All Chapters of เสน่ห์รักคุณแม่ลูกแฝด : Chapter 71 - Chapter 80

“แก่อิจฉาได้แม้กระทั่งเด็กนะยัยดา หากแกย่อส่วนตัวเองเท่ากับหนูปี หนูวันได้ ฉันก็จะเอ็นดูแกอีกครั้ง” คุณญาณินพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ก็เธอต้องการเด็กๆ ไม่ใช่คนที่อายุมากเท่าหลานสาวที่ปาเข้าไป 31 ปีอย่างลดาแล้วนี่สิ คุณญาณินเลิกสนใจหลานสาวตัวโต หันมาให้ความสนใจหลานชายตัวน้อยแทน “นี้ปีใหม่ใช่ไหม?” “ครับ ... ผมปีใหม่” “นี่ก็วันใหม่ ... อือ... ทำใหม่ยายรู้สึกคุ้นหน้าเราจังเลยลูก?” คุณญาณินเห็นหน้าเจ้าวันรู้สึกคุ้นเคยอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็นึกไม่ออก เธอหันไปถามสามีอันเป็นที่รัก “คุณว่าเจ้าวันหน้าเหมือนใครคะ ดูคุ้นตามาก” “อือ ...” คุณฮารุที่กำลังพินิจพิเคราะห์ก็พลันนึกออก “หน้าเหมือนเจ้าเล็กตอนเด็กๆ เลย” คุณญาณินที่กำลังใช้มือทั้งสองจับไปที่แก้มของเด็กชายเพื่อพิจารณาใบหน้านี้ “อะ!!!! ใช่จริงๆ ด้วย ...เหมือนกันจริงๆ เหมือนเจ้าเล็กย่อส่วนลงมาเป็นเด็ก 10 ขวบเลย” ลดา และเจ้าปีใหม่ต่างหันมามองหน้ากันและพากันอมยิ้ม “ดาก็ว่าอยู่ค่ะ ว่าเจ้าวันเหมือนใคร เหมือนน้าเล็ก จริงๆ ด้วยสิคะ หากบอกว่าเป็นลูกน้าเล็กดาก็เชื่อนะคะเนี่ย!!

คิระยิ้มให้ผู้เป็นแม่ และคำตอบที่เล่นเอาเมย์ไปไม่เป็น “คุณแม่ต้องการลูกสะใภ้และหลานไม่ใช่หรือไงครับ ...อุ๊ปปปป” คิระถูกอุดปากด้วยมือน้อยๆ ของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเขา แต่มีหรือเขาจะหยุด พูดมาซะขนาดนี้แล้ว เขาจับมือทั้งสองข้างของเมย์ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา เขารวบมันมาไว้ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็พูดต่อ “ผมก็พาลูกและเมียมาให้คุณแม่นี่ไงครับ” คิระที่พูดเหมือนที่เล่นที่จริง แต่เมย์ที่กำลังปัดป้องไหล่ของตัวเองอยู่ก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับ “ตาเล็กแกอย่าเอาหนูเมย์มาพูดพล่อยๆ อย่างนี้นะ คนนี้แม่หวง หนูเมย์เป็นคนดี และน่าสงสาร ถูกผู้ชายเลวๆ ทิ้งให้ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวก็น่าสงสารพออยู่แล้ว แกจะมาทำให้หนูเมย์เสียใจ และเล่นตลกกับหนูเมย์ไม่ได้ ถึงแกจะเป็นลูกฉันก็เถอะ ... มาลูก ... เมย์มาหายายทางนี้ ไม่ต้องไปสนใจเจ้าเล็กมัน” คุณญาณินที่ไม่ได้เข้าข้างลูกชายตัวเอง เธอยังคงคิดว่าลูกชายเล่นตลกเพื่อที่จะได้ไม่ต้องแต่งงาน และหาลูกสะใภ้ ที่เธอชอบมาให้ก็เท่านั้น และเธอก็ชอบหนูเมย์อยู่แล้ว “ถูกผู้ชายเลวๆ ทิ้ง ฮึฮึฮึ!!!” คิระที่ได้ยินประโยคที่คุณแม่บังเกิดเกล้าพูด ย้ำข้างๆ หูของหญิง

กลับมาที่โต๊ะรับประทานอาหาร เมย์ที่ดูบรรยากาศของครอบครัวคิระ เธอรู้สึกอิจฉาที่เขามีคุณพ่อคุณแม่ที่ใจดี ลดาที่มีคุณตาคุณยายที่น่ารัก เธอมองมาที่ลูกๆ ของเธอที่เธอไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะมีคุณปู่คุณย่า และตัวเธอเองที่ตอนนี้ มีคนเรียกเธอว่าลูก และให้เธอเรียกพวกเขาว่า แม่! พ่อ! มันเป็นบรรยากาศของครอบครัวที่เธอไม่เคยได้พบเจอเลยตั้งแต่ที่แม่เธอเสียชีวิตไป!!! “ลูกเมย์ ... มานั่งกับแม่และพ่อทางนี้ ไม่ต้องไปสนใจเจ้าเล็กมัน ปล่อยมันนั่งคนเดียวทางโน้นไปเลย คนอย่างเจ้าเล็กต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง” คุณญาณินจัดที่นั่งให้ลูกสะใภ้ป้ายแดงของเธอทันที เมย์ที่มัวแต่คิดนั้นโน้นนี้ และเธอไม่อยากจะเชื่อว่านี้จะเป็นเรื่องจริง “ลูกเมย์ ... ลูก! เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” คุณญาณินที่เห็นเมย์เหม่อ ไม่ตอบอะไรเธอ ขณะที่เมย์เดินมาตามคำสั่งของเธอ “ค่ะ ... คุณยาย” เมย์ที่หลงลืมเรียกคุณยายเหมือนเดิมตามที่เคยเรียก คุณญาณินตีไปที่มือเล็กๆ ของหญิงสาวที่ยังไม่ยอมเรียกเธอว่าแม่เบาๆ พร้อมยิ้มหวานให้เธอ “ลูกเมย์ ... จะเรียกคุณยายไม่ได้แล้วนะ ต้องเรียกแม่ถึงจะถูก” “อือ ...ค

