Lahat ng Kabanata ng ชาติภพนี้ ข้าขอเป็นภรรยาและมารดาที่ดี: Kabanata 11 - Kabanata 20

งานเลี้ยงในท้องพระโรงดำเนินต่อไปอย่างครึกครื้นตามแบบแผน สุราถูกรินเติมไม่ขาดสาย เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังเคล้าคลอไปกับเสียงดนตรีและการแสดงที่ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นมาสร้างความบันเทิง เหออวี้หลันยังคงรักษากิริยาสำรวม นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างกายจวินเหยียนซี แต่มิได้เพียงเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย นางใช้โอกาสนี้สังเกตการณ์ปฏิสัมพันธ์ของผู้คนรอบข้างอย่างเงียบเชียบนางเห็นจวินเหยียนซีสนทนากับเหล่าขุนนางฝ่ายทหารและขุนนางอาวุโสหลายคน ท่าทีของเขาแม้จะดูเย็นชา แต่ก็แฝงไว้ด้วยอำนาจและความเด็ดขาดที่ทำให้คู่สนทนาต้องให้ความเคารพยำเกรง นางได้ยินบทสนทนาที่เกี่ยวกับสถานการณ์ชายแดนและการแต่งตั้งโยกย้ายตำแหน่งในราชสำนักแว่วมาเป็นระยะ ทำให้นางตระหนักถึงภาระอันหนักอึ้งที่สามีต้องแบกรับ ความรับผิดชอบต่อบ้านเมืองและราชบัลลังก์ที่นางในอดีตไม่เคยคิดจะเข้าใจหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อยขณะที่นางกำลังจมอยู่ในความคิด เสียงพิณกู่ฉินอันไพเราะก็พลันดังขึ้น ดึงความสนใจของทุกคนในท้องพระโรง นักดนตรีหญิงผู้มีชื่อเสียงนางหนึ่งกำลังบรรเลงบทเพลงเก่าแก่ที่มีท่วงทำนองเศร้าสร้อยแต่ทว่างดงามจับใจ บทเพลงที่เล่าขานถึงความพลัดพราก ความสูญเสี

วันคืนในจวนแม่ทัพดำเนินไปอย่างสงบราบรื่นกว่าที่เคยเป็น เรือนจื่อเถิงที่เคยเงียบเหงาและอวลไปด้วยความหวาดระแวง บัดนี้กลับดูมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เสียงหัวเราะใสๆของจวินเสวี่ยอันดังแว่วมาเป็นครั้งคราวจากห้องเรียนวาดภาพ เสียงอาจารย์หลินอธิบายบทกวีให้จวินซิงเฉินฟังอย่างสม่ำเสมอ และท่าทีของบ่าวไพร่ที่เข้ามาดูแลก็เต็มไปด้วยความเคารพและเอาใจใส่มากขึ้นม้วนตำรากวีนิพนธ์และพู่กันชุดใหม่ที่เหออวี้หลันส่งมาถูกนำออกมาใช้อย่างรู้คุณค่า จางมามาแอบเห็นคุณชายน้อยใช้พู่กันด้ามใหม่คัดอักษรด้วยความตั้งใจยิ่งกว่าเดิม ส่วนคุณหนูน้อยก็มักจะนำม้วนบทกวีสำหรับเด็กมาเปิดอ่านในยามว่าง สีหน้าผ่อนคลายและมีความสุขมากขึ้นเหออวี้หลันเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ด้วยความยินดีอยู่ห่างๆ นางได้รับรายงานจากชุนเถาว่าจวินเสวี่ยอันมีพรสวรรค์และความชื่นชอบในการวาดภาพอย่างแท้จริง โดยเฉพาะภาพดอกไม้และทิวทัศน์ นางนึกย้อนไปถึงความรู้ด้านการวาดภาพที่ตนเคยเรียนรู้ตามแบบฉบับของสตรีสูงศักดิ์ในอดีต วิชาที่นางเคยเห็นว่าน่าเบื่อหน่ายและไร้สาระ บัดนี้อาจจะมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างก็เป็นได้บ่ายวันหนึ่ง นางจึงตัดสินใจไปยังเรือนจื่อเถ

