บทที่ 6...เสือกล้าคือลุงภารโรงสินะ

เสือกล้าส่ายหน้าระอาใจ ยื่นมือให้เธอจับ “มาเถอะ จะพาไปส่งที่บ้านพัก”

“อะ...เสือกล้า รู้ได้ไงคะว่าฉันเป็นครู” แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ “หรือว่า ลุงกล้ารึเปล่าคะ??”

ลุงกล้า...ภารโรงประจำโรงเรียนประถมที่เธอสอนอยู่นั่นเอง ชายวัยห้าสิบผู้กล้าแกร่งสมชื่อ เจ้าของร่างสูงใหญ่กล้ามเป็นมัด ผมสีดอกเลาและเครางามสุดเซ็กซี่ ชายซึ่งเคยมีอดีตเป็นขุนโจรเมื่อยังหนุ่มแน่น แต่ปัจจุบันทำงานเป็นภารโรงโรงเรียน...

กว่าสองเดือนที่เธอมาสอนที่นี่ เธอไม่เคยพูดคุยกับลุงกล้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพียงแค่เดินผ่านกันไปมาเท่านั้น ไม่ได้สนใจจะทำความรู้จักด้วยซ้ำ

เนื่องจากมองไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องผูกมิตรกับใครมากมาย เพราะเธอไม่ได้อยากสอนที่นี่นานนัก หากทำเรื่องย้ายไปสอนในเมืองไม่ได้ ก็จะทนสอนที่นี่แค่ปีเดียวเท่านั้น แล้วจะลาออกไปเรียนต่อปริญญาโท

“ลุงกล้า! ภารโรงโรงเรียนรึเปล่าคะ?”

“ครับครู ผมเอง” ตอบรับพร้อมยื่นมือให้เธอจับ เธอใจชื้นขึ้นนิดหน่อย เพราะอย่างน้อยก็ยังเป็นคนที่เคยเห็นหน้ากันอยู่ ไม่ได้แปลกหน้าซะทีเดียว

“ขอบคุณมากนะคะ” เมื่อลุกขึ้นยืนได้ ก็พบว่าเธอสูงแค่ใต้ราวอกบึกบึนของชายวัยห้าสิบเท่านั้น พอยืนใกล้กันแบบนี้ ทำให้เธอดูเหมือนเด็กน้อยเลยล่ะ

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่บ้านพัก”

“พวกมันเป็นคนในหมู่บ้านรึเปล่าคะ” เธอถามอย่างวิตกกังวล ความกลัวยังไม่จางหาย กายยังสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ หากลุงภารโรงมาช่วยไว้ไม่ทัน มีหวังเสร็จพวกโฉดชั่วและคงตายในไร่ข้าวโพดนี่แหละ

“ผมเห็นหน้าพวกมันไม่ชัด แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะพวกต่างถิ่น” น้ำเสียงเข้มข้นดุดัน บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจที่โดนเหยียบจมูก “พวกมันคงได้ยินข่าวว่าที่นี่มีครูสาวสวยมาบรรจุใหม่ บางทีอาจจะมาดูลาดเลาไว้ก่อนแล้วด้วย เลยมาดักรอ ต่อไปครูอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวอีกนะ”

คำว่าครูสาวสวยทำเธอแอบเขินเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าวันนี้ความสวยจะนำอันตรายมาให้

“ฉันไม่คิดเลยค่ะว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ เพราะคนที่นี่ใจดีและเป็นมิตรมากๆ ฉันขี่จักรยานแบบนี้ทุกวันจนชิน เลยไม่ทันระวังตัว เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ”

“ไปเถอะ เดี๋ยวจะค่ำกว่านี้” เสือกล้าเดินนำเธอออกจากไร่ข้าวโพด ซึ่งกินเนื้อที่ราวยี่สิบไร่ ตรงไปยังถนนลูกรังเส้นเดิมที่เธอใช้สัญจร

โอวว...แผ่นหลังบึกบึนและไหล่กว้างของเสือกล้าทำเธอแอบใจเต้นเหมือนกัน หากไม่รู้ว่าเขาอายุห้าสิบเป็นรุ่นพ่อเธอแล้ว อาจคิดว่าเป็นหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ

“อุ๊ย!” อยู่ ๆ เธอก็อุทานออกมาและชะงักฝีเท้า เมื่อคิดได้ว่าลืมอะไรไป

“มีอะไรครู? หรือโดนอะไรกัด?”

