Lahat ng Kabanata ng อย่ายุ่งกับลุงภารโรง: Kabanata 1 - Kabanata 10

นิยายเรื่องนี้ประกอบด้วย 3 เรื่องสั้นได้แก่1. อย่ายุ่งกับลุงภารโรง2. เกมล่ามโซ่3. เพื่อนพ่อใจมารปฐมบทอย่ายุ่งกับลุงภารโรงเหตุเกิดในไร่ข้าวโพด“อร๊ายย...อย่านะ ปล่อย!”ครูสาววัยยี่สิบสามพยายามดีดดิ้นกรีดร้องเพื่อเอาตัวรอดจากชายฉกรรจ์สองคนที่ฉุดคร่าเธอมาจากริมถนนอย่างอุกอาจไร้ปรานี ขณะเธอปั่นจักรยานผ่านไร่ข้าวโพดหลังโรงเรียน เพื่อจะกลับบ้านพักครูซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนราวห้าร้อยเมตรระหว่างทางนั้นเอง.. ท่ามกลางแสงแดดอ่อนในยามเย็น บนถนนลูกรังเส้นเล็กที่พาดผ่านกึ่งกลางไร่ข้าวโพดขนาดใหญ่ เธอจำต้องหยุดจักรยานกะทันหันเพราะพวกมันกระโดดเข้ามายืนขวางหน้า จู่โจมเธออย่างรวดเร็วด้วยการเข้าล็อคตัวจากข้างหลัง ตะปบฝ่ามือกร้านใหญ่ปิดปากเธอไว้แน่น แล้วช่วยกันลากเธอเข้าไปในร่องข้าวโพดอย่างโหดร้าย“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วย ช่วยด้วย!” ครูสาวตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดฤทธิ์ แต่พวกมันกลับหัวเราะร่า สีหน้าหื่นกระหายชวนสยอง“ฮ่า ๆๆๆ แหกปากร้องไปก็ไม่มีใครช่วยหรอกครับครู เจ็บคอเปล่า ๆ แถวนี้มีแต่พวกคนงานกลัดมันกับคนติดยา ดีไม่ดี พวกมันจะมาสมทบกับเราด้วย” น้ำเสียงทุ้มต่ำเย้ยหยัน ลูบไล้ร่างกายเธออย่

“อ๊า...” เธอร้องลั่นอย่างเจ็บปวดใจ หวาดกลัวการรุกรานจากสองชายฉกรรจ์จนสั่นสะท้านไปทั้งตัว หัวใจเต้นหนักหน่วงยามรับรู้ถึงท่อนเนื้อของไอ้ร่างท้วมที่กำลังผงาดทื่อเบียดชนแผ่นหลังของเธอตลอดเวลา“ฮึ่มม สวยจริง ๆ เลยโว๊ยแม่คู๊ณ หอมไปทั้งตัวเลย วันนี้แหละ กูจะเขมือบนางฟ้าทั้งตัว กูจะแทงให้ยับเลย”ไอ้คนตัวใหญ่ทำหน้าเหมือนฆาตกรโรคจิตที่กำลังหิวกระหายเลือดของเหยื่อ มันยื่นฝ่ามือใหญ่หนาดำกร้านเข้ามาในหว่างขาของเธอ แล้วตะปบความอวบอูมไว้ในอุ้งมือ บีบคลำฟอนเฟ้นอย่างรุนแรงราวกับมันเป็นของเล่นที่ต้องบดบี้ให้แหลกลาญ“โอ๊ยย โอ๊ย ไอ้บ้า อื้อ...” เธอร้องลั่นอย่างขยะแขยง โดนเล่นงานทั้งช่วงบนช่วงล่าง จนแทบอยากจะกลั้นหายใจตายไปเลย ทำไมเธอจะต้องมาเจอชะตากรรมโหดร้ายขนาดนี้ เธอทำผิดอะไรนัก...“ฮ่าๆๆๆ นุ่มนิ่มชะมัด” ครางพลางล้วงฝ่ามือเข้าไปในเป้ากางเกงในขาวบางที่ปกป้องเนินสวาทอวบอั๋นเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ แทรกซอนนิ้วกลางลงกลางร่องรักแล้วถูไถขยี้เม็ดกระสันเสียวถี่ยิบ“อื้ออ อื้อ อ๊า...ช่วย...ช่วย...” เธออ้าปากหวอ หลับตาแน่น ส่ายหน้าไปมาด้วยความหวาดหวั่นเกรงกลัวต่อการรุกรานอันโหดหื่น ดุดัน หยาบหยาม หัวใจเดือดดิ้นเต้น

