Semua Bab ชาติภพนี้ ข้าขอเป็นภรรยาและมารดาที่ดี: Bab 21 - Bab 30

วสันตฤดูแม้จะงดงาม แต่กลับแฝงไว้ด้วยไอเย็นอันน่าประหลาด บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพซึ่งเคยเริ่มผ่อนคลาย บัดนี้กลับตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง แม้ทุกอย่างจะยังดำเนินไปตามปกติ แต่ก็เป็นความปกติที่คล้ายมีม่านหมอกบางๆเข้าบดบัง ทุกคนต่างเคลื่อนไหวด้วยความระมัดระวังยิ่งขึ้น เสียงพูดคุยเบาลง สายตาหลุบต่ำจนกระทั่งบ่ายวันหนึ่ง... ความสงบอันจอมปลอมนั้นก็ถูกทำลายลง!ผู้ส่งสารเร่งด่วนจากนอกเมืองควบม้าฝุ่นตลบมาถึงหน้าประตูจวน สภาพอิดโรยและตื่นตระหนก เขาขอเข้าพบท่านแม่ทัพเป็นการส่วนตัวทันที การพบปะกันในห้องหนังสือใช้เวลาเพียงไม่นาน แต่เมื่อผู้ส่งสารกลับออกมา ใบหน้าของเขากลับซีดเผือดราวกับเห็นภูตผี และรีบควบม้าจากไปอย่างรวดเร็วครู่ต่อมาประตูห้องหนังสือก็เปิดออก จวินเหยียนซีก้าวออกมา ใบหน้าของเขาเรียบเฉยยิ่งกว่าแผ่นศิลา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเย็นเยียบและแข็งกร้าวจนน่าสะพรึงกลัว เขาออกคำสั่งเรียกนายทหารคนสนิทสองสามคนเข้าพบเป็นการเร่งด่วนทันที ประตูห้องหนังสือถูกปิดลงอีกครั้ง แน่นหนากว่าเดิมข่าวร้ายแพร่สะพัดไปในหมู่บ่าวไพร่อย่างรวดเร็วราวกับเชื้อโรค แม้จะยังคลุมเครือและบิดเบือนไปบ้าง แต่แก่นแท้ของข่าวก็ชัดเจนพอ

หลายวันผ่านพ้นไปนับตั้งแต่จวินเหยียนซีกลับจากวังหลวง แม้จะรอดพ้นจากอันตรายเฉพาะหน้ามาได้ แต่บรรยากาศแห่งความตึงเครียดก็ยังคงปกคลุมจวนแม่ทัพอยู่มิจางหาย ท่านแม่ทัพใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องหนังสือ ทุ่มเทให้กับการวางแผนและรับมือกับสถานการณ์ทางการเมืองอันเปราะบาง เขามีท่าทีที่เคร่งขรึมและสงบนิ่งยิ่งกว่าเดิม แต่เหออวี้หลันก็สัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าและความกดดันที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าอันเรียบเฉยนั้นนางเฝ้าสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ไว้วางใจได้เข้าออกห้องหนังสือของเขาเป็นระยะ เห็นม้าเร็วส่งสารลับมาถึงในยามวิกาล นางไม่อาจล่วงรู้รายละเอียดของแผนการที่เขากำลังดำเนินการอยู่ได้ แต่จากเศษเสี้ยวความทรงจำในอดีตและข่าวสารที่ชุนเถาพยายามรวบรวมมาอย่างลับๆ นางพอจะประเมินได้ว่าสถานการณ์ยังคงอยู่ในภาวะที่ล่อแหลมอย่างยิ่ง ศัตรูที่มองไม่เห็นยังคงเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลัง รอคอยจังหวะที่จะโจมตีอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้ เหออวี้หลันรู้ดีว่าหน้าที่สำคัญที่สุดของนางคือการรักษาความสงบเรียบร้อยภายในจวนให้มั่นคงที่สุด นางดูแลการจัดการทุกอย่างด้วยความละเอียดรอบคอบยิ่งกว่าเดิม ตั้งแต่เรื่องอาหาร

