บทที่ 0003

คืนนั้นฟู่อวี่เหนียนไม่ได้กลับมา และฉันก็ไม่ได้โทรไปถามว่าเขาอยู่ที่ไหน

ฉันเห็นจากในโซเชียลมีเดียของเจียงเซี่ยแล้ว

หลังจากที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาลในบ่ายวันนั้น พวกเขาก็รีบกลับไปที่บ้านของเจียงเซี่ยทันที เพื่อแจ้งข่าวการตั้งครรภ์ให้คนในครอบครัวของเธอทราบ

ในรูปภาพ คุณย่าของเจียงเซี่ยจับมือฟู่อวี่เหนียนอย่างสนิทสนมและพูดอะไรบางอย่าง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ลูบท้องของเจียงเซี่ยและยิ้มอย่างอ่อนโยน

คบกันมาห้าปี ฟู่อวี่เหนียนกลับบ้านกับฉันเพียงครั้งเดียวหลังจากที่เขายอมรับการขอแต่งงานของฉัน

แม้ว่าบ้านของเราจะห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถ้าเดินทางโดยรถยนต์ แต่ก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่เคยมาหาฉันที่บ้านเลย

เพราะเขาบอกว่าไม่ชอบอยู่กับผู้ใหญ่ เขารู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ถูก

แม้แต่ครั้งนั้นที่กลับไป เขาก็แค่แสดงท่าทีสุภาพและมีมารยาทเท่านั้น ห่างไกลจากความอ่อนโยนที่เขาแสดงต่อครอบครัวซ่งในรูปภาพอย่างมาก

ฉันเก็บซ่อนความขมขื่นในแววตาและปิดเครื่องโทรศัพท์

วันรุ่งขึ้นฉันนัดเจอเพื่อนหลายคน และบอกพวกเขาเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน

ตอนแรกฟู่อวี่เหนียนบอกว่าเขาไม่ชอบงานแต่งงาน เขาคิดว่ามันเป็นเพียงแค่พิธีการที่ไร้ความหมาย

แต่เพราะการยืนกรานหนักแน่นของฉัน เขาจึงยอมให้จัดงานแต่งงานเล็กๆ โดยเชิญเฉพาะเพื่อนสนิทและครอบครัวเท่านั้น

ทุกคนรอบข้างรู้ดีว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับฟู่อวี่เหนียน ดังนั้นเพื่อนๆ จึงประหลาดใจมากเมื่อได้ยินว่างานแต่งจะถูกยกเลิก

"เธอชอบฟู่อวี่เหนียนมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ ในที่สุดก็กำลังจะได้คว้าดวงดาวมาครอบครองแล้ว ทำไมเธอถึงยอมปล่อยมือไปง่ายๆ ล่ะ?"

ในใจฉันรู้สึกทุกข์ตรมขมขื่นอย่างมาก

ยอมปล่อยมือเหรอ? ฉันทำใจปล่อยมือไม่ได้อยู่แล้ว

ฉันตามจีบฟู่อวี่เหนียนมาตลอด 20 ปีอย่างไม่ลดละ กว่าเขาจะยอมตกลงแต่งงานกับฉันมันไม่ง่ายเลย

การทำใจปล่อยวางความรักตลอดยี่สิบปีมันจะไปง่ายได้ยังไงล่ะ?

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความสัมพันธ์นี้ไม่เท่าเทียมกันตั้งแต่แรก

เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันเป็นฝ่ายวิ่งตามฟู่อวี่เหนียนมาโดยตลอด

ส่วนเขาก็ไม่เคยหยุดนิ่งเลย

ตอนแรกฉันก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก ฉันคิดแค่ว่าถ้าใช้เวลา 20 ปีทำให้เขายอมตกลงปลงใจแต่งงานกับฉันได้

สักวันหนึ่งฉันก็ต้องเข้าไปอยู่ในใจของเขาได้อย่างแน่นอน เพียงแต่มันจะต้องใช้เวลานานมากก็เท่านั้น

หลังจากแต่งงาน เส้นทางชีวิตของพวกเรายังอีกยาวไกล ฉันรอได้ รอจนกว่าเขาจะเปิดใจให้ฉันอย่างแท้จริง

