All Chapters of หมอเกอเทวดาน้อย: Chapter 21 - Chapter 30

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายเดือนตอนนี้สำนักหมอหลวงก็ได้ส่งศิษย์คู่ใหม่มาเรียนรู้วิชากับเหอฟานเสวี่ยได้หลายสัปดาห์แล้ว เหล่าลูกศิษย์ที่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่ต่างก็ไม่ได้ถือตัวหรือหยิ่งยโสอย่างที่เขากังวลในตอนแรกกลับกันออกจะบ้าๆบอๆชวนปวดหัวเสียด้วยซ้ำ"อาจารย์ขอรับบบ" เสียงเรียกหาเหอฟานเสวี่ยดังขึ้นทั่วบริเวณ"มีอันใดหรือขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถามศิษย์ที่มีอายุมากกว่าตน"มีคนมาหาขอรับ" ผู้เป็นศิษย์เอ่ยตอบ"หืม? ""อาจารย์ขอรับ คิดถึงข้าหรือไม่ขอรับ" หลิงเฉินเดินมาหาอาจารย์พร้อมกับยิ้มแฉ่ง"คุณชายหลิง มาได้อย่างไรขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม การอยู่ร่วมกันนานทำให้พวกเขาผูกพันกันไม่น้อย"ข้ามาตามคำสั่งของท่านอาจารย์ใหญ่ขอรับให้มารับอาจารย์ ตอนนี้สำนักหมอหลวงของเราต้องการท่านนะขอรับ" หลิงเฉินเอ่ยตอบผู้เป็นอาจารย์"เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถาม"เป็นความลับขอรับ ท่านอาจารย์ใหญ่ต้องการความช่วยเหลือกับอาจารย์จริงๆขอรับ" หลิงเฉินว่าพลางกระซิบ"แต่ทางนี้.... " เหอฟานเสวี่ยลังเลเพราะกลัวว่าจะไม่มีคนรักษาชาวบ้าน"อาจารย์ไม่ต้องกังวลขอรับทางนี้ข้าจะช่วยรักษา

รุ่งเช้าเหอฟานเสวี่ยก็ลุกขึ้นมาเตรียมตัวเพื่อเดินทางเข้าวังหลวง เกอน้อยสวมอาภรณ์สีขาวปักตราสำนักหมอหลวงพร้อมกับห้อยป้ายหยกที่ได้รับมาไม่ลืมปักปิ่นหยกที่ได้รับมาจากคนคนนั้น เมื่อจัดการตนเองเสร็จแล้วก็เดินออกมาด้านนอกทันที"ขออภัยที่ให้รอขอรับ" เหอฟานเสวี่ยก้มขออภัยร่างสูงที่มายืนรอตน"มิเป็นไร" จ้าวเพ่ยจวินเอ่ยตอบคนน้องพลางเหลือบมองปิ่นหยกบนผมสวยของอีกฝ่ายมุมปากก็ยกยิ้มอย่างชอบใจ"ขึ้นรถม้ากันเถิดขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยบอกร่างสูง"อืม.." จ้าวเพ่ยจวินครางรับในลำคอก่อนจะขึ้นไปรถม้าและยื่นมือมาให้คนน้องเป็นที่ยึด"ขอบคุณขอรับ" เหอฟานเสวี่ยฉีกยิ้มขอบคุณให้กับร่างสูงหลังจากที่ขึ้นมาบนรถม้า"....." จ้าวเพ่ยจวินได้แต่มองรอยยิ้มที่แสนสดใสด้วยความเหม่อลอยจนได้ยินเสียงคนบังคับรถม้าถึงได้สติ"ออกเดินทางเลยหรือไม่ขอรับ""อะ อืม" ร่างสูงตอบรับ เมื่อได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย รถม้าก็ถูกบังคับให้วิ่งออกจากจวนใหญ่มุ่งหน้าสู่วังหลวงทันทีรถม้าวิ่งมาหยุดที่หน้าประตูวังด้วยว่ามีกฎที่ห้ามมิให้นำรถม้าเข้าในวังหลวงเว้นเสียแต่จะเป็นรถม้าของราชวงศ์ที่อาศัยอยู่ในวัง จ้าวเพ่ยจวินกระโดดลงจากรถม้าไม่ลืมยื่นมือม

จ้ลาวเพ่ยจวินพาเหอฟานเสวี่ยเดินกลับมาขึ้นรถม้าที่จอดอยู่หน้าประตูวังร่างสูงกรธโดยขึ้นไปก่อนแล้วยื่นมือมาให้คนน้องจับเป็นที่ยึดไว้เช่นเคย เมื่อทั้งสองขึ้นมานั่งบนรถม้าแล้วบ่าาวผู้ติดตามจึงบังคับรถม้าแล่นออกไป เหอฟานเสวี่ยเปิดม่านมองดูการใช้ชีวิตของคนที่เมืองหลวงอย่างตื่นตาตื่นใจที่ตนได้มาเห็นวิถีชีวิตของคนที่นี่ในยุคโบราณ“พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้ามาเดินเที่ยวชม” จ้าวเพ่ยจวินที่เห็นคนน้องตื่นเต้นกับบรรยากาศข้างทางก็เอ่ยขึ้น“จะรบกวนจวินเกอหรือไม่ขอรับ” เหอฟานเสวี่ยหันมาถามคนพี่ตาแป๋ว“ไม่รบกวน” ร่างสูงเอ่ยตอบเหอฟานเสวี่ยพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสนใจสองข้างทางต่อจนรถม้าวิ่งมาจอดที่จวน เมื่อลงจากรถม้าแล้วจ้าวเพ่ยจวินก็พาคนน้องเดินไปที่เรือนหลักที่มารดาของตนกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่กับแขกที่มาเยือน“อาจวินกลับมาแล้วหรือ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยทักเมื่อเห็นบุตรชายของตนเดินเข้ามา“ขอรับท่านแม่” จ้าวเพ่ยจวินเอ่ยตอบมารดา“นี่จ้าวเพ่ยจวินหรอกหรือ โตขึ้นแล้วช่างเป็นบุรุษที่รูปงามเสียจริง แล้วเกอผู้ใดคือใครเล่าเจ้าคะ” สตรีที่มาเป็นแขกเอ่ยขึ้น“นี่คือเหอฟานเสวี่ยเป็นคู่หมายของอาจวิน เสวี่ยเออร์คนผู้นี้คือเซี่ยฮ

