Lahat ng Kabanata ng So Cool ขอรักคูล ๆ มาเปิดประตูหัวใจ: Kabanata 21 - Kabanata 30

“จูน”“คะพี่ซัน” ระหว่างที่ฉันกำลังนอนดูแฟชั่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยที่เตียงพี่ซันก็เดินเข้ามาในห้องนอนแล้วล้มตัวลงนอนข้างฉัน“พี่ว่าจะสร้างบ้าน จูนชอบบ้านสไตล์ไหน”“ทำไมคะ ถามจูนทำไมบ้านพี่ซันนี่” ฉันกำลังเพลิดเพลินกับการดูแฟชั่น จิตใจกำลังหลุดเข้าไปในจอโทรศัพท์เลยไม่ได้ประมวลคำถามเท่าไหร่“บ้านพี่อะไรบ้านของเราต่างหาก สนใจผัวมากกว่าไอ้ชุดโป๊ ๆ พวกนี้ก่อนได้ไหม” พี่ซันเริ่มทำน้ำเสียงงอแงขึ้นมา“บ้านของเรา?” ฉันเลิกสนใจโทรศัพท์แล้วหันไปทวนคำพูดของเขา เมื่อกี้ฟังไม่ผิดใช่ไหม บ้านของเราเหรอM“อื้ม พี่ไม่อยากให้ลูกโตในห้องสี่เหลี่ยมหรอกนะจูน” พี่ซันหันมานอนตะแคงเอามือค้ำหัวมองหน้าฉัน แต่คนท้องตอนนี้จิตใจล่องลอยแล้วค่ะ นี่พี่เขาจะสร้างครอบครัวแบบจริงจังเลยเหรอ ผัวจูน~ อื้อ~ ขอกรี๊ดพี่ซันในใจสักแปดตลบนะคะ“พี่ซันจะสร้างบ้านให้จูนกับลูกไปอยู่ด้วยเหรอคะ”“เอ้า! ฮ่า ๆๆ ก็สร้างบ้านของเราแล้วจะไม่ให้จูนกับลูกไปอยู่ได้ยังไงถามแปลก ๆ บ้านของเราเข้าใจไหมครับ”“มันจะสิ้นเปลืองรึเปล่าคะ อยู่ที่นี่ก็ได้หรือคอนโดจูนมันเล็กจนพี่ซันอึดอัด”“ไม่อึดอัดแต่พี่คิดไว้นานแล้วถ้ามีเมียมีลูกจะเลิกอยู่คอนโดมันไม่เหมา

“พี่ซัน~” จูนที่ขย่มผมอยู่ด้านบนเริ่มผ่อนแรงลงจนสุดท้ายก็ซบหน้าลงที่ไหล่ผม“ครับ เหนื่อยเหรอ” ผมกอดเธอไว้แล้วลูบหลังที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่เสียวใจแทบขาดเพราะจูนยังกลืนกินผมเอาไว้ทั้งลำ แถมยังตอดรัดรุนแรง“อื้อ~ ทำให้หน่อย” เสียงหื่นแต่อ้อนดังขึ้นข้างหูทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้“ฮึ ๆๆ ไหนใครบอกจะขย่มพี่จนไปผับไม่ได้ครับ”​“อื้อ! ก็จูนท้องอยู่มันเหนื่อยง่าย”“จริงเหรอ”“อื้อ~ ทำให้หน่อยจูนเหนื่อย ซี๊ด~” ขนาดบอกว่าเหนื่อย แต่ระหว่างที่อ้อนให้ผมทำเธอก็ไม่วายขมิบร่องรักเพื่อตอดรัดผม“ซนนะจูน อ่าส์~” ผมกอดเธอเอาไว้แล้วพลิกตัวจูนให้นอนลงในท่าสบาย แล้วเริ่มกระแทกตัวตนเข้าไปในร่องรักของจูนพั่บ พั่บ พั่บ!“ซี๊ด~ พี่ซันขา~ แรงอีกได้ไหม ซี๊ด~” ผมกระแทกท่อนเอ็นเข้าออกในร่องรักของจูนตามจังหวะที่คิดว่ามันไม่รุนแรงติดจะช้าด้วยซ้ำแต่เมียสุดหื่นของผมก็เร่งเร้าขึ้นมา“ใจเย็น ๆ สิครับคุณแม่ อ่าส์~” ใจผมก็อยากจะรุนแรงแต่ความเป็นพ่อเป็นสามีมันทำให้ผมทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้ ส่วนจูนไม่ใช่ว่าเธอไม่ห่วงลูกหรอกครับ ปกติก็ห่วงลูกจะตายแต่สงสัยวันนี้ความหื่นมันเข้าสิงมากกว่าพั่บ พั่บ พั่บ!“พี่ซัน อ๊ะ อ๊ะ

