Semua Bab เสน่หาเลขาของมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

@คฤหาสน์ตระกูลเทวาศิริโชติร่างกำยำสมบูรณ์แบบของนักรบเดินเข้ามาในเรือนกระจกที่มีดอกไม้นานาพันธุ์อยู่มากมายหลายชนิดภายในคฤหาสน์ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาแต่ทว่าดวงตาคมกริบกลับมีแววตาที่ดุดันน่าเกรงขาม นักรบมาตามที่ลูกน้องคนสนิทโทรมารายงานก่อนหน้านี้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่คฤหาสน์ ชายหนุ่มจึงรีบออกจากบริษัทและตรงดิ่งกลับมาที่บ้านของตัวเองทันที“มันอยู่ด้วยกันดีๆ ไม่ได้เลยหรือไงณิชา!” เสียงบิดาของนักรบเอะอะโวยวายเสียงดังลั่นเรือนกระจกออกมาทำให้นักรบรีบสาวเท้าเดินไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว นักรบได้ยินดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปหาต้นตอของเสียงทันที น่านฟ้ากำลังยืนประคองธิดาภรรยาคนใหม่ของตัวเองที่มือของเจ้าหล่อนมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา ใบหน้าของหญิงเต็มไปด้วยคราบน้ำตาดูน่าสงสาร ส่วนณิชาก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหน้าตาตื่นตระหนกอยู่ตรงข้ามสามีกับภรรยาคนใหม่“หยุดนะ!” นักรบตะโกนออกมาเสียงดังลั่นทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันขวับมามองนักรบ“นักรบ..ไม่ได้ทำงานเหรอลูก” ณิชาเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา นักรบก้าวเดินมายืนเคียงข้างมารดาทันทีเพื่อไม่ให้ณิชารู้สึกว่าตัวเองกำลังต่อสู้กับสองคนนี้

จอมใจสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงตีสองของวัน ร่างบางนอนเกยทับอยู่บนร่างกำยำในห้องโถงบนโซฟากลางห้อง นักรบกกกอดเธอเอาไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย“ท่านประธานค่ะ ท่านประธาน มันดึกมากแล้วค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว” เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาเพื่อปลุกท่านประธานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลทำให้ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ“อือ” ชายหนุ่มขานรับในลำคอก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นมาต่อ “เดี๋ยวให้คนไปส่ง”“มะ..” จอมใจเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคเสียงทุ้มทรงพลังก็พูดขึ้นมาเสียก่อน“ถ้าจะกลับเองก็ไม่ต้องกลับ” “งั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวต้องยอมจำนนแต่โดยดีเพราะเธอไม่อยากนอนที่นี่“งั้นก็ได้คือจะกลับหรือนอนที่นี่”“ให้คนของท่านประธานไปส่งก็ได้ค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็ค่อยๆ ดันร่างเล็กของตัวเองที่นอนอยู่บนร่างกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น นักรบยอมคลายอ้อมแขนออกจากร่างเล็กเพื่อให้หญิงสาวลุกขึ้นได้ง่ายขึ้น จอมใจลงจากกายแกร่งไปยืนตัวตรงอยู่ที่ข้างโซฟาพร้อมกับมือบางจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง“ขอโทษค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นมา“ขอโทษทำไม” ชายหนุ่มถามกลับไปพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งมองหน้าหญิงสาว“ที่ฉันเผลอนอนหลับบนตัวของท่านประธานค่ะ” “ฉันใ

งานเลี้ยงหรูหราผ่านพ้นไปจวบจนเที่ยงคืนของวัน นักรบและจอมใจพากันเดินไปกล่าวล่ำลาเจ้าของงานวันเกิดก่อนที่พวกเขาจะพากันเดินมาที่รถคันหรูที่มีภูผายืนรออยู่ข้างๆ รถคันสีดำเงานักรบกับจอมใจกลับมาจนถึงหน้าโรงแรมที่มีเพนท์เฮาส์ของนักรบอยู่ชั้นบนสุด เมื่อรถยนต์คันหรูจอดสนิทลงตรงลานจอดรถวีไอพี จอมใจก็ตั้งท่าจะรถจากรถไปทันทีทำให้นักรบหันมามองพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“จะไปไหน”“นั่งรถกลับค่ะ” จอมใจตอบกลับตามความจริงเพราะปกติหลังจบงานเลี้ยงหรืองานสังคมเธอก็จะนั่งรถกลับอพาร์ตเมนต์ทุกครั้ง“ขึ้นไปทำแผลให้ฉันก่อน” นักรบพูดขึ้นมา“ตะ..แต่ว่า” จอมใจตั้งท่าจะปฏิเสธแต่ทว่าเมื่อเธอสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดุดันที่กำลังจ้องเขม็งมาที่เธอด้วยแววตานิ่งเรียบเหมือนเป็นการกดดันเธอทางสายตา หญิงสาวจึงไม่สามารถคัดค้านอะไรต่อได้เลยสักนิด“ค่ะ ได้ค่ะ”หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ขึ้นมาบนเพนท์เฮาส์ด้วยกันทันที นักรบนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น ส่วนจอมใจก็เดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลในลิ้นชักมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าของนักรบพร้อมกับย่อตัวนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม“ขออนุญาตค่ะ” จอมใจเอ่ยขึ้นมาก่อนที่เธอจะเอื้อมมือบา

