Lahat ng Kabanata ng Contracted To My Boss: Kabanata 11 - Kabanata 20

DIANA'S POV Maaga akong nagising, at sa unang pagkakataon simula nang lumipat ako sa kwarto ni Adrian… hindi ako agad bumangon. Hindi dahil sa antok. Kundi dahil naramdaman ko ’yung braso niyang nakaakbay sa akin. Hindi ko alam kung kailan niya ginawa ’yon. Baka sa kalagitnaan ng gabi? Baka napapanaginipan niyang may niyayakap siyang unan? Pero hindi unan ang nasa tabi niya. Ako ’yon. At ngayong nararamdaman ko ang init ng balat niya sa balikat ko, ang bigat ng bisig niyang nakasandal sa’kin… para akong hindi makahinga. Not in a bad way. But in a “why does this feel too good to be fake” kind of way. Dahan-dahan akong gumalaw para hindi siya magising. Ayokong isipin niya na affected ako. Pero sa loob-loob ko… bakit ba parang ayokong alisin ’yung braso niya? --- Pagdating ko sa opisina, may nag-aabang na email mula kay Ms. Ria, ang executive assistant ni Mr. Tan — isa sa mga top partners ng Velasquez Holdings. Subject: New Project Assignment – Mr. Lucas Javier

DIANA POVMainit ang hangin sa buong opisina ngayon — at hindi dahil sa aircon.Kundi dahil kay Lucas Javier.Simula pa lang ng araw, hindi ko na alam kung nakakainis ba siya o sadyang nakakailang lang talaga. Palaging may pa-joke. Palaging nakatitig. Palaging may comment sa suot ko.“Red suits you,” sabi niya kanina habang papunta kami sa meeting room. “Pero mas bagay sa'yo 'yung wala ka nang suot.”Nabigla ako. “Excuse me?”Tumawa lang siya. “Chill, Diana. Joke lang. You’re too uptight.”Tinulungan ko lang siyang ayusin ang mga files, pero kahit doon, halos dikit siya nang dikit. Ilang beses kong sinubukang umiwas. At kung hindi lang dahil sa respeto ko sa trabaho at sa pangalan ni Adrian... baka nasampal ko na siya.Nakahinga lang ako nang maluwag matapos ang presentation.Pero paglabas ko sa conference room... doon ko siya nakita.Si Adrian.Nakatayo sa hallway. Nakapamulsa. At kahit walang sinasabi, ramdam kong... nakita niya.Nakita niya ’yung paglapit ni Lucas. ’Yung paghalik n

LYKA'S POVIsang linggo na akong hindi tumatawag kay Ate Diana.At oo, totoo—napanood ko sila sa TV. Suot niya ang pinakamagarang gown. Kasama niya ang kilalang CEO na si Adrian Velasquez. Magkahawak kamay. Nakangiti.Bilis ng panahon.Isang iglap lang, asawa na siya ng mayaman. Kontrabida ba ako kung nasaktan ako?Kasi noong mga panahong kailangan ko siya... wala siya.---Pinilit kong bumangon mula sa kama ng ospital. Mainit ang pakiramdam ko, pero ayokong magpaawat.“Lyka,” sabi ni Nurse Jana, “you have to rest. Baka ma-collapse ka.”“Okay lang ako,” sagot ko, pilit kong isinusuot ang hoodie ko. “I’m just going to the common room.”Pagdating ko ro’n, halos wala pang tao. Umupo ako sa tabi ng bintana. Pinagmasdan ko ang langit na medyo kulay abo. Parang pakiramdam ko ngayon — hindi ko maipaliwanag. Mabigat, hindi komportable.Hawak ko sa bulsa ang reseta. Sa dulo, naka-bold ang salitang:> URGENT: Surgical procedure needed within 3-5 days. Patient at risk of respiratory complicatio

DIANA'S POVTahimik ang buong recovery room. Ang tanging maririnig ay ang unti-unting paghinga ni Lyka, habang tulog siya sa kama. Sa tabi niya, nakaupo ako, hawak ang kamay niya habang pinagmamasdan ang unti-unti niyang paggalaw.Thank God, stable na siya.Pero kahit gaano kalaking ginhawa ang naramdaman ko, hindi pa rin maalis ang guilt sa dibdib ko. I let her down. Ilang araw ko siyang hindi kinakausap dahil sa takot, sa hiya... sa lahat ng mabibigat na dahilan na hindi sapat para iwan ko siya.Tumayo ako sandali para kumuha ng tubig, pero hindi pa ako nakakalayo nang biglang bumukas ang pinto.“Surpriiise!”Napahinto ako. Sandaling natulala.Isang lalaking matangkad, naka-denim jacket, may bitbit na bouquet ng fresh tulips, ang ngumiti sa’kin nang may kasamang pagkamiss. May bitbit pa siyang maliit na stuffed bear at paper bag na mukhang galing pa sa airport mismo.“Liam…” bulong ko, nanlaki ang mga mata.“Yes, bestie! I’m back! You weren’t replying to my messages for days kaya I

DIANA’S POV Tahimik ang buong unit nang bumalik ako mula sa ospital. Wala si Adrian — may emergency raw sa board meeting, sabi ni Marcus. Pero sa totoo lang, kahit gusto ko siyang makita, mas mabuti na rin siguro ang pagkakataong ito. Kailangan ko ng konting peace of mind. Pagkapasok ko, sinalubong ako ng isang kakaibang tanawin. May bouquet ng pink peonies sa ibabaw ng lamesa. Paborito ko. At hindi iyon galing kay Adrian. “Missed you, Dian.” Napalingon ako sa pamilyar na boses. Napakapit ako sa puso ko, parang nanlamig ang batok ko. “Caleb?” tanong ko, halos hindi makapaniwala. Nakatayo sa sala ang matalik kong kaibigan mula pa pagkabata. Ang best friend kong sabay kong lumaki, kabonding ko sa lahat, at matagal nang nasa New Zealand kasama ang pamilya niya. Naka white polo siya at faded jeans, hawak hawak ang bulaklak na kanina’y nakapatong sa lamesa. “Surprise,” ngumiti siya, at niyakap ako nang mahigpit. Saglit akong napahinto, kinurot ko ang sarili ko. Totoo ba ‘to? “Wait