Semua Bab ชายาอ๋องตัวร้าย: Bab 131 - Bab 140

หลังจากงานแต่งของเหยาหวังเหว่ยกับฟางหนิงหลิน เฉิงเฟิงฮ่องเต้ก็ทรงมีรับสั่งให้นำกู้เทียนเฮ่าไปสำเร็จโทษที่เมืองหนาน เพื่อให้ชาวบ้านที่ได้รับความเดือดร้อนจากกู้เทียนเฮ่าได้เห็นจุดจบสุดท้าย เพื่อปลอบประโลมและล้างความขุ่นแค้นที่มีในใจให้จางลงโดยโทษทัณฑ์ที่กู้เทียนเฮ่าได้รับนั้น เป็นข้อเสนอที่เหยาหวังเหว่ยทูลขอต่อเฉิงเฟิงฮ่องเต้ในท้องพระโรง นั่นก็คือการจับกู้เทียนเฮ่าขึงพืดต่อหน้าชาวบ้าน และเฆี่ยนด้วยแส้จนกว่าจะตาย ส่วนเหล่าคุณชายและทหารที่เป็นพวกพ้องที่ร่วมกระทำผิดด้วยนั้นโทษที่ได้รับก็มิต่างกัน ถึงข้อเสนอนี้จะดูรุนแรงและโหดร้ายแต่เหล่าขุนนางในท้องพระโรงกลับมิมีใครกล้าเอ่ยคัดค้านหนึ่งเดือนต่อมาตระกูลเจียงและตระกูลสวีก็มีงานมงคล เมื่อสวีจื้อซานกับเจียงเจียวซินนั้นแต่งงานกัน ภายในเมืองหลวงครึกครื้นอีกครั้ง ถึงจะไม่ใหญ่โตเท่ากับงานของเหยาหวังเหว่ย แต่ก็ยิ่งใหญ่และอลังการมากพอที่จะทำให้สตรีหลายคนอิจฉาเจียงเจียวซินแน่นอนว่างานมงคลนี้ถึงจะไม่ใช่งานพระราชทาน แต่เหล่าองค์ชายทั้งสามรวมถึงองค์หญิงก็มาร่วมงานเลี้ยงด้วย ในขณะที่เหยาซีฮันกำลังดื่มสุราในงานมงคลก็มีรองหัวหน้าอง

ถึงอัครมหาเสนาบดีตงจะไม่มีทางปล่อยหลัวฮองเฮาและสองคนพ่อลูกแซ่หลัว แต่เขานั้นก็ไม่ได้คิดอยากให้เหยาซีฮันลงจากตำแหน่งองค์รัชทายาท เพราะเขาคิดว่าเหยาซีฮันจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีในอนาคตได้อย่างแน่นอนและที่สำคัญเขาไม่เคยคิดอยากให้หลานชายตนเองขึ้นเป็นองค์รัชทายาท เพราะเขารู้ดีว่าหากหลานชายคนนี้ได้เป็นองค์รัชทายาทคงมีขุนนางมากมายที่จะต้องถูกลงทัณฑ์ เหยาซีฮันนั้นหากรู้ว่าผิดก็ยังพอออมชอมได้อยู่ แต่กับเหยาหวังเหว่ยนั้นอย่าหวังว่าจะทำได้ หลานชายของเขาผู้นี้แข็งเกินไปที่จะนั่งตำแหน่งนี้ได้ถึงนิสัยเช่นนี้จะดีและอัครมหาเสนาบดีตงเองก็เห็นด้วยที่จะจัดการขุนนางกังฉิน แต่เขาชอบในแบบที่เหยาซีฮันทำมากกว่า ที่ค่อย ๆเป็นค่อย ๆ ไป มิใช่ตัดรากถอนโคนเสียทีเดียวอย่างเช่นคดีสับเปลี่ยนอาวุธที่หลานชายเป็นคนลงมือ ทำให้มีขุนนางมากมายที่ต้องตายและถูกเนรเทศ แม้ยามนี้จะผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่ก็ยังหาคนที่มีความสามารถมารับหน้าที่แทนยังไม่พอสำหรับอัครมหาเสนาบดีตงกับตู้ไท่ฝูนั้นคิดเหมือนกัน กษัตริย์ที่ดีควรมีทั้งอ่อนทั้งแข็ง และมีคุณธรรมซึ่งเรื่องนี้พวกเขาคิดว่าในบรรดาองค์ชายทั้งสามเหยาซีฮันคือตัวเลื

