All Chapters of ชายาอ๋องตัวร้าย: Chapter 111 - Chapter 120

เมื่อเจียงจี้ต๋ามาถึงตำหนักนอกวังของเหยาหวังเหว่ยก็ได้แต่ยืนรอทหารเฝ้าประตูไปรายงานเหยาหวังเหว่ย แต่ก็ไม่แปลกที่จะก้าวเข้าประตูไปมิได้ เพราะหากไม่ได้มีเทียบแจ้งล่วงหน้าก็มิใช่ว่าตำหนักนอกวังแห่งนี้จะสามารถเข้าไปได้ง่าย ๆ เมื่อเจียงจี้ต๋ายืนอยู่หน้าตำหนักก็เป็นธรรมดาที่จะมีผู้คนมากมายที่ผ่านไปผ่านมาหันมามองเหยาหวังเหว่ยได้ยินทหารหน้าประตูรายงานว่าเจียงจี้ต๋ามาขอเข้าเฝ้าก็ถึงกับยกยิ้มขึ้นมา ‘มากวนข้าแต่เช้าเพื่อพ่อตาของเจ้านี่เอง’“ไปเชิญรองแม่ทัพใหญ่เจียงเข้ามาเถอะ”เพียงเจียงจี้ต๋าเห็นพระพักตร์ของชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยก็รีบโค้งตัวคำนับเชื้อพระวงศ์ทันที“ไม่ต้องมากพิธีหรอกมีอันใดก็ว่ามาเถอะ” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยสุรเสียงเรียบเฉยแต่ฟังแล้วมีพลัง“บุตรสาวและฮูหยินของกระหม่อม ถูกบังคับจากฮองเฮาให้พาบุรุษต่างแคว้นสองคนออกจากเมืองหลวง กระหม่อม..” เจียงจี้ต๋ายังไม่ทันเอ่ยจบ เจ้าของตำหนักนอกวังก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อนแน่นอนว่าเหยาหวังเหว่ยนั้นไม่อยากเสียเวลาฟังละครที่สหายของเขาจัดฉากขึ้น และเขาเองก็คาดเดาเอาไว้อยู่แล้วว่าบุรุษทั้งสองของแคว้นต้าหม่านั้นหลัวฮองเฮาจะให้ใครพาออกไป จึงไม่จำเป็นจะต้องม

เมื่อมาถึงหน้าประตูจวนตระกูลฟาง พ่อบ้านจวนตระกูลฟางก็รีบต้อนรับขับสู้ในทันที ถึงช่วงนี้สวีจื้อซานจะไม่ได้มาจวนตระกูลฟางบ่อยเท่าแต่ก่อนนัก แต่ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นตั้งแต่รุ่นพ่อของเขาก็ทำให้สวีจื้อซานถูกเชิญเข้าไปในจวนโดยที่พ่อบ้านไม่ต้องไปรายงานผู้นำจวนให้ทราบก่อนล่วงหน้าเหมือนกับคนอื่นเมื่อฟางหนิงหลินรู้ว่าสวีจื้อซานมาก็รีบมายังห้องโถงรับแขกทันที เพราะนางเองก็มีเรื่องอยากจะถามเขาเช่นกันเพียงแค่ฟางหนิงหลินเห็นหน้าสวีจื้อซานก็เอ่ยถามขึ้นมาโดยไม่สนใจจะเอ่ยคำทักทายหรือยอบกายตามพิธีการใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อคนที่นางคิดว่าเขาควรจะรู้ทุกอย่างดีมาให้ถามถึงที่ มีหรือนางจะรั้งรอ“ท่านพี่จื้อซานท่านทำอันใดกับเจียวซินอย่างนั้นหรือ นางจึงโดนท่านลุงจี้ต๋าไล่ออกไปอยู่นอกเมืองเช่นนี้” สีหน้าของนางนั้นเต็มไปด้วยความใคร่อยากรู้อย่างเต็มเปี่ยม แต่น้ำเสียงราวกับไม่พอใจในตัวสวีจื้อซานอยู่มากวันนี้ตอนอยู่ร้านไม่เพียงฟางหนิงหลินจะได้ยินข่าวลือเรื่องเจียงเจียวซิน แต่เมื่อกลับมาบ้านนางยังถูกบิดามารดาซักไซ้ไล่ถามอีก แต่นางก็พอจะเข้าใจได้ว่าการที่บิดามารดามาถามนางแทนที่จ

