All Chapters of วิศวะลวงรักเดิมพัน: Chapter 1 - Chapter 7

บ้านบวรกิจวัฒนา บรรยากาศบนโต๊ะอาหารช่วงค่ำของบ้านบวรกิจวัฒนาวันนี้เป็นไปด้วยความคึกคัก เมื่อลูกทั้งสามคนกลับบ้านมากินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา ทำให้คนเป็นแม่ดีใจจนยิ้มไม่หุบ “ที่สนามแข่งเป็นยังไงบ้างตาฟรินท์” “ก็ดีครับ ไทเกอร์มันเก่งด้านนี้อยู่แล้ว”ไทเกอร์ที่ฟรินท์พูดถึงคือลูกชายฝาแฝดของเสือเพื่อนสนิทของคนเป็นพ่อ ซึ่งฟรินท์กับไทเกอร์ได้ร่วมกันเปิดสนามแข่งรถแบบครบวงจรระดับต้น ๆ ของประเทศ สามารถจัดการแข่งขันรถได้ทุกชนิด แต่ว่าเจ้าตัวก็แค่ลงหุ้นด้วย เข้าไปช่วยดูเอกสารช่วงเย็น ไม่ได้เอาเวลาทั้งวันไปทิ้งไว้ที่นั่น เพราะต้องไปช่วยธุรกิจของคนเป็นพ่อเป็นหลัก “แล้วตาโซลของแม่ล่ะ เรียนจบอยากทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าลูก”ปิ่นมุกหันไปเลิกคิ้วถามลูกชายอีกคนของเธอ ที่อีกเทอมเดียวก็จะเรียนจบแล้ว แต่ทว่าลูกชายคนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าอยากจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ยังคงทำตัวลอยไปลอยมาเหมือนไม่มีแก่นสารในชีวิต “ตาโซลพ่อจองตัวแล้วนะ” “อย่าบังคับลูกค่ะพี่เพลิง”ปิ่นมุกเอ่ยตำหนิคนเป็นสามี ที่คิดจะยัดเยียดให้ลูกชายไปช่วยธุรกิจของตัวเองอีกคน เธอเป็นคนเลี้ยงลูกแบบอิสระ ไม่เคยบังคับให้ลูกต้องไปทำในสิ่งที่

นับหนึ่งพาใยไหมมาเอารถที่ผับเสร็จก็รีบกลับไปทันที ส่วนเธอก็ขับรถกลับบ้านด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เวลาที่เธอไม่อยากให้ถึงในแต่ละวันมาถึงอีกแล้ว ในชีวิตนี้ตั้งแต่แม่เสียไป เธอก็ไม่เคยมีช่วงเวลากับครอบครัวที่มีความสุขอีกเลย ช่วงเวลาเดียวที่เธอมีความสุขคือช่วงเวลาที่อยู่กับเพื่อน เพราะเธอต้องมาอยู่กับพ่อที่แต่งงานมีภรรยาใหม่ตั้งแต่แม่เธอเพิ่งเสียไปได้เพียงสองเดือน พอจะเข้าใจนะว่าพ่อคงไม่ได้มีความเสียใจหรือรักแม่ของเธอมากพอ และคงเป็นสัจธรรมของชีวิตว่าเราคงไม่สามารถอยู่กับความเสียใจไปตลอด ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เธอเองก็ไม่ได้โกรธเคืองพ่อขนาดนั้น หากว่าครอบครัวใหม่ของพ่อไม่ได้มีลูกติดมาด้วย และแถมคนเป็นแม่เลี้ยงก็ไม่ได้รักใคร่ใยดีเธออีกต่างหาก ทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นแสดงออกว่าเอ็นดูเธอ ก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่แสดงต่อหน้าพ่อเธอเท่านั้น เพราะลับหลังพ่อ ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยพูดจาดีกับเธอ มีแต่พูดจาส่อเสียดเธอตลอดเวลา ลูกติดของผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อคีย์ก็ด้วย อายุแก่กว่าเธอสามปี เรียนจบแล้วแต่ก็ยังทำตัวลอยไปลอยมา เที่ยวเล่นดื่มกิน ไร้สาระไปวัน ๆ ชอบแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ และที่สำคัญลูกติดแม่เลี้ยงคนนี้ชอบพอ

