All Chapters of รหัสลับลาเต้: Chapter 11 - Chapter 20

ในช่วงบ่ายของวันเสาร์แทนได้มาที่ร้านช้ากว่าปกติทั้งที่ไม่มีเรียนเนื่องจากพี่มีนาได้บอกกับเขาว่าร้านจะปิดช่วงบ่ายโดยไม่ยอมบอกสาเหตุ ชายหนุ่มเองก็สงสัยว่าทำไมร้านที่เปิดเกือบ 24 ชั่วโมง ทุกวันมาตลอดหลายเดือนมานี้มาปิดเอาดื้อ ๆ เพียงไม่กี่ชั่วโมงดังนั้นด้วยความสงสัยเขาเลยมาก่อนเวลาเปิดเล็กน้อยสัก 15 นาทีเผื่อจะได้มีเวลาได้พูดคุยกับพี่มีนา แต่เมื่อไปถึงก็พบว่าภายในร้านที่หันป้าย Close ออกมาไม่ได้มีแค่เจ้าของร้านสาวเพียงคนเดียว แต่ยังมีชายวันทำงานในชุดสูทดูดีที่เหมือนกำลังพยายามหว่านล้อมอะไรสักอย่างอยู่ เมื่อเห็นว่าพี่มีนาไม่ยอมแสดงอาการอะไรก็ได้แต่ยอมแพ้แล้วเดินคอตกออกไปจากร้านพร้อมกับกระเป๋าแฟ้มภายในมือ“เกิดอะไรขึ้นครับพี่มีนา มีคนมาสารภาพรักเหรอ?”แทนแซวขณะถือวิสาสะเข้าไปในร้านที่ยังไม่เปิดอย่างเป็นทางการ“มันใช่ที่ไหนกันล่ะ อย่ามากุข่าวลือแปลก ๆ นะ” เจ้าของร้านที่นั่งหมดแรงบนโต๊ะที่จัดเอาไว้เหมือนเพิ่งผ่านการประชุมมาทำให้เด็กหนุ่มยิ่งสงสัย ก่อนจะนั่งลงในตำแหน่งของชายเมื่อครู่นี้“แล้วสรุปมีเรื่องอะไรกันแน่ครับ พอจะบอกได้ไหม?”“เมื่อกี้...เขามาเสนอของซื้อโค้ดของแอป LatteCod

มีนาตัดสินใจโทษตัวเองอย่างรุนแรงในเรื่องการตายของมินต์ ดังนั้นเรื่องของ LatteCode ที่มีการส่งข้อความที่อ่อนไหวด้วยเหมือนกันทำให้มีนากลับมาเผชิญหน้ากับแรงกดดันในใจอย่างรุนแรง จนถึงจุดที่เธอคิดไปแล้วว่าหากเธอไม่ยับยั้งทุกสิ่งไว้ในขณะนี้ ผลลัพธ์ที่ไม่อาจแก้ไขได้อาจส่งผลกระทบต่อชีวิตใครอีกหลายคนในอนาคตแม้จะผ่านมาเกือบปีแล้วแต่แผลในใจยังคงสดไม่จางหาย มีนาไม่สามารถลืมเพื่อนรักผู้นั้นได้ ข่าวของเธอยังคงหลอกหลอนในคืนที่หลับตาลงจนแทบไม่ได้นอน ความทรงจำที่เกี่ยวกับมินต์ยังคงสดใหม่ในใจของเธอ ทุกครั้งที่เธอหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อตรวจสอบความเคลื่อนไหวของแอป มันยิ่งทำให้เธอนึกถึงก่อนหน้านี้ ที่พวกเขามีความสุขและยิ้มให้กันในเรื่องโง่ ๆ ในสมัยเป็นรูมเมทยังคงปรากฎขึ้นมาดังนั้นในตอนนี้สำหรับมีนาแล้ว ความสำเร็จไม่ได้หมายถึงการมีผู้ใช้งานแอปมากมาย มีเงินเข้าหลักหลายล้าน แต่เป็นการรับผิดชอบต่อชีวิตของผู้ใช้ ซึ่งเธอรู้ดีว่าความต้องการของแทนนั้นเพียงแค่อยากให้แอปได้รับความนิยม ให้แอปได้เข้าถึงผู้คนมากที่สุดเพื่อช่วยเหลือจิตใจของคนที่บอบช้ำมาจากทุกสาเหตุแต่สิ่งที่มีนาให้สำคัญที่สุดคือ คนที่ได้มันไปจะต้องไม่

