Semua Bab เมียลับเพลย์บอยร้าย: Bab 11 - Bab 20

ช่วงบ่ายไ‍อ‍วี่และบอลนั่งทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางเป็นมื้อกลางวันหลังจากแวะเข้าไปสอบถามข้อมูลยังสถานีตำรวจตลอดช่วงเช้า ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ก็ได้มอบไฟล์กล้องวงจรปิดแก่เหล่านักข่าวแต่ละสำนัก เพื่อนำไปออกอากาศ เพราะตอนนี้ยังไม่อาจจับตัวคนร้ายได้ จึงจำเป็นต้องให้ประชาชนช่วยส่งเบาะแสของคนร้ายแก่เจ้าหน้าที่นักข่าวสาวได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดในร้านก็ปวดหัวแทนตำรวจ เนื่องจากคนร้ายสองคนบุกเข้ามาช่วงใกล้ปิดร้าน ผู้ร้ายทั้งสองสวมหมวกกันน็อกและเสื้อหนังตัวใหญ่ ใช้ปืนขู่เจ้าของร้าน ก่อนที่คนเป็นลูกชายจะวิ่งไปกดสัญญาณเตือนแจ้งตำรวจ คนร้ายคนหนึ่งจึงได้ยิงไปที่คนลูก ก่อนคนร้ายอีกคนจะเบนปลายกระบอกปืนพูดจากดดันชายผู้พ่อ ด้วยความกลัวลนลานทำให้เจ้าของร่างวัยชราตัดสินใจโกยสร้อยและกำไลทองใส่ถุงที่คนร้ายยื่นมาให้ ใช้เวลาไม่นานคนร้ายก็ได้รับถุงใส่ทองจำนวนเกือบยี่สิบบาท ทั้งคู่วิ่งกลับขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้หน้าร้าน ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีแผ่นป้ายทะเบียน ก่อนจะหลบหนีหายไปโชคดีที่เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงในเวลาต่อมาเพียงไม่นาน และนำตัวลูกชายเจ้าของร้านทองส่งโรงพยาบาลได้ทันแม้จะได้ข้อมูลเพื่อนำเสนอข่าวแล้ว แต่นักข่าวสู

เธอมองบรรดาอาหารที่ถูกบริกรจัดเรียงเต็มโต๊ะริมหน้าต่างด้วยความตื่นตา เพราะจำนวนของมันค่อนข้างเยอะมาก ทั้งออร์เดิร์ฟแปลกตาน่าทาน ซุป สลัด และอีกมากมายรวมถึงส‍เ‍ต๊‍กหมูที่หญิงสาวเป็นคนสั่งด้วยทุกอย่างถูกเนรมิตอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนโต๊ะอาหารธรรมดาเป็นโต๊ะดินเนอร์สุดหรู แถมยังมีดอกกุหลาบช่อใหญ่ตั้งประดับเอาไว้กลางโต๊ะซะด้วยดวงตาเรียบเฉยเหลือบมองการกระทำแปลกๆ ของลี‍อ‍อ‍นด้วยความระแวดระวัง ซึ่งตอนนี้ก็ยังสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวไม่ยอมไปใส่เสื้อผ้าดีๆ ทำให้ดูขัดกับบรรยากาศโรแมนติกหรูหราซะเหลือเกิน"จะทำอะไร?" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างอดทนสงสัยไม่ไหว"กินข้าวไง ถามอะไรแปลกๆ นั่งสิ"ไม่ว่าเปล่าร่างสูงก็เลื่อนเก้าอี้ทิ้งตัวนั่งยังหัวโต๊ะ ทำให้ไ‍อ‍วี่ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนั่งประจำที่ของตัวเองที่อีกด้านของโต๊ะ ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ค่อนข้างไกลกันพอสมควร พอทำให้หญิงสาวพอจะเบาใจได้หน่อยว่าจะไม่ถูกเสือมือไวหาเรื่องลวนลาม"เธอมาเป็นนักข่าวได้เกือบปีแล้วใช่ไหม" ลี‍อ‍อ‍นเอ่ยชวนคุยขึ้นมา ขณะคนตัวเล็กกำลังหยิบส้อมและมีดขึ้นมาหั่นส‍เ‍ต๊‍กแม้จะบอกว่าไม่ไว้ใจอีกฝ่าย แต่พอเห็นอาหารดีๆ กองเต็มโต๊ะกระเพาะน

"บ้าน่า! หรือกูแค่ตาฝาด" เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาเหม่อมองบานประตูห้องทำงานที่ปิดสนิท สภาพของลี‍อ‍อ‍นตอนนี้เหมือนคนที่ถูกรถชนจนกระเด็น หัวสมองขาวโล่งมึนตื้อ ยังไม่อาจตั้งรับสถานการณ์ตรงหน้าได้ ทั้งที่แค่ถูกถีบตกโซฟาเท่านั้นภาพรอยสักรูปขนนกสวยพลิ้วยังคงติดอยู่ในหัว เขาจะไม่สนใจเลยหากมันไม่ใช่ลายเดียวกับรอยสักของเซ็กซ์ครีเอเตอร์สาวที่ตนแอบติดตามมาหลายปี เขามีโอกาสได้เห็นรอยสักนี้นับร้อยนับครั้งพัน แต่พอคิดว่านักข่าวหน้านิ่งไร้อารมณ์คือคนเดียวกับนายหญิงแสนร้อนแรง เสียงในใจก็ตะโกนกู่ร้องค้านออกมา เนื่องจากบุคลิกคนทั้งคู่ไม่มีสิ่งใดใกล้เคียงกันเลย"มันจะมีคนที่สักรูปเดียวกัน ในตำแหน่งเดียวกันสักกี่คนวะ"และนอกจากเรื่องรอยสักที่ทำม‍า‍เ‍ฟี‍ยห‍นุ่‍มหัวหมุนแล้ว สิ่งที่แตกตื่นเป็นเรื่องที่สองก็คงเป็นน้องชายกลางกายที่พองขยายขึ้นมากับผู้หญิงคนอื่นนี่แหละย้อนกลับไปในสมัยลี‍อ‍อ‍นเรียนอยู่ชั้นปีสาม อายุยี่สิบเอ็ดปี เขาใช้ชีวิตในรั้วมหา’ลัย เรียกได้ว่าโคตรจะคุ้มค่าทุกวินาที เมาหนักหัวราน้ำ เปลี่ยนสาวควงไม่เคยซ้ำหน้า ดาวเกือบทุกคณะเสร็จผู้ชายอย่างลี‍อ‍อ‍นมาหมดแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งก็เกิดเหตุไม่คาดฝัน

