All Chapters of สามีตัวเลือก: Chapter 11 - Chapter 20

นิศาชลใช้เวลาว่างช่วงบ่ายพักผ่อนอยู่ในพูลวิลล่า ร่างอวบนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงไปมาพลางปัดหน้าจอไอแพดพัลวัน ฝ่ามือขาวนวลกำลังค้นหาสถานที่ท่องเที่ยว ร้านอาหาร และกิจกรรมต่างๆ เพื่อวางแผนการเดินทางวันถัดไป ส่วนกล้าตะวันนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาว่ายน้ำอยู่ด้านนอกเพิ่มความสดชื่นระหว่างวัน ร่างสูงแหวกว่ายไม่นานนิศาชลก็เดินออกมาตามเพราะเห็นว่าเขาหายเงียบไป ร่างอวบเอนกายนอนลงบนเก้าอี้อาบแดดตัวยาว เธอไม่อยากรบกวนเวลาแห่งความสุขของเขาจึงไม่ได้ส่งเสียงเรียกออกมา กล้าตะวันดำผุดดำว่ายจนลืมเวลาเมื่อโผล่หน้าขึ้นมาจากสระอีกที ดวงอาทิตย์ก็เกือบลาลับขอบฟ้า“คุณน้ำรอนานหรือยังครับ ผมมัวแต่ว่ายน้ำ ไม่ได้ยินเสียงคุณเดินมา” กล้าตะวันนอนลงบนเก้าอี้อาบแดดข้างกายหญิงสาว เขาจ้องมองใบหน้าอวบอิ่มเนิ่นนานไร้เสียงสนทนาพลางคิดว่าริมฝีปากอวบอิ่มนั้นน่ารังแกเสียเหลือเกิน และนิ้วหัวแม่มือดันเผลอหยอกเอินริมฝีปากภรรยาไปเรียบร้อยแล้ว“มะ ไม่นานเท่าไหร่คะ พอดีน้ำเผลอหลับเหมือนกัน” นิศาชลกระเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ลนลานเมื่อนิ้วโป้งอุ่นร้อนเลื่อนมาสัมผัสริมฝีปากเธอแผ่วเบา สายตาหวานเยิ้มของเขาเมื่อกี้คืออะไร เธอตาฝาดไปหรือเปล่า“ค

นิศาชลหยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานเลขาคนสนิทเพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป เธอไล่สายตาสำรวจความเรียบร้อยของญาดาตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเลขาสาวเห็นดังนั้นก็อดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถามเจ้านายด้วยอาการตื่นตระหนก“คุณน้ำสงสัยอะไรคะ”“อืม วันนี้พี่ดาแต่งหน้าเข้มขึ้น แถมเสื้อผ้ายังดูรัดรูปอีก ระหว่างน้ำไปฮันนีมูน มีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า บอกมานะ” ร่างอวบเย้าแหย่เลขารุ่นพี่ด้วยความขบขัน หางตาเรียวหรี่แคบลงเหมือนกำลังคาดคั้นอีกฝ่ายเป็นนัยๆ“คุณน้ำ พี่ดาปกติดีนะคะ แค่อยากแต่งหน้าแต่งตัวบ้างไม่ได้หรือไง” ญาดาแอบค้อนเจ้านายสาววงใหญ่แบบไม่จริงจังนัก นิศาชลช่างซักไซร้เกินไปหรือเปล่า“น้ำยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะ กำลังจะชมว่าสวยดีด้วยซ้ำ พี่ดามีเรื่องปิดบังน้ำอยู่ใช่ไหม” ร่างอวบตอแยอีกฝ่ายไม่ลดละ“ไม่มีค่ะ คุณน้ำอย่ามาเซ้าซี้พี่ดานะ ว่าแต่ไปฮันนีมูนเป็นยังไงบ้าง พี่ดาใกล้จะมีคุณชายตัวน้อยมาวิ่งเล่นบนออฟฟิศหรือยัง” ญาดาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันควันก่อนความลับเรื่องคืนนั้นจะรั่วไหลออกมา หากเจ้านายสาวรู้ว่าเธอทำอะไรลงไปคงได้ขายหน้าจนลูกบวชแน่ๆ“พี่ดา!! หยุดแซวน้ำนะ” นิศาชลกลบเกลื่อนความอายด้วยการกระแทกเส

กล้าตะวันนั่งรอนิศาชลแต่งตัวกว่าครึ่งค่อนวัน เขายกนาฬิกาข้อมือเรือนหรูขึ้นมาดูเวลาซ้ำๆ เพราะกังวลเกี่ยวกับการเดินทาง งานกาล่าดินเนอร์ในค่ำคืนนี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่นิศาชลกลับทำตัวเอื่อยเฉื่อยเสียจนเขาร้อนใจ ร่างสูงเดินไปเดินมาทั่วห้องเหมือนหนูติดจั่น เขาจ้องมองประตูบานใหญ่ตาเขม็งเพื่อรอมันเปิดออกมาเป็นรอบที่ร้อยแล้ว“เสร็จแล้วค่ะ” ร่างอวบในชุดเดรสผ้าชีฟองสีชมพูพาสเทลเปิดไหล่ค่อยๆ สไลด์ตัวออกจากห้องนอนพร้อมยิ้มหวาน“คุณน้ำอยากใส่ชุดนี้จริงๆ หรือครับ” กล้าตะวันเผลอชักสีหน้าใส่หญิงสาวเพราะรู้สึกหึงหวงแทบบ้า โดยเฉพาะหน้าอกอวบอัดที่ล้นทะลักออกมานอกร่มผ้าช่างเด่นหราเสียจนหยุดมองไม่ได้ ทั้งขาวทั้งอวบแบบนี้ใครจะอดใจไหว เขาไม่อยากแบ่งเนื้อนวลของภรรยาให้ผู้ชายคนไหนมองเอาเสียเลย“คุณกล้าไม่ชอบหรือคะ” นิศาชลแสร้งถามตาใส มองปราดเดียวก็รู้ว่าชายหนุ่มกำลังหัวเสียเพราะเธอโชว์สัดส่วนบนร่างกายเกินความจำเป็น“ไม่ชอบครับ ชุดคุณน้ำโป๊มาก ผมหวง” น้ำเสียงเยือกเย็นไม่มีวี่แววของความล้อเล่นแอบแฝงทำเอาร่างอวบแข้งขาอ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ“อ้าว ทำยังไงดีคะ น้ำไม่มีชุดสำรองมาเปลี่ยนด้วย” นิศาชลตีรวนใส่เขา ดวงตาก

