Semua Bab ชาติภพนี้ ข้าขอเป็นภรรยาและมารดาที่ดี: Bab 31 - Bab 40

อรุณรุ่งวันใหม่มาเยือนพร้อมกับความรู้สึกที่แตกต่างไปจากเดิม เหออวี้หลันตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจที่เบิกบานและเบากว่าที่เคยรู้สึกมานานหลายปี รอยยิ้มจางๆประดับอยู่บนริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว ความหวังริบหรี่ที่นางเฝ้าประคับประคองมาโดยตลอดบัดนี้ได้กลายเป็นความจริงที่จับต้องได้แล้ว คำมั่นสัญญาที่แฝงอยู่ในวาจาของเขาเมื่อคืนก่อนยังคงก้องกังวานอยู่ในห้วงคำนึงบรรยากาศยามเช้าในจวนแม่ทัพดูจะสดใสขึ้นตามไปด้วย แสงแดดอ่อนๆของต้นสารทฤดูสาดส่องผ่านแมกไม้ที่เริ่มเปลี่ยนสี ลมเย็นๆพัดโชยมาเบาๆ วันนี้จวินเหยียนซีมิได้ตรงไปยังห้องหนังสือหรือออกไปตรวจราชการแต่เช้าตรู่ดังเช่นเคย แต่เขากลับมาร่วมโต๊ะเสวยมื้อเช้ากับนางและลูกๆในห้องอาหารหลักของเรือนอวี้ฮั่น การกระทำเล็กๆที่บ่งบอกถึงการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่บนโต๊ะอาหารบรรยากาศมีความแตกต่างไปจากเดิมอย่างชัดเจน ความเงียบขรึมและความห่างเหินลดน้อยลง ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่นระคนเขินอายเล็กน้อย บทสนทนาอาจจะยังไม่ถึงกับไหลลื่น แต่ก็มีความพยายามที่จะพูดคุยกันมากขึ้น จวินเหยียนซีเอ่ยถามถึงแผนการในวันนี้ของเด็กๆ เหออวี้หลันเล่าเรื่องตลกเล็กๆน้อยๆที่นางเพิ่งอ่านเจอ สายตาของ

ภายหลังการออกงานเลี้ยงเคียงคู่กันอย่างราบรื่นและสง่างาม ความสัมพันธ์ระหว่างจวินเหยียนซีและเหออวี้หลันก็คล้ายจะก้าวข้ามผ่านกำแพงที่มองไม่เห็นไปอีกระดับหนึ่ง บรรยากาศภายในเรือนพักหลักอบอวลไปด้วยความรู้สึกสบายใจและความไว้วางใจที่เพิ่มมากขึ้นอย่างชัดเจน การยอมรับจากสังคมภายนอกได้สะท้อนกลับมาเสริมสร้างความมั่นคงภายในจิตใจของคนทั้งสองวันคืนดำเนินไปอย่างสงบสุข สารทฤดูเริ่มแผ่ไอเย็นในยามค่ำคืนมากขึ้น ใบไม้ในสวนเริ่มเปลี่ยนสีสันงดงาม ก่อนจะค่อยๆร่วงโรยไปตามกาลเวลา กิจวัตรประจำวันของพวกเขาดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความหมาย การร่วมโต๊ะเสวยในบางมื้อกลายเป็นเรื่องปกติ การดื่มชายามค่ำคืนในศาลาหรือห้องนั่งเล่นที่อบอุ่นกลายเป็นช่วงเวลาของการพักผ่อนและสานสัมพันธ์ที่ขาดไม่ได้บทสนทนาระหว่างพวกเขามีความหลากหลายและเป็นกันเองมากขึ้น บางครั้งเหออวี้หลันก็เล่าเรื่องราวขำขันหรือความน่ารักของเสวี่ยอันให้เขาฟัง "วันนี้เสวี่ยอันพยายามจะวาดภาพท่านพี่ตอนฝึกดาบเจ้าค่ะ" นางเล่าพลางอมยิ้ม "แต่วาดออกมาแล้วกลายเป็นทหารตัวน้อยพุงพลุ้ยไปเสียได้ นางบ่นอุบว่าท่านพี่เคลื่อนไหวเร็วเกินไป วาดยากยิ่งนัก"จวินเหยียนซ

