Semua Bab คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน: Bab 1 - Bab 10

บทนำนางหมั้นหมายกับคนรักมาถึงสามปี แต่เพราะถูกครอบครัวของอีกฝ่ายกีดกัน เพราะฐานะระหว่างเขากับนางแตกต่างกัน เขาเป็นถึงบุตรชายคนเล็กของคหบดีที่รวยที่สุดของแคว้น ส่วนนางเป็นเพียงบุตรสาวคนขายหมูในตลาด ด้วยความรัก คู่หมั้นของนางหวังจะใช้ผลงานของตนแลกกับการแต่งงานกับนางเข้าบ้าน ครอบครัวของเขาจึงให้เขาเดินทางไปยังแคว้นฉงชิ่งเพื่อสร้างฐานการค้าใหม่ หากประสบผลสำเร็จจะยอมให้แต่งงานกันนางซึ่งรอด้วยความหวัง เฝ้ารอเพียงแต่เขา จนเมื่อมีข่าวว่าแคว้นฉงชิ่งมีโรคระบาด ด้วยความเป็นห่วงคนรัก นางจึงรีบเดินทางไปหาเขาโดยมิได้แจ้งข่าวล่วงหน้าสามปีแห่งความรักและคำสัญญา ดูเหมือนจะเป็นเพียงภาพลวงตาที่ทำให้นางเฝ้ารอคอยด้วยความหวังและศรัทธาในคนที่ตนรัก ทว่าความจริงที่ปรากฏกลับทำลายทุกอย่างในหัวใจของนางจนแตกสลายผู้ใดจะคิดว่าคนที่เขียนจดหมายส่งให้นางทุกเดือนตลอดสามปี บอกรัก และให้นางรอ กลับยืนโอบกอดสตรีท้องโตด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ติดโรดระบาดอย่างที่นางนึกกังวล เขาโอบกอดสตรีท้องโตด้วยแววตาอ่อนโยนและสายตาที่เคยมองนางอย่างรักใคร่กลับเต็มไปด้วยความเฉยเมยการมีอนุ หรือมีภรรยามากกว่าหนึ่งในสังคมนี้เป็นเรื่องปกติ แต่เป็

บทที่ 2 แตกสลาย ลี่ถังเดินออกมาจากจวนของมู่เฉิน หญิงสาวมองแทบไม่เห็นหนทางข้างหน้าเพราะม่านน้ำตาบดบังทุกสิ่ง ยิ่งก้าวเท้าเดินออกมาไกลเท่าไรดวงใจก็ยิ่งหนักอึ้ง ริมฝีปากก็ไม่อาจเอ่ยอะไรออกมาได้อีกเท้าเรียวกำลังก้าวเดินไปยังรถม้ารับจ้างตรงหน้า ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของลี่ถังในตอนนี้คือกลับบ้านให้เร็วที่สุด หนีให้ไกลจากที่แห่งนี้และชายคนนั้น คนที่ทำให้หัวใจของนางต้องแตกสลายลมฤดูหนาวพัดโชยผ่านตรอกแคบของเมืองฉงชิ่ง เสียงฝีเท้าของหญิงสาวที่เร่งเดินฝ่าลมหนาวไปข้างหน้าแผ่วเบาแต่หนักแน่น นางมิได้หันกลับไปมองเบื้องหลังแม้แต่น้อย ราวกับกลัวว่าหากเผลอเหลียวหลัง น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้อาจไหลรินออกมามือของนางกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ หากเป็นเมื่อก่อนเพียงแค่ได้รับจดหมายของเขา หัวใจของนางก็พองโตไปด้วยความหวัง แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงต่อหน้าต่อตา นางเพิ่งเข้าใจว่า… ความรักที่นางเฝ้าทะนุถนอมนั้น เป็นเพียงภาพลวงตาที่อีกฝ่ายวาดขึ้นเพื่อให้นางหลงเชื่อนางจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็น โดยเฉพาะบุรุษคนนั้น ที่แม้แต่ความเสียใจหรือสำนึกเพียงเสี้ยวเดียวก็ไม่มอบให้นางแต่จู่ ๆ หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงแรงฉ

บทที่ 4 กักขัง ทุกวันพ่อบ้านจะต้องนำบัญชีการค้าของกิจการมาให้มู่เฉินตรวจสอบ ถึงจำเรื่องราวไม่ได้แต่สัญชาตญาณด้านการค้าของชายหนุ่มยังคงเฉียบแหลม การตรวจสอบบัญชีจึงยังเป็นหน้าที่ของเขา วันนี้ก็เช่นกัน พ่อบ้านเข้ามาในห้องของชายหนุ่มพร้อมกับบันทึกบัญชีเล่มหนาพวกเขาพูดคุยกับเกี่ยวกับกิจการและเรื่องต่าง ๆ ในเรือน จนมู่เฉินถามว่าลี่ถังเป็นอย่างไร พ่อบ้านจึงตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจตน “นายท่าน ข้ามีเรื่องจะต้องขอพูด…”มู่เฉินละสายตาจากตัวเลขในบันทึกบัญชีแล้วหันไปมองพ่อบ้านของตน พ่อบ้านลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา “ข้าคิดว่าการขังแม่นางลี่ถังไว้ในจวนเช่นนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องดี หากเรื่องล่วงรู้ไปถึงเมืองหลวงอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ นายท่านควรปล่อยให้นางกลับไป”มู่เฉินได้ยินก็หายใจแรง เขาแสร้งทำเป็นสนใจบันทึกบัญชีตรงหน้าและไม่สนคำพูดของพ่อบ้านพ่อบ้านอดรู้สึกกังวลไม่ได้ ช่วงนี้นายท่านของเขาเชื่อฟังเขามาตลอดแทบทุกเรื่อง แต่ตั้งแต่หญิงสาวปรากฏตัว นายท่านก็ทำอะไรตามใจตัวเองและยังแสดงท่าทางดื้อดึงผิดปกติ“ไหน ๆ นางก็อยู่ที่นี่แล้ว ถือโอกาสตอนนี้ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายกับสตรีมากรักอย่างนาง และแต่งกับแม่