เธอยิ้มเจื่อน สองแก้มเปื้อนความอาย คิดไม่ตกว่าควรพูดออกมาดีมั้ย แต่สุดท้ายก็ยอมอ้าปาก

“เปล่าค่ะ ไม่ได้โดนอะไรกัด คือ...ฉัน...กางเกงในของฉันน่ะ น่าจะตกอยู่แถว ๆ นั้น”

เสือกล้าชะงักนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับมามองครูสาวร่างเล็กอิ่มอวบสวยด้วยใจเต้นหนัก หากเธอรู้ว่าเขากำลังพยายามระงับอารมณ์ราคะที่กำลังเดือดพล่านภายในไม่ให้แตกตื่น เธอยังจะไว้ใจเขาอยู่รึเปล่า

ครูสาวอายุรุ่นราวคราวลูกหลาน เจ้าของใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ที่ทำให้คนแก่ใจเต้นระส่ำและหลงรักตั้งแต่พบหน้าหนแรก

แต่ภารโรงอย่างเขาคงไม่มีวันได้เชยชิมดอกฟ้าอย่างเธอ คงทำได้แค่แอบมองจากที่ไกล ๆ และแอบฝันถึงในทุกค่ำคืนเท่านั้น

“กางเกงในรึ?” อดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เจ้าหล่อนไม่ได้ใส่กางเกงใน...สินะ !

“เอ้อ คือ ช่างมันเหอะค่ะ”

“เดี๋ยวผมหาให้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ!” เธอรีบปฏิเสธ เพราะเกรงใจคนแก่ หากเขาต้องส่องไฟฉายหากางเกงในให้เธอ ซึ่งเป็นของใช้ส่วนตั๊วส่วนตัว แถมราคาไม่กี่บาท

“คือพราวกลัวว่า...” พราวพิรุณเผลอแทนตัวเองด้วยชื่นเล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามันดูเป็นกันเองเกินไปกับคนที่เพิ่งพูดคุยกัน แม้เธอจะแอบรู้สึกปลื้มที่เขาช่วยเธอไว้จากอันตรายก็ตาม

“คือฉันกลัวว่ามันจะไม่โอเค กลัวว่า ถ้าใครมาเจอเข้า อาจจะเข้าใจผิดได้ว่า...”

“ว่ามีคนแอบมาเอากันในไร่รึ”

เธอตาเหลือก หน้าแดงก่ำ ใจเต้นรัว ยอมรับว่าไม่ชินกับคำพูดตรง ๆ ของตาแก่สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้นึกรังเกียจเลยสักนิด

“เอ่อ...ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ ว่าแต่ นี่ไร่ข้าวโพดของใครหรือคะ”

“ของกำนันสนั่น พี่เมียของท่าน ผอ.”

“อ๋อ คุณสุกัญญา” เธอเคยเจอกับภรรยาของผู้อำนวยการโรงเรียนมาสองสามครั้งในงานโรงเรียน สาวอ้วนผิวคล้ำวัยสามสิบกลาง ๆ ที่ชอบวางมาดเหมือนคุณนายไฮโซ และภูมิอกภูมิใจที่ได้ครอบครอง ผอ.หนุ่มตี๋วัยสี่สิบต้น ๆจากกรุงเทพฯ

แต่ข่าวลือจากวงสนทนาของพวกครูช่างเม้าท์ บอกว่าที่ ผอ.ธวัชชัยยอมแต่งงานกับสาวอ้วนตัวดำอย่างสุกัญญา ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก แต่เป็นเพราะความร่ำรวยและอำนาจของตระกูลเธอ ซึ่งเป็นนักการเมืองท้องถิ่นกันเกือบทั้งตระกูล

“กำนันสนั่นเป็นนายก อบต.ด้วยใช่มั้ยคะ”

“อืม สองสมัยแล้ว และน่าจะอีกยาว”

“ส่วนเมียของกำนันตอนนี้เป็นกำนันแทนผัวตัวเอง คุณพรเพ็ญแวะมาที่โรงเรียนบ่อยๆค่ะ พอดีพราวเป็นครูประจำชั้นของลูกสาวเธอ”