เมียรับใช้

ลลิล...

"สองปีต่อจากนี้มึงอย่าหวังเลยว่ากูจะให้มึงอยู่อย่างสงบสุขหรือมีความสุข" นั่นคือคำพูดของคุณคิมและฉันรู้ว่าเขาทำได้อย่างที่พูดแน่นอน

ถามว่าฉันโกรธคุณท่านไหมที่ทำพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นมาเพราะมันเหมือนเป็นการมัดมือชกให้ฉันต้องอยู่ที่นี่ทั้งที่ท่านก็รู้ว่าคุณคิมรู้สึกยังไงกับฉันแต่ฉันก็เข้าใจคุณท่าน ท่านหวังว่าฉันจะสามารถเปลี่ยนแปลงคุณคิมได้ท่านหวังว่าฉันจะเป็นความสุขให้กับคุณคิมได้แม้ว่าฉันจะรู้อยู่แก่ใจดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลยความเป็นไปได้มันมีแค่O%เท่านั้น ที่ฉันไม่ปฏิเสธเพราะฉันไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลฉันอยากให้ท่านจากไปอย่างสงบไม่มีอะไรต้องกังวลใจอีกเพราะฉันรู้ว่าสิ่งเดียวที่ท่านห่วงก็คือคุณคิมหลายชายเพียงคนเดียวของท่าน

"แกต้องทำให้ได้นะลิล ทำเพื่อฉันเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่ก็ทำเพื่อคุณท่านของแกที่เสียไปแล้วก็ได้"

"ลิล...จะพยายามนะคะ"

"ไม่สิแกต้องพูดว่าจะทำให้ได้ฉันถึงจะนอนตายตาหลับ"

"ค่ะลิลจะทำให้ได้คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ" ฉันคงทำได้เท่านี้ทำให้ท่านสบายใจและจากไปอย่างสงบ แม้ในใจของฉันอยากจะพูดคำว่าขอโทษก็ตามเพราะสิ่งที่ท่านขอฉันคงทำไม่ได้ แต่ฉันจะอดทนและต้องอยู่ให้ได้ ระยะเวลาสองปีมันคงจะไม่นานเท่าไหร่หรอกมั้ง ฉันหวังแค่ว่ามันจะผ่านไปโดยเร็วๆ

ตอนนี้ฉันถูกไล่ให้มาอยู่ที่บ้านพักคนงานแทนการกลับไปอยู่เรือนนอน คำสั่งของคุณคิมคือให้ฉันมาช่วยคนงานทำงานในไร่ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการทำอาหารเลี้ยงคนงานดูแลคอกม้าซึ่งเป็นกิจการอย่างหนึ่งของครอบครัวเขา และสั่งห้ามฉันขึ้นไปยุ่งวุ่นวายบนตึกใหญ่อย่าไปเสนอหน้าให้เขาเห็นหน้าอีก

"ห้องพักคนงานมันเล็กนะไม่ได้สะดวกสบายเหมือนเรือนนอนที่ลิลเคยอยู่ ห้องน้ำก็ต้องใช้ห้องน้ำรวมลิลอยู่ได้ใช่ไหม" พี่นะเปิดประตูห้องพักคนงานที่ว่างอยู่ให้ฉัน ฉันสำรวจภายในห้องซึ่งก็พออยู่ได้แต่คงต้องทำความสะอาดก่อนเพราะฝุ่นเต็มห้อง

