บทที่ 0001

"ผมอธิบายให้คุณฟังนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะ เซี่ยเซี่ยเป็นมะเร็งและเหลือเวลาอีกแค่ปีเดียว ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอคือการทิ้งลูกไว้ให้ครอบครัว เธอเคยช่วยชีวิตผมไว้ครั้งหนึ่ง ตอนนี้ผมต้องช่วยเธอทำความปรารถนานี้ให้สำเร็จ!"

คำพูดแบบนี้ ฉันได้ยินมาไม่ต่ำกว่าพันครั้งในเดือนนี้

ครั้งแรกที่ฟู่อวี่เหนียนเสนอความต้องการแบบนั้น ฉันแสดงออกอย่างชัดเจนเด็ดขาดว่าไม่ยอมรับ

แต่เขาก็ไม่ยอมตัดใจง่ายๆ หยิบยกเรื่องนี้มาเป็นประเด็นทุกวัน

แต่แล้วท่าทางของฟู่อวี่เหนียนก็เปลี่ยนไป จากตอนแรกที่แค่ลองหยั่งเชิงขอความเห็นชอบจากฉัน กลายเป็นการทะเลาะเบาะแว้งกับฉันอย่างไม่คิดจะเกรงอกเกรงใจ

ราวกับว่าการที่ฉันไม่ยอมเห็นด้วยเป็นความผิดมหันต์

ต่อให้เป็นบุญคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ต้องตอบแทนอีกฝ่ายด้วยการมีลูกด้วยสักหน่อย?

แต่การโต้เถียงตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาทำให้ฉันเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ฉันหมดแรงที่จะโน้มน้าวฟู่อวี่เหนียนให้เปลี่ยนใจแล้ว เพียงแค่มองชายหนุ่มที่ฉันคบหามาห้าปี เอ่ยถามเขาด้วยเสียงสั่นเครือว่า

"อวี่เหนียน เดือนหน้าเราจะแต่งงานกันแล้ว แต่ตอนนี้คุณกลับจะไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น แล้วฉันล่ะ? คุณเห็นฉันเป็นอะไร?"

ฟู่อวี่เหนียนเห็นฉันอารมณ์ดิ่งวูบขนาดนี้เป็นครั้งแรก ราวกับว่ารอบตัวถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกมืดครึ้ม

ท่าทีของเขาอ่อนลงเล็กน้อย

"หนานหนาน ผมรู้ว่ามันยากที่จะยอมรับได้ แต่มีแค่ผมเท่านั้นที่จะช่วยเซี่ยเซี่ยได้ ผมไม่สามารถทนดูเธอจากโลกนี้ไปพร้อมกับความเสียใจได้"

"อีกอย่าง มันก็แค่การผสมเทียมเท่านั้น ระหว่างเราจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น"

"คุณรักผม คุณก็ต้องเข้าใจผมสิใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หัวใจของฉันก็จมดิ่งลงไปเรื่อยๆ

ฉันเข้าใจแล้วว่าฟู่อวี่เหนียนได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะไปมีลูกกับเจียงเซี่ยอยู่ดี

ความคิดเห็นของฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยสักนิด

ฟู่อวี่เหนียนเหมือนยังอยากพูดอะไรต่อ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์

เขามองหน้าจอ แล้วถือโทรศัพท์เดินไปที่ระเบียง

ฉันมองตามแผ่นหลังของเขา มุมปากเผยรอยยิ้มขมขื่น

ฉันกับฟู่อวี่เหนียนเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน ตั้งแต่ประถมก็อยู่ห้องเดียวกัน แม้แต่มหาวิทยาลัยก็เรียนที่เดียวกัน

ฉันรู้ตัวมาตั้งแต่เด็กแล้วว่าฉันชอบเขา และอยู่เคียงข้างเขาอย่างเงียบๆ มาตลอด แต่เขาไม่เคยตอบรับความรักของฉันเลยสักครั้ง

จนกระทั่งใกล้จะเรียนจบ เขาก็มองเห็นความพยายามของฉันในที่สุด และตกลงที่จะเป็นแฟนฉัน

ตามหลักแล้ว พวกเรารู้จักกันมานานกว่ายี่สิบปี หลังจากเป็นคนรักกัน อีกฝ่ายควรจะเป็นคนที่สนิทสนมและไว้วางใจที่สุดของกันและกัน

แต่ตลอดห้าปีที่คบกัน ฉันไม่เคยได้แตะต้องโทรศัพท์ของฟู่อวี่เหนียนเลย แม้แต่ตอนโทรศัพท์ เขาก็ยังแอบฉันไปคุยที่อื่น

จำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเป็นไข้สูงนอนพักอยู่บนเตียง แต่โทรศัพท์ของเขาก็มีข้อความแจ้งเตือนเข้ามาไม่หยุด

ฉันกลัวว่ามันจะเป็นการรบกวนเขา แค่จะปิดเสียงเท่านั้น

ทันทีที่นิ้วแตะโทรศัพท์ เขาก็ลืมตาขึ้นพอดี เขาเห็นสิ่งที่ฉันทำและพูดจาตำหนิฉันโดยไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรเลย

ไม่ว่าฉันจะอธิบายอย่างไร เขาก็ไม่คิดจะฟัง

คืนนั้นฉันนอนขดตัวอยู่บนโซฟาคนเดียวตลอดทั้งคืน

ฉันคิดว่ามันคงเป็นนิสัยของเขา และเชื่อว่าสักวันหนึ่งฉันจะสามารถเข้าไปอยู่ในใจเขาได้อย่างสมบูรณ์

แต่ห้าปีผ่านไป ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังจะไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของฉันที่เป็นแฟนตัวจริงเลย

ฟู่อวี่เหนียนเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด คว้าเสื้อโค้ทขึ้นมาสวมขณะเดินออกไปทางด้านนอก

"ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอก คุณลองเก็บไปคิดดูให้ดีๆ อีกทีนะ"

ฉันฟังเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบจากไปของเขา หัวใจพลันเงียบงัน

คนที่ทำให้เขาเร่งรีบขนาดนี้ คงมีแต่เจียงเซี่ยเท่านั้น

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไม่นานนักเจียงเซี่ยก็ส่งรูปบางอย่างมาให้ฉัน

เมื่อฉันขยายดูเนื้อหาบนรูปภาพดังกล่าว ฉันก็แทบจะล้มทั้งยืน