Semua Bab ชังรักเมียรับใช้: Bab 1 - Bab 10

ลลิล...หลังจากที่โดนคุณคิมหันต์ด่าฉันก็ต้องรีบเข้ามาหาคุณท่านเพราะท่านให้คนไปเรียก"เมื่อกี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเสียงตาคิมดังมาถึงในห้องนอนของฉัน""คือลิลกำลังยกอาหารไปวางที่โต๊ะทานข้าวค่ะแต่ลิลเดินไม่ระวังทำให้ไปชนคุณคิมเข้าน้ำแกงก็เลยหกรดเสื้อคุณคิมค่ะ""หึ แกก็เลยโดยตาคิมด่า""......" ฉันก้มหน้าไม่ได้ตอบคุณท่าน"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตาคิมจะเกลียดจะชังอะไรแกนักหนาแต่มันก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะที่ฉันเลือกแกให้แกแต่งงานจดทะเบียนกับตาคิมก็เพราะแบบนี้แล่ะ""........""เพราะฉะนั้นแกอย่าคิดอะไรเกินฐานะของแกเป็นอันขาดเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม""เข้าใจค่ะ""แกอย่าลืมว่าที่แกเติบโตมาได้จนถึงทุกวันนี้ได้ร่ำได้เรียนมันเป็นเพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับคุณพี่รับแกมาเลี้ยงดูป่านนี้แกอาจไปเป็นโสเภณีในซ่องเหมือนแม่ของแกก็ได้"".........""เพราะฉะนั้นแกต้องจำใส่สมองของแกให้ขึ้นใจว่าแกต้องตอบแทนบุญคุณของฉันห้ามทำอะไรที่มันนอกเหนือคำสั่ง ฉันให้ทำแค่ไหนแกก็ต้องทำแค่นั้น""ค่ะ""อืม ไม่มีอะไรแล้วออกไปได้ละฉันจะอ่านหนังสือ""ค่ะ"ฉันมานั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำหลังบ้านหลังจากเข้าพบคุณท่าน ฉันยอมรับว่ารู้สึกหนักใจเป

ลลิล..."มึงอย่าหวังเลยว่ากูจะเอาลูกโสเภณีอย่างมึงมาเป็นเมีย" คุณคิมหันต์พูดตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดังต่อหน้าผู้หญิงขอเขาและอีกสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังที่มองฉันอย่างเยาะเย้ยพอใจส่วนเขาก็ไม่ต่างกันสายตารังเกียจเดียดฉันท์ที่ฉันเห็นจนชินตามาตลอดสิบปีมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ฉันอยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่าฉันเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับเขาเหมือนกันแต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันทำได้แค่ก้มหน้า มันเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจจนพูดอะไรไม่ออก มีหลายครั้งที่ฉันอดคิดไม่ได้ว่าถ้าคุณท่านไม่รับฉันมาเลี้ยงดูชีวิตฉันอาจจะมีความสุขมากกว่านี้หรือเปล่า แม้จะต้องอยู่กับแม่ที่ไม่เคยรักฉันเลยแต่ถึงยังไงท่านก็เป็นแม่ ถ้ายังอยู่กับแม่ฉันคงไม่ถูกคนอื่นดูถูกเหยียดหยามแบบนี้เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันโดนดูถูกโดยเฉพาะเรื่องแม่ ถามว่าฉันเคยไปหาแม่หรือเปล่า ฉันไปหาแม่บ่อยมากแต่ก็โดนแม่ไล่กลับมาทุกครั้งและแม่บอกว่าไม่ต้องมาที่นี่อีก แต่ฉันก็ยังแอบไปจะให้ฉันตัดขาดจากท่านฉันทำไม่ได้หรอกแม้ว่าท่านจะไม่ต้องการฉันก็ตาม"มีเรื่องอะไรกันอีกห๊ะ!!!" เสียงทรงอำนาจดังขึ้นทางด้านหลังเป็นคุณท่านที่เดินเข้ามาพร้อมพยาบาลที่ดูแลท่าน แต่สีหน้าของท่านดูอ

สองอาทิตย์ผ่านไป..."คิม..ย่ารู้ว่าย่ามีเวลาอยู่กับเราได้อีกไม่นาน เพราะฉะนั้นสิ่งที่ย่าขอ....เราทำเพื่อย่าได้ไหม""...........""ย่าหวังว่าเราคงไม่ทำให้ย่าผิดหวังเพราะมันคือคำขอร้องครั้งสุดท้ายของย่า ย่าไม่เคยขออะไรแกเลยใช่ไหม""..........." มันก็จริงที่ย่าไม่เคยขอร้องอะไรผม"เพราะฉะนั้นเรื่องนี้แกต้องทำเพื่อย่านะ ย่าจะได้นอนตายตาหลับไม่ห่วงอะไรแกอีก" ย่าผมพูดขนาดนี้ในสถานการณ์แบบนี้ผมจะปฏิเสธอะไรได้ ผมก็เลยพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมกับกุมมือของท่านเอาไว้ ผมรู้ว่าย่าคงอยู่กับผมได้อีกไม่นานคุณหมอบอกให้ผมทำใจไว้นานแล้วว่าท่านจะจากไปตอนไหนก็ได้ตลอดเวลาเพราะอาการท่านแย่ลงทุุกวัน แม้ผมจะทำเหมือนเข้มแข็งต่อหน้าย่าและคนอื่นแต่พอลับหลังผมก็แอบเสียใจร้องไห้ไม่ให้ใครเห็นเพราะทั้งชีวิตของผมไม่เหลือใครแล้วนอกจากย่าแค่คนเดียว ตั้งแต่พ่อกับแม่ผมจากไปผมก็เหลือแค่ปู่กับย่า ผมจำได้ว่าตอนที่ปู่เสียผมเสียใจมากเพราะท่านรักผมตามใจผมทุกอย่างไม่เคยขัดใจผมเลยสักครั้ง ถ้าผมโดนย่าดุปู่ก็จะเข้าข้างผมปกป้องผมทันที ผมอยากได้อะไรปู่ก็หาให้ทุกอย่างไม่ว่าของสิ่งนั้นจะแพงแค่ไหนก็ตาม ท่านเคยพูดว่าอยากชดเชยในสิ่งที่ผมสูญเส