คิมหันตฤดูดำเนินมาถึงช่วงกลาง แสงแดดจัดจ้า อากาศร้อนอบอ้าว แต่ภายในจวนแม่ทัพกลับมีความเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนเกิดขึ้น กิจวัตรการดื่มชายามค่ำคืนในศาลากลางสวนระหว่างจวินเหยียนซีและเหออวี้หลันยังคงดำเนินต่อไป บทสนทนาแม้จะยังคงเน้นเรื่องการจัดการจวนและบุตรทั้งสองเป็นหลัก แต่ก็มีความผ่อนคลายและเป็นกันเองมากขึ้น บางครั้งเขาก็เล่าเรื่องราวเล็กๆน้อยๆจากการฝึกทหาร หรือแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์บ้านเมืองให้นางฟัง เป็นการเปิดใจที่แม้จะเล็กน้อย แต่ก็มีความหมายอย่างยิ่งสำหรับเหออวี้หลันทว่าช่วงเวลาอันสงบสุขและค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์นี้ ก็มีอันต้องหยุดชะงักลง...เย็นวันหนึ่งระหว่างการดื่มชา จวินเหยียนซีได้แจ้งข่าวแก่นางด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความจริงจัง "ฮูหยิน ข้าได้รับพระบัญชาให้เดินทางไปตรวจราชการและกำกับการซ้อมรบที่ค่ายทหารชายแดนทางทิศเหนือ เป็นราชการเร่งด่วน คงต้องออกเดินทางในอีกสามวันข้างหน้า"หัวใจของเหออวี้หลันหล่นวูบ แม้จะพอคาดเดาได้จากท่าทีของเขาในช่วงหลัง แต่การได้ยินข่าวยืนยันอย่างเป็นทางการก็ทำให้นางอดรู้สึกใจหายไม่ได้ ชายแดนทางทิศเหนือทั้งห่างไกลและอาจมีอันตรายซ่อนเร้นอยู่

ปลายฤดูคิมหันต์ย่างเข้าสู่ต้นสารท สายลมเริ่มพัดพาไอเย็นจางๆมากับแสงแดดที่อ่อนแรงลงเล็กน้อย บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพจวินอบอวลไปด้วยความรู้สึกรอคอยที่เปี่ยมสุข ทุกคนต่างรู้ดีว่าใกล้ถึงกำหนดวันที่ท่านแม่ทัพจะเดินทางกลับมาถึงแล้ว การเตรียมการต้อนรับดำเนินไปอย่างเรียบร้อยภายใต้การดูแลของเหออวี้หลัน นางตรวจตราความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย ทุกอย่างสมบูรณ์พร้อมรอคอยการกลับมาของเจ้าของจวนแล้ววันนั้นก็มาถึง...เสียงโห่ร้องยินดีจากทหารยามหน้าประตูจวนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าม้าและเสียงล้อรถม้าดังใกล้เข้ามา เหออวี้หลันซึ่งยืนรออยู่หน้าโถงทางเข้าหลักพร้อมด้วยบุตรทั้งสองและเหล่าบ่าวอาวุโส หัวใจพลันเต้นระรัวขึ้นมาทันที นางสูดหายใจลึกพยายามรักษาสีหน้าให้สงบนิ่งที่สุดขบวนทหารองครักษ์เคลื่อนเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ นำโดยบุรุษร่างสูงสง่าบนหลังอาชาสีนิล จวินเหยียนซี... เขากลับมาแล้ว!รูปลักษณ์ของเขาดูเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ร่างกายดูจะผอมลงเล็กน้อย ผิวกร้านแดดและลมมากขึ้น มีริ้วรอยของความเหนื่อยล้าปรากฏอยู่รอบดวงตา แต่ถึงกระนั้นท่วงท่าที่องอาจและสายตาที่คมกล้ายังคงฉายประกายอำนาจและความเด็ดเดี่ยวเช่นเดิม ท

หลายวันผ่านพ้นไปหลังจากเหตุการณ์น่าสะเทือนใจในห้องเก็บของเก่า บรรยากาศอันน่าอึดอัดระหว่างเหออวี้หลันและจวินเหยียนซีค่อยๆจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันที่แฝงไว้ด้วยความเข้าใจอันละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น พวกเขากลับมานั่งดื่มชาสนทนากันในศาลากลางสวนยามค่ำคืนดังเดิม แม้บทสนทนาจะยังคงระมัดระวัง แต่ก็มีความผ่อนคลายและเป็นธรรมชาติมากขึ้น ต่างฝ่ายต่างรับรู้ถึงความเปราะบางและความสำนึกผิดของอีกฝ่าย และความสับสนระคนยอมรับในความเป็นจริงที่เปลี่ยนไปชีวิตในจวนดำเนินต่อไปอย่างราบรื่นภายใต้การดูแลของเหออวี้หลัน นางยังคงทำหน้าที่ของตนอย่างมิได้ขาดตกบกพร่อง แต่ในใจนั้นกลับมีความรู้สึกที่มั่นคงและสงบมากขึ้น การเผชิญหน้ากับอดีตที่รุนแรงครั้งนั้นแม้จะเจ็บปวด แต่ก็คล้ายกับเป็นการชำระล้าง ทำให้นางสามารถก้าวต่อไปข้างหน้าได้อย่างปลอดโปร่งยิ่งขึ้นในขณะที่สารทฤดูเริ่มโปรยปรายไอเย็นจางๆลงมานั้น วันสำคัญวันหนึ่งก็ใกล้เข้ามา... วันคล้ายวันเกิดของจวินซิงเฉิน!เหออวี้หลันจำได้ว่าในอดีตนางแทบไม่เคยใส่ใจกับวันเกิดของบุตรเลี้ยงทั้งสองเลย หรือหากมีการจัดงานก็มักจะเป็นไปอย่างขอไปที หรือใช้เป็นข้ออ้างในการจัดงานเลี้ยงหรูหร