Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 111 - Bab 120

เขาจะมาทำไม อาหารสามอย่างอยู่ตรงหน้าเซียวอ๋อง ทำให้เขาอยากจะกินมาก แต่ทว่า นางยังยืนอยู่ จือหรานทำกุ้งสามรส น้ำซุปหมาล่า เนื้อผัดน้ำมันหอย "ข้าขอตัวเจ้าค่ะ" นางทำอาหารกว่าจะเสร็จใช้เวลาครึ่งชั่วยาม ในใจนึกห่วงสองแฝดกลัวจะออกมาจากห้อง"อยู่รับใช้ข้า" เซียวอ๋องอยากจะแกล้งนาง จึงให้นางอยู่ต่อ จือหรานต้องอดทนกับเขาอย่างมาก อาหารก็ทำให้กินแล้ว เหตุใดต้องรั้งนางด้วยเล่าเซียวอ๋องคีบเนื้อผัดน้ำมันหอยเข้าปาก รสชาติเนื้อกลมกล่อมเมื่อเข้ามาในปากของเขา อีกทั้งเขายังคีบกุ้งสามรส นางทำอร่อยมากจือหรานต้องเติมข้าวให้เขาทั้งหมดห้าชาม อีกทั้งอาหารทั้งหมดสามอย่างหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักชิ้น จือหรานรินน้ำเปล่าให้เขา อีกจอกน้ำน้ำชา ชายหนุ่มอิ่มอย่างมาก"คุณหนูเจ้าคะ นายอำเภอหนานเซียง มาขอพบท่านอ๋องเจ้าค่ะ" เซียวอ๋องนั่งในห้องรับรองมองนายอำเภอ หนานเซียงยังไม่แก่เท่าใดนัก น่าจะอายุราว ๆ สามสิบปี ใบหน้านายอำเภอยิ้มแย้มมาก ให้กับท่านอ๋อง แต่ทว่าสายตามองจือหรานอย่างหวานเยิ้ม"ท่านอ๋องข้าน้อยสมควรตายเสียจริง ที่ไม่ออกมาต้อนรับท่าน" นายอำเภอหนานเซียงเอ่ยขึ้น เซียวอ๋องนึกด่าทอนายอำเภอในใจ เมื่อวานขบวน

สุขภาพนางไม่ค่อยแข็งแรง เซียวอ๋องยังไม่ได้ออกไปที่ค่ายทหาร เขาเดินเล่นในจวน จวนนี้เป็นจวนเดิมของมารดาเขา หยางกุ้ยเฟย ทำให้เขานึกถึงบรรยากาศเมื่อตอนครั้งยังเยาว์วัย เสด็จแม่ชอบจวนที่เมืองจินอย่างมาก ให้เหตุผลเพราะว่า จวนนี้เนื้อที่กว้างขวาง สามารถปลูกบุปผานานาชนิดได้เซียวอ๋องมองไปโดยรอบ พบบุปผานานาชนิดบานสะพรั่งอย่างงดงามกลิ่นหอมของซาลาเปาเนื้อลอยเข้ามาในจมูกเขา ทำให้เซียวอ๋องต้องตามกลิ่นซาลาเปาเนื้อไปที่โรงครัวอย่างไม่รู้ตัวจือหรานมองซาลาเปาเนื้อก้อนฟู ๆ สีขาวน่ากิน กลิ่นช่างหอมยิ่งนัก วันนี้น่านางทำเยอะ น่าจะขายได้หลายอีแปะ จู่ ๆ จือหรานเกิดหน้ามืดขึ้นมา ร่างบางกำลังจะหงายหลัง แต่ใครบางคนมารีบนางไว้เสียก่อน จังหวะนั้นจมูกนางไปโดนแก้มของบุคคลนั้นอย่างแรง เซียวอ๋องตาแทบถลนออกมา เขาเดินมาในโรงครัว ตามกลิ่นซาลาเปาเนื้อ ไม่คิดว่านางจะหน้ามืดเป็นลม จึงรับนางไว้ "ข้าขออภัยเจ้าค่ะ" เซียวอ๋องปล่อยนางเป็นอิสระ จากนั้นนางก็ไปโขรก ๆ อย่างแรง"เหตุใดไม่พักผ่อนในเรือน" เซียวอ๋องมองนาง ไม่สบายแล้วยังอวดดีอีก"ข้าต้องทำซาลาเนื้อส่งเถ้าแก่เนี้ยเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นจะไม่มีรายได้"ไม่มีราย