“คุณนา ยัยเมย์มีลูกที่ต้องดูแล 2 คน คุณยังจะบอกว่าไม่มีค่าใช้จ่ายอีกเหรอ!? ... ตอนนี้ยัยเมย์ยังไม่มีงานทำ เงินเก็บก็ต้องสำรองไว้ใช้จ่าย คุณควรที่จะหัดสั่งสอนลูกสาวตัวดีของคุณ และบอกลูกชายให้มันเรียนให้จบเร็วๆ จะได้รับผิดชอบตัวเองได้แล้ว!!!” ปรายุทธพูดด้วยความมีน้ำโห จากนั้นก็พูดต่อ “อย่าให้ผมพูดเรื่องนี้อีก!!! ... เงินที่ผมหาได้แต่ละเดือนในช่วงนี้ผมจะไม่ให้คุณดูแล ดังนั้นค่าใช้จ่ายภายในบ้านผมจะเป็นคนดูแลเองไปก่อน จนกว่าเจ้าตัวดีจะเรียนจบ ส่วนคุณก็ไปใช้กับยัยเพ็ญเอา!!!” ปราบยุทธ หันไปทางลูกสาวที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตา ไม่อยากที่จะสบตาพ่อบังเกิดเกล้า “คุณค่าๆๆๆ ... คุณจะทำกับลูกอย่างนี้ไม่ได้นะคะ!” กันยนาทำเสียงอ่อน และพยายามปกป้องลูกของเธอ “คุณนา! … หยุดพูดเรื่องนี้กับผม หากคุณยังอยากที่จะอยู่ตรงนี้กับผม ผมปล่อยให้คุณตามใจยัยเพ็ญมานานเกินไป เพราะคุณนั้นล่ะที่ทำให้ลูกๆ ของเราเป็นอย่างนี้ เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต ไม่มีความรับผิดชอบ โตจนทำงานหาเงินเองได้ แต่ไม่รู้จักดูแลแม่ ยังต้องของเงินพี่สาวใช้อีก ... ส่วนแกก็ด้วยเจ้าดล มัวแต่เที่ยวเล่นจนเรียนไม่จบ หากเทอมนี้ยังไม่จ

“ก่อนกลับเมืองไทยครับ ... ผมบังเอิญเห็นกล่องของคุณแม่” เจ้าวันพูดขึ้น “จากนั้นล่ะ?” เธอถามต่อ “ผมอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงได้ทิ้งคุณแม่และพวกผมไป และไม่เคยที่จะมาดูแลเราเลย ผมจึงติดต่อเขาเพื่อถามเรื่องนี้ครับ” เจ้าปีบอกเหตุผล เมย์ที่ได้ฟังเหตุผลของลูกๆ ก็เข้าใจ ถึงแม้พวกเขาสองคนจะมีภาวะที่เป็นผู้ใหญ่เกินกว่าเด็กในวัยเดียวกัน แต่พวกเขาก็ยังเป็นเด็กที่ต้องการครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อแม่ลูก และเธอเองที่ไม่เคยบอกอะไรพวกเขาเลย บอกเพียงว่าพ่อไม่อยู่แล้ว แต่เมื่อเด็กๆ รู้ว่าพ่อของพวกเขาเป็นใคร พวกเขาย่อมอยากรู้เหตุผลว่าเพราะอะไรแม่กับพ่อถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรือเพราะอะไรพ่อถึงจากพวกเขาไป “เขาให้ลูกพบแต่โดยดี?” เมย์ตั้งประโยคเสียงสูงที่เป็นเชิงคำถาม “ก็ไม่เชิงครับ พวกผมแค่ก่อกวนเขานิดหน่อย เพื่อให้เขามาพบพวกผม พวกเราแค่ถามเขาว่า ทำไมเขาถึงทิ้งพวกเราไปก็เท่านั้นเองครับ” เจ้าวันทำหน้าละห้อยเล่าความจริงออกมาเป็นบางส่วน “พวกลูกก่อกวนอะไรเขา?” เมย์ที่รู้สึกว่า แค่คำว่าก่อกวนของลูกชายเธอนี้น่าจะไม่ธรรมดา!!! “ผมแค่แฮ็กระบบบริษัทเขานิดหน่อยเองครับ ... แต