สัปดาห์ต่อมาในที่สุดไ‍อ‍วี่ก็ได้รับงานที่น่าสนใจตามที่หวัง นั่นคือไปติดตามคดีฆ่าข่มขืนที่ยังคงเป็นปริศนายังอำเภอหนึ่งในจังหวัดปราจีนบุรี ตอนแรกก็ยังไม่มีใครเอะใจว่านี่จะเป็นคดีสะเทือนขวัญคนทั้งประเทศ แต่เมื่อพบศพของหญิงสาวรายที่สามในลักษณะคล้ายคลึงกันกับสองรายแรก ก็ทำให้เหล่าตำรวจให้พื้นที่ตื่นตัวขึ้นมาว่า ในท้องที่ตนเองกำลังมีฆาตกรต่อเนื่องออกอาละวาด แถมเนื่องจากเป็นอำเภอห่างไกลตัวเมือง จึงไม่มีกล้องวงจรปิด สถานที่เกิดเหตุก็มักจะเป็นทุ่งหญ้าเปลี่ยวร้าง ตอนนี้จึงยังไร้เบาะแสของผู้ร้าย"หน้าตาดูอารมณ์ดีเชียวนะ ทั้งที่เป็นคดีน่ากลัวขนาดนี้" บอลค่อนแขวะสาวตัวเล็กข้างกายออกมาเบาๆ"หน้าวี่ก็ปกติ มีตรงไหนที่บอกว่าอารมณ์ดีไม่ทราบ""โธ่! ฉันทำงานกับแกมาเป็นปี รู้สึกได้เลยแหละ ว่าไอ้คดีลึกลับ ไม่มีเบาะแสอะไรแบบนี้แกน่ะชอบมาก""..."หญิงสาวกอดอกเบือนหน้าหนีไปนอกหน้าต่างรถ ไม่เอ่ยแก้ตัวอะไรออกมาอีก เพราะบอลนั้นพูดถูกทุกอย่าง ไม่ใช่ว่าเธอยินดียามมีคดีน่าหดหู่ใจเช่นนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันน่าสนใจ มีอะไรให้ทำข่าวมากกว่างานก่อนหน้าที่ได้รับมา ยังแอบคิดเลยว่าหากไม่ได้ทำอาชีพนักข่าว เธอก็อยากจะผัน

ทั้งคู่พยายามฝ่าดงหญ้าสูงพ้นศีรษะเข้าไปอย่างเงียบเชียบ และสิ่งที่ทำให้ไ‍อ‍วี่มั่นใจขึ้นเรื่อยๆ ว่าต้องมีเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้นแน่นอนก็คือร่องรอยหญ้าที่ถูกเหยียบย่ำเป็นทางเข้าลึก เธอมีเพียงแสงไฟฉายจากโทรศัพท์ที่เพิ่งเปิดเครื่องเมื่อครู่นำทางส่องพื้นเท่านั้น โดยมีบอลถือกล้องบันทึกทุกเหตุการณ์เอาไว้ แถมอีกมือก็ยังกำไม้เบสบอลสีขาวแน่นแม้จะระวังไม่ให้เกิดเสียงแค่ไหน แต่ก็เป็นไปได้ยากมากเนื่องจากทั้งคู่ต้องเดินลุยหญ้า ดินโคลน และกิ่งไม้ตามพื้น บางจุดก็เฉอะแฉะด้วยบ่อน้ำตื้นๆ ทำรองเท้าผ้าใบคู่โปรดเลอะเทอะไปเรียบร้อยเสียงหวีดร้องที่ได้ยินแว่วๆ ตอนแรกเริ่มชัดขึ้นพร้อมเสียงสะอื้นไห้ขอชีวิตบาดหัวใจคนฟัง ทั้งคู่เดินเข้ามาลึกเท่าไรไม่ทราบแน่ชัด อาจจะสักสองร้อยเมตร แล้วเสียงพูดคุยขู่กรรโชกก็ดังพอที่จะทำให้ทั้งคู่ได้ยินบทสนทนาชัดขึ้น แม้จะยังไม่เห็นตัวคนร้ายและเหยื่อก็ตามบอลเหน็บอาวุธในมือไว้ใต้รักแร้ คว้าแขนคนตัวเล็กด้านหน้า พลางส่ายศีรษะเป็นการบอกไม่ให้เธอเดินเข้าไปใกล้มากกว่านี้ ดวงตาที่ฉายชัดถึงความกังวลทำให้ไ‍อ‍วี่เม้มปากแน่น แต่ก็ยอมหยุดอยู่แค่ตรงนี้ ทั้งคู่ย่อตัวลงต่ำ อยู่ให้เงียบที่สุด เฝ้า