หลายวันผ่านพ้นไปนับตั้งแต่จวินซิงเฉินได้รับคัมภีร์อรรถาธิบายจากเหออวี้หลัน เด็กชายก็หมกมุ่นอยู่กับการศึกษาตำรานั้นอย่างจริงจัง บรรยากาศรอบตัวเขาดูผ่อนคลายลง ความขุ่นมัวที่เคยฉายชัดบนใบหน้าจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นใฝ่รู้บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่เหออวี้หลันกำลังเดินตรวจดูการเตรียมแปลงดอกไม้สำหรับฤดูหนาวในสวนด้านหลัง จวินซิงเฉินก็เดินตรงเข้ามาหา ท่าทางดูเป็นธรรมชาติและลังเลน้อยลงกว่าครั้งก่อนอย่างเห็นได้ชัด"ท่านแม่" เขาเอ่ยเรียก คราวนี้ไม่มีความเกร็งในน้ำเสียงเท่าใดนัก "ข้าได้อ่านอรรถาธิบายของปราชญ์กู้ที่ท่านให้มาแล้ว ยอดเยี่ยมมากเลยขอรับ โดยเฉพาะการวิเคราะห์เปรียบเทียบเจตนาของแคว้นฉีกับแคว้นจิ้นในตอนนั้น... ช่วยให้ข้าเข้าใจบริบททางการเมืองได้กระจ่างขึ้นมากทีเดียว" เขามิได้เพียงแค่กล่าวขอบคุณ แต่ยังต่อยอดไปถึงเนื้อหาในตำรา แสดงให้เห็นว่าเขาได้ศึกษาอย่างลึกซึ้งจริงๆเหออวี้หลันหันมายิ้มให้ด้วยความยินดีอย่างแท้จริง "แม่ดีใจที่มันเป็นประโยชน์ต่อเจ้า" นางหยุดครู่หนึ่ง "แล้วเจ้ามีความเห็นอย่างไรเกี่ยวกับกลยุทธ์ที่แคว้นฉีใช้เล่า? คิดว่าเหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนั้นหรือไม่?" นางลองโยนคำถามก

เพียงไม่กี่วันหลังจากได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด ไข้ของจวินเสวี่ยอันก็หายเป็นปกติ เด็กน้อยกลับมาสดใสร่าเริงได้ดังเดิม เสียงหัวเราะใสๆของนางกลับมาสร้างชีวิตชีวาให้แก่เรือนจื่อเถิงอีกครั้ง ดูเหมือนว่าหลังจากการเจ็บป่วยครั้งนี้ เสวี่ยอันจะยิ่งติดเหออวี้หลันมากขึ้นกว่าเดิม นางมักจะหาโอกาสเข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ อวดภาพวาดใหม่ๆ หรือเล่าเรื่องราวที่ได้เรียนรู้จากอาจารย์ซูให้ฟังด้วยท่าทีเป็นกันเองและไม่เกรงกลัวเช่นแต่ก่อนเหออวี้หลันมองดูรอยยิ้มอันสดใสและท่าทางสบายๆของเสวี่ยอันด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความโล่งอกอย่างแท้จริง แต่ในขณะเดียวกันภาพความทรงจำอันเลือนรางจากอดีตชาติก็ผุดซ้อนขึ้นมา ภาพนางในอดีตที่เคยแสดงความรำคาญหรือเมินเฉยโดยสิ้นเชิงเมื่อเด็กคนใดคนหนึ่งเจ็บป่วย ความแตกต่างระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ทำให้หัวใจของนางบีบรัดด้วยความละอายต่อตนเองในวันวาน และยิ่งซาบซึ้งในโอกาสครั้งที่สองที่สวรรค์มอบให้ โอกาสที่จะได้เป็นมารดาอย่างแท้จริงการเปลี่ยนแปลงมิได้เกิดขึ้นกับเสวี่ยอันเพียงผู้เดียว ท่าทีของจวินซิงเฉินเองก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แม้จะยังคงไว้ซึ่งความสุขุมและไม่ค่อยแสดงความรู้

หลังจากที่แขกจากตระกูลเหอเดินทางกลับไปแล้ว บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพก็กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง เหออวี้หลันรู้สึกราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก การเผชิญหน้ากับครอบครัวเดิม แม้จะสั้นๆแต่ก็สิ้นเปลืองพลังใจไปไม่น้อย นางรู้ดีว่านี่อาจจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย แต่การที่นางสามารถยืนหยัดและกำหนดขอบเขตได้อย่างชัดเจนในครั้งนี้ ก็ทำให้นางรู้สึกมั่นใจและเป็นอิสระมากขึ้นนางเอ่ยกับชุนเถาในเวลาต่อมาด้วยน้ำเสียงสงบ "อดีตก็คืออดีตชุนเถา ข้าในตอนนี้คือฮูหยินจวนแม่ทัพจวิน หน้าที่ของข้าคือดูแลจวนและคนในจวนนี้ให้ดีที่สุด สิ่งใดที่ไม่เกี่ยวข้อง หรืออาจจะนำพาความวุ่นวายมาให้ ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ"ชุนเถามองนายหญิงด้วยแววตาชื่นชม นางสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่มิใช่เพียงเปลือกนอก แต่เป็นความเข้มแข็งที่มาจากภายในของผู้เป็นนายนั้นเป็นของจริงจวินซิงเฉินเองก็ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเช่นกัน ภาพของญาติฝ่ายมารดาที่เขาเคยประสบพบเจอในวัยเยาว์ ซึ่งมักจะมาพร้อมกับเสียงดัง การเรียกร้อง และสายตาที่มองพวกเขาพี่น้องราวกับเป็นส่วนเกิน ยังคงติดอยู่ในความทรงจำ เขาสังเกตเห็นท่าทีที่เย็นชาและไม่ยินดีของท่านแม่ต่อแขกเหล่านั้นอย