จริงอยู่ที่ก่อนออกจากวังหลัวฮองเฮานั้นคิดเพียงขอแค่ให้บุตรชายยังอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทก็พอ ส่วนนางจะเป็นเช่นไรนั้นก็ไม่สำคัญ แต่หลังจากหลัวฮองเฮานั้นออกจากวังและผ่านการถูกดักลอบทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า และด้วยยามนี้ที่นางรู้ว่าตนเองอาจจะมีลมหายใจอยู่ได้อีกไม่กี่วัน ก็ทำให้นางรู้แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เรารักและอยู่กันอย่างมีความสุขนั้นสำคัญกว่า“ฮันเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้แม่นั้นเลอะเลือนไปเอง เพราะแม่คิดว่าแม่ต้อยต่ำจึงไม่อาจเคียงคู่เสด็จพ่อของเจ้าได้และยังต้องทนยอมให้คนอื่นรังแก ตอนแม่มีเจ้าจึงปรารถนาอยากได้อำนาจเพื่อไม่ให้ใครมารังแกแม่และเจ้าได้อีก แต่ยามที่แม่มีอำนาจก็หวาดระแวงว่าผู้อื่นจะมาแย่งอำนาจในมือแม่และในมือเจ้า จึงมัวแต่หาทางกำจัดขวากหนามจนลืมเลือนสิ่งที่สำคัญไป เวลานี้แม่รู้แล้วว่าสิ่งใดสำคัญ เช่นนั้นแล้วเจ้ากับเซียนเอ๋อร์ก็ใช้ชีวิตตามใจของพวกเจ้าเถิด หลังจากนี้เรื่องราวในอดีตทั้งบุญคุณความแค้นเจ้าก็จงลืมเสียให้หมด และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอ เจ้ารับปากแม่ได้หรือไม่”เหยาซีฮันขอบตาแดง เขาเชื่อว่ามารดานั้นพูดออกมาจากใจ และคำพูดนี้นั้นราวกั

สองวันมานี้ร้านเยี่ยนฟางมีลูกค้าเข้ามาแวะเวียนดูของในร้านเป็นจำนวนมาก แต่ทว่ายอดขายนั้นกลับไม่ได้มากตามจำนวนลูกค้าที่เข้ามา อีกทั้งยามที่สตรีเหล่านั้นเห็นหน้าของลี่จินและฟางหนิงหลินก็จะหยุดชะงักราวกับว่าที่พวกนางกำลังสนทนาอยู่คือเรื่องของสตรีทั้งสองก็ไม่ปานถึงฟางหนิงหลินกับลี่จินจะถามทุกครั้งที่เห็นทีท่าของคนเหล่านั้น แต่คำตอบที่ได้กลับไม่แตกต่างกัน ทุกคนล้วนปฏิเสธไม่ยอมบอกว่าเกิดเรื่องอันใดหรือมีเรื่องอันใด จนสตรีทั้งคู่ทนไม่ไหวจึงไหว้วานให้จางซวงซวงกับตันชิงไปสืบข่าวมาวันต่อมายามอู่[1]จางซวงซวงและตันชิงสาวใช้ข้างกายเดินเข้าร้านมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงบ่งบอกให้คนรอฟังข่าวนั้นรู้ได้ทันทีว่าข่าวที่สตรีทั้งสองรับรู้มานั้นมิใช่ข่าวที่ดีอย่างแน่นอนสี่เถ้าแก่เนี้ยรวมตัวกันเดินมายังเรือนด้านหลังร้านพร้อมกับตันชิงที่เดินตามมาไม่ห่าง พวกนางปล่อยให้ลูกจ้างดูแลต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าร้าน ส่วนเจียงเจียวซินที่นั่งปักผ้าอยู่ในเรือนหลังร้านนั้นถึงกับหยุดมือกลางคัน เมื่อเห็นสตรีทั้งห้าเดินมายังหลังร้านพร้อมกันเช่นนี้สตรีจากหน้าร้านทุกคนนั่งล้อมวงกัน รวมถึงเจียงเจียวซินก็ลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะกลมด้วยเช่นก

เมื่อได้ยินคำถามของพระชายาชินอ๋องก็ทำให้เสี่ยวเยานั้นคิดได้ว่านางนั้นเผลอพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไปแล้ว นางจึงจำใจต้องตอบคำถามของฟางหนิงหลินอย่างเลี่ยงไม่ได้“เจ้าค่ะ ข้าน้อยเห็นตอนที่นางกำลังขึ้นรถม้าของท่านอ๋อง ถึงนางจะใส่หมวกที่คลุมใบหน้าเอาไว้ แต่บังเอิญลมพัดมาพอดีทำให้ข้าน้อยได้เห็นใบหน้าของนาง ถึงจะเห็นเพียงแวบเดียวแต่ข้าน้อยจำได้ดีเจ้าค่ะ”ที่ทำให้เสี่ยวเยานั้นจดจำถานหลิงเยว่ได้ดี เพราะก่อนที่องค์ชายทั้งสามจะออกไปทำศึกกับแคว้นเหลียง เหยาหวังเหว่ยนั้นมีข่าวลือว่าไปติดสตรีนางหนึ่งที่อยู่ในหอสังคีตอันหนิง สตรีที่ว่านั้นก็คือถานหลิงเยว่ผู้นี้ ยามนั้นเจียงเจียวซินอยากเห็นหน้าสตรีผู้นี้เป็นอย่างมาก ว่าหน้าตาของนางนั้นจะดีสักเพียงใด เสี่ยวเยากับเจียงเจียวซินจึงได้ปลอมตัวเป็นชายเข้าไปในหอสังคีตอันหนิง เพื่อดูใบหน้าและชื่นชมความสามารถของถานหลิงเยว่เมื่อฟางหนิงหลินได้รับคำยืนยันจากเสี่ยวเยาก็นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างเงียบไม่กล้าพูดอันใด ลี่จินเดินกลับมานั่งที่เดิม พร้อมกับจ้องมองฟางหนิงหลิน ถึงในใจของนางจะมีคำพูดมากมายแต่ก็ไม่ก