"ได้ค่ะพี่นะ" ฉันตอบพี่นะไป พี่นะเป็นหัวหน้าคนงานที่ดูแลคอกม้า พี่นะเองคุณท่านก็รับมาดูแลตั้งแต่เด็กเหมือนกันกับฉัน พี่นะอยู่ที่นี่ก่อนที่ฉันจะมาอยู่ที่นี่หลายปีฉันยังจำได้ว่าตอนที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ไม่มีใครพูดกับฉันเลย ฉันรู้สึกว้าเหว่และเหงามากบางวันฉันก็แอบมานั่งร้องไห้คนเดียวเพราะคิดถึงพ่อ พี่นะพอเห็นฉันร้องไห้ก็เข้ามาพูดปลอบใจพี่นะเล่าว่าตัวพี่นะเองก็ไม่มีพ่อไม่มีแม่เหมือนกันพ่อแม่พี่นะเสียไปตั้งแต่พี่นะยังเล็กพี่นะอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกระทั่งคุณท่านไปเจอแล้วก็รับมาเลี้ยงดูเพราะแบบนี้ทำให้พี่นะถึงเข้าใจความรู้สึกของฉัน พี่นะเป็นคนเดียวในบรรดาคนทั้งหมดที่คุณท่านรับมาเลี้ยงพี่นะดีกับฉันมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตเขาเหมือนพี่ชายของฉัน พี่นะเรียนเก่งมากเขาเรียนสัตวแพทย์เพราะอยากช่วยคุณท่านดูแลกิจการพอพี่นะเรียนจบคุณท่านก็เลยแต่งตั้งมอบหมายให้พี่นะมาเป็นผู้จัดการดูแลกิจการคอกม้าของท่าน ส่วนฉันอยากเรียนบัญชีแต่ก็เรียนจบแค่มอหกเท่านั้นเพราะพอคุณท่านผู้ชายเสียฉันก็ไม่กล้าขอคุณท่านผู้หญิงเรียนต่ออีกเพราะเกรงใจท่านเพราะท่านต้องส่งเสียเด็กอีกหลายคนเรียกแล้วอีกอย่างท่านเองก็ไม่ได้ถามว่าฉันอยากเรียนต่อหรือเปล่าฉันก็เลยเรียนจบแค่มอหกแล้วก็ช่วยงานที่บ้านแทน

"พี่ไม่เข้าใจคุณคิมเลยทั้งที่ลิลก็แต่งงานกับเค้าเป็นภรรยาของเค้าทำไมเค้าถึงให้ลิลมาอยู่ที่นี่" ฉันไม่ได้ตอบคำถามพี่นะเพราะไม่รู้จะตอบยังไงเนื่องจากเรื่องที่คุณท่านขอร้องให้ฉันแต่งงานกับคุณคิมไม่มีใครรู้นอกจากฉันคุณท่านแล้วก็คุณลุงทนาย

"มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหมลิล"

"ไม่มีหรอกพี่นะ" พอฉันพูดว่าไมมีอะไรพี่นะก็ไม่รบเร้าเซ้าซี้ฉันอีก

"พี่รู้ว่ามีแต่ลิลคงไม่อยากบอกำี่ เอาเป็นว่าพี่ไม่เซ้าซี้ลิลละกันเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของลิลแต่พี่เชื่อว่าลิลทำอะไรย่อมมีเหตุผลเสมอ แต่พี่อยากให้ลิลรู้ไว้อย่างนึงนะว่าพี่รักและหวังดีกับลิลเสมอมีอะไรไม่สบายใจอยากระบายก็เล่าให้พี่ฟังได้พี่พร้อมจะรับฟังและช่วยเหลือลิล"

"ลิลขอบคณพี่นะมากๆ ที่ดีและเข้าใจลิลมาตลอด ลิลขอตัวเอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อนนะคะแล้วเดี๋ยวลิลจะไปช่วยงานพี่"

"ไม่ต้องรีบไปช่วยงานหรอกพักผ่อนก่อนไว้เริ่มงานพรุ่งนี้ก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะลิลไม่ชอบอยู่เฉยๆ ลิลอยากเรียนรู้งานเร็วๆ จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระพี่นะ"

"ตามใจ เราก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะไม่ชอบอยู่สบายๆ ชอบลำบาก"

หลังจากพี่นะไปแล้วฉันก็เริ่มลงมือทำความสะอาดห้องจัดของให้เข้าที่เข้าทางกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน

