All Chapters of คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20 หาหนทาง หลังจากพบกับลี่ถัง มู่เฉินก็เงียบไป เขาเอาแต่คิดว่าควรจะทำเช่นไรให้หญิงสาวให้อภัย สารภาพความจริงก็ทำไปแล้ว เขารู้ว่ายามนั้นเขาทำกับนางไว้สาหัส หากนางต้องการจะกักขังเขาบ้างเขาก็ยินดี แต่การที่นางไม่มองหน้ากันเช่นนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่า ในมื้ออาหารที่ชายหนุ่มร่วมกินกับบิดามารดา มู่เฉินไม่มีสมาธิจะกิน แม้จะนั่งร่วมโต๊ะ แต่ผู้เป็นบิดามารดากลับเอาแต่พูดถึงเรื่องกิจการ หาได้ใส่ใจท่าทางของบุตรชายเช่นเขา อีกฝ่ายไม่มีคำถาม ไม่มีการเอ่ยถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเขา ไม่มีแม้แต่คำพูดถึงลี่ถังหรือสัญญาที่เกี่ยวกับนาง มู่เฉินกำมือแน่น ภาพตรงหน้าทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าปัญหามันอยู่ที่ใดกัน จริงอย่างลี่ถังว่า ต่อให้เรื่องครานั้นเป็นเพราะเขาไร้ซึ่งความทรงจำแต่มันก็คงทำให้หญิงสาวรู้ว่า หากนางแต่งเข้ามาแล้วเขาไม่อยู่ หรือลับหลังเขา มารดาของเขาและบิดาก็คงกระทำกับนางไม่ต่างจากที่พ่อบ้านและบรรดาคนงานสาวใช้ทำ “ได้ไหมมู่เฉิน” ชายหนุ่มที่ไม่ได้ฟังขมวดคิ้ว และยังไม่ทันได้ตอบอะไรไปบิดาของเขาก็พูดต่อ “บุตรสาวตระกูลจางสนใจเจ้า บิดาของนางเปรย ๆ ให้ข้าได้ยิน หากไม่ลำบากเจ้าไปพบเจอแล้วพูดคุยกับนางเ

บทที่ 22 หวังแค่ได้อยู่ใกล้ ลี่ถังยืนมองสภาพของชายคนรัก เมื่อก่อนเสื้อผ้าของเขาเปรอะเปื้อนสักนิดก็ไม่มีแต่ยามนี้กลับแต่งตัวเหมือนคนงาน เสื้อผ้าสีซีดทั้งยังเปื้อนฝุ่นและเหงื่อ คนจะจำไม่ได้ก็ไม่แปลก นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายทำเช่นนี้ทำไมกัน “คุณหนู...ไปเก็บเงินเถอะเจ้าค่ะ” สาวใช้ข้างกายสะกิดเรียกและเอ่ยชมมู่เฉินไม่หยุดปาก “คุณชายมู่ช่างเป็นคนอดทนจริง ๆ นะเจ้าคะ ทำงานหนักขนาดนี้ก็ไม่ปริปากบ่นเลย”ลี่ถังไม่ตอบคำ ยามนี้นางรู้สึกปวดหัวกับความดื้อรั้นของมู่เฉินเสียเหลือเกิน“อย่างนี้นี่เองคุณชายมู่ถึงได้มายกของ แม่นางลี่ถังอย่าใช้งานว่าที่สามีหนักนักสิ” ลี่ถังทำได้แค่ยิ้ม พูดอะไรกับคนในตลาดมากไม่เป็นผลดีกับใคร หญิงสาวเพียงแค่บอกราคาของแล้วเก็บเงินมา มู่เฉินก็ยืนรอเพื่อจะไปส่งของในที่ต่อไป พอนางหันไปเจออีกฝ่ายก็ยิ้มให้ เป็นอย่างนี้ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็น และเมื่อถึงเวลาเลิกงานมู่เฉินก็รั้งตัวของลี่ถังเอาไว้ ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับข้อมือของหญิงสาว ลี่ถังรู้สึกได้ว่ามันสากและไม่เหมือนกับครั้งก่อนแต่นางก็ยังดึงมือออกจากอีกฝ่ายเหมือนเดิม ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่...“ข้ามีเรื่องอยากจะพูดก

