All Chapters of แค้นรักของนายมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

​"ไปเยี่ยมคุณตาวินัยกันนะคะ"โอลิเวียนอนให้เขากอดนิ่งอยู่บนตักมานานร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็นึกถึงคนสำคัญขึ้นมาได้และอยากแนะนำเขาให้คนสำคัญนั้นรู้จัก"พี่มีงานต้องทำ เอาไว้พี่พาไปวันพรุ่งนี้นะ"ใบหน้าใหญ่แอบอิงอยู่กับซอกคอหอมเอ่ยพูดแผ่วเบาให้อีกฝ่ายได้ยิน เขายังไม่อยากไปเพราะเกรงกลัวในอำนาจของว่าที่พ่อตาที่ยังเฝ้าอยู่ที่บ้านนั้นเขาขอซื้ออำนาจทางการค้าบางอย่างให้สำเร็จก่อนว่าที่พ่อตาจะได้เกรงใจเขาบ้างและเอาอำนาจนั้นมาต่อรองเอาไว้เพื่อจะได้ไม่โดนไล่เหมือนหมา"พรุ่งนี้นะคะ สัญญาแล้วนะ"มือเล็กชูนิ้วก้อยขึ้นให้อีกฝ่ายได้เห็นพร้อมกับรอยยิ้มหวานเหมือนอย่างเคย เธอดีใจที่เขาให้ความสำคัญกับครอบครัวของเธอ"จ้ะ สัญญา"เขาเกียวก้อยกับเธอพร้อมใจที่หวั่นไหวเล็กน้อยไม่รู้ทุกอย่างจะเสร็จตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอไหม แต่เขาจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อเธอ"ตั้งแต่เช้ามาทำงานยังไม่ได้พักเลยนะ"ร่างใหญ่เริ่มไม่สงบ เริ่มอยู่ไม่นิ่งให้คนด้านบนได้นั่งตักเฉยๆเพราะกลิ่นกายหอมๆของเธอลอยเข้าจมูกเข้าจนเส้นประสาททุกเส้นทำงานโดยเฉพาะตรงนั้นที่เริ่มทำงานหนักเป็นพิเศษ"เดี๋ยวหนูนวดให้นะคะ"โอลิเวียลุกออกจากตักใหญ่ไปยืนด้านหลังข

​"อย่ามาก้าวร้าวใส่คนของฉันนะ"โอลิเวียหันไปต่อว่าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง เธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขาในตอนนี้รวมถึงไม่อยากได้ยินเสียงของเขาด้วย"ลงมา พี่บอกให้ลง ไม่งั้นพี่จะยิงไอ้สองคนนี้สะ"เขาหยิบปืนออกมาจากด้านหลัง จ่อส่ายไปมาอย่างไม่เอาจริงเอาจังอะไรกับบอดี้การ์ดของเธอ เขาแค่ต้องการขู่และต้องการให้โอลิเวียลงมาหาเขาเท่านั้นเอง"ฉันลางานแล้วคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งอะไรฉัน"เธอมองเขาด้วยสายตาที่โกรธเคืองยิ่งเมื่อเห็นเขาจ่อปืนไปมาต่อหน้าเธอ ถึงเขาจะไม่ได้เล็งมาที่เธอแต่สองคนที่เขาคิดจะยิ่งก็สำคัญกับเธอมาก"อย่าดื้อ มันไม่น่ารักนะรู้ไหม"เขาผลักบอดี้การ์ดทั้งสองของเธอกระเด็นออกไปก่อนจะคว้าเอาเอวบางที่นั่งอยู่ในรถให้ออกมา"ปล่อยนะ ปล่อย"เขารัดเธอเอาไว้ด้วยอ้อมแขนอันแข็งแกร่ง ขาสองข้างของเธอลอยขึ้นเหนือพื้น ร่างบางดิ้นคลุกคลักอยู่ในอ้อมแขนเพื่อจะลงยืนบนพื้นด้วยขาของตัวเองแต่มันก็ไร้ผลเขาแข็งแรงเกินกว่าที่เธอจะต่อต้านได้"อย่าลงมาไม่งั้นเจอหนักแน่ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน"เขายกร่างบางเหวี่ยงขึ้นไปนั่งบนรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ แล้วจับเธอให้นั่งนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะปล่อยออกพร้อมเสียงขู่ที่หาความเกรงกลัวน