ฉันใช้ชีวิตอยู่ในไร่ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้วและฉันไม่เคยย่างกรายไปที่ตึกใหญ่เลยเพราะมันไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องไป แต่ก็มีหลายครั้งที่พวกของกิ๊บมาหาเรื่องฉันถึงในไร่มาพูดจาค่อนแคะเยาะเย้ยถากถางสารพัดแต่ก็โดนป้าแม่ครัวไล่ตะเพิดไป จนบางทีฉันก็มาคิดนะว่าการที่ฉันมาอยู่ที่นี่มันก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะฉันไม่ต้องเผชิญหน้ากับคุณคิมหันต์ไม่ต้องเจอสายตาจงเกลียดจงชังของเขาหรือคำพูดทำร้ายจิตใจที่เขามักจะพูดให้ฉันรู้สึกเจ็บ หน้าที่หลักๆ ของฉันก็คือช่วยป้าแม่ครัวทำอาหารเลี้ยงคนงานในไร่ ส่วนงานอย่างอื่นที่ฉันพอทำได้ฉันก็ทำทุกอย่าง อย่างเช่นไปช่วยคนงานเกี่ยวหญ้า ล้างคอกม้าโชคดีที่ทุกคนที่นี่ดีกับฉันทุกคนไม่เคยมีใครถามว่าเพราะอะไรฉันถึงมาอยู่ที่นี่ทั้งที่แต่งงานกับคุณคิมแล้ว ถามว่าเหนื่อยไหมที่ต้องทำงานหนักตากแดดตากลมยอมรับว่ามันก็เหนื่อยแต่ฉันชินแล้วล่ะ และฉันก็หวังว่าฉันจะอยู่อย่างสงบสุขในไร่นี้จนกว่าจะครบกำหนด

และในขณะที่ฉันกำลังเอาหญ้าให้ม้ากินจุ๊บแจงก็เดินมายืนด้านหลังกอดอกเรียกชื่อฉันพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ

"นังลิล"

"มีอะไร"

"คุณคิมให้แกไปพบที่ตึกใหญ่"

"เรียกฉันงั้นเหรอ" ฉันชี้ตัวเองแล้วถามจุ๊บแจงอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"เออ!!! ถ้าไม่เรียกแกแล้วฉันจะมาทำไมที่นี่ร้อนก็ร้อนเหม็นก็เหม็นรีบๆ ไปล่ะอย่าให้คุณคิมโมโห"

"อืมม เดี๋ยวฉันตามไปขอไปล้างตัวก่อน"

"รีบๆ ล่ะถ้าไปช้าแล้วฉันโดนคุณคิมด่าฉันจะมาเอาเรื่องแก"

หลังจากล้างเนื้อล้างตัวที่มีแต่หญ้าฉันก็รีบปั่นจักรยานมาที่ตึกใหญ่ทันที

"กว่าจะมาได้ รู้ไหมกูต้องรอมึงกี่นาที" พอมาถึงฉันก็โดนคุณคิมหันต์ต่อว่าทันที

"ขอโทษค่ะ คือลิล" ฉันกำลังจะอธิบายว่าทำไมถึงมาช้าแต่เขาก็ไม่ได้สนใจฟัง

"กูจะให้มึงย้ายกลับมาอยู่ที่ตึกใหญ่"

"คะ??"

"หูตึง??"

"เปล่าค่ะคือลิลไม่แน่ใจว่าฟังผิดไปหรือเปล่า"

"กูสั่งให้มึงกลับมาอยู่ที่ตึกใหญ่ชั่วคราวจนกว่ากูจะสั่งให้มึงกลับ"

"ทำไมคะ"

"มึงไม่มีสิทธิ์มาถาม กูสั่งให้ทำอะไรก็ทำ"

พระเอกเรื่องนี้จะหยาบคายและนิสัยเห้มากๆ โปรดทำใจ