“ทำไมพี่ดากับรปภ.ถึงมาช้านักคะ เห็นไหมว่าคุณกล้าบาดเจ็บ” ร่างอวบตำหนิเลขาคนสนิทตาเขียว พร้อมกันนั้นฝ่ามือขาวนวลก็ยกขึ้นแตะริมฝีปากหนาที่มีเลือดไหลซึมออกมาไม่ขาดด้วยความเป็นห่วง“พี่ดากลัวคุณน้ำถูกทำร้ายเลยตามคุณกล้ามาช่วยก่อนค่ะ จากนั้นค่อยลงไปหา รปภ.ที่ชั้นล่าง กว่าจะขึ้นลิฟต์มาถึงห้องทำงานชั้นยี่สิบของคุณน้ำก็กินเวลาไปเยอะ ไหนจะคนที่โดยสารมาพร้อมกันในลิฟต์อีก เปิดปิดหลายชั้นทำให้เสียเวลาค่ะ” ญาดาแก้ตัวเสียงอ่อย เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกผิดต่อเจ้านาย“พี่ดาลืมหรือเปล่าคะว่าที่โต๊ะมีโทรศัพท์สำนักงาน แค่โทรเรียกรปภ.แล้วกลับมาอยู่เป็นเพื่อนน้ำไม่ได้หรือ” คำถามนี้ทำให้คนฟังสีหน้าย่ำแน่ลงอีกหลายส่วน“อะ เอิ่ม ขอโทษค่ะ พี่ดาลืม” ร่างบางยิ้มแหยยอมรับความผิดเพราะเธอลืมจริงๆ ลืมสนิทจนไม่น่าให้อภัย เห็นได้ชัดว่าวิธีการแก้ไขสถานการณ์คับขันของญาดายังบกพร่องอยู่มาก“เฮ้อ ถ้าคราวหน้าเป็นแบบนี้อีกน้ำหักเงินเดือนนะคะ ตอนนี้ช่วยหากล่องปฐมพยาบาลก่อน น้ำจะทำแผลให้คุณกล้า” นิศาชลถอนหายใจยาวพรืดพร้อมออกคำสั่ง เมื่อคล้อยหลังญาดาร่างสูงก็ยกมือข้างที่ภรรยาใช้สัมผัสบาดแผลมาจูบเบาๆ“คุณกล้า” นิศาชลเอ็ดส

“อะไรดลใจให้คุณถ่อมาหาผมถึงบริษัท” ประโยคทักทายแสนระคายหูดังขึ้นเมื่อระรินเดินนวยนาดเข้ามาในห้องทำงาน ภาริชวางเอกสารไว้บนโต๊ะก่อนจะหันมาสำรวจใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายด้วยความสงสัย“ปกติเจ้าของบริษัทเขาทักทายแขกกันแบบนี้หรือคะ” คิ้วเรียวสวยยกขึ้นเหมือนต้องการหาเรื่องชายหนุ่มเต็มกำลัง“คุณอารมณ์เสียเรื่องอะไร” ภาริชถอนหายใจยาวพรืดพร้อมยกธงขาวเนื่องจากขี้เกียจทะเลาะกับแฟนสาวเต็มที“เรื่องส่วนตัวค่ะ ว่าที่คู่หมั้นตาต่ำหลงแฟนเก่าอวบอ้วนอย่างคุณไม่จำเป็นต้องรับรู้” เสียงเย้ยหยันสูงแทบติดเพดานทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจ“ตามสบายครับ” ภาริชยักไหล่เพื่อแสดงออกว่าเขาเองก็ไม่ได้แยแสเรื่องส่วนตัวของเธอมากมายนัก “พรุ่งนี้มีนัดทานข้าวกับหุ้นส่วนบริษัทคุณพ่อ อย่าให้ฉันต้องรอนาน” ระรินสะบัดก้นออกจากห้องทำงานภาริชอย่างรวดเร็วเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจที่ได้รับมอบหมาย หากคุณพ่อไม่ไหว้วานซ้ำๆ มีหรือเธอจะมาเหยียบสถานที่แห่งนี้ เอาเวลาอันมีค่าไปหาความสุขดีกว่าและเพราะมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหญิงสาวจึงเผลอทำบางสิ่งบางอย่างตกหล่นไว้โดยที่เธอไม่รู้ตัวหลายวันต่อมานักสืบเอกชนฝีมือดีขอเข้าพบภาริชพร้อมข