"พอค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น"โอลิเวียเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดอยู่ เธอมองเห็นม้าสองตัวอยู่อีกด้านหนึ่งไกลออกไป เขาไม่อายใครแต่เธออายแม้แต่กับม้าเธอก็อาย"ที่นี้มีแค่เราสองคน คนทำความสะอาดจะเข้ามาแค่ช่วงเช้าของทุกวันเท่านั้น"เขาเหลือบมองไปตามสายตาของเธอแต่ก็เพียงอึดใจเท่านั้นเพราะสิ่งตรงหน้าทั้งผิวขาวเนียนทั้งอกอิ่มของเธอน่ามองกว่าทุกสิ่ง"อื้มพี่นิก เดี๋ยวเสื้อขาด"เสื้อเชิ้ตสีฟ้าพอดีตัวของหญิงสาวกำลังจะขาดออกจากกันสองมือเล็กรีบยกขึ้นมาดึงกลับพัลวัน เคโอเอาแต่จะกินอกอิ่มของเธออย่างใจร้อนเขาไม่คิดจะปลดเม็ดกระดุมออกแต่กำลังจะดึงทึงให้เสื้อของเธอขาดออกจากกัน"เดี๋ยวซื้อให้ใหม่""พี่นิก"เสื้อเสื้อเชิ้ตขาดดังแคว๊กแล้วมันก็ปลิวไปตกอยู่นอกหน้าต่างทันที ร่างเล็กเผยผิวขาวเนียนละเอียดอย่างคนเอเชียต่อหน้าชายหนุ่มในพริบตา เสียงร้องห้ามของเธอไม่ได้ผลแต่กลับไปเติมเชื้อไฟให้เขาร้อนมากขึ้น"ถอดเสื้อให้หน่อย"เขารีบลุกยืนอยู่ปลายเตียงนอน ยกแขนสองข้างขึ้นเหนือหัวมองหน้าเธอด้วยสายตาเย้าย้วน เคโอผู้เป็นมาเฟียที่ขึ้นชื่อว่าร้ายที่สุดกำลังอ้อนเมียราวเด็กน้อยคนหนึ่งไม่เหลือคราบความเป็นมาเฟียที่ใครก็ต่าง

"มีอะไร"เจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่นอกเมืองกำลังเดินสำรวจภายในบ้านเหมือนเช่นทุกวันต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวอยู่เพราะแม่บ้านที่วิ่งมารับโทรศัพท์ทำหน้าตาตื่นตกใจอย่างกับมีโจรโทรมา"ปลายสายขอคุยกับคุณหนูโอลิเวียค่ะ"แม่บ้านที่ถูกแมกซ์แวลล์สั่งกำชับเอาไว้ถึงเรื่องโทรศัพท์พูดออกมาด้วยความกลัว เธอกลัวมาเฟียใหญ่จะฆ่าเอาเพราะความหวงลูกสาว"ก็รีบไปตามมาสิ ไม่ต้องสนใจใครหน้าไหนที่นี้บ้านฉัน ฉันใหญ่"วินัยเดาออกในทันทีว่าใครโทรมา โทรศัพท์เครื่องเก่าที่แทบจะกลายเป็นแค่ของสะสมของบ้านได้ใช้งานอีกครั้งคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากว่าที่หลานเขยที่คงหาทางติดต่อหลานสาวของเขา"ค่ะ คุณท่าน"แม่บ้านรีบวิ่งไปตามคุณหนูหลานสาวของเจ้าของบ้านทันทีเธอกลัวแมกซ์แวลล์ผู้เป็นมาเฟียและลูกเขยของเจ้าของบ้านมาเห็นเธอไม่อยากอายุสั้นก่อนวัยอันควร"สวัสดีค่ะ โอลิเวียพูดสายค่ะ"ไม่นานร่างเล็กก็เดินลงมาจากชั้นบนเพื่อรับสายตามที่แม่บ้านไปตามมาถึงจะสงสัยอยู่ไม่ใช่น้อยว่าใครจะกล้าโทรหาเธอในสถานการณ์แบบนี้และใครที่จะมีเบอร์โทรของคฤหาสน์นี้กันนะ"หนูโอ๋"เคโอเรียกชื่อเสียงหวานของเขาด้วยความคิดถึง เขาเฝ้ามองคฤหาสน์นี้มาตั้ง

"คุณเคโอพักที่นี่นะครับ มันกะทันหันผมเลยเตรียมที่พักให้ไม่ทัน"เท็นเปิดประตูห้องพักผายมือให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านในห้องที่กว้างแค่พอให้นอนได้เท่านั้น เขาอยากจะจัดเตรียมให้ชายหนุ่มได้พักนอนดีกว่านี้แต่เพราะนายใหญ่ของเขาเป็นคนสั่งการมาโดยตรงกับคนที่ดูแลที่นี้เขาเลยไม่มีโอกาสได้ทำอะไรให้ได้มากกว่านี้"ไม่ต้องเตรียมอะไรแค่นี้ผมก็นอนได้ ขอบคุณลุงเท็นนะครับ"เคโอมองสำรวจไปรอบห้องนอน ในนี้มีเพียงไฟเพียงดวงเดียวที่ให้แสงสว่างและมีหมอนกับผ้าห่มสองสามผืนพับเก็บไว้ตรงมุมห้องเท่านั้น มันอาจดูลำบากสำหรับเขาแต่ถ้านี้เป็นบทพิสูจน์ที่พ่อตาวางเอาไว้เขาก็พร้อมที่จะนอนแบบนี้"ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ"เท็นรีบออกไปยกมือขึ้นห้ามชายหนุ่ม เขาทำตามหน้าที่และก็พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อความสุขของคุณหนูของเขาเท่านั้นเองไม่ได้ต้องการอะไร"ถ้าไม่มีลุงผมคงลำบากกว่านี้"เคโอก้มหัวให้เท็นด้วยความนับถือถึงชายคนนี้จะเป็นเพียงบอดี้การ์ดของพ่อตา แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเท็นช่วยเหลือเขามาตลอดไม่เว้นแม้แต่ตอนจะโดนพ่อตายิงตายก็หลายหน"พรุ่งนี้เช้า นายใหญ่จะมาสั่งงานคุณเคโอด้วยตัวเอง คุณเคโอจะต้องลุกไปรับอาหารเช้าพร้อมกับอาหารเท