Lahat ng Kabanata ng So Hot หลอมไฟร้ายละลายหัวใจ: Kabanata 21 - Kabanata 30

“ข้าวแกงจ้ะ”“คะพี่ริน” ฉันกำลังนั่งทำงานในบริษัทเสียงพี่หัวหน้าก็เรียกฉันเสียงหวานขึ้นมา“เดี๋ยวออกไปพบลูกค้ากับพี่หน่อยนะ”“คะ? ข้าวน่ะเหรอคะ” ฉันชี้ตัวเองด้วยความงงเพราะฉันเพิ่งทำงานได้ไม่นานทำไมถึงให้ฉันออกไปพบลูกค้าล่ะ“จ้าเรานั่นแหละ เตรียมตัวนะพักเที่ยงทานข้าวเสร็จแล้วรอพี่ข้างล่างเลย” พี่รินบอกฉันเสร็จก็เดินออกไป ฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะแค่งงที่พี่เขาให้เด็กใหม่อย่างันไปด้วยพอพักเที่ยงฉันก็รีบทานข้าวแล้วก็ไปนั่งรอพี่รินที่ชั้นล่างของบริษัท ไม่นานพี่รินก็พาออกไปจากบริษัท ไปพบลูกค้าที่ร้านกาแฟบรรยากาศดีที่อยู่ในย่านธุรกิจของกรุงเทพฯ แล้วมันก็อยู่ไม่ไกลจากบริษัทของเขาซะด้วยสิ“คุณข้าวคะ สวัสดีค่ะ” นั่นไง! บอกแล้วว่ามันอยู่ไม่ไกลจากบริษัทเขา มันอยู่ห่างกันแค่ประมาณสองร้อยเมตร แล้วร้านนี้เป็นร้านดังบรรยากาศดี ใคร ๆ ก็ชอบมานั่งคุยเรื่องงานกัน แค่ก้าวขาเข้ามาฉันก็เจอพนักงานกลุ่มหนึ่งก็พากันหันมาทักทายฉันทั้งกลุ่ม“เอ่อ...สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พวกพี่ ๆ เขา ส่วนพี่รินก็มองแล้วยิ้มสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไรแทรก“คุณข้าวแวะมาทานกาแฟเหรอคะ นี่จะกลับมาทำงานแล้วใช่ไหมคะพวกพี่คิดถึงคุณข้าว

“...ดูแลตัวเองให้ดี กลับมาอยู่บ้านเราอย่าไปอยู่ที่อื่นเพราะพี่คงเป็นห่วงข้าวมากจนทำให้คนในนรกเขารำคาญ”“ค่ะ” ฉันรับคำสั้น ๆ จะทำอะไรก็สุดแล้วแต่เขาจะทำเถอะนะฉันไม่สนใจแล้วล่ะ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม“...ครับ” เขานิ่งไปแล้วก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มเศร้ามาให้ เอารางวัลอะไรดีออสการ์เลยไหมสักพักก็ได้ยินเขาออกไปพร้อมกับเสียงรถที่ออกตัวไปด้วยความเร็ว ตกเขาตายไปคงลำบากกู้ภัยน่าดู และไม่นานก็มีแม่บ้านเดินมาหาฉัน“คุณผู้หญิงคะอาหารของคุณผู้หญิงเรียบร้อยแล้วนะคะ ไม่ทราบว่าจะรับที่นี่หรือที่ห้องทานอาหารคะ”“ที่ห้องอาหารก็ได้ค่ะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณผู้หญิงหรอกนะคะฉันชื่อข้าวแกง เรียกข้าวก็พอ”ฉันยิ้มขอบคุณทั้งที่ภายในใจกำลังหงุดหงิด แต่คนอื่นไม่เกี่ยวเขาแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น“ค่ะคุณข้าว ถ้างั้นเชิญเลยนะคะดิฉันตั้งโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วก็เดินตามแม่บ้านไปทันที ความหิวกับลูกในท้องทำให้ฉันต้องทาน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในอารมณ์หรือสถานการณ์ไหนฉันก็ต้องทานอาหารให้ครบทุกมื้อมาถึงห้องอาหารฉันก็นั่งมองอาหารมากมายบนโต๊ะ ทุกอย่างเป็นเมนูโปรดของฉันทั้งนั้น“อันไหนที่พี่ทำคะ” ก่อนที่แม่

“เดี๋ยวพี่พากลับครับ”“กลับวันนี้เลยใช่ไหมคะ”“...”“ว่าไงคะ กลับวันนี้ตอนนี้เลยใช่ไหม”“วันไหนก็ได้ครับแค่ข้าวรับพี่เป็นสามีก่อน”“อะไรนะ?” นึกไว้แล้วว่ามันต้องไม่ง่ายแน่ ๆ“รับพี่เป็นสามีก่อนไงแต่ถ้าไม่รับก็อยู่ที่นี่แหละรอยันลูกคลอดเลยก็ได้พี่อยู่ได้ทั้งปีทั้งชาติ...พี่รวย"“จะรวยล้นฟ้าก็เรื่องของคุณค่ะฉันไม่สนใจ” ฉันตอบกลับไป แต่ในใจก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว ไม่ชอบอารมณ์ของตัวเองเวลานี้เลยมันดูหงุดหงิดขี้โมโหจนรู้สึกรำคาญตัวเอง“เงินพี่ก็เงินข้าวด้วยไม่สนได้ยังไงครับที่รัก ทานข้าวดีกว่าเรื่องอื่นค่อยคุยกันนะ” ทำไมเขาถึงได้เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองไม่จบไม่สิ้นแบบนี้นะ ฉันก็ไม่อยากคุยด้วยแล้วเหมือนกันรีบทานรีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า!หลังจากทานข้าวทานยาเสร็จฉันก็เดินหนีเขาออกมาทันที แต่เขาก็ยังเดินตามมาหาอยู่ดี“ด้านหลังเป็นวิวภูเขานะ มีเปลให้นอนด้วยพี่พาไปไหมอากาศกำลังเย็นสบาย”“ไม่ค่ะ”“ดื้อ”“ใครกันแน่คะที่ดื้อ ขอร้องพาฉันกลับสักที”“ยอมตกลงกลับไปอยู่ที่บ้านก่อนแล้วพี่จะพากลับ พี่ไม่ยอมให้เมียพี่ไปลำบากนอกบ้านอีกแล้ว” เขาพูดเสียงอ่อนลง แต่จะให้ฉันกลับไปทั้งที่เขาเป็นคนพูดเองไม่ใช่เ

