All Chapters of สามีตัวเลือก: Chapter 1 - Chapter 10

“ตู๊ดๆๆๆ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” เป็นเสียงปลายสายที่นิศาชลหรือน้ำค้าง ได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดสองวันที่ผ่านมาร่างอวบอัดเอนกายพิงพนักโซฟาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับหลับตาลงเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆ ฝ่ามือขาวนวลยกขึ้นมานวดคลึงบริเวณขมับสองข้างเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดให้เบาบางลง คำถามที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตอนนี้ ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้ ภายในห้องทำงานอันกว้างใหญ่มีเพียงเธอกับความเงียบงันเท่านั้นนิศาชลไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับว่าที่เจ้าบ่าวของเธอกันแน่ งานแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่ขณะนี้เธอยังติดต่อเขาไม่ได้เลย ภาริชหรือพี่ภาหายเงียบไปสองวันแล้ว“เฮ้อ พี่ภาหายไปไหนนะ ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้” ร่างอวบอุทานออกมาพร้อมกับกดโทรออกหาปลายสายอีกครั้ง“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความ” เสียงตอบกลับอัตโนมัติถูกตัดทิ้งทันทีหลังจากได้ยิน ช่วงเช้าวันนี้นิศาชลโทรหาภาริชไปกว่าห้าสิบสายแล้ว ข้อความเสียงก็ฝากไว้ ทั้งเฟสบุ๊ค ไลน์ อินสตราแกรม ทุกช่องทางที่เธอสามารถติดต่อเขาได้ แต่ยังคงไร้วี่แววการตอบกลับมา“พี่ดาคะ เลขาพี่ภาว่ายังไงบ้าง

งานแต่งในสวนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ภายใต้การดูแลของเจ้าสัวนธี คฤหาสน์ร่วมสมัยหลังงามที่หลายคนปรารถนาอยากเข้ามาชื่นชมสักครั้ง ถูกเปิดต้อนรับแขกอย่างเอิกเกริกในรอบหลายปีนิศาชลยืนมองตัวเองหน้ากระจกด้วยแววตาสิ้นหวัง ชุดแต่งงานตัวยาวสีขาวมุกเปิดไหล่ที่เธอกำลังสวมใส่อยู่ ถูกออกแบบและตัดเย็บด้วยผ้าลูกไม้ชั้นดี ชุดลูกไม้ดอกลอยสามมิติของเธอใช้ผ้าโปร่งผสมผสานกับผ้าลูกไม้แบบบางๆ ชายกระโปรงพองฟูถูกตกแต่งด้วยลวดลายดอกกุหลาบเพิ่มความอ่อนหวานอย่างพิถีพิถัน ผลงานชิ้นนี้เธอตั้งใจออกแบบเองกับมือ พิจารณาเลือกร้านตัดเย็บครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้ได้ร้านคุณภาพดี ทั้งหมดนี้ถูกรังสรรค์ออกมาจนสวยงามสำหรับอดีตเจ้าบ่าวอย่างภาริช“คุณน้ำ ทำไมทำหน้าแบบนั้นคะ” ญาดาในชุดเพื่อนเจ้าสาวเอ่ยท้วง หากนิศาชลทำหน้าแบบนี้เข้าไปในงานคงไม่ใช่เรื่องดี“น้ำพึ่งเข้าใจคำว่า หน้าชื่นอกตรม ก็วันนี้แหละค่ะพี่ดา” ร่างอวบอัดนั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้าไม่สู้ดีบ่งบอกว่าเธอกำลังหมดหวัง ภายในห้องแต่งตัวเจ้าสาวเหลือเพียงเธอกับญาดาเท่านั้น ความทุกข์ใจบางส่วนจึงถูกปลดปล่อยออกมาโดยไร้การปิดบัง“โถ่ววว คุณน้ำ” ญาดาอุทานออกมาพร้อมกับทำหน้าตาบิดเบี

“คุณกล้าขนของไปไว้คอนโดน้ำได้เลยนะคะ พวกเราสองคนจะแยกออกมาอยู่ด้วยกันตามลำพัง” นิศาชลกำชับชายหนุ่มเสียงเรียบขณะช่วยเขาเก็บลงกล่องพลาสติกพลางๆ เจ้าสัวนธีอนุญาตให้เธอหยุดงานเพื่อมาช่วยกล้าตะวันย้ายบ้าน หน้าที่คนขับรถและคนงานจึงตกเป็นของเธอไปโดยปริยาย“หืม คุณน้ำบอกเจ้าสัวหรือยังครับ” กล้าตะวันเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย นิศาชลไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้กับเขามาก่อน จู่ๆ ก็ตัดสินเองอย่างฉับพลัน“ยังค่ะ น้ำว่าจะบอกคุณพ่อทีหลัง อีกไม่เกินสองสามวันพวกเราน่าจะได้คุยกัน”“เจ้าสัวจะยอมง่ายๆ หรือครับ”“ไม่รู้สิคะ ถ้าไม่อยากถูกจับตามอง คุณกล้าต้องช่วยน้ำโน้มน้าวคุณพ่ออีกแรง” ร่างอวบอัดยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตรงหน้า แม้ว่าจะกลัดกลุ้มใจอยู่บ้าง แต่ทางเลือกนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ดีกว่าการปั้นหน้าสร้างความสัมพันธ์หวานหยดย้อย“ผมขอเหตุผลเพิ่มเติมได้ไหมครับ ทำไมถึงอยากออกมาอยู่ด้วยกันตามลำพัง” กล้าตะวันคาดคั้นหญิงสาว เธอไม่กลัวเขาฉวยโอกาสบ้างเลยหรือ ไม่ว่าจะมองมุมไหน นิศาชลย่อมปลอดภัยกว่าเมื่ออาศัยอยู่ภายในคฤหาสน์กับเจ้าสัวนธี“น้ำกลัวความคาดหวังจากคุณพ่อค่ะ บางทีความสัมพันธ์ของเราอาจจะก้าวหน้า เลวร้าย หรือไปก

