อย่ายุ่งกับลุงภารโรง

นิยายเรื่องนี้ประกอบด้วย 3 เรื่องสั้น

ได้แก่

1. อย่ายุ่งกับลุงภารโรง

2. เกมล่ามโซ่

3. เพื่อนพ่อใจมาร

ปฐมบท

อย่ายุ่งกับลุงภารโรง

เหตุเกิดในไร่ข้าวโพด

“อร๊ายย...อย่านะ ปล่อย!”

ครูสาววัยยี่สิบสามพยายามดีดดิ้นกรีดร้องเพื่อเอาตัวรอดจากชายฉกรรจ์สองคนที่ฉุดคร่าเธอมาจากริมถนนอย่างอุกอาจไร้ปรานี ขณะเธอปั่นจักรยานผ่านไร่ข้าวโพดหลังโรงเรียน เพื่อจะกลับบ้านพักครูซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนราวห้าร้อยเมตร

ระหว่างทางนั้นเอง.. ท่ามกลางแสงแดดอ่อนในยามเย็น บนถนนลูกรังเส้นเล็กที่พาดผ่านกึ่งกลางไร่ข้าวโพดขนาดใหญ่ เธอจำต้องหยุดจักรยานกะทันหันเพราะพวกมันกระโดดเข้ามายืนขวางหน้า จู่โจมเธออย่างรวดเร็วด้วยการเข้าล็อคตัวจากข้างหลัง ตะปบฝ่ามือกร้านใหญ่ปิดปากเธอไว้แน่น แล้วช่วยกันลากเธอเข้าไปในร่องข้าวโพดอย่างโหดร้าย

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วย ช่วยด้วย!” ครูสาวตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดฤทธิ์ แต่พวกมันกลับหัวเราะร่า สีหน้าหื่นกระหายชวนสยอง

“ฮ่า ๆๆๆ แหกปากร้องไปก็ไม่มีใครช่วยหรอกครับครู เจ็บคอเปล่า ๆ แถวนี้มีแต่พวกคนงานกลัดมันกับคนติดยา ดีไม่ดี พวกมันจะมาสมทบกับเราด้วย” น้ำเสียงทุ้มต่ำเย้ยหยัน ลูบไล้ร่างกายเธออย่างหยาบหยาม มือสกปรกทำเสื้อเชิ้ตขาวเปรอะเลอะ ทำผิวพรรณขาวสะอาดอ่อนนุ่มแปดเปื้อน

“พวกแกรู้ว่าฉันเป็นครู???” นั่นย่อมหมายความว่า...รู้ว่าเธอเป็นใคร???

“คราบบบบคุณครูคนสวย ฮ่าๆๆๆ” พวกมันหัวเราะร่าอย่างสาสมใจไร้จิตสำนึก ช่วยกันลากเธออย่างทุลักทุเลเลยลึกเข้าไปในร่องข้าวโพด จนห่างจากจุดที่จักรยานคว่ำหงายตรงริมทางพอสมควร

ท่ามกลางแสงสีทองจากดวงตะวันในยามโพล้เพล้ ที่สาดกระจายอาบคลุมไปทั่วบริเวณไร่ข้าวโพด แมลงปอบินว่อนในแสงสีส้ม ฝูงนกกว่าร้อยตัวเหนือท้องฟ้า พากันบินกลับรังเหมือนเช่นทุกวัน

วิถีธรรมชาติอันเรียบง่ายของชนบทแห่งนี้ สวยงามไม่ต่างจากภาพวาดสีน้ำของจิตกร หากแต่วันนี้ภาพชนบทอันสวยงาม อาจเจือแต้มแปดเปื้อนด้วยหยดเลือดคาวคลุ้ง จากความโหดร้ายของมนุษย์ ซึ่งเต็มไปด้วยกำหนัดราคะและจิตใจสกปรกโสมม

“ปล่อยฉัน! อย่าทำแบบนี้เลย ขอร้องล่ะ!”

หญิงสาวพยายามอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจจากสองชายฉกรรจ์แปลกหน้า แม้รู้แก่ใจดีว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่คนงานกลัดมันอย่างพวกมันจะปล่อยสาวสวยอย่างเธอให้หลุดรอดมือไป หลังจากลากเธอเข้ามาในท้องไร่ได้สำเร็จ ไม่มีทางที่พวกมันจะปล่อยเธอไปโดยไม่ได้กระทำชำเลาอย่างสาสมใจ เธอเสร็จพวกมันแน่นอน

แต่สิ่งที่เธอกลัวจับใจ ไม่ใช่การสูญเสียพรหมจรรย์ แต่คือการกลายเป็นศพหมกไร่ข้าวโพดอย่างน่าอนาถ หลังจากโดนข่มขืนอย่างทารุณกรรมนับครั้งไม่ได้