สองชั่วโมงผ่านไปหลังจากเรียบร้อยโรงเรียนคุณพ่อซันไปเรียบร้อยฉันกับพี่ซันก็นอนกอดนอนหยอกกันอยู่เตียงต่อ อ้อ! ร่างกายคุณแม่ไม่ได้แกร่งเหมือนท่อเหล็กหรอกนะคะ แค่ภายนอกจ้ะ แต่ก็ฟินเหมือนเดิมเพราะสามีเก่ง อิอิ“วันนี้ค้างที่บ้านเนอะ” พี่ซันขยับมากอดฉันแล้วก็เอาหน้าซุกผมฉันเล่น“แต่จูนไม่มีเสื้อผ้านะคะ”“เดี๋ยวให้คนไปหามาให้ ได้ไหมครับพอดีพี่จะคุยเรื่องงานกับคุณพ่อด้วย”“ก็ได้ค่ะตามใจพี่ซันเลย” พี่เขาไม่ได้กลับมาค้างที่บ้านเกือบเดือนแล้วมั้งคะ เพราะตั้งแต่หอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับฉันมันก็เกือบเดือนแล้ว“ขอบคุณครับ ถ้างั้นจูนพักผ่อนนะเดี๋ยวถึงเวลาอาหารเย็นเราค่อยลงไป ไม่ต้องเกร็งนะครับอยู่ที่นี่สบาย ๆ อยากได้อะไรก็บอกเด็กในบ้านได้เลย”“ค่ะ” ฉันรับคำแล้วก็กอดพี่ซันแน่นเหมือนกัน แอร์มันเย็นจัดต้องกอดกันให้ร่างกายอบอุ่น โดยเฉพาะกอดผู้ชายหล่อ ๆ หุ่นเลิศ ๆ แบบนี้ อิอิเรานอนพักผ่อนพอถึงเวลาอาหารเย็นก็มีแม่บ้านมาเรียก ลงไปนี่น้องจูนแทบกรี๊ดเพราะอาหารน่ากินวางละลานตาเต็มโต๊ะ ตอนกินก็มีทั้งพี่ซันแล้วก็คุณแม่ที่คอยตักอาหารให้ คนท้องก็เลยจัดไปสามจานแบบไม่เกรงใจใครทั้งนั้น อายคนอื่นก็แย่น่ะสิคะเดี๋ยวลูกจู

