why was she so close to Draven? Didn’t their conversation make it clear that whatever they had was over? Why did it feel like I’d walked into something that never really ended? And if it really was.. why didn’t Draven even step away when he saw me?Naninikip ang dibdib ko. May parte sa ‘king nagsasabi na baka wala lang ‘yon. Pero may bahagi ring sumisigaw ng babala. That there was something more,

KABANATA 15[Café - Side Street, Taguig]Pumarada kami sa gilid ng maliit na café sa Taguig. Tinapunan ko ng tingin ang exterior—hindi ito yung usual high-end café na pinupuntahan namin dati. Ito ‘yung sinabi ko sa kanya dati, once lang, no big deal.But he remembered.Pagpasok namin ay halos walang katao-tao sa loob. Tanging jazz music at ang peaceful ambiance lamang ng shop ang sumalubong sa ‘min. Doon kami umupo sa table na malapit sa glass wall. Siya ang umorder habang ako naman ay tahimik lamang na nakatingin sa labas, pinagmamasdan ang pagpatak ng ulan sa salamin.Pagbalik niya ay inilapag niya sa harap ko ang isang cup ng kape.“Two shots, no whip, with cinnamon on top.” aniya, ngunit walang halong yabang.Napatingin ako sa kaniya, hindi pa man ako nakakapagsalita ay may dumating nang isang waiter. May dala itong tray na may dalawang platito. “One order of Cinnamon Roll, and one order of Brazo de Mercedes, sir. Anything else po?”Iling lamang ang sinagot ni Draven sa waiter. Na

KABANATA 17“With or without the mother.. the baby belongs to Montelare.”I blinked. And blinked. And again.Para akong nabingi sa narinig ko. Sinubukan kong ibuka ang bibig ko pero walang ni isang salita ang lumabas dito.“It’s somewhere in the fine print. You were too heart broken to read.”Nanatili akong tahimik. Hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas para magsalita.Then we heard it.“Amara.”Draven.He appeared behind me. Pero huli na ang lahat.Celeste smiled. Her work is done. “Oopsie.”She walked past me like nothing happened—past him.Habang ako? Naiwan akong napako sa kinatatayuan ko. Shaking. Silently breaking.Si Draven, nanatili ito sa likuran ko. Walang imik. He stayed still. Staring at me.Nothing was said.But I know everything has changed.Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakatayo rito sa garden mula nang umalis si Celeste. Nakatingin lamang ako sa kawalan.Ngayon pa lang nagsi-sink in sa ‘kin ang lahat ng narinig ko kanina at tila unti-unting humahampa

KABANATA 19Tatlong araw na ang lumipas magmula noong nakumpirma ko na buntis ako. Tatlong araw na puro katahimikan ang napili kong maging sandigan. Wala akong ibang ginawa kundi ang huminga. Minsan mababaw. Minsan malalim. Minsan, halos wala.Hindi ko rin alam kung paano ako nananatiling buo. Pero hindi naman siguro ako talaga buo. Baka nagkukunwari lang. Baka dala lang ng instinct ng pagiging ina ko—hindi ko alam kung paano, pero bigla nalang akong nagkaroon ng lakas ng loob para lumaban.Hindi ako lumalabas ng kwarto. No matter how many times Draven knocks. Not even when he asks manang if I’m okay. Hindi ako lumalabas. Ni hindi ako nagsasalita. Kailangan kong ipaglaban ang natitira kong kontrol. Dahil habang hindi pa niya alam, may kalayaan pa ako.Pero alam kong hindi ito magtatagal.Hindi ito habang buhay na sikreto.Kaya ngayon, sa kalagitnaan ng malamig na gabi, habang ang buong villa ay tahimik nang natutulog, binubuo ko na ang aking plano. Ang paglayo. Ang pagputol sa tali. A