ร่างอวบนั่งตัวเกร็งรวบรวมความกล้าอยู่พักใหญ่ เธอสบตาชายหนุ่มข้างกายอีกเล็กน้อยเพื่อขอความคิดเห็น กล้าตะวันพยักหน้ารับเล็กๆ จากนั้นจึงเบนสายตามาจดจ่ออยู่กลางโต๊ะอาหาร“น้ำมีอีกเรื่องอยากปรึกษาคุณพ่อ” น้ำเสียงจริงจังของนิศาชลดังเพื่อเรียกร้องความสนใจจากบิดามารดา“หืม ว่ามาสิ” เจ้าสัวนธียักไหล่อย่างสบายอารมณ์ก่อนเอ่ยถาม“น้ำอยากย้ายไปอยู่คอนโดค่ะ เพราะใกล้ที่ทำงาน เดินทางสะดวกสบาย อีกอย่างพวกเราสองคนต้องการใช้เวลาส่วนตัวด้วยกันให้มากขึ้น ใช่ไหมคะคุณกล้า” นิศาชลแจกแจงรายละเอียดถี่ยิบ เสร็จแล้วจึงหันไปขอความคิดเห็นจากฝ่ายสนับสนุนบ้าง“อ่อ ใช่ครับ ผมกับคุณน้ำอยากเรียนรู้กันและกัน” กล้าตะวันตกกระไดพลอยโจนแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาเคยพูดคุยเรื่องนี้กับเธอไว้แล้ว“เรียนรู้อยู่บ้านก็ได้” เจ้าสัวนธีคัดค้านเสียงแข็ง เขาเลี้ยงลูกสาวคนนี้มาเองกับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่านิศาชลต้องการหลบเลี่ยงความคาดหวังจากเขาและภรรยา“โถ่ คุณพ่อคะ เวลาน้ำจะสวีทหวานกับสามีมันลำบากใจ ไหนจะป้าแม่บ้าน คนขับรถ คนสวน คุณพ่อคุณแม่อีก เดินยั้วเยี้ยเต็มกันบ้าน ทำอะไรไม่ถนัดค่ะ” ใบหน้าสวยแสร้งงอง้ำตามสถานการณ์ เธอไม่

ยืนรอเพียงชั่วครู่หัวหน้างานที่ลูกจ้างคนนั้นวิ่งไปตามก็มาถึง ชายวัยกลางคนตกตะลึงในความหล่อเหลาของกล้าตะวันตาแทบถลนออกมา วันนี้หัวหน้าวิศวกรลาป่วย เขาจึงต้องรับผิดชอบพาวิศวกรจากสำนักงานใหญ่เดินตรวจตราแทน“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการตรวจสอบความเรียบร้อยส่วนไหน ผมจะพาไปดู” ร่างบึกบึนคมเข้มยกมือไหว้เหนือหัวแบบลวกๆ ก่อนยิ้มเผล่ออกมา“อะ เอิ่ม ไม่ต้องไหว้ก็ได้ครับ” กล้าตะวันไม่ชินกับการถูกทำความเคารพสักเท่าไหร่ เขาโบกมือไหวๆ ปฏิเสธพัลวัน ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มบิดเบี้ยวเพราะร่างอวบเอาแต่ยืนหัวเราะไม่ยอมชี้แจงความจริงให้กระจ่างสักที“ไม่ไหว้ได้ยังไงครับท่านรองประธาน ว่าแต่ให้คุณเลขาติดตามไปด้วยหรือครับ” หัวหน้าคนงานเสตามองนิศาชลพลางเอ่ยถามตามความเข้าใจ“หือ เลขา” กล้าตะวันคิ้วหมวดเป็นปม เขาไม่ได้พาญาดาติดรถมาด้วยสักหน่อย ทำไมหัวหน้างานวัยกลางคนถึงทักท้วงขึ้นมาหล่ะ“ครับ คนอวบๆ นั่นไง” ร่างบึกบึนชี้ไปทางนิศาชลอย่างคล่องแคล่ว“อะ เอิ่ม ขะ เข้าใจผิดแล้วครับ นั่นลูกสาวประธานบริษัท คุณนิศาชล” กล้าตะวันยิ้มแห้งเพราะรู้สึกตกใจและขบขันในเวลาเดียวกัน หัวหน้าคนงานคิดว่าภรรยาเขากลายเป็นเลขาไปได้อย่างไร“จ