“เฮ๊ย!” ไอ้ร่างท้วมตาเหลือกลาญตกใจ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมกระทำโฉดชั่วโดนถีบจนหน้าคว่ำ จากรองเท้าบู๊ตหนังสีดำของชายร่างใหญ่บึกบึนอย่างกับเดอะฮัก ผู้สวมหมวกหนังวัวและชุดแนวคาวบอยแสนเท่ ควงปืนยาวโชว์สามรอบก่อนจะตั้งลำจ่อตรงมาทางหน้าผากของไอ้ร่างท้วม ด้วยใจนิ่งสงบ แววตาดั่งเสือ“เอื้อกกกก!!”“มาทำเหี้ยอะไรในถิ่นกู!!!!” เดอะฮัก ผู้สวมหมวกหนังวัวและชุดแนวคาวบอยแสนเท่ ตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงแกร่งกร้าวทรงอำนาจ “ไอ้พวกสารเลว!!!”แสงโพล้เพล้จากดวงตะวันที่เพิ่งลาลับขอบฟ้า ไม่อาจทำให้เห็นรายละเอียดบนใบหน้าของชายผู้ถือปืนยาวได้แม่นนัก แต่อดีตจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครกล้าต่อกรในถิ่นนี้ คงจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก...“สะ...เสือ เสือกล้า!” พอคาดเดาได้ว่าเป็นใคร ไอ้ท้วมก็รีบปล่อยร่างเกือบเปลือยของครูสาวแล้วถอยล่นกระถดหนีอย่างลนลานหวาดกลัว ราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น พร้อมแหกปากตะโกนเรียกเพื่อน“ไอ้...ไอ้...ยม ไอ้ยมโว๊ย!”เสือกล้าไม่รอช้า แสดงอำนาจบารมีเหนือกฎหมายด้วยการกระชากไกปืนเตรียมเป่าสัตว์นรกสองตัวแล้วส่งลงไปอยู่ใต้รากมะม่วง“กูจะนับถึงสิบ ถ้าพวกมึงวิ่งไม่ทัน พวกมึงได้กลายเป็นปุ๋ยในไร่ข้าวโพดแน่!!!

“พรเพ็ญเป็นเมียคนที่สองของกำนัน เมียแรกเลิกกันไปนานแล้ว เธอเป็นคนกรุงเทพฯเหมือนครูนั่นล่ะ”“ค่ะ เธอเพิ่งมาวีนที่โรงเรียนเมื่อตอนกลางวัน เรื่องที่ลูกเธอมีรอยแดงที่น่อง เธอคิดว่าพราวตีลูกเธอค่ะ อธิบายเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ว่าเด็กเดินชนโต๊ะ”“จะหาคนผิดให้ได้น่ะ คงกลัวผัวด่า”“แล้ว...บ้านลุงอยู่แถวนี้หรือคะ?” เธอถามอย่างสนใจ ทั้งที่ไม่เคยสนใจเขามาก่อน“อยู่ที่ท้ายไร่แน่ะ พอดีผมช่วยกำนันดูแลไร่ด้วย ช่วงนี้ขโจรขโมยต่างถิ่นมันเยอะ”“เลยได้ยินเสียงร้องของพราวใช่มั้ยคะ”“ก็ครูแหกปากซะขนาดนั้น” เสือกล้ายิ้มมุมปาก นึกเอ็นดูหญิงสาวจนใจเต้นรัว ยิ่งคิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้ใส่กางเกงในอยู่ด้วยก็ยิ่งเนื้อเต้น “ตกลงครูจะให้หากางเกงในให้รึเปล่า??”หากเป็นตอนกลางวัน เขาอาจได้เห็นสองแก้มแดงเรื่อเหมือนลูกตำลึงของเธอ“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไว้พรุ่งนี้พราวจะมาหาเอง”“บอกแล้วไงว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวอีก”“ตอนกลางวันคงไม่เป็นไรมั้งคะ เพราะไงก็เลี่ยงไม่ได้ เพื่อนร่วมงานที่รุ่นราวคราวเดียวกันก็ไม่มี แถมครูพี่เลี้ยงก็ไม่ค่อยว่าง...แต่ยังไงลุงก็อยู่แถวนี้อยู่แล้วนี่นา ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก พราวจะร้องให้ดังเลย”แต่บางทีคนที่อันตราย

“ครูคงอยากไปจากที่นี่เร็วๆ” น้ำเสียงเจือแววเสียดาย สายตาโหยหาปิดไม่มิด“ยอมรับค่ะว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว แต่...” ครูสาวถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “แต่ก็ยังไปไม่ได้อยู่ดี พราวเพิ่งบรรจุได้สองเดือนกว่าเองค่ะ ถ้าจะทำเรื่องย้ายก็คงยากสักหน่อย เพราะไม่มีเส้นสาย”“ไม่ต้องห่วงนะครับ ระหว่างที่ครูยังสอนอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ยอมให้หมาตัวไหนมาทำอันตรายครูได้อีก!!”คำมั่นของเขาทำเธอใจเต้นหนักกว่าเดิม สายตาแน่วแน่จริงจังทำเธอระทวยไปทั้งใจ ตาแก่กำลังเป่ามนต์เสน่ห์ใส่เธออย่างนั้นหรือ“ขอบคุณนะคะลุง พราวรู้สึกอบอุ่นใจมากเลยค่ะ งั้นขอพราวเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งของลุงนะคะ”เขาไม่อยากรับคำขอของหญิงสาวเลย เพราะยังไงก็ไม่มีทางมองเธอเป็นลูกเป็นหลานได้ !เกือบตีหนึ่งแล้ว...แต่พราวพิรุณก็ยังข่มตาให้หลับไม่ได้เสียที นอนกระสับกระส่ายพลิกกายไปมาจนผ้าปูที่นอนยับยู่ เหงื่อซึมไปทั้งตัวทั้งที่อากาศเย็น นั่นเป็นเพราะจิตใจกำลังร้อนรุ่มหวิวไหวสะท้าน รู้สึกวาบหวามเร่าร้อนต่อสัมผัสชิดใกล้กับชายแก่ จนลืมเหตุการณ์ร้ายที่ควรจะวิตกมากกว่า“เฮ่อ...เราเป็นอะไรไปเนี่ย”ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงสายตาของตาแก่ ทำไมจึงรู้สึกอ