All Chapters of คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 คนที่ขวางทางย่อมมีจุดจบหลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ มู่เฉินจึงก้มลงมองชุดของตน “ข้าจะกลับไปเปลี่ยนชุด พ่อบ้านก็เฝ้านางเอาไว้ก่อน หาอาหารให้นางกินด้วย วางเรื่องความไม่พอใจของท่านลงแล้วดูแลนางให้ดีเหมือนแขกคนหนึ่ง” พ่อบ้านพยักหน้ารับ เขาแอบยิ้มเมื่อมู่เฉินเดินออกไปลี่ถังถูกช่วยขึ้นมาจากบ่อร้างในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย ร่างกายเย็นเฉียบจนไร้ความรู้สึก เมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องพักเล็ก ๆ ที่ไร้ซึ่งคนดูแลไม่มีแม้กระทั่งสาวใช้คนใดเข้ามาปรนนิบัติ ไม่มีแม้ชาร้อนสักถ้วยให้คลายหนาวนางพยายามขยับตัว แต่พบว่าร่างกายของตนเองอ่อนล้าอย่างหนัก ผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่บางเฉียบ ราวกับจงใจให้นางทรมานจากพิษไข้ขณะที่นางยังไม่เข้าใจว่าสิ่งใดเกิดขึ้น เสียงพูดคุยเบา ๆ จากหน้าห้องก็ดังขึ้น“นางยังไม่ตายหรือ”“ช่างอึดนัก ตกบ่อไปตั้งนาน ยังรอดออกมาได้อีก”“แต่ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงเก็บกวาดศพ”หัวใจของคนที่แสร้งหลับบนเตียงกระตุกวูบ ดวงตาเบิกโพลงขึ้นทันที ซูปี้ นางรู้ว่าข้าตกบ่อรู้… แต่ไม่มีใครคิดช่วย! หรือนางรู้เห็นกับคนที่ผลักข้าลงไปผู้คนในจวนนี้ล้วนเลือดเย็น อำมหิต ไร้ซ

บทที่ 13 สิ้นเยื่อขาดใย ชายวัยกลางคนมีท่าทีลังเล เขาเหลือบมองลูกน้องด้านหลังที่พากันกระซิบกระซาบด้วยความสงสัย “เจ้าดูเหมือนจะผ่านเรื่องยากลำบากมาไม่น้อย บาดเจ็บที่ใดหรือไม่" ลี่ถังส่ายหน้าแม้ร่างกายนางตอนนี้จะเรียกได้ว่าอ่อนล้าจนถึงที่สุดและมีรอยช้ำจาง ๆ ตามแขนและใต้อาภรณ์ แต่โดยรวมแล้วถือว่านางยังปลอดภัย ไม่เจ็บไม่ปวดอะไร ต่างจากจิตใจที่พังไม่เหลือชิ้นดี "ขอบคุณท่านมากแต่ข้าไม่เป็นอะไร ได้โปรดให้ข้าติดตามไปด้วยเถิด"หัวหน้าสำนักคุ้มภัยมองอีกฝ่ายก็รู้ว่าหญิงสาวไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องราวของตน"พวกเรามีนโยบายไม่รับคนนอกระหว่างเดินทาง..." ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบลี่ถังก็พูดแทรกขึ้นมา"แต่ข้าจะไม่ติดตามไปเปล่า ๆ ข้ามีค่าจ้างให้ แม้จะไม่มากนัก แต่ได้โปรดรับไว้เถิด" หญิงสาวล้วงเอาสิ่งของมีค่าในตัวออกมา ทั้งป้ายหยก ปิ่นที่มีอัญมณีประดับ กำไลหยกและแหวนที่ใส่ติดกาย แม้ของเหล่านี้จะได้มาจากคนสำคัญหลาย ๆ คน แต่หากมันสามารถแลกเปลี่ยนกับการเดินทางกลับบ้านในตอนนี้ได้ ลี่ถังก็พร้อมที่จะเสีย ของเสียไปก็หาใหม่ได้ หัวหน้าสำนักคุ้มภัยไม่ได้สนถึงเรื่องเงินทองแต่เขากลับกังวลกลัวว่านางจะหนีออกจากบ้านมา

บทที่ 15 ไว้ใจผิดคน กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ลอยอบอวลในอากาศ มู่เฉินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้เขารู้สึกสบายมากขึ้น ไม่ได้ปวดหัวแทบเป็นแทบตายอีก และความทรงจำที่กลับมาก็ไม่ได้หายไปไหนด้วย ทั้งยังปะติดปะต่อกันจนเขาเริ่มเข้าใจทุกสิ่ง แน่นอนว่าอาจจะยังมีบางส่วนสูญหาย แต่เขาเชื่อว่าอีกไม่นานมันจะกลับมาทั้งหมดแน่ ๆ "ฟื้นแล้วหรือ" ท่านหมอที่กำลังตรวจเอ่ยถาม "รู้สึกอย่างไรบ้าง" มือที่เหี่ยวชราถอนเข็มที่ปักอยู่ตามร่างกายชายหนุ่มออกอย่างเบามือ"ยังเวียนหัวอยู่บ้าง... แต่ดีกว่าเมื่อวาน" เขาตอบเบา ๆ จงใจให้ได้ยินเพียงเขาและท่านหมอท่านหมอพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเอื้อมมือจับชีพจรอีกครั้ง "นอกจากเวียนหัวแล้ว ยังมีอาการอย่างอื่นอีกหรือไม่ เช่น เจ็บแน่นหน้าอก หรือแขนขาไม่มีแรง" "หากปวดหัวมาก ๆ ตัวก็พานเจ็บปวดไปด้วย นอกจากนั้นไม่มีอะไรแล้ว แล้วข้าก็เริ่มจำได้บ้างแล้ว" ท้ายประโยคเบายิ่งกว่าเสียงสายลม ท่านหมอพยักหน้า "อาการทั่ว ๆ ไปถือว่ายังดีอยู่ นี่เป็นเรื่องปกติของคนเป็นโรคนี้ อาการเหล่านี้จะค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ต้องกังวลไป แต่หากปวดหัวมากเกินไปอาจจะส่งผลต่อร่างกายได้ เหมือนที่ก่อนหน้าที่ปวดจ

