All Chapters of หลังคู่หมั้นไปมีลูกกับผู้หญิงอื่น ฉันก็อุทิศตัวให้กับการวิจัย: Chapter 1 - Chapter 10

"ผมอธิบายให้คุณฟังนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะ เซี่ยเซี่ยเป็นมะเร็งและเหลือเวลาอีกแค่ปีเดียว ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอคือการทิ้งลูกไว้ให้ครอบครัว เธอเคยช่วยชีวิตผมไว้ครั้งหนึ่ง ตอนนี้ผมต้องช่วยเธอทำความปรารถนานี้ให้สำเร็จ!"คำพูดแบบนี้ ฉันได้ยินมาไม่ต่ำกว่าพันครั้งในเดือนนี้ครั้งแรกที่ฟู่อวี่เหนียนเสนอความต้องการแบบนั้น ฉันแสดงออกอย่างชัดเจนเด็ดขาดว่าไม่ยอมรับแต่เขาก็ไม่ยอมตัดใจง่ายๆ หยิบยกเรื่องนี้มาเป็นประเด็นทุกวันแต่แล้วท่าทางของฟู่อวี่เหนียนก็เปลี่ยนไป จากตอนแรกที่แค่ลองหยั่งเชิงขอความเห็นชอบจากฉัน กลายเป็นการทะเลาะเบาะแว้งกับฉันอย่างไม่คิดจะเกรงอกเกรงใจราวกับว่าการที่ฉันไม่ยอมเห็นด้วยเป็นความผิดมหันต์ต่อให้เป็นบุญคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ต้องตอบแทนอีกฝ่ายด้วยการมีลูกด้วยสักหน่อย?แต่การโต้เถียงตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาทำให้ฉันเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ฉันหมดแรงที่จะโน้มน้าวฟู่อวี่เหนียนให้เปลี่ยนใจแล้ว เพียงแค่มองชายหนุ่มที่ฉันคบหามาห้าปี เอ่ยถามเขาด้วยเสียงสั่นเครือว่า"อวี่เหนียน เดือนหน้าเราจะแต่งงานกันแล้ว แต่ตอนนี้คุณกลับจะไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น แล้ว

คืนนั้นฟู่อวี่เหนียนไม่ได้กลับมา และฉันก็ไม่ได้โทรไปถามว่าเขาอยู่ที่ไหนฉันเห็นจากในโซเชียลมีเดียของเจียงเซี่ยแล้วหลังจากที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาลในบ่ายวันนั้น พวกเขาก็รีบกลับไปที่บ้านของเจียงเซี่ยทันที เพื่อแจ้งข่าวการตั้งครรภ์ให้คนในครอบครัวของเธอทราบในรูปภาพ คุณย่าของเจียงเซี่ยจับมือฟู่อวี่เหนียนอย่างสนิทสนมและพูดอะไรบางอย่าง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ลูบท้องของเจียงเซี่ยและยิ้มอย่างอ่อนโยนคบกันมาห้าปี ฟู่อวี่เหนียนกลับบ้านกับฉันเพียงครั้งเดียวหลังจากที่เขายอมรับการขอแต่งงานของฉันแม้ว่าบ้านของเราจะห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถ้าเดินทางโดยรถยนต์ แต่ก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่เคยมาหาฉันที่บ้านเลยเพราะเขาบอกว่าไม่ชอบอยู่กับผู้ใหญ่ เขารู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ถูกแม้แต่ครั้งนั้นที่กลับไป เขาก็แค่แสดงท่าทีสุภาพและมีมารยาทเท่านั้น ห่างไกลจากความอ่อนโยนที่เขาแสดงต่อครอบครัวซ่งในรูปภาพอย่างมากฉันเก็บซ่อนความขมขื่นในแววตาและปิดเครื่องโทรศัพท์วันรุ่งขึ้นฉันนัดเจอเพื่อนหลายคน และบอกพวกเขาเรื่องการยกเลิกงานแต่งงานตอนแรกฟู่อวี่เหนียนบอกว่าเขาไม่ชอบงานแต่งงาน เขาคิดว่ามันเป็นเพียงแค่พิธีการที่ไร้ควา