เมื่อไหร่? เมื่อไหร่คนที่ฉันรอจะมาสักทีอยากจะเจอหน้าแทบแย่อยู่แล้ว นั่งรอมาเกือบสี่สิบห้านาทีจนก้นแทบจะเป็นตะคริวอยู่แล้วแอด~มาสักที!“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักทายคนที่เปิดประตูเข้ามาใหม่ ทำให้คน ๆ นั้นชะงักเท้าแล้วหันมามองฉันช้า ๆ“...จูน”“ค่ะจูนเอง เหนื่อยไหมคะที่รักประชุมตั้งนาน” ฉันยิ้มทักทายพี่สุดหล่อที่พ่วงตำแหน่งคุณพ่อและสามีเอาไว้ แต่เขาไม่ตอบเพราะเขาพุ่งเข้ามากอดฉันจนแน่น“คิดถึงแม่หมูของพี่ที่สุดเลย”​ เขากอดแน่นมากจริง ๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งกอดแน่นจนฉันแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว“จูนก็คิดถึงพี่ซันค่ะ”“มาได้ยังไงครับ นั่งแท็กซี่มาเหรอ”“ค่ะ อยากมาเซอร์ไพรส์พี่ซัน” ฉันตอบเสร็จพี่ซันก็คลายกอดแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาดุ“คราวหลังห้ามนั่งแท็กซี่ อยากไปที่ไหนบอกพี่เดี๋ยวพี่พาไป ถ้าพี่ไม่ว่างพี่ก็สั่งคนของพี่ไปรับได้เข้าใจไหมครับ” พี่ซันทำเสียงดุได้กร้าวใจน้องจูนมากค่ะ ชอบจังเลยเวลาที่มีสามีสุดหล่อมาคอยดุเราเพราะเป็นห่วงแบบนี้“ก็จูนอยากจะมาเซอร์ไพรส์นี่คะ คุณพ่อไม่ดุน้าคุณแม่ไม่นั่งแล้วค่ะสัญญา”“เฮ้อ! แค่ทำหน้าอ้อนพี่ก็ดุต่อไม่ได้แล้วครับ หิวรึยังไปกินข้าวเที่ยงเลยไหม”“ยังค่ะให้พี่ซันพักก

“นี่...อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ” ฉันกุมท้องแน่น มันสั่นไปทั้งตัว เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอปืนจ่อมาที่ตัวแบบนี้ครั้งแรกในชีวิต มันทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ กลัวที่สุดมากกว่าตัวเองตายก็คือกลัวคนในท้องเป็นอะไรไป“ทำอะไรบ้า ๆ เหรอ ฮ่า ๆๆ ฆ่าอีแพศยากับมารหัวขนในท้องมึงให้ตายไม่ได้เรียกว่าทำอะไรบ้า ๆ เลยรู้เอาไว้ซะ!”“อย่าทำแบบนี้เอแคร์ วางปืนลงแล้วเรามาคุยกันดี ๆ เถอะนะ”“ฮึ! มึงคิดว่ากูโง่เหรออีจูน!”“คุณพี่ขามาร์กี้ว่าเรามาคุยกันแบบเอ่อ...girl talk กันดีกว่าไหมคะ” อีโนชเอ้ยมันคลุ้มคลั่งขนาดนี้มันจะทอล์คกับมึงไหมเก้ง“หุบปาก!”“ว้าย! ค่ะ ๆ ซิส หุบค่ะหุบ” อีมาโนชสะดุ้งร้องลั่นเพราะปืนมันหันปลายกระบอกไปทางอีมาโนชแล้วตอนนี้“มึงท้องใช่ไหม!” พอตะคอกสั่งมาโนชเสร็จ ยัยบ้าเอแคร์ก็หันปืนมาทางฉันอีกรอบ“ลูกฉันไม่เกี่ยว อย่าบ้าได้ไหมเอแคร์” ฉันใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มห่วงแค่ลูกแล้วตอนนี้ ฉันกลัวตัวเองโดนทำร้ายจนกระทบกระเทือนไปถึงลูก“ฮึ! ไม่เกี่ยวเหรอ ถ้ามารหัวขนในท้องมึงมันไม่สะเออะเกิดขึ้นมาซันจะทิ้งกูไหม!”“แต่เธอก็ไม่ได้มีพี่ซันคนเดียวไม่ใช่เหรอเอแคร์”“แต่กูก็ไม่ได้ทิ้งเขาไปเอาผัวใหม่เป็นตัวเป็นตน!” อีบ้า! ตรรกะอะ