Semua Bab หมอเกอเทวดาน้อย: Bab 11 - Bab 20

"เจ้าใช่หมอที่รักษาชาวบ้านเช่นนั้นหรือ"หลินสั่วปินถามพร้อมกับปรายตามอง" ใช่ขอรับ ท่านมีเรื่องอันใดกับข้าหรือ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถาม"ข้ามาจากสำนักตรวจการขอแจ้งข้อหาเจ้าที่เปิดรักษาโดยไม่มีใบรับรอง นำตัวไปสอบสวนและยึดทรัพย์สินทั้งหมด!" หลินสั่วปินสั่งลูกน้องเสียงดัง"เดี๋ยวก่อนนะขอรับ ที่ข้ารู้มาหมอเท้าเปล่า หมอสมุนไพรที่รักษาชาวบ้านไม่ต้องมีใบรับรองก็ได้มิใช่หรือขอรับ" เพราะวิชาสมุนไพรสามารถสืบทอดกันได้จากบรรพบุรุษไม่ต้องไปเรียนที่สำนักหมอหลวงจึงทำให้ไม่ต้องมีใบรับรองก็ได้"หึ เด็กเช่นเจ้าจะไปรู้อันใด มีผู้มาร้องเรียนกับข้าว่าเจ้าหลอกลวงเรื่องการรักษาอย่าทำเฉไฉไปอย่างไรเจ้าก็มิอาจรอดไปได้ พวกเจ้าจับเกอผู้นี้ไปขังไว้และริบทรัพย์สินที่หลอกลวงมาให้หมด! ""ท่านผู้ตรวจการข้าว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดเป็นแน่ เสี่ยวฟานมีวิชาแพทย์และสามารถรักษาได้จริงๆ พวกข้าหลานคนได้ลองพิสูจน์มาแล้ว" หนึ่งในชาวบ้านรีบเอ่ย"ใช่ๆ เสี่ยวฟานรักษาพวกข้าหายแล้วจริงๆจะเป็นการหลอกลวงไปได้อย่างไร""ใช่ ต้องมีคนใส่ความเป็นแน่""หรือเราจะไปร้องเรียนที่อำเภอ""หุบปาก! ข้าบอกว่าหลอกลวงก็คือหลอกลวงชาวบ้านเช่นพ

หลังจากที่เหอฟานเสวี่ยกลับไปในอำเภอก็เกิดความวุ่นวาย ท่านเจ้าเมืองต้องการตรวจสอบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเหตุหารณ์ที่เกิดขึ้น"นายอำเภอไป๋ บอกข้ามาว่าเหตุใดจึงได้สั่งลงโทษหมอเกอผู้นั้น" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถาม"เรียนท่านเจ้าเมือง เพราะมีคนมาแจ้งว่าเกอผู้นั้นแอบอ้างตัวว่าเป็นหมอทั้งที่ไม่มีใบรับรองจากสำนักหมอหลวงขอรับ" นายอำเภอไป๋เอ่ยตอบ"แต่ไหนแต่ไรมาก็มักจะมีหมอสมุนไพรที่สืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษอยู่แล้ว เจ้าจะใช้เหตุผลนี้ลงโทษเขาได้เยี่ยงไร!" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถาม"คะ คือ ข้าคิดว่าเกอผู้นั้นอาจจะหลอกลวงชาวบ้านจนเกิดความเสียหายได้ขอรับ" นายอำเภอไป๋เอ่ยตอบ"แค่เจ้าคิดก็สามารถลงโทษโดยไม่สอบสวนได้รึ ตำแหน่งนายอำเภอของเจ้าช่างยิ่งใหญ่เสียจริง!" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน"ข้าผิดไปแล้วขอรับ" "ผู้ใดเป็นผู้ร้องเรียน" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถาม"เป็นหลานสาวของหัวหน้าผู้ตรวจการขอรับ" นายอำเภอไป๋ตอบ"เรียกหัวหน้าตรวจการกับหลานสาวมา" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยสั่ง"คาระวะท่านเจ้าเมืองขอรับ" หลินสั่วปิน"ข้าน้อยหลินอีคำนับท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ" หลินอี"นายอำเภอไป๋บอกว่าเจ้าเป็นผู้ร้องเรียนให้จับหมอเหอใช

ณ เมืองหลวงของแคว้น"หมอฝู ท่านกลับมาแล้วหรือ" เสียงของผู้ได้ชื่อว่าเป็นโอรสสวรรค์ตรัสถามขึ้น"พะยะค่ะฝ่าบาท" ฝูเจิ้งเอ่ยตอบ"เป็นเช่นไรบ้าง" ฮ่องเต้เอ่ยถามเจ้าสำนักหมอหลวง"กระหม่อมได้ไปเจอหมอเทวดาน้อยแล้วพะยะค่ะ หากไม่เคยรู้มาก่อนกระหม่อมก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเกอน้อยผู้นั้นเป็นผู้ที่รักษาพระองค์" ฝูเจิ้งกล่าวทูล พิษที่ฝ่าบาทโดนแม้แต่หมอหลวงก็ตรวจหาไม่พบแต่หมอเทวดาน้อยผู้นั้นกลับตรวจพบและรักษาให้หายขาดได้อย่างรวดเร็ว ช่างน่านับถือยิ่งนัก"หึหึ ดูเหมือนว่าแคว้นของเราจะมีหยกเนื้อดี แล้วสิ่งที่เจ้าเสนอไปเป็นเช่นไร" โอรสสวรรค์ตรัสถาม เรื่องนี้หาใช่เรื่องการใช้เส้นสายแต่อย่างใดเพียงแค่เขาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังตาแก่นี่ที่รู้เรื่องก็วิ่งแจ้นอยากได้หมอเกอน้อยมาถ่ายทอดให้ลูกศิษย์ในสำนัก ทั้งศิษย์และอาจารย์นิสัยพอกันเสียจริง"หมอเทวดาน้อยตอบตกลงแล้วพะยะค่ะ กระหม่อมคิดว่าจะส่งศิษย์ในสำนักไปเรียนรู้ที่บ้านหมอเหอหมุนเวียนกันไปคราละสองคน" ฝูเจิ้งทูลตอบ"ดีแล้ว อย่าลืมจัดการ่าใช้จ่ายของพวกเขาด้วยจะไปรบกวนสกุลเหอไม่ได้เป็นอันขาด" โอรสสวรรค์ตรัส"กระหม่อมทราบพะยะค่ะ เอ่อ แล้วนี่กุนซือจ้าวไปที่ใดหร

