บทที่ 20

บทที่ 20 หาหนทาง

หลังจากพบกับลี่ถัง มู่เฉินก็เงียบไป เขาเอาแต่คิดว่าควรจะทำเช่นไรให้หญิงสาวให้อภัย สารภาพความจริงก็ทำไปแล้ว เขารู้ว่ายามนั้นเขาทำกับนางไว้สาหัส หากนางต้องการจะกักขังเขาบ้างเขาก็ยินดี แต่การที่นางไม่มองหน้ากันเช่นนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่า

ในมื้ออาหารที่ชายหนุ่มร่วมกินกับบิดามารดา มู่เฉินไม่มีสมาธิจะกิน แม้จะนั่งร่วมโต๊ะ แต่ผู้เป็นบิดามารดากลับเอาแต่พูดถึงเรื่องกิจการ หาได้ใส่ใจท่าทางของบุตรชายเช่นเขา

อีกฝ่ายไม่มีคำถาม ไม่มีการเอ่ยถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเขา ไม่มีแม้แต่คำพูดถึงลี่ถังหรือสัญญาที่เกี่ยวกับนาง

มู่เฉินกำมือแน่น ภาพตรงหน้าทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าปัญหามันอยู่ที่ใดกัน จริงอย่างลี่ถังว่า ต่อให้เรื่องครานั้นเป็นเพราะเขาไร้ซึ่งความทรงจำ

แต่มันก็คงทำให้หญิงสาวรู้ว่า หากนางแต่งเข้ามาแล้วเขาไม่อยู่ หรือลับหลังเขา มารดาของเขาและบิดาก็คงกระทำกับนางไม่ต่างจากที่พ่อบ้านและบรรดาคนงานสาวใช้ทำ

“ได้ไหมมู่เฉิน” ชายหนุ่มที่ไม่ได้ฟังขมวดคิ้ว และยังไม่ทันได้ตอบอะไรไปบิดาของเขาก็พูดต่อ “บุตรสาวตระกูลจางสนใจเจ้า บิดาของนางเปรย ๆ ให้ข้าได้ยิน หากไม่ลำบากเจ้าไปพบเจอแล้วพูดคุยกับนางเ