Semua Bab Bad Dindan สัญญารักใต้เงามาเฟียร้าย: Bab 21 - Bab 30

ดินแดนเดินไปนั่งลงบนโซฟามือหนายกขึ้นมาปัดๆภูมิที่เห็นก็รู้ได้ทันทีก่อนจะก้มหน้าให้ผู้เป็นนายและสาวเท้าเดินออกจากห้องไป ดวงตาสีนิลคู่คมเอาแต่จ้องมองไปยังน้ำมนต์ที่นอนใบหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียง สมองนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เขาตั้งใจขืนใจน้ำมนต์เพราะความโมโหของเขาที่มีต่อหมอธันเลยไปลงที่น้ำมนต์ ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดใบหน้าแรงๆเพื่อไล่ความคิดในสมองออกไป เพล้ง ! กระทั่งผ่านไปราว 2 ชั่วโมงดวงตาคู่สวยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืดที่มีเพียงแสงสว่างจากหลอดไฟระเบียงสาดส่องเข้ามา ร่างบางหยัดกายขึ้นนั่งมือเรียวควานหาแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียงจนมือไปโดนแก้วหล่นลงพื้นแตกกระจายไปทั่วบริเวณ อ๊ะ! ตุบ! น้ำมนต์พยายามลงจากเตียงหวังจะเดินไปเปิดไฟโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าในห้องมีใครอีกคนอยู่ด้วย แต่ทว่าความเจ็บปวดตรงใจกลางสาวแล่นปราดไปทั่วร่างสองขาเรียวล้มฟุบลงไปกับพื้นทันที พรึบ! ดินแดนที่เพิ่งหลับไปตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงแก้วหล่นแตกร่างหนาลุกออกจากโซฟาเงียบๆเดินเข้าไปพยุงร่างเล็กของน้ำมนต์ขึ้น น้ำมนต์เอาแต่หรี่ตามองคนตรงหน้าก่อนที่จมูกเรียวจะได้กลิ่นน้ำหอมแสนคุ้นเคย “ ปล่อยค่ะ น้ำมนต์ยืนเอ

“ คุณน้ำมนต์คะ จัดผักประมาณนี้ได้ไหมคะ ” น้อยเอ่ยถามเมื่อน้ำมนต์ใช้ให้ช่วยจัดผักใส่จาน “ ได้ค่ะ นี่เลยน้ำพริกกะปิ ” มือเรียวถือถ้วยน้ำพริกมาวางตรงกลางในจานผักสีสันหน้าดูน่าทานจนน้อยได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “ โห! คุณน้ำมนต์น่ากินมากเลยค่ะ ” น้อยเอ่ยขึ้นเพราะอาหารทุกอย่างตรงหน้าน่ากินและกลิ่นหอมมากจริงๆ “ ที่น้ำมนต์แบ่งไว้เย็นนี้ถ้าคุณพ่อกลับมาน้อยก็แค่อุ่นแล้วยกเสริฟ์ได้เลยนะจ๊ะ “ น้ำมนต์เอ่ยบอกเมื่อเธอแบ่งอาหารอีกชุดไว้ให้ท่านธีระ “ น้อยขึ้นไปตามคุณดินลงมากินข้าว “ คุณหญิงเอ่ยบอกจากที่รู้สึกรักน้ำมนต์อยู่แล้วก็รักเข้าไปอีก คุณหญิงนั่งอยู่ในห้องครัวไม่ทิ้งน้ำมนต์ไปไหนเลยเธอเอาแต่นั่งมองว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้ม ไม่นานอาหารก็ขึ้นโต๊ะจนหมดด้วยฝีมือของน้ำมนต์ “ ค่ะ ” ร่างหนาก็สาวเท้าลงมาจากชั้น 2 ของบ้านเดินตรงไปยังห้องอาหารที่มีแม่กับน้ำมนต์นั่งรออยู่ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าและหยุดนิ่งไปทันทีเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะอาหารเพียงไม่กี่อย่างแต่หน้าตาน่าทานและทุกเมนูจัดจานไว้อย่างสวยงาม “ นั่งสิลูก น้องจะได้กินข้าวกินยา ” ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกเมื่อเห็นลูกชายเอาแต่ยืนนิ่งไ

ร่างบางสาวเท้าเดินทุลักทุเลออกมาจากห้องน้ำมือเรียวหยิบมือถือตั้งท่าจะเดินออกจากห้องนอน “ จะไปไหน ” ดินแดนเอ่ยถาม คิ้วคมเลิกขึ้นอย่างต้องการคำตอบ “ กลับบ้านค่ะ ” “ พี่เธอมาแล้ว ? “ ” ค่ะ พี่กรกำลังมา “ ตอบคำถามคนใจร้ายเสร็จน้ำมนต์ก็เดินออกจากห้องนอนไปทันที สองขาเรียวเดินลงบันไดบ้านมาทั้งที่ใจกลางสาวของเธอเจ็บแสบเป็นอย่างมากทุกๆย่างก้าวน้ำมนต์แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาทุกครั้งที่ก้าวเท้าเดิน มือเรียวจับราวบันไดกันตกไว้แน่นทว่าความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจากอาการป่วยที่เพิ่งหายทำให้ดวงตาสวยมองทุกอย่างทับซ้อนกันไปหมดจนก้าวขาผิดเซล้ม… พรึบ! ดินแดนที่เดินตามออกมาเงียบๆแขนแกร่งรับร่างเล็กที่กำลังจะตกบันไดเอาไว้ได้ทัน ดวงตาคู่สวยพร่ามัวตาลายก่อนจะมองเห็นใบหน้าหล่อๆของคนใจร้ายที่มันเลือนลางมากเหลือเกิน “ น้ำมนต์! ” กรพี่ชายที่กำลังเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเอ่ยเรียกน้องสาวด้วยความตกใจ “ พะ พี่กร ” เสียงใสเอ่ยเรียกพี่ชายเบาๆ “ น้ำมนต์ เอาน้องกูมา ” กรรีบสาวเท้าขึ้นบันไดอุ้มน้องสาวลงไปชั้นล่างของบ้าน แขนแกร่งวางน้องลงบนโซฟาอย่างเบามือ

