Semua Bab เสน่หาเลขาของมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

เช้าวันใหม่ช่วงเช้าของวันอากาศเย็นสบาย แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนหรู ปลุกหญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์ จอมใจลืมตาขึ้นมาช้าๆ เธอไม่ได้รู้สึกถึงชายหนุ่มที่นอนกกกอดเธออยู่ทั้งคืนข้างๆ เธอ ไอร้อนข้างกายหญิงสาวทำให้หญิงสาวรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มเพิ่งลุกขึ้นไปจากที่นอนนุ่มดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบห้อง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นักรบเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวพันรอบเอวสอบเอาไว้“ท่านประธาน” จอมใจเอ่ยเรียกชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะเอ่ยต่อ“ตื่นนานหรือยังคะ”“สักพักแล้ว เธอตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวต้องเตรียมตัวไปขึ้นเครื่อง” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบตามสไตล์ของเขา“ขึ้นเครื่อง?” จอมใจมองหน้านักรบอย่างสงสัยพลางลุกขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าห่มผืนใหม่ขึ้นมาปิดปกร่างอวบอิ่ม“ไปไหนคะ” เสียงหวานเอ่ยถามต่อ“ภูเก็ต” นักรบตอบกลับสั้นๆ“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันจะคุยงานก่อน”“ค่ะ” หญิงสาวไม่ได้เอ่ยถามอะไรต่อเพราะกลัวชายหนุ่มจะรำคาญชายหนุ่มสาวเท้าก้าวยาวๆ ตรงไปยังห้องแต่งตัวหลังจากที่เขาพูดจบ ส่วนจอมใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้ว เธอจึงลุก

“ลงมาสิ” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยพลางจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต ร่างกำยำท่อนบนเปลือยเปล่าเคลื่อนตัวเดินในน้ำมาตรงขอบสระใกล้หญิงสาวที่ยืนอยู่ริมสระว่ายน้ำจอมใจย่อตัวนั่งลงขอบสระอย่างเชื่องช้า เรียวขายาวสลักเสลาจุ่มลงไปในน้ำได้เพียงเล็กน้อย นักรบเอื้อมมือมาจับเอวคอดกิ่งเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่เขาจะยกร่างอวบอิ่มลงมาในน้ำด้วยกัน“หนาวไหม” เสียงทุ้มกระซิบถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก“นิดหน่อยค่ะ” มือหนาลูบไล้เอวคอดกิ่งผ่านชุดเดรสตัวสวยที่เปียกชุ่ม ส่วนมือสากอีกข้างค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจับอังแก้มเนียนเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มโน้มเข้ามาชิดใบหน้าสวยแล้วประกบจูบอย่างแผ่วเบา วงแขนเรียวเล็กยกขึ้นมาโอบรอบคอแกร่ง หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อยเพื่อรับรสจูบแสนหวานล้ำของชายหนุ่มได้อย่างถนัด หัวใจดวงน้อยเต้นแรงพร้อมกับความรู้สึกวาบหวามที่ก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆลิ้นสากร้อนแทรกเข้าไปกวาดต้อนตักตวงความหวานภายในอุ้งปากเล็ก ปลายลิ้นของชายหญิงเกี่ยวตวัดพัวพันกันอยู่ในโพรงปากหญิงสาว ชายหนุ่มดันร่างอวบอิ่มเบาๆ จนแผ่นหลังแบบบางแนบชิดกับขอบสระเย็นเฉียบ ริมฝีปากหนาผละออกจากเรียวปากเล็กอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่เขาจะเลื่อนเร

ด้านณิชาสาวแก่ที่มีใบหน้าที่เศร้าหมองอยู่ตลอดเวลานั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขก ณิชากำลังนั่งมองกล่องเครื่องเพชรมากมายที่รุ่นน้องของเธอเอามาให้เธอดูก่อน ซึ่งรุ่นน้องของเธอเป็นเจ้าของร้านเพชรขนาดกลางในห้างแห่งหนึ่ง ทุกๆครั้งที่เธอเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่รุ่นน้องก็มักจะเอามาให้ณิชาเลือกก่อนคนอื่นเสมอ“คุณพี่ค่ะ น้องเอาเครื่องเพชรมาให้คุณพี่ลองดูนะคะ ลองดูก่อนนะคะว่าชอบไหม” จันจิรา รุ่นน้องของณิชาเอ่ยขึ้นมาอย่างเอาอกเอาใจ“อันนี้เหมาะกับคุณพี่มากเลยนะคะ ลองดูก่อนค่ะ” รุ่นน้องเอ่ยต่อพลางหยิบกล่องเครื่องเพชรที่แพงที่สุดให้ณิชาณิชาส่งยิ้มบางๆ ไปให้รุ่นน้อง เธอรู้ดีว่าคนพวกนี้เข้าหาเธอเพราะเงินทอง ชื่อเสียงและเรื่องธุรกิจทั้งนั้น แต่ณิชาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนักสาวแก่เอื้อมมือไปหยิบกล่องเครื่องเพชรขึ้นมา เธอกำลังจะเปิดกล่องเครื่องเพชรดูแต่ทว่าก็มีเสียงของน่านฟ้าดังแทรกขึ้นมาก่อน ทำให้ณิชากับจันจิราหันไปตามเสียงนั้น“ทำอะไรกันอยู่” น่านฟ้าเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าณิชาโดยมีธิดาเดินควงแขนชายแก่มาด้วยใบหน้าใสซื่อ“นั่นกล่องเครื่องเพชรหรือเปล่าคะ” ธิดาเอ่ยถาม สาวสวยที่ดูท่าทางเรียบร้อยแต่ทว่าแววตาข