นั่งรถม้ามาได้หนึ่งก้านธูปก็มาถึงสำนักหมอหลวงที่เหอฟานเสวี่ยเคยมาตอนที่เพิ่งมาถึงเมืองหลวง สำนักหมอหลวงเมื่อมาโดยไม่มีเหตุเร่งรีบเหอฟานเสวี่ยจึงมีโอกาสได้มองดูบรรยากาศของสำนัก ภายในสำนักมีบรรยากาศที่ร่มรื่นเย็นสบายและเงียบสงบ“อาจารย์!” เสียงหนึ่งร้องเรียกขึ้นดังลั่น พร้อมกับเสียงที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว“คาระวะอาจารย์ คาระวะกุนชือจ้าว”“คุณชายหลิง สบายดีนะขอรับ” เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถาม“โถ่อาจารย์ เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ถามคำถามนี้หรือขอรับ” หลิงเฉินโอดครวญเมื่อผู้เป็นอาจารย์ถามราวกับไม่เจอกันนาน“ข้าเพียงถามตามมารยาทขอรับ” เหอฟานเสวี่ยเอ่ยตอบหน้าซื่อ“โถ่ แล้วนี่อาจารย์มาทำอันใดหรือขอรับหรือว่าจะมาสอนที่นี่แล้ว” หลิงเฉินเอ่ยถาม“ข้าเพียงแต่จะนำตำรับยามามอบให้แก่ท่านเจ้าสำนักเพื่อที่จะได้สอนให้แก่ศิษย์ของสำนักขอรับ” เหอฟานเสวี่ยเอ่ยตอบ“เป็นเช่นนี้นี่เอง” หลิงเฉินพยักหน้าเข้าใจ“เช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะพาอาจารย์ไปพบอาจารย์ใหญ่นะขอรับ”“รบกวนคุณชายหลิงด้วยนะขอรับ” เหอฟานเสวี่ยไม่ปฏิเสธความหวังดีของอีกฝ่าย อีกทั้งวันนี้เขามาโดยไม่ได้บอกกล่าวไว้ล่วงหน้าและไม่ได้คุ้นเคยกับสำนักหมอหลวงแห่งนี้

หลังจากสิ้นสุดงานเลี้ยงอันสนุกสนาน? คุณหนูหลายตระกูลก็ถูกสั่งให้กักตัวอยู่แต่ภายในจวน คุณหนูเซี่ยเองต้องไปคุกเข่าที่หน้าศาลบรรพชนตามรับสั่งของฮ่องเต้จนชาวเมืองต่างเล่าลือกันสนุกปาก ส่วนเหอฟานเสวี่ยนั้นต้องเข้าวังถวายการตรวจพระครรภ์ของฮองเฮาอยู่หลายครั้งสลับกับการไปแลกเปลี่ยนความรู้กับเหล่าอาจารย์ของสำนักหมอหลวงโดยที่มีจ้าวเพ่ยจวินตามไปด้วยไม่เคยห่างจนเวลาล่วงเลยมาเกือบเดือนจึงถึงเวลาที่เหอฟานเสวี่ยต้องเดินทางกลับบ้านของตน“เสวี่ยเออร์ลาท่านพ่อท่านแม่ขอรับ” เหอฟานเสวี่ยคำนับลาผู้อาวุโสของจวนตามธรรมเนียม“ไม่อยู่ต่ออีกสักนิดหรือลูก” จ้าวฮูหยินเอ่ยพลางน้ำตาซึม ตลอดเวลาเกือบเดือนที่อีกฝ่ายอยู่ที่นี่เขารู้สึกเอ็นดูไม่น้อย“อย่าทำให้ลูกลำบากใจเลย เส้นทางยาวไกลหลายพันลี้อาจวินเจ้าต้องดูแลน้องดีๆ พ่อขอให้พวกเจ้าเดินทางปลอดภัย” บิดาของจ้าวเพ่ยจวินเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มใจดี“ขอรับท่านพ่อ” จ้าวเพ่ยจวินรับคำผู้เป็นบิดา“อย่าลืมมาหาแม่บ้างนะเสวี่ยเออร์ จวนตระกูลจ้าวตอนรับเจ้าเสมอ” จ้าวฮูหยินเอ่ยบอกเกอน้อย“ขอรับ หลายวันมานี้เสวี่ยเออร์มารบกวน ขอบคุณท่านพ่อท่านแม่ที่ดูแลข้าอย่างดีขอรับ” เหอฟานเสวี