All Chapters of Save Me: Chapter 31 - Chapter 40

"You're finally home. Ace" Hindi ko alam kung paano at gaano ako kabilis nakabangon at nakatakbo papunta rito sa pinto. "Huwag kang lalapit! Sisigaw ako." Sa kabila ng kaba at takot na naramdaman ko ay pinanatili kong matatag ang boses ko. Para na'kong baliw kakaisip kung bakit ako napunta rito, bakit nandito siya at anong kailangan niya sa'kin. Inayos niya ang higaan na kung saan ay natupi ito at pinulot ang unan na nasa mat. Narinig ko nalang ang mabini nitong tawa. "Bakit ka ba natatakot? Sa ganda kong 'to natatakot ka?" Akma siyang lalapit kaya napahawak ako ng mahigpit sa doorknob. Actually, hindi ako nakakaramdam ng ano mang takot sa kanya. Para ko nga lang kaharap at kausap yung sarili ko dahil sa magkamukha talaga kami. Pero sa isipang sapilitan akong kinuha kanina at dinala rito, natatakot ako na baka sila yung nangunguha ng mga lamang loob tapos ibenta. "Bakit ako nandito? Bakit ka nandito? Anong kailangan mo sa'kin? Please, wala akong pera para ibigay sa inyo. Huwag

"Baby, wake up. We're here."BabyHindi ko alam kung anong magic ang nakapaloob sa salitang iyon, ngunit naging sapat yun para tuluyang magising ang diwa ko. Sa naaalala ko ay sobrang nabusog ako sa street foods na binili namin, halos ako lang din kasi ang umubos lahat. Hindi ko na siya napilit na tapusing kainin ang kwek kwek dahil baka sipain niya ako palabas ng kotse niya.Napangiti akong muli ng maalalang tinawag niya akong Baby."Ano nga ulit yun, Ma'am?" Tudyo ko sa kanya sabay ngiting mapang asar, pero dahil isa siyang dakilang torpe at may lahing dragon, inikutan niya lang ako ng mata. Kahit kailan talaga, ipapaulit lang sa kanya e, minsan na nga lang ako hihingi ng lambing sa kanya, ipagdadamot niya pa.Napanguso nalang ako sabay tanggal ng seatbelt, nauna na siyang lumabas kaya wala akong nagawa kundi tulungan siyang magbaba ng mga gamit na nasa trunk. Nakakapagtaka nga at nagawa niya pang makapaghanda ng mga gamit, samantalang ako ni kahit isang under garments ay wala akong

Madilim na nang mismong makarating ako sa lugar na nakasulat sa address. Hindi na makakadaan pa ang bus sa naturang daan, kaya nilakad ko nalang. Ayoko na sanang tumuloy dahil masyadong madilim at nakakatakot tingnan yung daan, ngunit mas nanaig sa'kin ang kagustuhang maliwanagan sa lahat.Mabuti nalang at na e charge ko ang cellphone ko kanina bago ako umalis sa hotel. Ginamit ko itong pang ilaw sa masukal na daang dinadaanan ko. Yung kabog ng dibidb ko ay nagsisimula na namang tumibok ng hindi normal, kailangan kong tatagan ang sarili ko, nakakailang hakbang pa lang ako ng matigil ako sa malakas na dala ng ilaw ng kotseng ilang distansya mula sa kinatatayuan ko.Naitakip ko pa ang isang kamay ko sa mukha dahil nasisilaw ako, nakita ko naman agad ang rebulto ng dalawang taong bumaba ng kotse, lihim pa nga akong napamura ng biglang umilaw yung dalawang poste.Nangyan, wala ba silang consideration sa cute at maganda kong mukha? Para palakarin nila na nangangapa sa dilim kanina? Kapag s

Kinabukasan ay parang inspired na inspired akong gumising. Kung tatanungin niyo ako, hindi ko rin alam. Basta inspired akong pumasok. Masyado pang maaga pero gusto ko ng pumasok, kaya eto parang ulol na hindi mawala sa labi ko ang ngiti.Lalo na kapag naaalala ko kung paano makipag-usap si Professor Torres sa'kin kahapon. Mukhang maayos na ulit kami, kahit blanko niya akong tingnan, mas maayos na iyon kaysa naman parang gusto niya akong balatan ng buto.Yung pagkain na binigay ni Winter sa'kin, binigay ko sa kanya yung cake kahit paborito ko iyon. Hinayaan niya rin akong tulungan siyang linisin ang office niya. Tama ako, hindi lang siya basta pagod. She's sick, hindi nga siya nakipagtalo noong pinainom ko sa kanya yung gamot. Para siyang bata na may sakit tapos behave na behave pakainin tapos painomin ng gamot.Hindi siya nakapunta sa Wintersea kagabi, medyo nakaramdam ako ng lungkot kahit ang nonsense naman isipin na dahil lang kahapon ay nawala na lahat yung galit, inis at tampo ko

After we kissed like a thirsty human beings, we both smiled and acted like nothing happened. Parang nasasanay na rin ako sa ganitong set-up, kapag kasi sinusubukan kong e open up, mag-aaway lang kami. Pero hindi ako kuntento e na ganito lang kami, gusto kong linawin niya ang lahat, gusto kong magkaroon kami ng label, ang hirap namang magselos diba kung wala kang karapatan, kasi what we had both wasn't just a thing, it's deeper than that. Tuluyan na siyang hindi pumasok, hindi niya rin ako pwedeng e mark na absent, kahit naman kasi ay masama ang loob ko sa kanya. Ayoko namang umabsent sa klase niya, kasalanan niya naman e kung bakit. Nakakatawa nga e kasi nung nakababa kami umarte pa si Ate Shane na first time niya lang nakita at nakilala si Luna. Luna seems to go with the flow and acted like they didn't know each other too. Sumakay nalang rin ako sa trip nila, masaya kayang maglaro, lalo na kung alam mo naman talaga ang totoo at aarte ka nalang na parang walang alam.Luna suggested na