วันต่อมาร่างอรชรของจอมใจถูกกอดรัดจากทางด้านหลังโดยวงแขนแกร่งของนักรบกอดพาดเอวบางของหญิงสาวเอาไว้อยู่ตลอดทั้งคืน หญิงสาวรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่ของวัน ใบหน้าหวานหันกลับไปมองนักรบที่นอนกอดเธออยู่ด้านหลัง ใบหน้าหล่อคมเข้มหลับตาพริ้มอยู่ทำให้จอมใจเผลอตัวมองสำรวจใบหน้าของชายหนุ่ม ทั้งจมูกเป็นสันโด่งดูเย่อหยิ่ง ริมฝีปากหยักได้รูปกับขนตางอนเป็นแพเรียงกันหนาเหมือนผู้หญิง ทุกๆ อย่างที่อยู่บนใบหน้าและร่างกายของนักรบมันช่างดูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติจนหญิงสาวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้คือความจริงจอมใจเอื้อมมือบางไปจับลำแขนกำยำที่พาดเอวคอดกิ่งเธอออกอย่างเบามือที่สุด เธออยากให้ชายหนุ่มได้พักผ่อนต่ออีกสักหน่อยเพราะเมื่อคืนนักรบคงจะนอนดึกมากเลย เธอสะดุ้งตื่นมาตอนเที่ยงคืนนิดๆ ก็ยังไม่เห็นว่านักรบจะเข้ามานอนเลย นึกแล้วก็อดเห็นใจชายหนุ่มไม่ได้ที่เขาต้องแบกรับทุกอย่างคนเดียวมาตั้งแต่ช่วงชีวิตวัยรุ่นร่างอรชรผละออกจากชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากเตียงนอน เมื่อปลายเท้าหญิงสาวแตะลงบนพื้นเย็นเฉียบเธอก็ย่างกรายตรงไปยังห้องน้ำทันทีหญิงสาวใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวเกือบชั่วโมง ร่างอวบอิ่มสวมชุ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปจอมใจอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับรวมไปถึงทารกในครรภ์ด้วย นักรบให้จอมใจฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว เมื่อหญิงสาวไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วคุณหมอจึงให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้แต่หญิงสาวก็ต้องมาตรวจร่างกายตามนัดของหมออย่างเคร่งครัดหลังจากออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว นักรบพาจอมใจกับณิชาตรงมาที่คฤหาสน์ทันทีโดยมีภูผาประจำตำแหน่งคนขับรถ จนกระทั่งพวกเขาทั้งสี่คนเดินทางมาถึงคฤหาสน์ในเวลาต่อมารถคันหรูสีดำเงาค่อยๆ ขับเคลื่อนเข้ามาตรงลานจอดรถของคฤหาสน์อย่างช้าๆ นักรบโอบประคองร่างเล็กอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลจนกระทั่งรถคันหรูจอดสนิทลง นักรบพาหญิงสาวลงมาจากรถอย่างช้าๆ ด้วยความระมัดระวังจารวีและภูผาเดินตามลงมาติดๆ จารวีมองร่างกำยำของนักรบที่เอาแต่โอบประคองจอมใจเอาไว้ตลอดเวลาโดยไม่อายสายตาใคร พวกเขาทั้งสี่คนเดินเข้ามาในคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่ไพศาล“แม่อยู่ไหน” นักรบเอ่ยถามสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ“อยู่ในห้องรับแขกค่ะนายท่าน” สาวใช้วัยกลางคนตอบกลับอย่างนอบน้อมเมื่อได้ยินดังนั้นพวกเขาก็ค่อยๆ ย่างกรายตรงไปที่ห้องรับแขกทันที ณิชานั่งจิบชาอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องรับแขกโดยที่บนโต