All Chapters of So Hot หลอมไฟร้ายละลายหัวใจ: Chapter 1 - Chapter 10

"คุณแม็ค! มาถึงเมื่อไหร่คะ""มาถึงเมื่อไหร่? ถามแปลก ๆ นะป้าสุ ไม่มาถึงวันนี้แล้วจะให้ผมมาถึงวันที่เผาศพคุณแม่เรียบร้อยแล้วรึไง!""เอ่อ...ป้าขอโทษที่ถามค่ะคุณแม็ค ป้าแค่ถามเพราะไม่เห็นไข่นุ้ยมันไปรับคุณแม็คค่ะ""...ช่างมันเถอะ บอกไอ้นุ้ยเตรียมรถให้ผมด้วย""ค่ะคุณแม็ค""อ้อ! ผมจะไปแค่คนเดียว ส่วนคนอื่น...ให้หาปัญญาไปเอง""เอ่อ แต่...""ทำไม? มีปัญหาอะไรกับคำสั่งของผม""ไม่...ไม่มีค่ะคุณแม็ค"ก๊อก ๆๆ"เข้ามาเลยค่ะประตูไม่ได้ล็อก""คุณข้าวคะ""อ้าวป้าสุเองเหรอคะ ข้าวนึกว่าพี่ขวัญใจ""ค่ะคุณข้าว" ฉันหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ ป้าสุเป็นแม่บ้านที่เป็นคนเก่าคนแก่ของบ้านหลังนี้เอง"มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันถามป้าสุเพราะสีหน้าของป้าแกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อันที่จริงช่วงนี้ก็ไม่มีใครสดใสหรอกค่ะ คนในบ้านกำลังทุกข์เพราะเสาหลักของบ้านท่านได้จากไป แต่สีหน้าป้าสุดูกังวลจนฉันสัมผัสได้ว่ามันมีเรื่องอื่น"คือว่า...""เขามาแล้วใช่ไหมคะ" คงไม่ต้องเดาให้ยากเพราะงานนี้ถ้าเขาไม่มามันก็คงเกินไปหน่อย"ค่ะ ดูอารมณ์ไม่ดีเลยค่ะคุณข้าว""ค่ะ ขอบคุณนะคะป้าสุที่มาบอกข้าว ป้าสุไปเตรียมตัวเถอะนะคะเราจะได้ไปวัดกัน""คือคุณแม็คเธอ

"วันนี้อย่าโผล่ไปคอยรับแขกให้ฉันอายคนล่ะ" เข้ามาถึงศาลาคนหน้าบึ้งก็เดินมาขวางหน้าแล้วพูดอะไรก็ไม่รู้น่ารำคาญเป็นบ้า"เมื่อวานเห็นไหมล่ะคะ เมื่อวันก่อนล่ะ วันก่อนหน้านั้นอีก ก็ไม่เห็นนี่คะ แล้ววันนี้จะเตือนทำไม" ยิ้ม~ คนประเภทนี้ต้องยิ้มใส่ค่ะ โดยเฉพาะคนที่ชอบพูดจาแย่ ๆ กับคนอื่น แค่ยิ้มกลับไปให้แบบไม่สะท้านเดี๋ยวก็อกแตกตายไปเอง"อย่ายอกย้อน""ถามค่ะ แค่ถามเท่านั้น ขอตัวนะคะจะไปเตรียมปัจจัยไว้ถวายพระ" ฉันยิ้มสวยตบท้ายอีกสักครั้งแล้วก็เดินผ่านอเมริกันบอยคนนี้มาเลย ไม่อยากคุยด้วยหรอกงานศพคุณแม่ของเขาแท้ ๆ ท่านเป็นถึงเจ้าของสายการบินยักษ์ใหญ่มีแขกมาร่วมงานเยอะมากแต่ลูกชายท่านหัวทองปนขาวมางานเชียว"อ้อ! ที่เมืองไทยมีครีมย้อมผมดำแบบสระขายนะคะ แค่แนะนำค่ะเผื่อไม่มีเวลาไปร้านทำผม""ข้าวแกง!"หึ ๆๆ หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเถอะค่ะคุณแม็ค ส่วนข้าวแกงคนนี้สบายใจแล้ว ถึงช่วงเวลานี้จะเศร้าเพราะผู้มีพระคุณท่านจากไป แล้วคนที่ร้ายกาจที่สุดในชีวิตกลับมารังควาน แต่ฉันก็แค่พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสด้วยการพยายามเอาคำพูดกับการกระทำร้าย ๆ ของเขามาทำให้มันเป็นเรื่องตลก สร้างสีสันในชีวิตไปเพราะยังไงก็อยู่ให้เขาหาเรื่อง