ตอนนี้ในหัวใยไหมว่างเปล่า เธอไม่มีแผนอะไรของชีวิตเลยหลังจากนี้ มันมืดแปดด้านไปหมด ก่อนออกมายังรู้สึกดีใจลึก ๆ อยู่เลยที่หลุดพ้นออกมาได้ แต่ทำไมตอนนี้แค่ไม่กี่ชั่วโมง เธอถึงไร้ทางออกขนาดนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ทางเดียวที่เธอจะอยู่รอดคือเธอต้องมีเงิน ไม่ต้องพูดถึงบัตรเครดิตที่พ่อให้เธอใช้ ป่านนี้ท่านคงระงับการใช้งานไปหมดแล้ว เงินสดเธอมีติดตัวแค่ไม่กี่ร้อย ในธนาคารก็น้อยนิดเพราะเธอไม่เคยเก็บ ได้มาเท่าไหร่ใช้หมดตลอด นึกแล้วก็โมโหตัวเองที่ไม่รู้จักเก็บเงินไว้ใช้ยามจำเป็นบ้าง มือเล็กเลื่อนโทรศัพท์ดูยอดเงินในบัญชีที่มีเพียงหลักพัน มันไม่พอให้เธอดำเนินชีวิตได้เกินหนึ่งอาทิตย์ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเช่าห้อง ที่ไม่รู้ว่าเงินแค่นี้พอจะจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟหรือเปล่า นี่ถ้าพ่อให้รถเธอมาคงจะดีกว่านี้ เธอคงจะเอาไปขายเพื่อเอาเงินมาใช้จ่ายได้ แต่ก็อย่างว่านะพ่อคงคิดทุกอย่างมาดีแล้ว ท่านต้องการตัดวงจรการดำรงชีวิตทุกอย่างเพื่อให้เธอไปต่อไม่ได้ แล้วซมซานกลับไปหาท่าน พลันในหัวก็ฉายภาพลูกติดของแม่เลี้ยงที่ยืนยิ้มเยาะเย้ยเธอเหมือนผู้ชนะ และเธอกำลังแพ้ ข้อเสนอที่เขาให้มามันเชื่อถือได้แค่ไหนกัน เธอเคยได้ยิ

“เชื่อได้เหรอว่ะ สนามใหญ่ขนาดนั้น จะมีการแข่งโดยเอาผู้หญิงเป็นเดิมพัน”ใบหม่อนส่ายหน้าออกมาทันทีอย่างไม่เชื่อ “จริง กูคิดเหมือนอีหม่อน”นับหนึ่งเสริมทัพด้วยอีกคน ยังเหลือเอวาที่ยังนั่งอ่านข้อมูลของสนามอยู่ สักพักก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ “พวกมึงว่าชื่อเจ้าของหุ้นส่วนคนที่สอง นามสกุลคุ้น ๆ ไหม” ทั้งสามคนก้มลงไปมองหน้าจอโทรศัพท์ของเอวาทันที เป็นใยไหมที่หน้าถอดสีก่อนใครเพื่อน เพราะเธอจำได้ดีว่าเป็นนามสกุลของใคร เธอแอบชอบเขามาเกือบสี่ปีแล้ว ทำไมจะไม่รู้ข้อมูลส่วนตัวของเขาบ้าง อีกอย่างก็เรียนคณะเดียวกันด้วย “นามสกุลคงแค่เหมือนกันแหละ กูยังเคยมีเพื่อนสมัยประถมนามสกุลเหมือนกัน โดยที่ไม่รู้จักกันได้เลย”ใบหม่อนพูดไปตามสิ่งที่เคยเจอมา เธอมองว่าไม่มีทางที่จะบังเอิญขนาดนั้น “ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ”ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เอวาก็คอยมองใยไหมที่ยังนั่งเงียบอยู่ เหมือนสติหลุดออกจากร่างไปแล้ว“มึงคงไม่คิดว่าเขาจะเป็นพี่น้องหรือญาติกับไอ้โซลหรอกนะ” “ปะ เปล่า กูคิดเหมือนอีหม่อน มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง”แม้จะพยายามพูดเพื่อปลอบใจตัวเอง แต่ก็คลางแคลงใจว่าในประเทศนี้นามสกุลบวรกิจวัฒนาจะโหลขนาดนั้นเลยเ