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ฟู่อวี่เหนียนก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาแต่ฉันยังรู้ตลอดว่าเขาไปทำอะไรที่ไหนบ้าง เพราะเจียงเซี่ยชอบเอามาโพสต์อวดในโซเชียลมีเดียของเธอเป็นประจำ ถ้าฉันไม่รู้ก็คงแปลกแล้วทั้งสองคนไปแช่บ่อน้ำพุร้อนด้วยกัน ไปเที่ยวทะเล ถ่ายรูปคู่กับพระอาทิตย์ขึ้น...ในหน้าฟีดโซเชียลมีเดียของฉัน ฉันได้เห็นภาพลักษณ์ในมุมมองที่ต่างออกไปของฟู่อวี่เหนียนที่แท้ เขาเองก็แสดงออกเหมือนผู้ชายที่กำลังคบหาแฟนสาวเหมือนคนปกติทั่วไปได้เพียงแต่เขาไม่ยอมทำตัวแบบนั้นกับฉันก็เท่านั้นฉันไม่ได้สนใจมากนักว่าพวกเขาไปไหนหรือทำอะไรในแต่ละวัน ฉันแค่เหลือบมองแล้วก็เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วช่วงนี้ฉันก็ไม่ได้ว่างเช่นกัน ของในห้องเยอะมาก ฉันใช้เวลาหลายวันกว่าจะเก็บกวาดเรียบร้อยฉันยังหาเวลาแวะกลับบ้านไปบอกพ่อกับแม่ว่ากำลังจะไปห้องวิจัยแล้ว หลังจากนี้ต้องรออีกนานเลยกว่าจะติดต่อกับโลกภายนอกได้อีกครั้งพ่อของฉันดูประหลาดใจเล็กน้อย"ลูกกับอวี่เหนียนกำลังจะแต่งงานกันแล้ว หลังจากนี้พวกลูกก็ต้องอยู่ห่างกันน่ะสิ?"แม่ของฉันแสดงสีหน้าแววตาห่วงใย จับมือฉันแล้วพูดปลอบใจว่า"ลูกลองคิดให้ดีก่อนเถอะหนานหนาน

ฟู่อวี่เหนียนเพิ่งส่งเจียงเซี่ยขึ้นรถเสร็จ ก็เลยบังเอิญได้ยินคำพูดสุดท้ายเพียงไม่กี่คำฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดก่อนหน้านี้ เลยหาเหตุผลมาอ้างแบบส่งเดช"อีกไม่นานเพื่อนของฉันจะจากไปแล้ว"ฟู่อวี่เหนียนพยักหน้าและไม่ซักไซ้อะไรต่อนับถอยหลังอีกสี่วัน ฟู่อวี่เหนียนนำรูปถ่ายคู่บ่าวสาวของเขากับเจียงเซี่ยกลับมาเขากำลังวิดีโอคอลกับเจียงเซี่ยด้วยมือข้างหนึ่ง และถือกรอบรูปโชว์ฉันด้วยมืออีกข้างหนึ่ง สีหน้าแววตาของเขาเผยให้เห็นถึงความอ่อนโยน"เซี่ยเซี่ย รูปถ่ายงานแต่งงานของเราล้างเสร็จแล้ว ตอนที่ฉันไปรับ พนักงานบอกว่ารูปของเราออกมาดีมาก"ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ฉันก็เดินออกมาเติมน้ำพอดีแววตาของฟู่อวี่เหนียนมีความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย มองมาที่ฉันเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างฉันเหลือบมองรูปนั้นแล้วแสดงความคิดเห็นอย่างจริงจังว่า "ก็ถ่ายออกมาสวยจริงๆ นั่นแหละ"ตอนนั้นฉันยอมจ่ายแพงเพื่อจ้างช่างภาพคนนี้ ก็เพราะอยากจะถ่ายภาพช่วงเวลาที่ฉันกับฟู่อวี่เหนียนรักกันมากที่สุดฉันคิดว่าเมื่อได้เห็นภาพที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว ฉันจะต้องรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนฟู่อวี่เหนียนในชุดสูทหล่อเหลาเหมื

อีกด้านหนึ่ง ฟู่อวี่เหนียนเพิ่งออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่อาการของเจียงเซี่ยคงที่แล้วขณะเดินอยู่บนถนน เขาได้ส่งข้อความหาเสิ่นหนาน ถามว่าเธอเตรียมงานแต่งงานพร้อมหรือยัง พิมพ์ไปบอกว่าเขาอยู่ระหว่างทางไปโรงแรมแล้วแต่รอจนกระทั่งฟู่อวี่เหนียนขึ้นรถ เขาก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับจากเสิ่นหนานเขาเปิดโทรศัพท์เพื่อจะส่งข้อความไปถามอีกครั้ง แต่กลับพบว่าข้อความล่าสุดของพวกเขาคือเมื่อครึ่งเดือนที่แล้วฟู่อวี่เหนียนเลื่อนดูประวัติการแชทที่ผ่านมา เกือบทั้งหน้าจอเป็นสีขาวบางครั้งเสิ่นหนานก็ส่งข้อความมาถามว่าวันนี้จะกินอะไร บางครั้งก็ขอความคิดเห็นเกี่ยวกับงานแต่งงานจากเขาแต่คำตอบของฟู่อวี่เหนียนทุกข้อความนั้นเรียบง่ายมาก "อะไรก็ได้" "ได้หมด" "เธอตัดสินใจเองเลย"แต่เสิ่นหนานก็ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด ยังคงส่งข้อความหาเขาทุกวันแต่ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ พวกเขาไม่มีการสื่อสารกันเลยความรู้สึกแปลกๆ แวบเข้ามาในใจของฟู่อวี่เหนียนทำไมเสิ่นหนานถึงไม่ส่งข้อความหาเขามานานขนาดนี้แล้ว?เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฟู่อวี่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความไม่อยากเชื่อในดวงตาของเสิ่นหนานเมื่อหนึ่งเดื