ใช้เวลาไม่นาน ชายหญิงร่างเปลือยเปล่าก็พากันมาจนถึงห้องนอน ร่างกำยำก้าวตรงมายังเตียงนอนใหญ่กลางห้อง ก่อนที่เขาจะย่อตัวนั่งลงขอบเตียงโดยมีร่างเล็กนั่งคร่อมอยู่บนร่างหนา“ขย่มให้ที” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่า“ฉันทำไม่เป็นค่ะ”“ลองทำดู” สิ้นเสียงชายหนุ่ม เขาก็ยกสะโพกบางขึ้นและดันลงกลับมาจนสุดลำ ร่างกำยำเอนกายนอนแผ่หลาไปกับที่นอนร่างอวบอิ่มค่อยๆ เรียนรู้ไปตามที่ชายหนุ่มเป็นคนชักจูงและนำพาเธอ น้ำกามขาวขุ่นบางส่วนไหลเยิ้มออกจากจากรูเล็กยิ่งทำให้ท่อนเอ็นลื่นไหลเข้าออกร่องสาวง่ายขึ้นกว่าเดิมสะโพกกลมกลึงเริ่มจับจังหวะของตัวเองได้แล้ว เธอบดคลึงใส่แท่งลำลึงค์สลับกับยกสะโพกขึ้นลงช้าๆ เน้นๆ ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะยังไม่ชำนาญในเรื่องนี้ กระนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มเสียวสะท้านไปทั้งกายอยู่ดีพรึบ พรึบ“ซี้ดดด จอมใจ..ดีมาก..ทำแบบนั้นแหละ” เสียงทุ้มครางออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้นอนมองร่างอวบอิ่มกำลังควบขี่บนร่างเขาอยู่อย่างนั้นมือหนาช่วยประคองก้นกลมกลึงเพื่อให้หญิงสาวขยับไปตามจังหวะที่เขาต้องการ ร่างอวบอิ่มกัดริมฝีปากล่างเมื่อท่อนเอ็นใหญ่กระทุ้งเข้ามาจนชนกับมดลูกทำให้เธ

หลังจากที่จอมใจคุยโทรศัพท์กับณิชาเสร็จเรียบร้อย เธอยืนรออยู่ที่เดิมไม่นานสักเท่าไหร่ รถตู้คันใหญ่สีดำสนิทเคลื่อนตัวมาจอดตรงหน้าหญิงสาว ร่างอวบอิ่มเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งอย่างคุ้นชิน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ณิชานัดเจอกับจอมใจเพราะนักรบไม่ค่อยพูดคุยกับณิชาเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขา ทำให้ณิชาจำเป็นต้องนัดจอมใจออกมาเจอแบบนี้อยู่บ่อยครั้งจอมใจมาถึงร้าน กาแฟสุดหรูหราในเวลาต่อมา ร่างอวบอิ่มเดินเข้ามาภายในร้าน เธอเดินตรงไปยังโต๊ะที่ณิชาชอบนั่งอยู่เป็นประจำ“สวัสดีค่ะคุณป้า” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาไหว้ทักทายสาวแก่หน้าตาสะสวยผิวพรรณเกลี้ยงเกลา“สวัสดีจ้า นั่งลงก่อนนะ” ณิชาส่งยิ้มให้จอมใจ ถึงแม้ว่าแววตาของเธอจะดูเศร้าหมองก็ตาม“ลูกค้ารับเครื่องดื่มอะไรดีคะ” พนักงานสาวเดินมาถามจอมใจหลังจากที่เธอนั่งลงตรงข้ามกับณิชา“เอาคาปูชิโน่ร้อนค่ะ” “ได้ค่ะ สักครู่นะคะ” พนักงานตอบกลับก่อนที่เธอจะก้มหัวให้จอมใจหนึ่งครั้งและเดินห่างออกไปทันที“นักรบเป็นยังไงบ้างจ้ะ” ณิชาเอ่ยถาม“ท่านประธานดูโอเคขึ้นแล้วนะคะ”“ป้าต้องขอบใจหนูจริงๆ นะที่คอยเป็นธุระให้ป้าตลอด”“มันเป็นหน้าที่ของหนูค่