บทที่ 24 ข้าตั้งครรภ์กับสุนัข “ข้าต้องการหลาน เจ้าจะไม่กลับตระกูลก็ได้ แต่ต้องให้หลานใช้แซ่ของข้า” คหบดีมู่เปลี่ยนคำพูดของตนในทันที ตอนนี้มู่เฉินดื้อเกินกว่าเขาจะจัดการ แต่หากเป็นหลาน ๆ อาจจะไม่ใช่ หากมีหลานชายก็จะได้เป็นทายาทของตระกูล หากเป็นหลานสาวเขาก็ให้แต่งกับขุนนาง อย่างไรก็มีแต่ได้กับได้“ท่านยังพูดเรื่องพวกนี้อีก พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ ก่อนจะทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้” มู่เฉินไม่แม้แต่เอ่ยเรียกพ่อตนเอง เขารู้สึกเหมือนกับไม่รู้จักอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ “เจ้าเองก็กลับไปด้วย” ลี่เจียงเอ่ยบอก แต่ครั้งนี้มู่เฉินไม่ยอม “ไม่ขอรับ ข้ายังยืนยันคำเดิม จะให้ข้าเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ได้ดูแลนาง”“เจ้าโง่” คหบดีมู่เอ่ยอย่างเย็นชากับบุตรของตน“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางท้องกับเจ้า บางทีลูกสาวข้าอาจจะท้องกับลมกับฝนก็ได้…” ลี่เจียงเอ่ย ลี่ถังที่ได้ยินก็ยิ้มแล้วบอกว่า “ข้าท้องกับหมาต่างหากท่านพ่อ แล้วพวกท่านไม่เข้าใจคำของข้าหรืออย่างไร ออกไปจากห้องของข้าเสียที”แน่นอนว่าไม่มีใครขยับ คงเพราะเรื่องที่คุยกันยังไม่จบ “เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ เด็กคนนั้นเป็นสิทธิ์ของตระกูลมู่” คหบดีมู่ไม่ยอม อีกทั้งยั

บทที่ 26 แตกหัก แม้คหบดีมู่จะเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ในใจลึก ๆ เขากลับกังวลว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ ที่จะได้เจอกับมู่เฉินแบบนี้ คำของบุตรชายทำให้เขานึกย้อน หากเขา ไม่สร้างความลำบากให้บุตรชายและคนรัก เรื่องราวมันจะเป็นอย่างนี้ไหม แต่ความคิดนั้นก็อยู่เพียงแค่ครู่เดียวเพราะความเห็นแก่ตัวของคนทั้งสองมันสูงเหนือกว่าจิตใจเช้าวันถัดมาคหบดีมู่ก็ตัดสินใจไปหาขุนนางที่รู้จักเพื่อขอให้อีกฝ่ายออกสัปทานสินค้าบางอย่างให้ตระกูลมู่ค้าขายแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งแน่นอนว่าการทำเช่นนั้นต้องทำให้ตระกูลลี่ที่ค้าเนื้อมีปัญหา พวกเขาไม่มีทางปล่อยให้สตรีผู้นั้นมาพรากบุตรชายเพียงคนเดียวไปจากตระกูลมู่ได้หรอก โดยหารู้ไม่ว่าการทำเช่นนั้นก็เป็นการทำร้ายกิจการของตนเหมือนกันมิหนำซ้ำยังตัดทางค้าขายของตระกูลลี่โดยการบอกให้สมาชิกกลุ่มการค้าของตน ไม่ค้าขายกับคนตระกูลลี่ หากจะซื้อเนื้อหมูให้เลือกซื้อร้านอื่นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกลายเป็นข่าวซุบซิบนินทาดังไปทั่วทั้งเมืองหลวงในเวลาอันรวดเร็ว ยามที่ทั้งสองคบหา คนในตลาดก็ต่างรู้เรื่องด้วย ยามนี้อดีตคุณชายมู่ที่ทุกคนเรียกเพียงแค่ มู่เฉิน ๆ ย้ายมาอย

บทที่ 28 พิสูจน์แล้วว่าทำเพื่อนางลี่เจียงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างพินิจพิจารณามู่เฉินนั่งตัวตรงแม้จะดูผ่อนคลาย แต่หากสังเกตดี ๆ จะเห็นได้ว่ามือของเขากำลังจับถ้วยชาแน่นขึ้นทุกครั้งที่สายตาของลี่เจียงมองมา “นายท่านลี่ข้า...คือว่า...”“ปกติเจ้ากล้ากว่านี้นี่นา ทำไมวันนี้ถึงได้อ้ำอึ้ง” “ข้ามาพูดเรื่องของข้ากับลี่ถังขอรับ” มู่เฉินพูดออกไปตรง ๆ “ข้าอยากแต่งงานกับนาง”ลี่เจียงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนหัวเราะออกมาเบา ๆ “ข้าก็นึกว่าเจ้าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้เสียแล้ว แล้วลูกข้ายอมแล้วหรือ”มู่เฉินคลี่ยิ้มกว้าง “นางบอกให้มาขอขอรับ หลังจากเกิดเรื่องมากมาย ข้า… ข้าไม่กล้าเอ่ยคำนี้ออกมาอีก แต่วันนี้...”ลี่ถังที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้ยินชายหนุ่มอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ก็กลอกตาและอดไม่ได้ที่จะพูดลอย ๆ ออกมา“โง่... หมาโง่” ลี่หยุนพี่ชายของหญิงสาวตีไปที่แขนเรียวทันที “พูดจาไม่น่ารักเลย” ลี่ถังยู่หน้าใส่พี่ชายและหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่มู่เฉินมู่เฉินที่หันขวับตั้งแต่คำว่าหมาโง่ก็ยิ้มกว้างออกมา แม้ว่าคำนี้จะเป็นคำต่อว่า แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงยิ้มทุกครั้งที่ได้ยิน อาจเป็นเพราะอย่างน้อย ๆ มันก