ลลิล..."สองปีต่อจากนี้มึงอย่าหวังเลยว่ากูจะให้มึงอยู่อย่างสงบสุขหรือมีความสุข" นั่นคือคำพูดของคุณคิมและฉันรู้ว่าเขาทำได้อย่างที่พูดแน่นอนถามว่าฉันโกรธคุณท่านไหมที่ทำพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นมาเพราะมันเหมือนเป็นการมัดมือชกให้ฉันต้องอยู่ที่นี่ทั้งที่ท่านก็รู้ว่าคุณคิมรู้สึกยังไงกับฉันแต่ฉันก็เข้าใจคุณท่าน ท่านหวังว่าฉันจะสามารถเปลี่ยนแปลงคุณคิมได้ท่านหวังว่าฉันจะเป็นความสุขให้กับคุณคิมได้แม้ว่าฉันจะรู้อยู่แก่ใจดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลยความเป็นไปได้มันมีแค่O%เท่านั้น ที่ฉันไม่ปฏิเสธเพราะฉันไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลฉันอยากให้ท่านจากไปอย่างสงบไม่มีอะไรต้องกังวลใจอีกเพราะฉันรู้ว่าสิ่งเดียวที่ท่านห่วงก็คือคุณคิมหลายชายเพียงคนเดียวของท่าน"แกต้องทำให้ได้นะลิล ทำเพื่อฉันเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่ก็ทำเพื่อคุณท่านของแกที่เสียไปแล้วก็ได้""ลิล...จะพยายามนะคะ""ไม่สิแกต้องพูดว่าจะทำให้ได้ฉันถึงจะนอนตายตาหลับ""ค่ะลิลจะทำให้ได้คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ" ฉันคงทำได้เท่านี้ทำให้ท่านสบายใจและจากไปอย่างสงบ แม้ในใจของฉันอยากจะพูดคำว่าขอโทษก็ตามเพราะสิ่งที่ท่านขอฉันคงทำไม่ได้ แต่ฉันจะอดทนและต้องอยู่ให้ได้ ระยะเวล

ลลิล...."ลิลคืนนี้มึงย้ายมานอนที่ห้องกูเข้าใจไหม" เขาหันมาพูดกับฉันเสียงเบาข้างหู"เอ่อ ทำไมลิลต้องไปนอนที่ห้องคุณคิมด้วยล่ะคะ"พอฉันถามเขาก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายใส่ฉัน"กูสั่งอะไรมึงก็ทำไปอย่าถามมาก""แต่""มึงจะแต่อะไรของมึงกุสั่งก็ทำเข้าใจไหม" พอเห็นสายตาไม่พอใจฉันก็เลยไม่ถามอะไรต่อ"กูถามมึงเข้าใจไหมพูด!!! เป็นใบ้หรือไงวะถามไม่ตอบ""เข้าใจค่ะ"คิมหันต์....ผมแม่งโคตรรำคาญยัยนี่ชิบหายบอกอะไรสั่งอะไรก็มีแต่คำถามจะถามทำซากไรเยอะแยะวะ "คิมคะคุณจะให้แอนนี่นอนห้องรับแขกจริงๆเหรอ แอนนี่ไม่อยากนอนคนเดียวค่ะ" แอนนี่อดีตคนรักของผมบอกผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนน้อยใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงใจอ่อนแต่ตอนนี้ไม่ใช่"ถ้านอนไม่ได้เธอก็ไปนอนที่อื่นเพราะที่ฉันยอมให้เธอมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวเพราะเห็นว่าเธอไม่มีที่ไป" "แต่คิมขา ที่แอนนี่กลับมาเพราะอยากมาปรับความเข้าใจกับคุณนะคะคิม แอนนี่รู้ว่าที่ผ่านมาแอนนี่ทำไม่ถูกที่ทิ้งคุณไปแต่ตอนนี้แอนนี่รู้แล้วว่าใครคือคนที่รักแอนนี่ที่สุดแอนนี่ก็เลยกลับมาหาคิมไงคะ""ขอบใจนะแอนนี่ที่คิดถึงฉันแต่มันไม่สายไปหน่อยหรือไงที่กลับมาตอนนี้""ไม่สายไปหรอกค่ะเพราะแอนนี่รู้ว่าคิ