ทว่าหลังจากเจียงเซี่ย คนที่อ้างตัวว่าเป็นผู้มีพระคุณของเขาปรากฏตัวออกมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

ฉันเพิ่งค้นพบว่าฟู่อวี่เหนียนไม่ได้มีท่าทีเย็นชาและเฉยเมยต่อทุกคน

ต่อหน้าเจียงเซี่ย เขามักจะแสดงสีหน้าอ่อนโยนเสมอ แต่กลับไม่ยอมยิ้มให้ฉันเลย

ตอนนั้นฉันปลอบใจตัวเองในใจว่า เจียงเซี่ยช่วยชีวิตเขาไว้

เขาแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณเท่านั้น

แต่ไม่คิดว่าหลังจากรู้ว่าเจียงเซี่ยตรวจพบว่าเป็นมะเร็ง เขากลับยอมมีลูกกับเจียงเซี่ยเพื่อสืบทอดทายาท!

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังแกล้งทำเป็นขอความคิดเห็นจากฉัน ทั้งที่ความจริงเขาได้ทำการผสมเทียมให้เจียงเซี่ยตั้งครรภ์ไปแล้ว

ในขณะนั้นฉันตระหนักได้อย่างชัดเจนว่า ฉันกับฟู่อวี่เหนียนคงสร้างอนาคตร่วมกันไม่ได้แล้ว

แม้ว่าความสัมพันธ์ 20 ปีจะยากที่จะตัดใจ แต่ก็ต้องตัดมันทิ้งไปอย่างเด็ดขาด

ฉันไม่ได้บอกเหตุผลกับพวกเขา เพียงแค่บอกว่าฉันกำลังจะเข้าร่วมกับห้องวิจัย และหลังจากนี้จะติดต่อกับโลกภายนอกไม่ได้เป็นเวลานานมาก

เพื่อเป็นการขอโทษ ฉันจึงอยู่สังสรรค์กับเพื่อนๆ จนดึกดื่นถึงได้กลับบ้าน

ตอนที่ฉันกลับมาถึงบ้าน ฟู่อวี่เหนียนก็เพิ่งจะมาถึงบ้านเช่นกัน

เขาขมวดคิ้วเมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวฉัน ถอยห่างจากฉันไปสองสามก้าว ยกมือข้างหนึ่งปิดปากและจมูก น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

"เธออยู่ห่างๆ ฉันหน่อย อย่าให้กลิ่นเหล้าติดตัวฉัน"

ฉันหัวเราะเยาะตัวเอง

คงจะกลัวว่ากลิ่นเหล้าจะติดตัวเขาแล้วจะส่งผลกระทบต่อเจียงเซี่ยสินะ

เพราะตอนนี้เธอตั้งครรภ์อยู่

คำพูดที่ชัดเจนขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คิดที่จะปกปิดเลยสักนิด

แต่ในเมื่อเขาไม่ได้ตั้งใจจะสารภาพออกมาตรงๆ ฉันก็จะไม่พูดถึงเรื่องนั้นเช่นกัน

ฉันไม่ได้พูดอะไรอีก เดินแยกตัวออกไปอาบน้ำ

เมื่อฉันออกมาจากห้องน้ำ ฟู่อวี่เหนียนกำลังพิมพ์ข้อความบนโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว สีหน้าแววตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ฉันมองเพียงแวบเดียวก็ตั้งใจจะกลับห้องนอนไปนอน

แต่ไม่คิดว่าเขาจะเรียกฉันไว้กะทันหัน

"ฉันมีเรื่องจะปรึกษาเธอ"

เท้าของฉันหยุดชะงัก

ครั้งสุดท้ายที่ได้ยินประโยคนี้คือเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ตอนที่เขาเสนอเรื่องการมีลูกกับเจียงเซี่ยเป็นครั้งแรก หลังจากนั้นพวกเราสองคนก็ทะเลาะกันนานถึงหนึ่งเดือน

ตอนนี้เจียงเซี่ยก็ตั้งครรภ์สมดังใจแล้ว ยังมีเรื่องอะไรอีก?