Biglaang naramdaman ni Zabrina ang matinding lungkot. Humihina ang kanyang hininga nang maalala niya kung paano, ilang araw lang ang nakalipas, na siya ay nakaupo sa sala na may malaking ngiti, habang nagsasalita.“Jacob, handa na ang hapunan! Halika na, magpakasaya ka’t kumain na tayo!”Sa kanyang malawak na ngiti, napaparamdam niya kay Jacob ang ginhawa sa pamamagitan lamang ng kanyang tingin. Nang gabing iyon, may espesyal na init at aliwalas ang hapunan sa bahay nila.“Alam mo ba anong araw ngayon?” tanong pa niya sa lalaki.“Hindi!” sagot ni Jacob nang malamig at may talas ang tono.“Ito ang araw ng ating anibersaryo! Alam kong makakalimutan mo, pero ako hindi, kaya naghanda ako ng lahat nang paborito mong putahe. Nagpaturo pa ako kay Maricel, at sa tingin ko, gumaganda na ang luto ko!”Parang parrot lang ang kanyang asawa. Kapag nagsimula siyang magsalita, hindi na mapipigilan. Kwento siya nang kwento, tungkol sa kanyang araw, kung paano niya binili ang mga sangkap, at kung
Read more