บททั้งหมดของ วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: บทที่ 121 - บทที่ 130

ยาต้มมีปัญหา "แม่นางจือ ไม่เป็นไร ข้าอยากจะช่วยเจ้าจริง ๆ ข้าเห็นเจ้าเคี่ยวยาแจกชาวเมืองจิน ข้าอยากมีส่วนร่วมด้วย" จือหรานได้แต่ยิ้มให้ฮวาหรง ถ้านางจะปฏิเสธความตั้งใจของฮวาหรงมันคงจะน่าเกลียดเกินไป กระนั้นจือหรานจึงให้ฮวาหรง เคี่ยวข้าวต้มหมูหลังจากที่จือหรานปรุงรสเสร็จ ฮวาหรงเคี่ยวจนปวดมือ กระนั้นจือหรานขอตัวไปเวจ ทำให้ฮวาหรงมองหม้อยาต้มอย่างมีเลศนัย...ยามบ่ายจือหรานแจกข้าวต้มให้เหล่าชาวบ้าน และนายทหารอีกหลายคน ที่ยืนรอต่อแถว ยามนี้ท่านหมอจากเมืองหลวงมาถึงเมืองจินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาต่างตกใจไหนท่านอ๋องบอกว่าชาวบ้านป่วยหนัก เหตุใดชาวบ้านมิได้ล้มป่วยและเป็นลมกลางทาง ในระหว่างทางนั้นพวกเขาเห็นชาวบ้านต่างมีสีหน้าดีขึ้นมาเล็กน้อยเซียวอ๋องให้หมอทั้งสามไปพักผ่อน อีกทั้งบอกว่าวันพรุ่งค่อยเคี่ยวยาแจกชาวบ้านเพราะคนที่เคี่ยวยารักษาชาวบ้านคือ ลูกอดีตขุนนางต้องโทษ นางเป็นนางทาสเฝ้าจวนอ๋อง ทันทีที่พวกเขาเห็นหน้านาง จึงได้รู้ว่าเป็นจือหราน ธิดาราชครูจือ...ยามพลบค่ำจือหรานให้อาหลินนำอาหารไปให้สองแฝด ส่วนนางกำลังจะนำสำรับไปให้เซียวอ๋อง แต่ทว่ามีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นหนูเข้ามาใ

เซียวอ๋องโดนพิษกู่ "แม่นางรีบรักษา ท่านอ๋องเถอะ""ข้าจะรักษาเขาได้อย่างไร ต้องหาคนมารับพิษแทนเขา หรือไม่ก็สตรีที่รักเขาด้วยหัวใจ"เซียวอ๋องไม่อยากจะให้ฟางไห่มารับสิ่งที่ร้ายแรงในร่างกายของเขา เขาไม่มีทางให้ฟางไห่ทำเช่นนั้น "ไม่ ข้าไม่ต้องการให้ชายาเอก มารับเคราะห์กรรมร่วมกับข้า" ดวงตาเซียวอ๋องพลันแดงก่ำ จนเสี้ยวเวลาสุดท้ายของหัวใจ เขายังไม่ให้ฟางไห่รักษาเขา จือหรานมองเขาอย่างอึ้งงัน"ฟูเหิงออกไป ปิดประตูด้วย" จือหรานตกใจขึ้นมาทันที ที่นางจะต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง การรักษาพิษกู่แบบให้สตรีอีกคนที่เขารักเท่านั้น คือการหลับนอนด้วยกัน หนอนกู่อีกตัวจะเข้าไปในร่างกายของสตรีนางนั้น แต่ถ้าให้ผู้ฝึกยุทธอีกคนมารับผิดกู่ด้วย สองบุรุษต้องนั่งสมาธิถอดแต่อาภรณ์ด้านบน หนอนกู่ถึงจะไต่เข้าปากของอีกคน"มานี่" เซียวอ๋องแรงเยอะกว่านาง ลากนางเข้ามาที่เตียง จับนางกดไว้กับเตียง"มีเพียงเจ้าเท่านั้น ที่จะทำหน้าที่นี้ได้"นางกำลังจะไปจากเขา เขาบ้าไปแล้วรึ อีกอย่างนางก็ไม่ได้รักเขาด้วย "ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า" จือหรานไม่ต้องการรับพิษจากเขา เหตุใดเขาไม่ทนรออีกสามวัน เรียกตัวชายาเอกมารับพิษจากเขาเล่า รั