การเรียนรู้วิชาแพทย์พิษ หมอเทวดาหยางไหนมองจือหรานขอบตาดำปี๋ เหตุใดนางจึงเป็นเช่นนั้น นางไม่ได้นอนรึอย่างไร"เจ้ายังไม่ได้นอนรึ" หมอเทวดาถามระหว่างกรอกยาเข้าที่ขวดกระเบื้อง"ข้านอนเฝ้าท่านอ๋องที่เรือนทั้งคืนเจ้าค่ะ ยามเที่ยงต้องไปส่งอาหารให้เขา ข้าเหนื่อยิ่งนัก" หมอเทวดาหยางไหนได้แต่ถอนหายใจ อย่างสงสารจือหราน ครอบครัวตายหมด ตัวเองก็เป็นนักโทษ อีกทั้งเซียวอ๋องยังใจร้ายกับนางอีก"รีบดูส่วนผสมของสมุนไพร แล้วเจ้าก็ไปพักผ่อน ไม่ถึงปีใหม่ เจ้าได้เรียนรู้วิชาจากข้าจนหมดแน่นอน"นับเป็นวาสนาของนางยิ่งนัก ที่หมอเทวดาหยางไหนนั้นเมตตานาง จือหรานนั่งรถม้ามาคนเดียว นางให้อาหลินอยู่เป็นเพื่อนสองแฝด เพราะยามนี้ สองแฝดอยากจะออกมาเดินเล่น กระจือหรานต้องมาส่งสำหรับเที่ยงให้เซียวอ๋องในยามนี้เซียวอ๋องมองทหารกล้าฝึกเพลงดาบหลายกระบวนท่า สายตามองที่ท้องฟ้า ยามนี้จะเที่ยงแล้ว เหตุใดนางยังไม่มา"ท่านอ๋องแม่นางจือ มาส่งสำรับเที่ยงขอรับ" นายทหารชั้นผู้น้อยเดินเข้ามารายงานใบหน้าหล่อเหลาพลันยินดียิ่งนัก ที่จะได้กินอาหารเที่ยงอย่างสำราญใจจือหรานเดินตามนายทหารชั้นผู้น้อยเข้ามาในกระโจม "เชิญแม่นางตั้งสำร

นางเป็นวิชาแพทย์แล้ว แคว้นหนานรึ ในสมองของจือหรานนึกถึงคำพูดของหมอเทวดาหยางไหน คือแคว้นติดกับแคว้นฉินทางตะวันออก ว่ากันว่าผู้ครองแคว้นหนานใจดีมีเมตตา ไม่เก็บภาษีกับราษฎรนับสิบปี จือหรานคิดว่าแคว้นหนานเป็นทางเลือกที่ดีนักในยามนี้นางสั่งอาหลินให้เตรียมของไว้ นำแต่ตั๋วเงินเท่านั้นที่พกติดตัว การหนีของพวกนางคือวันปีใหม่ จือหรานคิดว่าทุกคนต้องฉลองแล้วเมาหนัก จังหวะนั้นคือช่วงเวลาที่นางจะหนีเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนให้นางเตรียมตัว จือหรานทำซาลาเปาเนื้อส่งให้เถ้าแก่เนี้ยในตรอกเยียนตามเดิม พูดได้ว่าซาลาเปาเนื้อของจือหราน ทำให้คนในเมืองจินชอบมาก ร้านซาลาเปาเนื้อนั้นเป็นที่รู้จักของคนทั้งเมืองจินเซียวอ๋องรู้สึกว่า อยู่ที่เมืองจินทำให้กินอิ่มนอนหลับฝันดี กลับไปเมืองหลวง เสด็จพ่อจะต้องต่อว่าเขาแน่ ที่เขาสมบูรณ์ขึ้นในระหว่างที่เซียวอ๋องกำลังควบม้ากลับเข้าไปในเมืองจิน ได้มีกลุ่มชายชุดดำทำร้ายสตรี ทำให้เขาและฟูเหิงรีบไปช่วยแม่นางน้อยผู้นั้น สตรีนางนั้นกรีดร้องจนสลบไป เซียวอ๋องอุ้มนางขึ้นมา นางหวาดกลัวจนเป็นลมพวกมันทิ้งระเบิดควันแล้วหนีไป "ไม่คิดเลยว่าจะมีโจรภูเขามาดักปล้นชาวบ้าน" เซีย

เซียวอ๋องให้จือหรานรักษาชาวบ้าน คืนนี้นางได้มีโอกาสได้นอนกับสองแฝด ตั้งแต่มีโรคระบาดไข้หวัด อาหารของสองแฝดต้องเป็นข้าวต้มเท่านั้น อีกทั้งด้านในเรือน จือหรานเช็ดทำความสะอาดทุกมุม นางเล่านิทานและกล่อมสองแฝดจนหลับ เช้าของวันถัดมา อาการป่วยของชาวบ้านยังไม่ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย ยาที่หมอทหารกับหมอในเมืองจินแจกจ่ายต้มให้ชาวบ้านนั้นไม่ได้ผลเอาเสียเลย ทำให้เซียวอ๋องพลันกังวล กว่าหมอจากเมืองหลวงจะมาคาดว่าอีกสองวัน เขาจะทำอย่างไรดี หรือจะลองเชื่อจือหราน ถ้านางทำไม่ได้ก็ค่อยลงโทษนาง ในระหว่างที่จือหรานกำลังจะเตรียมสำรับเช้าให้เซียวอ๋อง นั้นฟูเหิงมาตามนางให้ไปพบเซียวอ๋องที่เรือนใหญ่ จือหรานรีบสาวเท้าไปทันที ทันทีที่นางเดินเข้ามา เซียวอ๋องไล่ฟูเหิงออกไป เขามองนางยอบกายคำนับเขา"จือหราน เจ้าลองบอกสิว่า หมอเทวดาหยางไหนสอนอันใดให้แก่เจ้าบ้าง" เซียวอ๋องเดินรอบตัวนาง ราวกับเขากำลังประเมินความสามารถนาง "เคล็ดลับวิชาแพทย์พิษ เจ้าค่ะ ถ้าบ่าวสามารถรักษาคนทั้งเมืองหายจากโรคไข้หวัดยุทธภพได้ ท่านจะให้อิสระภาพบ่าวรึไม่เจ้าคะ" อันใดนะ นางว่าพิษไข้หวัดมาจากยุทธภพอย่างนั้นรึ"เจ้าว่าพิษนี้ มาจากยุทธ