Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 1 - Bab 10

"พระชายา เพคะ" อีอีเขย่าร่างเจ้านายหลายวันมานี้ พระชายาผู้งดงามหรือ หลี่ซินที่แต่งเข้ามาในฐานะชายาเอก ด้วยนิสัยของนางทำให้หยางอ๋องนึกชัง วันแต่งงานหยางอ๋องเดินทางไปเมืองจินเพื่อทำสงครามกับแคว้นฉู่ที่บุกเมืองจินที่เป็นของแคว้นชิง หลี่ซินแต่งเข้ามาในจวนอ๋องได้หกเดือนแล้ว ท่านอ๋องไหว้ฟ้าดินกับนางเสร็จแล้วออกเดินทาง ทิ้งนางไว้ที่เมืองหลวงอย่างเดียวดาย การแต่งงานครั้งนี้เป็นสมรสพระราชทานแต่ก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของหยางอ๋องเลยแม้แต่น้อย หลี่ซินขึ้นชื่อเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นชิง แต่ก็เป็นนางร้ายอันดับหนึ่งเช่นกัน ด้วยเหตุผลนี้จึงไม่มีผู้ใดอยากจะหมั้นหมายกับนาง อีกทั้งนางยังพึงใจในตัวหยางอ๋องไม่น้อย เรื่องสมรสราชทานนั้นราชครูหลี่เจิ้งบิดาของนางรับใช้ฝ่าบาทมานานจึงให้ฝ่าบาทพระราชสมรสให้แก่บุตรี ฉู่เฟิงนั้นเป็นฮ่องเต้ที่ให้ความสำคัญแก่ขุนนางใหญ่ อย่างราชครูหลี่ไม่น้อย ที่คอยเป็นทั้งสหายที่เขาไว้ใจ กระนั้นเขาจึงทำตามคำขอของราชครูหลี่ใบหน้างามซีดเซียวยิ่งนัก ดวงตาหงส์ขยับเปลือกตาขึ้นมา สถานที่แห่งนี้ช่างไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย "พระชายาฟื้นแล้ว" อีอีพลันนั่งกุมมือเจ้านาย ดีใจจนไม่ยอมปล่อยม

สองวันผ่านไปแม่นมจางพาสองแฝดเข้ามาในเรือนใหญ่ หลี่ซินมองเด็กแฝด เสี่ยวเปากับเสี่ยวเปย แต่งกายชุดสำนักศึกษาหลวง"เอาล่ะ แม่นมจางไปส่งพวกเขาที่สำนักศึกษาหลวงเถอะ รถม้าข้าให้คนจัดเตรียมไว้แล้ว" แม่นมจางไม่อยากจะเชื่อหู หญิงอารมณ์ร้ายผู้นี้ เป็นนางมารหรือเป็นเทพธิดา ช่างไม่น่าเชื่อจริง ๆ"ยังไม่ขอบคุณข้าอีก" หลี่ซินมองเด็กสองคน พวกเขาหันไปมองหน้าแม่นมจาง ด้านแม่นมจางพยักให้ทั้งสองคน"ขอบคุณพระชายา" เด็กทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน น้ำเสียงเบาหวิวด้วยความหวาดกลัวหลี่ซินพลันถอนหายใจ"ไม่ต้องกลัวข้าหรอก ข้าเป็นคนดีแล้ว ต่อไปเรียกข้าว่าท่านแม่ ไม่ต้องเรียกพระชายาแล้ว" หลี่ซินเอ่ยอย่างยิ้ม ๆแม่นมจางและเด็กสองคนต่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กทั้งสองคนไม่พูดอันใด หลี่ซินสั่งให้แม่นมจางพาเด็กไปได้ เพราะทั้งสองคนคงตั้งใช้เวลาสักระยะหนึ่ง อีกทั้งหกเดือนผ่านมา เจ้าของร่างเดิมทำร้ายจิตใจเด็ก ๆ สารพัดอย่าง จะให้พวกเขาเชื่อใจนางคงจะยาก หลี่ซินได้แต่ถอนหายใจเพียงเวลาไม่กี่วันทำให้คนมองหลี่ซินใหม่ ทุกคนให้ความเคารพนาง ยามที่นางย่างกรายไปทางไหนของจวน ได้ยินมาว่า สาวใช้โรงซักผ้าในจวนอ๋อง บิดาของนาง

หลี่ซินพลันเข้ามาในเรือนคลี่ภาพดูอีกครั้ง เรียกอีอีมาดูด้วย สายตาอีอีมองเจ้านายอย่างน่าสงสาร"อีอี เรื่องนี้ต้องเจ้าต้องเก็บไว้เป็นความลับ ภาพนี้ เจ้าสามารถหาคนวาดได้รึไม่" หลี่ซินคิดแผนการออกจะแก้แค้นหลี่หลานได้อย่างไร"ได้เจ้าค่ะ ตลาดมืดน่าจะมี""อีอี ข้าต้องการข้ารับใช้ที่มีวิทยายุทธ์""ตลาดค้าทาสเจ้าค่ะ" อีกด้านหนึ่งหยางอ๋องอยู่ในกระโจม เขาเพิ่งฝึกทหารซ้อมเพลงดาบเสร็จ อาหวังนำสารในพิราบสื่อสารมอบให้เจ้านายหยางอ๋องคลี่กระดาษ สายตากลอกไปมา สตรีนางนี้ทะเลาะกับชายาฝูอ๋องเรื่องของเสี่ยวเปา ช่างเหลือเชื่อนักนางหรือจะเป็นคนดี เป็นไปไม่ได้ อีกทั้งในข้อความยังบอกอีกว่า นางไปที่ตลาดค้าทาส นางไปทำไม...หลี่ซินมองอาจู บุรุษที่นางซื้อมาจากตลาดค้าทาส ยามนี้ชายหนุ่มผู้นี้ คุกเข่าตรงหน้านาง หลี่ซินนำอาจูเข้าจวนอ๋องอย่างไม่ให้ผู้ใดเห็น"ข้าน้อยคำนับพระชายาขอรับ" อาจูรูปร่างสูงใหญ่ เขาขายตัวเป็นทาสเพราะต้องการเงินให้มารดารักษาตัว พ่อค้าทาสรับเขามาจากชนเผ่าหนึ่งทางเหนือ อาจูยอมให้มารดามีชีวิตอยู่อย่างสบาย ส่วนเขายอมเป็นทาสตลอดชีวิต หลี่ซินมองชายผู้นี้ออกว่าเป็นคนดี กตัญญูไม่น้อย"ข้าจะไม่ผูกมัดเจ

หลี่ซินสะบัดอาภรณ์ออกมาจากร้านผ้าอันดับหนึ่ง ตามด้วยอีอี สองนายบ่าวรีบขึ้นรถม้า ได้ยินเสียงกรีดร้องของสวีเหมียว ช่างเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเสียจริง"สมน้ำหน้านาง ข้าไม่ตบนางถือว่าบุญมากแล้ว ให้นางเหมาผ้าทั้งร้านไปเสีย" หลี่ซินเอ่ยอย่างสาแก่ใจ"พระชายาแล้วชุดท่านเล่า"หลี่ซินจำได้ว่าสินเดิมของเจ้าสาวมีผ้าอยู่หลายพับ น่าจะใช้ประโยชน์ได้"วันพรุ่ง เจ้านำผ้าไปให้ร้านผ้าตัดชุดให้ข้าแล้วกัน""เพคะ" ก่อนกลับจวนหลี่ซินไม่ลืมให้อีอีลงไปซื้อน้ำตาลปั้นให้สองแฝด เมื่อกลับไปถึงจวนพบว่าสองแฝดคัดตำราเรียน หลี่ซินถือน้ำตาลปั้นไปฝากเด็กทั้งสองคนดีใจมาก"ขอบคุณท่านแม่""เด็กดี รีบคัดตำราแล้วเข้านอน คืนนี้ข้าจะนอนกับพวกเจ้าด้วย""ขอบคุณท่านแม่" เด็กทั้งสองหอมแก้มหลี่ซิน ทำให้แม่นมจางถึงกับยิ้มไปด้วย อีอีก็เช่นกัน นางลืมภาพพระชายาเคยทรมานเด็ก ๆ ยามนี้มีแต่เทพธิดาใจดี นางมารร้ายได้หายไปจากจวนอ๋องแล้วยามนี้ฤดูหนาวได้ย่างกรายเข้ามาแล้ว เย็นนี้หลี่ซินต้องเข้าไปร่วมงานเลี้ยงบุปผา ได้ยินมาว่างานเลี้ยงบุปผาครั้งนี้ สวีฮองเฮาได้เชิญเหล่าคุณหนูตระกูลต่าง ๆ มาร่วมงานจำนวนมาก เกรงว่าคงจะหาชายารองให้เหล่าอ๋องมากก

มีผลต่อฝูอ๋องจริง ๆ ผู้ใดก็รู้ว่าวันข้างหน้าฝูอ๋องต้องเป็นรัชทายาทอย่างแน่นอน ทำให้สวีฮองเฮามองหน้าหลานสาวตัวเอง สวีเหมยรู้สึกใจคอไม่ดีนักเมื่อเห็นสายตาสวีฮองเฮามองนางเช่นนี้หลี่ซินเผยอยิ้มเล็กน้อยได้ผลจริง ๆ ด้วย เพียงแค่ เอ่ยถึงตำแหน่งรัชทายาทในอนาคต สวีฮองเฮามีความคิดที่จะรักษาหน้าฝูอ๋อง"ชายาฝูอ๋อง เจ้าไม่อบรมสั่งสอนเสี่ยวเทียนให้ดี ปล่อยให้มารังแกคนอื่น เจ้ามีความผิด อย่างที่ชายาหยางอ๋องกล่าวจริง ๆ"สวีฮองเฮาถอนหายใจ"นำตัวชายาฝูอ๋องไปโบยยี่สิบที" พอสวีฮองเฮาตรัสออกมาเช่นชายาฝูอ๋องตกใจไม่น้อย "ท่านป้าเพคะ ท่านป้าไม่นะเพคะ" "ท่านแม่ ท่านแม่ ปล่อยแม่ข้านะ ยายแก่แร้งทึ้งปล่อยแม่ข้าเดี๋ยวนี้" ทุกคนต่างตกใจกับคำพูดของเด็กห้าขวบ อย่างเสี่ยวเทียน เขาไปจำคำพูดบ้าบอนี้มาจากไหน ถ้ามิใช่มารดาเสี้ยมสอนบุตรสวีฮองเฮาแทบจะเป็นลม พนัดดาของนางมีตำพูดที่แย่ พระนางรับมิได้ "นับแต่นี้ เสี่ยวเทียนจะอยู่วังหลวงกับข้าสักระยะ แยกเสี่ยวเทียนกับชายาฝูอ๋องออกจากกัน""ท่านแม่" เสี่ยวเทียนร้องไห้ขี้มูกโปร่ง เสี่ยวเปาเสี่ยวเปยพลันแอบสาแก่ใจไม่น้อย ถ้าไม่เพราะมารดามาทวงความยุติธรรมให้ พวกเขาคงร้