"พ่อได้ยินชาวบ้านเขาพูดกันว่ามีเจ้าหน้าที่ทางการมาคุมตัวจางอี้ไปสอบสวนเขาถูกสงสัยว่าโกงการสอบซิ่วไฉ" เหอจงเทาเล่าสิ่งที่ตนได้ยินจากชาวบ้านให้แก่บุตรเกอฟังว่า เมื่อช่วงสายของวันนี้มีเจ้าหน้าที่จากทางการมาที่บ้านของผู้นำหม่าพร้อมกับแจ้งว่าหม่าจางอี้ถูกต้องสงสัยว่าทุจริตในการสอบซิ่วไฉ เห็นว่าอยู่ๆก็มีบุคคลนิรนามเอาหลักฐานกับคนที่ถูกมัดไว้ไปส่งที่จวนท่านเจ้าเมืองอีกทั้งยังมีการติดประกาศไปทั่วเมืองว่าการสอบซิ่วไฉครั้งนี้ไม่โปร่งใส ชาวเมืองจึงต่างรับรู้และพูดคุยเรื่องนี้กัน เห็นว่าท่านเจ้าเมืองจะสอบสวนด้วยตัวเอง หลังจากฟังบิดาเล่าจบเหอฟานเสวี่ยก็ถอนหายใจ"ท่านพ่อขอรับ แล้วหลักฐานที่ว่ามันคืออันใดหรือขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถามบิดาอย่างสงสัย"เห็นว่าเป็นตัวอย่างข้อสอบกับผลวัดระดับของสำนักศึกษานะ พ่อเองก็ไม่ได้รู้แน่ชัดได้ยินชาวบ้านเขาพูดกันมาแบบนี้" เหอจงเทาเอ่ยบอกบุตรเกอ เหอฟานเสวี่ยก็ทำเพียงพยักหน้ารับถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเขาใครทำอะไรไว้ก็รับผลเช่นนั้นทางด้านการไต่สวนท่านเจ้าเมืองนั่งอยู่ตำแหน่งบนสุดด้านล่างลงมามีเจ้าหน้าที่และผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ในตอนนี้ท่านเจ้าเมือ

"อาจารย์ขอรับ" หลิงเฉินเอ่ยเรียกผู้เป็นอาจารย์หลังจากเห็นอีกฝ่ายยืนตะลึงอยู่นาน"พวกท่านไปที่ใดมาขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถามลูกศิษย์ทั้งสองคนที่ทิ้งตนไว้กับชายประหลาดจนเขาต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้ 'อยู่ๆก็มีบุรุษมาบอกว่าแลกของแทนใจกลางตลาดแบบนี้ไม่เท่าประกาศว่าข้ามีคู่หมายแล้วรึ!""พวกข้าก็อยู่แถวนี้แหละขอรับ แหะๆ" หลิงเฉินตอบพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ"อาจารย์รู้จักบุรุษคนนั้นหรือขอรับ" เว่ยหนานเอ่ยถาม"ไม่ เขาเพียงเคยช่วยข้าไว้ครั้งนึงข้าจึงซื้อของตอบแทนให้เขาก็แค่นั้นขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยตอบ"อ้าว มิใช่ของแทนใจหรอกหรือขอรับ" เว่ยหนานเอ่ยถามตาใส"ของแทนใจอันใดกันเล่า กลับบ้านกันเถอะขอรับ" เหอฟานเสวี่ยพูดจบก็รีบเดินนำศิษย์ทั้งสองไปที่รถม้าทันทีเมื่อทุกคนขึ้นประจำที่เหอจงเทาจึงบังคับรถม้าออกจากเมืองมุ่งสู่หมู่บ้านโดยมีสายตาคู่หนึ่งมองดูอยู่บนต้นไม้จนรถม้าคันงามวิ่งพ้นชายป่าเข้าสู่ตัวหมู่บ้าน"รอข้าหน่อยเถิดหนา อย่าพึ่งไปพึงพอใจบุรุษอื่นเลย" ร่างสูงบ่นพึมพำพลางถอนหายใจอย่างเสียดายที่ตนไม่สามารถอยู่ต่อได้รถม้าของบ้านเหอวิ่งเข้ามาในหมู่บ้านก่อนจะไปหยุดที่บ้านเหอ ทั้งสี่คนลงมาจากรถม้าหอ