สองแฝดไม่ชอบบิดา ในยามเช้าเรือนเล็กสองแฝดตื่นขึ้นมาเอาแต่ถามหามารดา ทั้งตะโกนเสียงดัง อาหลินได้แต่กอดคุณหนูน้อยทั้งสองของนางไว้ เพราะกลัวว่าเซียวอ๋องอาจจะทำร้ายสองแฝด "คุณหนูเงียบ ๆ เจ้าค่ะ" อาหลินปลอบพวกนาง หากเสียงดังมาก เซียวอ๋องอาจจะรำคาญ"น้าอาหลิน ข้าอยากจะไปหาท่านแม่" เสี่ยวฮวาเอ่ยขึ้น เสี่ยวเหมยก็เช่นกัน ประตูถูกเปิดออก เซียวอ๋องย่างกรายเข้ามา พร้อมกับ นายทหารอีกสองคน พวกเขายกสำรับอาหารวางไว้ที่โต๊ะกลม ก่อนหน้านี้เซียวอ๋องผู้ตื่นแต่เช้าสั่งให้ฟูเหิงไปซื้ออาหารที่ร้านอาหารอันดับหนึ่งในเมืองจิน เนื่องจากจือหรานางยังไม่ตื่นเซียวอ๋องเกรงว่าบุตรฝาแฝดของเขาทั้งสองจะหิวข้าวเช้า สองแฝดมองสำรับเช้าจัดไว้ "พวกข้าไม่กิน เจ้าสุนัข" เสี่ยวเหมยด่าเซียวอ๋อง อาหลินคิดในใจว่าแย่แล้ว"ข้าคือบิดาของพวกเจ้า หาใช่สุนัข" เขาพูดดีกับสองแฝด จือหรานเลี้ยงสองลูกอย่างไรเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้"ท่านอ๋องคุณหนูทั้งสองยังไม่รู้ความเจ้าค่ะ" อาหลินรีบแก้ตัวแทนสองแฝดทันที นางไม่อยากเห็นเซียวอ๋องพิโรธ"เรียกพวกนางว่า ท่านหญิงน้อย""เจ้าค่ะ ท่านหญิงน้อยยังไม่รู้ความ""พวกข้ารู้ความแล้ว รู้ว่าท่า

สองแฝดตัวแสบ เสียงหัวเราะของสองแฝดพลันดังขึ้นในสวนบุปผางาม สองแฝดวิ่งไล้จับกระต่าย อีกทั้งผีเสื้อช่างงดงามนัก บินวนสองแฝดเป็นฝูง เสี่ยวฮวาวิ่งไล่ผีเสื้อ เสี่ยวเหมยก็เช่นกัน"พวกเจ้าเป็นใครกัน กล้าเข้ามาวิ่งเล่นในจวนอ๋อง" ฟางไห่ตกใจไม่น้อย จวนอ๋องในเมืองจิน มีแต่นังแพศยาจือหรานมิใช่รึเหตุใดจึงมีเด็กแฝดอยู่ ใบหน้าของเด็กแฝดช่างคล้ายกับเซียวอ๋องเมื่อตอนวัยเยาว์ยิ่งนักสองแฝดมองผู้มาเยือนอย่างตาแป๋ว ท่านป้าผู้นี้เป็นใครกัน"นั่นสิ ท่านป้าเป็นใครกัน เหตุใดถึงเข้ามาจวนนี้ได้" เสี่ยวเหมยยืนกอดอกพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย "พวกเจ้าเรียกผู้ใดว่าป้า นี่คือพระชายาเอกเซียวอ๋อง" เจียเจียไม่คิดเลยว่าจะมีเด็กแฝดไร้มารยาทเพียงนี้เสี่ยวเหมยกับเสี่ยวฮวาต่างสบตากัน "ยายป้าหน้าแก่ ยายป้าหน้าแก่" สองแฝดตะโกนขึ้นมาอย่างแรง ฟางไห่เกิดมาตั้งยี่สิบปี ธิดาอัครเสนาบดี ไม่มีผู้ใดกล้าว่านางเช่นนี้ นอกจากเจ้าเด็กสมควรตายสองคนนี้ กระนั้นสั่งให้ข้ารับใช้จับเด็กสองคนนั้นมา นางจะลงโทษเองสองแฝดรึจะยอมให้จับง่าย ๆ พวกนางสองพี่น้องวิ่งหนีพวกข้ารับใช้อีกทั้งแหกปากให้จือหรานออกมาช่วย พวกนางชนฟางไห่จนล้มก้นทิ่มพื้นห

เทียบเชิญงานวันเกิดนายอำเภอ ภายในห้องเก็บฟืนจือหรานได้แต่กอดบุตรทั้งสองไว้ทั้งด้านซ้ายและด้านขวา พวกนางยังไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยซ้ำ มีคนมาเปิดประตูแล้ว พบว่าเป็นฟูเหิงนั่นเอง "ท่านหญิงน้อยกลับเรือนเล็ก ส่วนแม่นางจือตามข้ามา" จือหรานยังคงงุนงง สองแฝดไม่อยากจากมารดาไปไหน ข้ารับใช้ที่ตามฟูเหิงมาในตอนแรก จับสองแฝดออกจากมารดา "ท่านแม่""เขาไม่ทำอันใดแม่หรอก กลับไปรอแม่ที่เรือน" จือหรานคิดว่า เซียวอ๋องต้องมีธุระจะต้องคุยกับนาง ฟูเหิงพานางมาในเรือนใหญ่ "ท่านมีธุระอันใดกับข้า" เซียวอ๋องนั่งหลับตา พอได้ยินเสียงนางเขาลืมตาขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำ จือหรานคิดว่าเจ้ากู่ตัวผู้อาการกำเริบแล้ว อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมประหลาดในตัวเซียวอ๋องกู่ กู่ กู่ กู่ เสียงกู่ตัวผู้ร้องขึ้นมา ร่างจือหรานพลันลอยขึ้น ร่างกายของนางมีเสียงกู่ตัวเมียร้องออกมาให้กู่ตัวผู้ได้รับรู้ เซียวอ๋องได้ปลดปล่อยร่างกาย จือหรานคงต้องรอเวลาให้ท่านอาจารย์หยางไหนมาช่วยนางออกจากนรกขุมนี้...ทางด้านฟางไห่ ในคืนนี้นางต้องนอนคนเดียว ให้บ่าวไปสืบความ พบว่าเซียวอ๋องให้นังสารเลวจือหรานไปหาถึงเรือนใหญ่ อีกทั้งปล่อยเจ้าเด็กนรกส