"...ขอจับมือเธอได้ไหมแค่แป๊บเดียว ตอนนี้ฉัน...ยืนคนเดียวไม่ไหวจริง ๆ"ฉันได้แต่ยืนให้เขาบีบมือเอาไว้ เขาก็ไม่มีน้ำตาสักหยดมีแค่ตาแดงก่ำกับร่างกายที่กำลังสั่นสะท้าน"อยากไปนั่งพักไหมคะ""ไม่...ไม่เป็นไร ขอยืนอยู่กับแม่ตรงนี้ดีกว่า" เขาเลือกที่จะไม่ไปไหน ฉันเข้าใจดีถึงมันจะบีบหัวใจแค่ไหนที่ต้องรู้ว่าร่างกายของคนที่เรารักกำลังถูกแผดเผาอยู่ตรงหน้า แต่ถ้าเลือกได้ก็ยังอยากจะอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ อยากอยู่ใกล้ ๆ คนที่เรารักให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้มากกว่า"คุณข้าวคะ" เรายืนอยู่ตรงนี้มาเกือบจะยี่สิบนาทีแล้ว คนอื่นลงไปกันหมดมีแค่ฉันกับเขาเท่านั้น จนกระทั่งพี่ขวัญใจต้องเดินมากระซิบเรียกฉันเลยหันไปส่ายหน้าเบา ๆ แล้วส่งสัญญาณบอกให้พี่ขวัญใจลงไปก่อน"เธอว่าท่านจะร้อนไหม" คำถามคงดูเหมือนเด็กอนุบาลแต่ก็ต้องทำความเข้าใจว่าถ้าเป็นร่างกายคนที่เรารัก เราจะรู้สึกสงสารที่ต้องโดนเผาเพราะฉันเองก็กำลังรู้สึกไม่ต่างจากเขา"ท่านไม่ต้องเจ็บปวดแล้วล่ะค่ะ คุณแม็คก็เหมือนกันหายเศร้าเร็ว ๆ นะคะ คุณป้าคงห่วงถ้าเห็นคุณแม็คเศร้าแบบนี้" ฉันพยายามยิ้มปลอบ ถึงจะรู้ว่าต่อให้ปลอบยังไงเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีกับคำพูดของฉันสักนิดเด

"นี่บ้านฉันแล้วห้องนี้มันก็...ห้องหอของเรา ฉันจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้""แต่ตอนนี้ฉันอยู่ห้องนี้ค่ะและคุณเองก็มีห้องส่วนตัวของคุณ กรุณากลับห้องของคุณได้แล้วคุณแม็ค" เส้นเลือดในสมองจะแตก ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ"แล้ว? แล้วไงนี่ก็ห้องฉัน ฉันจะเข้าเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนเธอ...""จะทำอะไร ออกไปนะ!""ส่วนเธอเป็นเมียฉัน ฉันจะ...เอาเมื่อไหร่ก็ได้ จะเอาตอนนี้ตรงนี้ยังได้เลย""สารเลว!" เขาเคยเห็นฉันเป็นขยะสำหรับเขายังไงก็ยังเห็นเป็นแบบนั้นอยู่วันยังค่ำ ไม่เคยให้ค่าให้ราคากับฉันเลยแม้แต่น้อยแล้วแบบนี้ฉันยังต้องให้เกียรติเหรอ?"เลวยังไงก็เคยได้เธอเป็นเมียตั้งหลายครั้งนี่ข้าวแกง แถมเธอยัง...ครางซะลั่นบ้านเลย"เพี้ยะ!ฉันยืนสั่นกับคำพูดสวะของเขาก่อนที่มือมันจะฟาดไปตรงหน้าเขาเต็มแรงจนเขาหน้าหัน"หึ!" เขาแค่นหัวเราะยกมือจับมุมปากแล้วก็หันหน้ากลับมาช้า ๆ"คนอย่างเธอก็มีปัญญาทำให้ฉันเจ็บได้แค่นี้ล่ะข้าวแกง ไม่เหมือนฉันที่ทำได้มากกว่าตบ""พูดบ้าอะไรของคุณ" เขาเป็นบ้าเหรอพูดว่าทำร้ายผู้หญิงได้มากกว่าตบ"หึ ๆๆ จำวันนั้นได้ไหม? วันที่ฉันเปิดซิงเธอไง เจ็บแทบตายไม่ใช่เหรอที่รัก~"เพล้ง!ฟางเส้นสุดท้ายขาด

"ข้าวแกง""..."“ร้องไห้ทำไม”“...”"รังเกียจกันมากเหรอ...ที่พี่บ้าแบบนี้ก็เพราะพี่รักข้าวมากไม่ใช่รึไง""รัก...เหรอคะ" รู้ไหมคะว่าน้ำเสียงกับลักษณะการพูดแบบที่เขาเคยใช้กับฉันเมื่อก่อนมันทำให้ใจฉันสั่นแค่ไหน"ข้าวก็รู้ดี" เขามองหน้าฉันนิ่งเหมือนกับที่ฉันเองก็จ้องหน้าเขานิ่ง"จะบอกว่าที่โมโหร้ายมาหลายปีเพราะรักข้าวมากงั้นเหรอคะ""แล้วที่ผ่านมาพี่ไม่รักข้าวเหรอ ก่อนเกิดเรื่องมีวันไหนที่พี่รักข้าวน้อยลง""..." ฉันนิ่งไปเพราะที่เขาพูดมันจริงทุกอย่าง ฉันเป็นเด็กในบ้านเขา เด็กกำพร้าที่คุณป้ารับมาอุปการะตั้งแต่เด็ก เขากับฉันโตมาด้วยกัน ความรักมันก่อตัวเงียบ ๆ เรามีความรู้สึกดี ๆ ให้กันมาตลอดโดยที่ไม่ได้บอกให้ใครรับรู้ความสัมพันธ์ที่จริงเขาจะบอกค่ะ อยากบอกคุณป้าให้ท่านทราบแต่ฉันขอร้องเขาเอาไว้ ตอนเริ่มคบกันแบบจริงจังเราเพิ่งเป็นเด็กมัธยมเอง แล้วฉันก็เกรงใจคุณป้ากลัวท่านจะะผิดหวัง ท่านเอ็นดูฉันมาก รักและดูแลฉันเหมือนลูก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านจะอยากได้เด็กในบ้านที่รับมาจากสถานเเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเป็นลูกสะใภ้ท่านนี่คะนั่นเป็นความคิดของฉันตอนนั้นค่ะ จนวันที่เกิดเรื่องราวที่ทำให้ทุกคนรู้ความส