บทที่ 17 สุนัขยังไม่กัดเจ้าของ ผู้คนเริ่มเข้ามามุงดูคนทั้งสอง บางคนสาปแช่ง บางคนตะโกนด่าทอ"เจ้ากล้าหลอกเจ้านายของตนได้อย่างไร หมายังไม่กัดเจ้าของ คนสารเลวเลี้ยงไม่เชื่อง" "ข้าล่ะสงสัยนักว่าทำไมพวกเจ้าถึงได้ทำตัวพองขน ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้" "คนเช่นพวกเจ้า สมควรโดนเฆี่ยนจับแบกประจานไปทั่วทั้งเมือง" “ทำให้คนรักเข้าใจกันผิดเพราะความโลภของตนช่างน่ารังเกียจ”“วันนั้นข้าเห็นแม่นางคนนั้นด้วย คงเป็นคู่หมาย น่าสงสารยิ่งนัก” “แล้วนางจะได้รู้ความจริงหรือไม่” ผู้คนต่างพูดกันไปต่าง ๆ นานา ข้าวของ ขยะและหิน ถูกโยนใส่หญิงโฉดชายชั่วทั้งสอง เรื่องนี้ไม่ได้มีใครทำพวกเขาเลย แต่เป็นเขาทั้งสองที่ทำตนเอง หลังจากพ่อบ้านและซูปี้ถูกพาตัวไปศาลของเมืองและตัดสินตามความผิดไป มู่เฉินก็แทบจะไม่มีเวลาได้พักผ่อนแม้แต่น้อย เขาต้องจัดการเรื่องในจวนและกิจการไม่เว้นแต่ละวัน ปัญหาที่พ่อบ้านสร้างไว้ มีไม่น้อย และเขาก็ต้องเร่งมือสะสางมันให้จบ ยิ่งจบเร็วคนก็จะยิ่งเชื่อมั่นใจตระกูลมู่ "นายท่าน ร้านฝั่งตะวันออกแจ้งว่ามีปัญหาเรื่องสินค้า พวกเขาต้องการให้ท่านไปตรวจสอบด้วยตัวเองขอรับ" "ส่งคนของเราที่ไว้ใจได้ไปก่อน บอกพวกเ

บทที่ 19 ขอโอกาส หลังจากคืนวันเลี้ยงต้อนรับ เช้าวันรุ่งขึ้นมู่เฉินก็รีบไปพบกับลี่ถัง เขาไปที่จวนของอีกฝ่ายแต่คนงานก็บอกว่าหญิงสาวออกไปดูกิจการที่ตลาดแล้ว ชายหนุ่มจึงต้องเร่งไปที่ตลาดมู่เฉินต้องการอธิบายทุกอย่างให้คู่หมายของตนรู้เร็วที่สุด เขาตามมาจนถึงหน้าร้านของลี่ถัง แต่ทันทีที่ได้สบตากับหญิงสาว นางกลับเบือนหน้าหนีแล้วเดินหายลับไปท่ามกลางฝูงชนราวกับไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าเขา “คุณหนู ข้าเห็นคุณชายมู่พยายามจะตามมา ทำไมถึงเดินหนีล่ะเจ้าคะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่” สาวใช้ที่สังเกตมาสักพักแล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ลี่ถังที่เร่งฝีเท้าก่อนหน้าก็ชะลอและเปลี่ยนเป็นเดินกลับไปยังรถม้าที่จอดอยู่อีกซอกถัดไป หลีกหนีจากผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ก่อนจะตอบกลับสาวใช้ตนว่า “ไม่มีอะไร ข้าแค่นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงต้องรีบกลับไปที่จวน หากช้าไปอาจจะไม่ทันการ หรือไม่ข้าก็อาจจะลืมได้” ลี่ถังหันมายิ้มจาง ๆ ให้สาวใช้ราวกับย้ำว่าคำนั้นคือความจริง แต่ดูเหมือนจะสายไปเมื่อสาวใช้ของนางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย อีกฝ่ายไม่เชื่อคำตอบของลี่ถังแม้เพียงนิด ถึงกระนั้นก็ไม่กล้าซักไซ้ต่อ ทำเพียงแค่เดินตามคุณหนูของตนไปเรื่อย ๆ และเอ่ยพ