“ข้าวไง ที่รักเขินพี่จนทนอยู่ตรงนี้ไม่ไหวไม่ใช่เหรอครับ ไม่เห็นต้องอายเลยมีสามีแพ้ท้องแทนมันดีจะตาย ไม่งั้นข้าวจะเหนื่อยนะ”“ลูกของฉัน ท้องก็ของฉันค่ะ ฉันยินดีแพ้ท้องเองค่ะ”“เหรอคะ”“ค่ะ” ​“อื้ม นี่ก็ลูกพี่ เมียพี่เหมือนกัน พี่ก็ยินดีแพ้ท้องแทนเมียพี่เองเหมือนกันค่ะ”“ถอยออกไปค่ะ”​ ฉันถอยหลังหนีเขาพร้อมกับบอกให้เขาถอยออกไปเพราะเขาเริ่มโน้มลงมาจนลมหายใจอุ่น ๆ ของเขามันปะทะแก้มฉัน“หึ ๆๆ ว่าที่คุณแม่เขินว่าที่คุณพ่อซะแล้วเหรอครับ”“เขินอะไรคะ! หลีกทางเลยฉันจะไปพักผ่อนแล้ว​”“ให้พี่กล่อมไหม”​“ไม่ค่ะ! จะให้ไปพักผ่อนได้รึยังคะมันดึกแล้ว” ฉันตีหน้านิ่งใส่เพราะเขากำลังตีรวนทำหน้ามึนใส่ฉัน“ครับผม ดื่มนมด้วยนะ ได้ดื่มรึยัง”“ยังค่ะเดี๋ยวขึ้นไปดื่ม”​“อื้ม เก่งมากครับคุณแม่ หลับฝันดีนะครับเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ทำอาหารเช้ารอนะ” ฉันปรายตามองเขาก่อนที่จะเดินออกมา หมั่นไส้ยืนยิ้มอะไรนักหนาก็ไม่รู้-วันต่อมา-ฉันตื่นเช้าลงมาทุกคนที่เจอในบ้านก็หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ฉัน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันไปหมด“คุณข้าวขาอรุณสวัสดิ์ค่ะ”​“จ้ะพลอยใส พี่ขวัญใจตั้งโต๊ะรึยัง” พอถามถึงอาหารเช้าพลอยใสก็ยิ้มใส่ฉันอีกคน

“แม่งเอ้ยไม่มีวัคซีนปรับฮอร์โมนคนท้องให้เป็นปกติเหรอวะ”​(เชี่ยไรของมึงไอ้ห่า เรื่องแค่นี้ เมียท้องแค่เก้าเดือนเองทน ๆ ไป เมียมึงไม่ได้ท้องทั้งปีทั้งชาติ)“มึงผ่านมาได้ยังไงวะแต่ละอย่างแต่ละวีรกรรม อารมณ์คนท้องแม่งโคตรน่ากลัว” ผมถามมันด้วยความอึ้ง ข้าวแกงคนดีของผมเพิ่งแผลงฤทธิ์ได้แค่สองวันผมยังเกร็งแต่ไอ้ซันมันเจอมาหลายเดือนแล้ว บอกตามตรงว่าผมโคตรนับถือใจมันเลย(ง่าย ๆ เว้ยไอ้แม็ค หลายครั้งที่กูก็รู้สึกเบื่อแต่กูก็บอกตัวเองว่าแล้วยังไงวะเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาท้องลูกของมึงเขาไม่ได้อยากกลายเป็นมนุษย์เมียอารมณ์หลายขั้วสักหน่อย)​ ไอ้ซันมันคิดเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ“โอเคกูเข้าใจแล้ว ยังไงก็ขอบใจมึงมากที่แชร์ประสบการณ์ให้ฟังกูจะได้รู้แล้วก็เตรียมตัวว่าอาจจะต้องเจอกับอะไรแปลก ๆ บ้าง”​(เออไม่เป็นไรกูผ่านมาเยอะ แต่ผู้หญิงไม่ได้แพ้ท้องเหมือนกันทุกคนนะมึง บางทีมึงอาจจะเจอแบบซอฟท์ๆ หรืออาจจะเจอแปลกแหวกแนวกว่ากูก็ได้) คำเตือนของมันโคตรมีประโยชน์แล้วก็โคตรน่ากลัวในเวลาเดียวกันเลยว่ะ“เออมารูปแบบไหนกูก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ ขอบใจมึงมากเลยว่ะ” เพราะว่านั่นคือเมียครับ เมียสุดที่รักที่ผมโคตรรัก ไม่ย