“แล้วเราจะเอาไปปล่อยยังไงดี”นั่นคือคำถามสำคัญของมีนาและแทนที่มีร่วมกันหลังจากที่แก้โค้ดของแอปจนเสร็จตามที่พวกเขาตั้งใจเอาไว้ทุกประการ“ยังไงแอปนี้ก็เหมาะสำหรับผู้ใช้บริการร้านกาแฟทั้งหลาย เพราะงั้นต้องเอาแอปส่วนที่เป็นเจ้าของร้านไปแจกจ่ายก่อนเพื่อให้ลงเมนูของร้านตัวเอง ก่อนที่จะให้ลูกค้าสั่งได้”มีนาพูดอย่างเป็นการเป็นงาน“งั้น...ถ้าเราทำคล้ายแอปสั่งอาหารล่ะ แอปโชว์ร้านกาแฟที่เข้าร่วมกับแอป Latte Code แล้วเลือกไปที่ร้านนั้น ๆ เพื่อสั่งล่วงหน้าก่อนไปรับที่ร้านได้”แทนเสนอแนวคิดที่เอามาจากแอปสั่งอาหารในปัจจุบัน“แต่เราไม่มีตัวช่วยส่งออนไลน์”“ก็เราทดลองในวงแคบก่อนไม่ใช่เหรอพี่ งั้นเราก็แค่ไปเสนอให้ร้านกาแฟที่สนใจว่าสิ่งนี้จะเป็นเมนูออนไลน์ที่ให้ผู้คนดูได้ว่ามีอะไรน่าสนใจ และเมื่อสั่งลาเต้ไปก็จะได้ข้อความ”“ปัญหาคือลาเต้อาร์ตไม่ใช่อะไรที่ร้านทั่วไปจะมีให้หรอกนะ”มีนาชี้ให้เห็นถึงเรื่องที่สำคัญที่สุด“งั้นเราก็เข้าหาแต่ร้านที่มีสิพี่ เดี๋ยวผมช่วยในเรื่องนี้เอง”“แต่ว่าเราไม่ได้ให้การโฆษณาหรือค่าตอบแทนอะไร แล้วร้านพวกนั้นจะยอมใช้เหรอ”“พี่มีนา ผมจะหาร้านที่เข้าใจในสิ่งที่เราทำ เรื่องนี้พี

“เฮ้ย! จะจบแล้วก็เงียบ ๆ หน่อยดิว่ะ ใครยังไม่จ่ายเงินเซค อย่าหวังว่าจะได้ไปบายเนียร์[1] นะมึง”เหรัญญิกของเซคพูดเสียงเข้ม ทำให้แทนเงยหน้าขึ้นมาจากแท็บเลตแล้วเริ่มรู้สึกตัวจริง ๆ ว่าเขากำลังจะเรียนจบแล้ว ปีหนึ่งผ่านไปเร็วมาก เขายังรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งเจอร้านกาแฟเปิดใหม่ไม่นานมานี้นี่เอง เขายังรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งจดทฤษฎีเกี่ยวกับลายลาเต้ และเขาเพิ่งได้มีโอกาสร่วมแก้โค้ดสำคัญและออกความเห็นเกี่ยวกับแอปที่เปลี่ยนวิธีการมองโลกของเขาไปตลอดกาล และแป๊บเดียวเขาก็กำลังจะเรียนจบแล้ว “แทน! ครูปวินเรียก”ขณะที่กำลังเหม่อลอย หัวหน้าเซคก็เข้ามาเรียก ทำให้ผมเดินไปที่ห้องพักอาจารย์ทันที ครูปวินคือที่ปรึกษาเล่มจบของผม ธีสิสไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะครูชมมาตั้งแต่ต้นว่าเขาคิดหัวข้อได้ วางแผนการทำงานได้เยี่ยม และตอนที่พรีเซ้นต์จบอาจารย์ทุกคนก็ให้ผ่าน ดังนั้นที่ครูปวินเรียกเขาไปวันนี้คงไม่ใช่ปัญหาเรื่องธีสิสแน่นอน “สวัสดีครับครู มีอะไรหรือเปล่า”แทนถามแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องอาจารย์ที่เตรียมไว้สำหรับแขกที่เข้ามา “ครูได้รับข้อเสนอที่ดีม

“ครับ ผมกำลังจะกลับแล้วจริง ๆ ครับแม่”แทนที่เติบโตขึ้นจนไม่เหลือคราบของเด็กเนิร์ดคนเดิมพูดอย่างอ่อนโยนกับปลายสายขณะที่เก็บกระเป๋าของตัวเอง “ก็ตั้ง 5 ปีแล้วนะที่แกไม่ได้กลับมาน่ะแทน” “แม่ครับ ผมกลับไปฉลองปีใหม่กับที่บ้านทุกปีเถอะ ปีที่แล้วผมยังดื่มกับพ่อจนแม่ถ่ายภาพที่เลื้อยไปกับพื้นลงเฟซ ผมไม่ลืมนะครับ” “ก็ใครใช้ให้พ่อกับแกเมาขนาดนั้นล่ะ แล้วมันก็ไม่เหมือนกันนะ แกมาแป๊บเดียวก็ไม่เหมือนกลับมาหรอก”“ก็ได้ครับ ตอนนี้ผมก็กำลังกลับไปไงครับ คราวนี้ผมอยู่ยาวแน่เพราะผมกำลังจะย้ายไปคุมงานที่ไทย”ด้วยความที่แทนทำงานด้านวิศวกรฮาร์ดแวร์มากว่า 5 ปีก็ขึ้นซีเนียร์มากประสบการณ์ได้ ทำให้ทางสาขาใหญ่ตัดสินใจส่งเขากลับไปคุมบริษัทที่บ้านเกิดอย่างประเทศไทยหลังจากที่ชายหนุ่มส่งคำขอไปพักใหญ่ มันเป็นการเลื่อนตำแหน่งที่แทนพอใจมากที่สุดเพราะเขาเองก็คิดถึงครอบครัวมากเช่นกัน“จะกลับมาตรงเวลาไหม” พ่อถามแทรกขึ้นมาในสาย“ไม่แน่ใจครับ ถ้าเที่ยวบินไม่มีปัญหาก็ตรงเวลา”“งั้นพวกเราจะไปรอแกนะ”“ขอบคุณครับ และ...คราวนี้ผมคงไม่คิดจะไปทำงานต่างประเทศสักพักแล้วล่ะ”“ให้มันได้อย่างนั้นสิ แ