“ น้ำมนต์ใครอะ ” แพรวาเอ่ยถามเมื่อเห็นหมอธันเดินตามหลังเพื่อนมา ความหล่อของหมอทำเอาแพรวาได้แต่ยิ้มกริ่ม “ พี่หมอเจ้าของไข้เราเอง บังเอิญเจอกันพี่หมอเลยอาสามาส่ง พี่หมอคนนี้แพรวา คนนี้ลลิน คนนี้ณดลนะคะเพื่อนน้ำมนต์เอง “ น้ำมนต์แนะนำเพื่อนๆให้หมอธันได้รู้จัก ” สวัสดีค่ะ พี่หมอ… “ แพรวาเอ่ยขึ้นก่อนจะหยุดคำพูดของตัวเองลงเมื่อไม่รู้ว่าหมอหล่อคนนี้ชื่ออะไร ” พี่ชื่อธันวาหรือจะเรียกพี่ว่าธันเฉยๆก็ได้ครับ” หมอธันเอ่ยบอกอย่างใจดี “ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่หมอธัน ” แพรวาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ น้ำมนต์ๆแล้วรถคันนั้นใช่ว่าที่สามีของน้ำมนต์ไหมอะ ” แพรวาเอ่ยถามเมื่อเห็นรถหรูอีกคันจอดอยู่และเห็นคนขับคับคล้ายคับคลาที่นั่งอยู่ในรถ “ อือ อย่าไปสนใจเขาเลยเราไปเรียนกันไหม ” “ ไปเถอะ แต่น้ำมนต์เท้าไปโดนอะไรมา ” ณดลเอ่ยขึ้นเมื่อสังเกตเห็นท่าทางการเดินที่แปลกไปของเพื่อนในขณะที่เพื่อนเดินมา “ น้องน้ำมนต์เหยียบเศษแก้วจนต้องเย็บแผลนะครับ ” หมอธันเอ่ยตอบออกไป “ อ้าว ! เป็นอะไรมากไหมน้ำมนต์ขอดลดูหน่อย ” ณดลก้มลงไปจะจับเท้าเพื่อนขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง “ ไม่เป็นไรดลน้ำมนต์จะหายแล้ว ” หมอ

” ไง กูถามว่ายังอยากตบกันอีกไหม ? “ ดินแดนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะปรายตาไปยังน้องที่ยืนอยู่ข้างๆเขาสองสาวตรงหน้าก็เอาแต่เงียบ “ ส่วนเธอมานี่เลย ” มือหนาดึงข้อมือเล็กของน้ำมนต์น้ำมนต์ที่มือมือไวจับหมับเข้าที่ข้อมือของแพรวาจนแพรวาต้องเดินไปตามแรงลากของดินแดนด้วยเช่นกัน ” น้ำมนต์พะ แพรรออยู่ตรงนี้นะ “ แพรวาหยุดอยู่หน้าประตูที่จะเดินออกไปยังห้องน้ำหลังผับและเอ่ยบอกเพื่อนติดๆขัดๆออกไป ปัก! อ๊ะ! มือหนาเหวี่ยงร่างเล็กจนหลังไปชนกับผนังปูนเย็นเฉียบจนน้ำมนต์ร้องเบาๆออกมาด้วยความเจ็บ “ ใครอนุญาตให้เธอมาที่นี่ ” ดินแดนเอ่ยถามตาคมกวาดสายตามองชุดที่คนน้องสวมใส่อย่างรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ “ ทำไมต้องมีใครอนุญาตคะ น้ำมนต์โตแล้วจะไปไหนก็ได้ ” “ เหรอ โตแล้วจะไปไหนก็ได้เที่ยวไม่เป็น เที่ยวจนจะโดนรุมตบก็อย่าอยากนอนอยู่บ้านซะ ” “ พี่ดินแดนคิดว่าน้ำมนต์ไม่มีมือเหรอคะ ? ” “ แล้วอีกอย่างใคร เมียพี่ พูดให้ดีๆนะคะอย่ามาพูดแบบนี้กับน้ำมนต์อีก ” น้ำมนต์เอ่ยเสียงแข็งขึ้นมา “ หึ! ที่xxxกันจนรูโบ๋นี่เขาเรียกว่าอะไรวะ ” ดินเอ่ยขึ้นด้วยความโมโหเมื่อได้ยินประโยคนั้นของน้อง เพี๊ยะ! มือเร