บทที่ 6 แสร้งป่วย สาวใช้อีกคนวางถาดอาหารแล้วรีบตรงเข้ามาเขย่าร่างของลี่ถังแต่ผลที่ได้ก็คือนิ่งเฉยเช่นกัน "เจ้าเป็นอะไรไป แม่นางลี่ถัง ไม่ได้การแล้ว ข้าจะไปบอกท่านพ่อบ้าน" สาวใช้คนแรกลนลานวิ่งออกไป ส่วนอีกคนก็ยื่นมือไปแตะหน้าผากของหญิงสาวที่นอนอยู่ มันไม่ได้ร้อนแต่มันกลับเย็นผิดปกติและยังมีเหงื่อซึมนางเร่งไปตักน้ำร้อนมาเช็ดหน้าให้อีกฝ่าย หากนายท่านรู้ว่านางละเลยไม่ได้ดูแลอะไรเลยแขกของนายท่าน นางอาจจะโดนลงโทษเอาได้ อีกด้านสาวใช้คนแรกก็เร่งไปบอกพ่อบ้านที่กำลังคุยกับมู่เฉิน"ท่านพ่อบ้านเจ้าคะ แม่นาง แม่นางลี่ถังที่อยู่ในเรือนรับรองไม่สบายเจ้าค่ะ" นางพูดพร้อมกับหอบหายใจเมื่อมาถึงพ่อบ้านที่กำลังพูดคุยเรื่องงานกับเจ้านายของจวนชะงักและเหลือบมองไปที่มู่เฉิน เขากัดริมฝีปากตนเองน้อย ๆ อย่างไม่พอใจ ที่มู่เฉินวางทุกอย่างในมือแล้วลุกเดินออกไปทันทีพ่อบ้านหันไปมองหน้าสาวใช้อย่างคาดโทษก่อนจะเดินตามเจ้านายออกไป มู่เฉินเร่งเดินไปยังเรือนรับรองทันทีที่ได้ยินว่าลี่ถังไม่สบาย เขาไม่รู้ตัว ร่างกายของเขาเป็นไปเช่นนี้เอง ทั้ง ๆ ที่ใจเขาบอกให้ไม่สนใจนาง วันก่อนก็เช่นกัน แม้จะมีคนมากมายแต่สายตาของเขาก็ดัน

บทที่ 8 หาทางหนี ลี่ถังเองก็คิดไม่ต่างกัน นางเองก็คิดว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายไร้เยื่อขาดไยเช่นนี้นางควรรีบทำทุกอย่างให้จบ แม้จะถูกขังแต่หากอีกฝ่ายไม่เอาเชือกมามัดมือนางไว้ ลี่ถังก็ยังพยายามหาทางออกจากจวนนี้ทุกวันนางเคยคิดจะว่ายน้ำออกไป แต่น่าเสียดาย นางว่ายน้ำไม่แข็งขนาดนั้น จึงไม่สามารถว่ายผ่านบึงบัวขนาดใหญ่ด้านหลังจวนไปได้ อีกอย่างยามนี้ก็หนาว หากลงน้ำคงได้ไข้แม้จะลองใช้สารพัดวิธี แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางใดก็ถูกเฝ้าจับตาไว้หมด และสุดท้ายก็ถูกลากกลับมาที่เรือนรับรองที่แปรเปลี่ยนเป็นห้องขัง แต่วันนี้ขณะหญิงสาวมาตักน้ำที่บ่อน้ำเก่าหลังเรือน สายตาก็เหลือบไปเห็นกิ่งต้นไม้ใหญ่ด้านบน คงเพราะก่อนหน้านางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาจึงไม่ทันสังเกตเห็น แม้โคนต้นไม้นี้น่าจะอยู่ด้านนอกกำแพง แต่หากนางขึ้นไปบนกิ่งใหญ่นี่ได้ นางอาจจะใช้มันผ่านไปทางหลังคาและออกหลังกำแพงจวนไปได้ “แล้วจะขึ้นไปอย่างไรเล่า” หญิงสาวพึมพำกับตนเอง นางไม่อาจปีนขึ้นจากพื้นได้ แต่หากปีนขึ้นจากหลังคาบ่อน้ำก็อาจจะพอเป็นไปได้ หัวใจของลี่ถังเต้นแรง นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของนาง หญิงสาวไม่ลังเลแม้แต่น้อย นางรีบสำรวจหาหนทางที่จะข