เหมันตฤดูแผ่ปกคลุมจวนแม่ทัพจวินด้วยไอเย็นยะเยือก หิมะโปรยปรายลงมาเป็นครั้งคราว แต่งแต้มให้หลังคาและกิ่งก้านของต้นไม้กลายเป็นสีขาวโพลน ชีวิตภายในจวนดำเนินไปอย่างอบอุ่นและสงบสุขภายใต้การดูแลของเหออวี้หลันและจวินเหยียนซี ความสัมพันธ์ของทั้งสองแน่นแฟ้นขึ้นตามลำดับ ความรักและความเข้าใจค่อยๆถักทอสายใยอันมั่นคงขึ้นมาแทนที่ความเย็นชาในอดีต เด็กทั้งสองเติบโตขึ้นอย่างร่าเริงและมั่นคงภายใต้ร่มเงาแห่งความรักของครอบครัวทว่าความสงบสุขที่ดูเหมือนจะยั่งยืนนี้ กลับมีอันต้องสั่นคลอน... เมื่ออดีตที่ไม่คาดฝันได้หวนกลับมาทวงถามเนื่องด้วยขนาดของจวนที่กว้างขวางและจำนวนบ่าวไพร่ที่มีอยู่เดิมเริ่มไม่เพียงพอ ประกอบกับมีบ่าวบางส่วนลาออกหรือถึงวัยเกษียณ พ่อบ้านเฉียนจึงได้นำเสนอเรื่องการว่าจ้างบ่าวรับใช้ระดับล่างเพิ่มเติมสองสามตำแหน่ง เช่น คนงานในโรงซักล้าง หรือคนสวนชั้นผู้น้อย เขาได้คัดเลือกผู้ที่มีคุณสมบัติเบื้องต้นเหมาะสมมาหลายคน และนำรายชื่อพร้อมประวัติย่อมาให้เหออวี้หลันในฐานะฮูหยินเป็นผู้พิจารณาอนุมัติขั้นสุดท้าย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติในการบริหารจัดการจวนเหออวี้หลันรับรายชื่อมาตรวจดูอย่างละเอียดตามปกติ นาง

เหมันต์ยังคงทอดเงาทาบทับจวนแม่ทัพจวิน อากาศเย็นเยียบจับขั้วหัวใจแต่กลับมิอาจเทียบเท่าความหนาวเหน็บที่เกาะกุมจิตใจของเหออวี้หลันได้เลยนับตั้งแต่การปรากฏตัวของชิวเยว่ในอดีตชาติ แม้นางจะพยายามรักษาความสงบ ทำหน้าที่ฮูหยินและมารดาเลี้ยงอย่างมิได้ขาดตกบกพร่อง แต่ความหวาดระแวงและความกลัวก็กัดกินใจนางอยู่ทุกขณะลมหายใจนางเฝ้าสังเกตการณ์ชิวเยว่ผู้นั้นอย่างลับๆมาตลอด แต่สตรีผู้นั้นก็ยังคงทำงานของตนไปอย่างเงียบๆ ขยันขันแข็ง ไม่แสดงพิรุธใดๆออกมา ความสงบเสงี่ยมนั้นเองที่ยิ่งทำให้นางหวาดผวา มันเหมือนความเงียบก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ หรือเหมือนอสรพิษที่ซ่อนตัวนิ่งรอจังหวะที่จะฉกกัดความอดทนของเหออวี้หลันใกล้จะถึงขีดสุด นางไม่อาจทนใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความหวาดกลัวเช่นนี้ได้อีกต่อไป นางต้องรู้ให้แน่ชัด... ว่าชิวเยว่ต้องการสิ่งใดกันแน่!จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่นางกำลังตรวจดูผ้าปูที่นอนที่เพิ่งซักเสร็จใหม่ๆในห้องเก็บผ้าใกล้โรงซักล้าง สายตาของนางก็พลันสะดุดเข้ากับบางสิ่ง ปมเชือกสีแดงเส้นเล็กๆที่ถูกผูกซ่อนไว้ในเนื้อผ้าอย่างแนบเนียน เป็นปมแบบเดียวกันกับที่นางเคยใช้ผูกของเล่นชิ้นโปรดของเสวี่ยอัน แล้วโยนทิ้งไปด้วยคว

เมื่อเหมันต์อันยาวนานและเยือกเย็นได้โบกมืออำลาไปอย่างแท้จริง วสันตฤดูอันแสนสดใสก็หวนกลับมาเยือนจวนแม่ทัพจวินอีกครั้ง คราวนี้มิใช่เพียงธรรมชาติภายนอกที่ผลิบาน แต่หัวใจของผู้อยู่อาศัยภายในจวนแห่งนี้ก็คล้ายจะเบ่งบานไปด้วยไอรักและความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนการดูแลเอาใจใส่ของจวินเหยียนซีในช่วงที่เหออวี้หลันล้มป่วยลงนั้น เปรียบเสมือนหยาดน้ำทิพย์สุดท้ายที่หลอมละลายกำแพงน้ำแข็งในใจของคนทั้งสองจนหมดสิ้น ความเคลือบแคลงสงสัย ความไม่เข้าใจ และความห่างเหินที่เคยมี บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความไว้วางใจ ความเข้าใจ และความรู้สึกผูกพันอันลึกซึ้งอย่างแท้จริงกิจวัตรประจำวันของพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด การร่วมโต๊ะเสวยกลายเป็นเรื่องปกติที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและรอยยิ้ม การดื่มชายามค่ำคืนในศาลากลางสวนกลายเป็นช่วงเวลาของการแบ่งปันความคิดและความรู้สึกอย่างเปิดอกมากขึ้น พวกเขาเริ่มเรียนรู้ที่จะสื่อสารกันอย่างตรงไปตรงมา และรับฟังซึ่งกันและกันด้วยหัวใจที่เปิดกว้างจวินเหยียนซีดูจะผ่อนคลายและแสดงความรู้สึกออกมามากขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รอยยิ้มจางๆที่เคยหาได้ยากยิ่ง บัดนี้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายนั้