All Chapters of วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Chapter 131 - Chapter 140

คิดจะทำร้ายข้ารึ ในงานเลี้ยงสองแฝดพลันมองหามารดา เหตุใดมารดายังไม่มาอีก "เหตุใดท่านแม่ไปนานนักเล่า" เสี่ยวเหมยพลันขมวดคิ้วอย่างสงสัย"ข้าเป็นห่วงนาง" เสี่ยวฮวาก็คิดเช่นนั้น เกิดเหตุอันใดขึ้นกับมารดาของพวกนางรึไม่สาวใช้เข้ามากระซิบข้างหูชายาเอกฟางไห่ ใบหน้านางระบายไปด้วยรอยยิ้ม เรื่องนี้ต้องทำให้เซียวอ๋องรังเกียจนังแพศยาจือหรานแน่นอน"แย่แล้วเจ้าค่ะ ไฟไหมเรือนรับรอง" ข้ารับใช้ร่างวิ่งเข้ามารายงาน แขกเหรื่อทุกคนต่างลุกขึ้น ทั้งฝั่งบุรุษและฝั่งสตรี คนกลุ่มใหญ่พลันมุ่งหน้าไปที่เรือนรับรองทันทีสองแฝดคิดในใจว่าแย่แล้ว ท่านแม่ของพวกนาง ทางด้านเซียวอ๋องพลันร้อนใจเช่นกัน แต่ทว่าเมื่อคนกลุ่มใหญ่ไปถึง หน้าเรือนรับรองไม่พบไฟไหม้ หากแต่เป็นอะไรบางอย่าง ทุกคนต่างเดินย่องเข้าไปเงียบ ๆ"ผู้ใดอยู่ในนั้นเล่า" ฮูหยินพ่อค้าเอ่ยขึ้น"ตอนนั้นข้าได้ยินว่า อนุเซียวอ๋องมาเปลี่ยนผ้าที่แห่งนี้ เพราะสาวใช้ทำน้ำชาหกใส่นาง" ทุกสายตามองมาที่ชายาเอกฟางไห่ "สันดานไพร่เสียจริง ก่อนที่นางจะเป็นอนุ เรื่องราวมันซับซ้อน ได้ยินว่าบิดานางเป็นราชครู ที่ทรยศแคว้น เลยโดนประหารทั้งตระกูล ส่วนนางหลังจากตระกูลตายหม

คอกม้า "แม่นางจือ!!!" จือหรานนอนกอดสองแฝดพลันลืมตาขึ้นมา เสียงเรียกฟูเหิงหน้าเรือน "ข้าเหนื่อย ข้าไม่ไป" จือหรานตะโกนบอกฟูเหิงโดนที่ไม่ยอมเปิดประตู นางรู้ดีว่าพิษของเขากำเริบแล้ว สมน้ำหน้าสาแก่ใจยิ่งนัก"ท่านอ๋องอาการแย่มาก""ให้ชายารักมาช่วยเขาเถอะ ข้าเหนื่อย"จือหรานเลือกที่จะไม่ช่วยเขา นางเดินกลับมาที่เตียงนอนกอดสองแฝดอย่างสบายใจ ฟูเหิงกลับเรือนใหญ่ด้วยความลำบากใจเซียวอ๋องปวดกายยิ่งนักกู่ตัวผู้ร้องออกมาอย่างแรง เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ เขาจะไปเผาเผ่าหยูให้ตายให้หมด พวกสารเลวเขาจะเข้าใกล้สตรีรักอย่างฟางไห่ไม่ได้เลยรึ อย่างไร "นางเล่า" ดวงตาสีแดงก่ำมองไปทางฟูเหิงที่ก้มหน้า"อนุจือไม่มาขอรับ" "ดียิ่งนัก ข้าจะไปลากตัวนางมาเอง" เซียวอ๋องรีบสาวเท้ามุ่งหน้าไปทางเรือนเล็กทันทีจือหรานกำลังเคลิ้มหลับอย่างสบาย ภายใต้แสงเทียนที่กระจ่างใบหน้างามช่างนวลผ่องยิ่งนัก สายตาเซียวอ๋องมองบุตรสาวฝาแฝด บางมุมคล้ายเขา บางมุมคล้ายจือหราน เซียวอ๋องค่อย ๆ อุ้มร่างบางจากเตียงเตา นางยังไม่รู้สึกตัว จือหรานลืมตาขึ้นตกใจไม่น้อย"ท่านปล่อยข้านะ""หุบปาก เจ้าอยากให้ลูกตื่นรึ" เขาสาวเท้ามาทางหน้าต่าง จ

หยางกุ้ยเฟย เย็นวันนั้นฟางไห่ย่างกรายมาที่เรือนใหญ่ ฟูเหิงเปิดประตูให้นางเข้าไป พบว่าเซียวอ๋องนั่งอ่านตำราอย่างสบาย"เหตุใดเจ้าไม่นอนเล่า" เขามองชายารัก ดึกขนาดนี้นางยังอยสกจะมาหาเขาอีก "ท่านอ๋อง ข้านำน้ำแกงรังนกมาให้ ข้าเคี่ยวเองกับมือ" ฟางไห่วางชามน้ำแกงบนโต๊ะ "เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าอุตส่าห์ทำมาข้าก็จะกินแล้วกัน" เซียวอ๋องยกพรวดเดียวหมดชามฟางไห่ทำหน้าอย่างพอใจ เหตุใดเขาง่วงยิ่งนัก "ข้าอยากอยู่ในห้องกับท่านประเดี๋ยว" ฟางไห่เอ่ยอย่างยิ้ม ๆ เซียวอ๋องอนุญาต เพียงไม่นานเซียงอ๋องหลับคาโต๊ะ ฟางไห่และสาวใช้รีบประคองเขาไปที่เตียงเตาทันทีฟูเหิงเห็นเสี่ยวจางเดินออกมาแล้วปิดประตู พระชายาจะนอนกับท่านอ๋องมิได้"ท่านอ๋องจะพักผ่อนกับพระชายา พรุ่งนี้เช้า ค่อยมาถวายการรับใช้" เสี่ยวจางบอกฟูเหิง ทำให้เขาคิดว่าหรือพิษในตัวท่านอ๋องจะหายแล้ว...เซียวอ๋องรู้สึกปวดศีรษะนัก เขาขยับเปลือกตาขึ้นอย่างช้า ๆ พบว่า คนที่นอนข้างกายเขาคือชายารัก อีกทั้งนางกับเขายัง...ด้วย นี่เขาหายแล้วอวก !!!เซียวอ๋องอาเจียนอีกแล้ว ทำให้ฟางไห่รีบตื่นสวมอาภรณ์อย่างลวก ๆ นางหมายจะลูบหลังเซียวอ๋อง"เจ้าออกไปเถอะ ข้าไม่สบ

สองแฝดเอาคืน หลังจากกลับมาถึงจวนส่งสองแฝดที่เรือนเล็ก จือหรานเลือกที่จะคุยกับเขาในศาลาสวนดอกเหมยกุ้ย"เจ้ามีอันใดว่ามาเถอะ" "เรื่องพิษในตัวท่าน ข้าให้คนไปตามหาอาจารย์ คาดว่าคงอีกไม่นานอาจารย์จะมาเมืองหลวง มาถอนพิษให้ท่านและข้า ถึงยามนั้นท่านปล่อยข้าและลูกไปได้รึไม่" นี่คือสิ่งที่นางต้องการ เหตุการณ์ในวันนี้ ทำให้นางได้รู้แล้วว่า คนรอบข้างของเขาจ้องจะทำร้ายสองแฝด นางจะอยู่จวนแห่งนี้ไม่ได้เซียวอ๋องมองใบหน้างามที่อีกด้านเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือของมารดาเขาเหตุใดเขาถึงไม่อยากให้นางจากไป เมื่ออาจารย์ของนางจะมาถอนพิษให้เขานับว่าเป็นเรื่องดี "ดี ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป" เพราะเขาจะได้ใช้ชีวิตปกติกับชายารักเสียที"ขอบคุณท่านอ๋อง หวังว่า ท่านจะไม่เข้าใกล้สตรีใดในช่วงนี้ เพราะถ้าพิษกำเริบขึ้นมา ข้าเหนื่อย"เซียวอ๋องรู้ดีว่านางเหนื่อยเพราะอันใด กระนั้นเขาสะบัดอาภรณ์เดินออกไปจากศาลาทันที มารดาไม่ชอบสองแฝดกระนั้นเขาไม่ควรรั้งนางไว้นาง รอหมอเทวดาหยางไหนมาถอนพิษในเร็ววันดีกว่าในยามพลบค่ำจือหรานเข้าครัวทำอาหารเองกับมือหลังจากที่นางไม่ได้ทำอาหารมาหลายวันแล้ว จือหรานทำบะหมี่เนื้อหมาล่าให้คนในจวนอ๋อ

ช่วยฝ่าบาท รถม้าสัญญาลักษณ์จวนอ๋องทั้งสองคันจอดในเขตพระราชฐานชั้นใน จือหรานแต่งกายด้วยชุดสีชมพู่อ่อนลายผีเสื้อล้อมบุปผา ปักด้วยดิ้นทองอย่างดี สองแฝดเสี่ยวเหมยสวมชุดกระโปรงสีฟ้าชายกระโปรงปักด้วยดินทองลายกระต่ายอีกทั้งสวมเสื้อคลุมสีส้มขนปุยอย่างน่ารัก มวยผมทั้งสองข้างของเสี่ยวเหมยปักด้วยปิ่นดอกไม้งามทั้งสองข้างส่วนเสี่ยวฮวานั้นแต่งกายชุดกระโปรงสีส้มอ่อน อีกทั้งสวมเสื้อคลุมสีส้มขนปุยอย่างน่ารัก มวยผมทำเหมือนกันกับเสี่ยวเหมย แน่นอนพวกนางเป็นพี่น้องฝาแฝดกันย่อมต้องแต่งกายคล้ายกันจือหรานแม้จะเป็นอนุ แต่ทว่าคนที่อยากให้นางมาร่วมงานคือฝ่าบาทฉินเซี่ย เขาต้องการที่จะพบหลานสาวฝาแฝดของเขา สองแฝดเดินข้างมารดาทั้งซ้ายและขวา ทุกคนไม่ได้มองเซียวอ๋องกับชายาเอกฟางไห่ที่แต่งกายอย่างงดงาม พวกเขามองเด็กสองคนฝาแฝดกับมารดาต่างหากนางกำนัลให้จือหรานและสองแฝดนั่งด้านหลัง เพราะนางเป็นแค่อนุ มิได้เป็นชายาเอกเหมือนคนอื่น ๆ เสียงเพลงพิณดังขึ้น พร้อมเหล่าสาวงามออกมาร่ายรำ จือหรานไม่อยากร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ เพราะร่วมงานเลี้ยงทีไรมักจะมีสิ่งไม่ดีแอบแฝงอยู่ "ฝ่าบาทเสด็จ จางฮองเฮาเสด็จ" เกากงกงขันทีประจ