“วาจาของคนละลายทองกัดกร่อนลึกไปถึงกระดูก [1] ตายด้วยข่าวลือน่าอนาถกว่าตายในสนามรบเสียอีก โดยเฉพาะสตรีที่ยังไม่ออกเรือนเช่นนาง เจ้าคิดว่าหากข่าวลือถูกแก้ไขแล้วจะมีอะไรต่างออกไปอย่างนั้นหรือ จะจริงจะเท็จแล้วอย่างไร ในเมื่อคนที่ได้ยินก็หลงเชื่อไปแล้ว ต่อให้ไปอธิบายให้ฟังทีละคนเจ้าคิดว่าจะสามารถเปลี่ยนความคิดของพวกเขาได้ทั้งหมดใช่หรือไม่ หากเจ้าคิดเช่นนั้นก็ไร้เดียงสาไปแล้วกระมัง” สวีจิ้งมู่พยายามอธิบายให้บุตรชายเข้าใจกระจ่างแจ้งด้วยน้ำเสียงและทีท่าที่อ่อนลง เมื่อเห็นว่าบุตรชายดูท่าจะอ่อนลงให้เขาแต่เมื่อสวีจื้อซานได้ยินคำกล่าวของบิดา ก็รู้ทันทีว่าต่อให้เขาลบล้างข่าวลือให้เจียงเจียวซินได้ บิดาของเขาก็ไม่มีทางไปสู่ขอนางให้เขาอยู่ดี“ไม่ว่านางจะเป็นอย่างที่ชาวบ้านพูดหรือไม่ ท่านพ่อก็ไม่สนสินะ ท่านสนเพียงแค่สายตาและความคิดของคนอื่น แต่มิสนว่าข้าจะรู้สึกเช่นไรจะคิดเช่นไรเลยใช่หรือไม่”สวีจื้อซานเอ่ยถามบิดาเพื่อความแน่ใจ เพราะหากไม่ถึงที่สุดเขาก็มิอยากเอ่ยเรื่องไม่ดีไม่งามออกมาเพื่อบีบคั้นท่านย่าและท่านแม่ของเขา เพียงเพราะอยากให้บิดาของเขายอมจำนนเ

“วันนี้ข้าเหมา ร้านปิดแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” สุรเสียงดังก้องไปทั่วทั้งร้านคนในร้านทุกคนหยุดนิ่งและหันไปยังเจ้าของเสียงเป็นตาเดียวกัน เพียงทุกคนเห็นวรกายสูงศักดิ์ยืนสูงสง่าอยู่หน้าร้าน ทุกคนในร้านพลันมีสีหน้าตกตะลึงตัวสั่นเทิ้มด้วยความพรั่นพรึงถึงใบหน้าเย็นชาแววตาเยือกเย็นที่ไร้ปรานีนี้จะดูน่ากลัวแต่ก็เป็นเสน่ห์ชวนดึงดูดให้สตรีหลายคนในร้านสนใจ ถึงอีกไม่นานโอรสสวรรค์จะแต่งพระชายาแต่ก็มีสตรีไม่น้อยที่อยากเป็นชายารองของเหยาหวังเหว่ย“ยังไม่ไปอีก หรืออยากให้ข้าส่งกลับบ้านเก่า” รอบกายของเขายามนี้นั้นคล้ายมีรังสีอำมหิตแผ่กระจายออกมา เมื่อรวมกับสุรเสียงเรียบนิ่งเปี่ยมอำนาจก็ทำให้คนที่ได้ยินเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันใดเมื่อทุกคนในร้านได้ยินเสียงของชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยอีกครั้ง พวกเขาเหล่านั้นก็ราวกับได้สติ เพราะพวกเขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่คำขู่ ทุกคนรีบคำนับทำความเคารพและทยอยออกจากร้านไปอย่างรวดเร็วลี่อินรีบไปตามสตรีสูงศักดิ์ที่ปกตินั่งอยู่หลังร้านออกมา เพราะอย่างไรเสียสตรีทั้งสองก็มีฐานะพิเศษมิใช่จะให้ผู้ใดเห็นหน้าได้ง่าย ๆโดยเฉพาะเหล่

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ามีความผิด สมควรถูกลงโทษ”“หม่อมฉันเพียงแค่หยอกล้อท่านอ๋องเล่นเท่านั้น จะมีความผิดอันใด” ฟางหนิงหลินเอ่ยนางรู้ดีว่าหากนางยอมรับว่านางทำผิด บทลงโทษที่บุรุษบนร่างจะใช้ลงโทษนางนั้นคือบทลงโทษอันใดเหยาหวังเหว่ยมองสตรีใต้ร่างก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เพราะไม่ว่านางจะตอบเช่นไร แต่ผลลัพธ์ก็เป็นเช่นเดิมอยู่ดี“เช่นนั้นหากข้าหยอกล้อเจ้าเล่นเจ้าก็คงมิถือส่าใช่หรือไม่”เจ้าของเรือนก้มลงจูบปากอิ่มที่ช่างเจรจาของนาง ปลายลิ้นอันเร่าร้อนสอดผ่านริมฝีปากนางเข้าไปพันเกี่ยวลิ้นนางอย่างไม่เกรงใจหญิงสาวรู้ว่าบุรุษบนร่างนั้นมิได้คิดแค่จะหยอกเล่นเท่านั้น นางจึงพยายามดิ้นขัดขืน เพราะหากปล่อยให้เขาทำไปมากกว่านี้ เวลานั้นคงมิอาจหักห้ามใจเขาได้อีกต่อไป“ท่านอ๋องเพคะ ท่านหยอกหม่อมฉันเล่นเกินไปแล้วนะเพคะ หยุดเสียตั้งแต่ยังหยุดได้เถอะเพคะ” นางเอ่ยด้วยเสียงหอบเหนื่อยแรงของหญิงสาวมีหรือจะดิ้นจนหลุดได้ถ้าเหยาหวังเหว่ยคิดจะออกแรงขืน ถึงเขาจะปล่อยปากของนางให้เป็นอิสระ แต่จมูกกับปากของเขานั้นก