All Chapters of Contracted To My Boss: Chapter 1 - Chapter 10

ADRIAN'S POV Basang-basa siya. Hindi ko alam kung ulan ang mas marami o luha. Hindi ko naman talaga planong huminto. I was only passing by the hospital after an emergency board meeting. Pero nung narinig ko ang boses ng babae na mabasag-basag, nanginginig, hindi ko na magawang maglakad palayo. Nakita ko kung paano siya binabaan ng tingin ng lalaki. Kung paano siya tinawag na pabigat. Kung paano siya iniwan sa ulan at kasabay ng babaeng halos wala namang pakialam kahit may luha sa pisngi ng niloko. Nakakadiri. Marami na akong nakitang babae sa corporate world na palaban. Matatapang. Pero kakaiba ‘yung sa kanya. Hindi siya sumigaw, hindi siya nagwala. Tumakbo lang siya, umiiyak. At sa mga mata niya, naroon ‘yung klase ng sakit na hindi na alam kung paano lalaban pa. Tama nga siguro sila. I have a weakness for broken things. Kaya hindi na ako umalis. Hinayaan ko lang siyang mabangga ako. Tumigil ako sa harap niya at tinanong kung okay lang siya, even halatang hindi. At

DIANA’S POVIt was my second night here at Adrian's mansion, hindi ako agad nakatulog. Hindi dahil sa kama na sobrang lambot nga, parang niyayakap ka habang nakahiga. Pero ang totoo, hindi ko alam kung sa-an ko ilalagay ang sarili ko at dahil narin sa mga pang aalispusta ng tita ni adrian. Napaisip nalang ako na "Napaka pakialamera pala ng auntie niya" And yes naisip korin how much more kung maka harap kopa ang mother niya. Napa buntong hininga nalang talaga ako ngayon dahil naka ligtas ako sa mother niya this time. As far as i know adrian's mother is on business trip in Singapore and mawawala siya for a months. Hindi rin ako sanay sa katahimikan ng isang bahay na parang museo. Wala akong marinig kundi ang tunog ng aircon at tik-tak ng wall clock na parang nanunukso sa’kin na, “Oo, Diana, ibang mundo ka na talaga.”Kinabukasan, maaga akong nagising. Nagluto ako ng almusal kahit may katulong. Ewan ko ba, baka instinct ko na rin o baka gusto ko lang patunayan sa sarili ko na kahit wa

DIANA’S POV“I might forget this is just a contract.”’Yun ang huling sinabi niya bago siya tumalikod kagabi. Pero hindi ’yun basta salita lang, para siyang may iniwang bomba sa dibdib ko.Hindi ako nakatulog nang maayos. Hindi ko alam kung dahil sa sinabi niya, o dahil sa pagkakatitig namin sa isa’t isa. Wala man siyang emosyon sa mukha, pero ’yung mga mata niya, parang may gustong sabihin na hindi niya masabi.Pagising ko, wala siya sa bahay. Business trip daw. Tatlong araw daw siyang wala, ayon kay Manang Celia.Sa isang banda, medyo magaan sa pakiramdam. Tahimik. Walang tensyon.Pero sa kabilang banda… parang kulang.Oh no, Diana. Simula na ba ’to ng kalokohan mo?---Tatlong araw. Tahimik ang buong bahay. Wala si Adrian, pero naroon ang mga bakas niya sa lamesa, sa banyo, sa hallway. Amoy pa rin ang perfume niya sa coat na naiwan sa sofa. Pati si Coffee, ’yung alagang Labrador na hindi ko alam na meron siya, e parang hinahanap-hanap din ang amo niya.“Miss ka na niya,” sabi ni Ma

DIANA'S POVMaaga pa lang, gising na ako. Maaga rin akong lumabas ng kwarto para magtimpla ng kape, pero tulala lang ako habang hawak ang tasa.Hindi ako makalimot sa nangyari kagabi.Yung mga bulong. Yung tingin ng tao. Yung ngiti ni Adrian habang hawak ang baywang ko. Yung pagtatanggol niya sakin kay Tita Regina.Pero mas hindi ko makalimutan ’yung mga mata niya—hindi galit, hindi malamig—pero may gustong iparating.At natatakot akong malaman kung ano ’yon.“Are you okay?” tanong niya habang dumadaan sa may kusina, bagong paligo, naka-suit ulit.Tumango ako. “Okay lang. Kape?”Umiling siya. “I have to go early. Meeting with the Japan team. Gusto mo bang sumama mamaya sa pagbisita ko kay Lyka?”Napatingin ako sa kanya.“Ikaw pa lang ang di pa niya nakikita mula nang ma-confine siya,” dagdag pa niya, habang inaayos ang relo niya.Tumango ako, pero saglit lang.“Wag nalang. Baka mainit ang ulo ni Doc kung madami sa room. Mas importante ’yang meeting mo,” sagot ko, pilit ang ngiti.Sand

DIANA'S POV Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng pag-uusap namin ni Lyka. Kahit hindi pa siya handang patawarin ako, naiintindihan ko. Hindi madali ang lahat ng ’to para sa kanya at pati na rin para sa akin. Pero sa gitna ng lahat ng sakit, may isang gabi na hindi ko rin malimutan. ’Yung gabi na tahimik lang kaming magkatabi ni Adrian. Walang salita. Walang pangako. Pero sa unang pagkakataon, hindi ko naramdaman na mag-isa ako. At sa parehong gabi ring iyon, parang may unti-unting nagbabago. --- “Diana,” tawag ni Adrian habang papasok siya sa bahay. Galing siya sa office. Tulad ng dati, ayos ang suot niya at naka-black shirt at tailored slacks. Parang laging handa sa photoshoot. Nagulat ako nang bigla siyang lumapit at tumigil sa harapan ko sa hallway. “Ano ’yon?” tanong ko, hawak pa ang basang buhok ko, bagong ligo. “You’ll be moving to my room,” sabi niya diretso. Walang drama. Para bang sinabi lang niyang magpapalit ng bedsheet. Napakapit ako sa towel sa balika