บทที่ 7...โดนอุ้มออกจากไร่

“พรเพ็ญเป็นเมียคนที่สองของกำนัน เมียแรกเลิกกันไปนานแล้ว เธอเป็นคนกรุงเทพฯเหมือนครูนั่นล่ะ”

“ค่ะ เธอเพิ่งมาวีนที่โรงเรียนเมื่อตอนกลางวัน เรื่องที่ลูกเธอมีรอยแดงที่น่อง เธอคิดว่าพราวตีลูกเธอค่ะ อธิบายเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ว่าเด็กเดินชนโต๊ะ”

“จะหาคนผิดให้ได้น่ะ คงกลัวผัวด่า”

“แล้ว...บ้านลุงอยู่แถวนี้หรือคะ?” เธอถามอย่างสนใจ ทั้งที่ไม่เคยสนใจเขามาก่อน

“อยู่ที่ท้ายไร่แน่ะ พอดีผมช่วยกำนันดูแลไร่ด้วย ช่วงนี้ขโจรขโมยต่างถิ่นมันเยอะ”

“เลยได้ยินเสียงร้องของพราวใช่มั้ยคะ”

“ก็ครูแหกปากซะขนาดนั้น” เสือกล้ายิ้มมุมปาก นึกเอ็นดูหญิงสาวจนใจเต้นรัว ยิ่งคิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้ใส่กางเกงในอยู่ด้วยก็ยิ่งเนื้อเต้น “ตกลงครูจะให้หากางเกงในให้รึเปล่า??”

หากเป็นตอนกลางวัน เขาอาจได้เห็นสองแก้มแดงเรื่อเหมือนลูกตำลึงของเธอ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไว้พรุ่งนี้พราวจะมาหาเอง”

“บอกแล้วไงว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวอีก”

“ตอนกลางวันคงไม่เป็นไรมั้งคะ เพราะไงก็เลี่ยงไม่ได้ เพื่อนร่วมงานที่รุ่นราวคราวเดียวกันก็ไม่มี แถมครูพี่เลี้ยงก็ไม่ค่อยว่าง...แต่ยังไงลุงก็อยู่แถวนี้อยู่แล้วนี่นา ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก พราวจะร้องให้ดังเลย”

แต่บางทีคนที่อันตรายที่สุด อาจเป็นเขาก็ได้นะ เพราะงั้น เธอจึงไม่ควรไว้ใจผู้ชายทุกคนในโลกใบนี้ โดยเฉพาะคนแก่จอมเจ้าชู้อย่างเขา

“ครูอาจไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้นะ”

“เอาเป็นว่า พราวจะระวังตัวให้มากขึ้นค่ะ” ขาดคำนั้น คนที่บอกว่าจะระวังตัวให้มากขึ้น กลับสะดุดก้อนดินแล้วล้มคะมำลงบนพื้นดินซะงั้น

“โอ๊ย!”

“นั่นปะไร!” ตาแก่ส่ายหน้าระอาใจ ขยับเท้าเข้าใกล้แล้วยื่นมือให้เจ้าหล่อนจับ

แต่เธอกลับจับข้อเท้าขวาของตัวเองไว้แทน

“โอ๊ย เจ็บชะมัด!”

“ข้อเท้าแพลงรึ เดินไหวมั้ยครู”

“อื้อ เดี๋ยวลองดูค่ะ” เธอพยายามจะลุก แต่กลับลุกไม่ไหวซะงั้น “โอยย ทำไมซวยอย่างนี้”

ตาแก่นั่งยองลงตรงหน้าเธอ คว้าจับข้อเท้าเล็กแล้วคลำเบาๆ “บวมนิดหน่อยนะ”

ความใกล้ชิดในระยะอันตราย จนได้ยลกลิ่นกายของกันและกัน

“ทำไงดีคะ?”

สายตาดุดันเหลือบมองหญิงสาว วินาทีที่สายตาประสานกัน มันเหมือนไฟช็อตตรงหัวใจเลยล่ะ

“ไปพักที่บ้านพักผมก่อนมั้ย เดินจากตรงนี้ไปก็ไม่ไกลแล้ว เดี๋ยวผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งที่บ้านเอง”

“อืม ก็ได้ค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล จนอยากจะตบปากตัวเองนัก ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าสามารถไว้ใจตาแก่นี่ได้

“แต่ครูเดินไม่ไหวนี่สิ” เขาครุ่นคิดนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ “ถ้าผมอุ้มครู ครูจะรังเกียจรึเปล่าครับ???”

ถ้าเขาอุ้มเธอ...เธอจะรังเกียจรึเปล่า ?

“เอ่อ...”

คำถามของตาแก่ทำเธอลังเลชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น ก่อนจะตัดสินใจได้ว่า...

“พราวจะรังเกียจลุงทำไมล่ะคะ”

ทั้งที่มีเหตุผลมากมายให้รู้สึกแบบนั้นเนี่ยนะ แต่เธอกลับแสร้งทำเป็นลืมมันไป เผลอไผลให้ความรู้สึกบางอย่างเข้าควบคุมจิตใจโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน...

“อืม...” เธอยอมรับว่าแววตาดุดันของชายแก่ และกลิ่นใบยาสูบที่ผสมผสานอยู่ในลมหายใจอุ่นๆของเขา ทำใจเธอเต้นรัวในเสี้ยววินาทีหนึ่ง และร้อนวูบวาบไปทั้งตัวตอนที่มือของเขาจับข้อเท้าของเธอ

“คือ...ลุงกล้าช่วยพราวไว้นี่คะ” แต่อย่าลืมสิว่า ชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นแค่ภารโรงโรงเรียนเท่านั้น ซึ่งแทบไม่เคยพูดคุย และไม่รู้จักนิสัยใจคอที่แท้จริง

หากเขาไม่ใช่ฮีโร่อย่างที่เธอคิด แต่เป็นตัวอันตรายล่ะ ??

“งั้น...ผมอุ้มนะ” เสียงทุ้มห้าวของตาแก่ทำท้องไส้ของเธอปั่นป่วนวูบวาบ ราวกับมีผีเสื้อสักพันบินว่อน

“เอ่อ...ค่ะ” เธอไม่กล้าสบตาเขาเลย เพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บจนถึงขนาดเดินไม่ไหว เธอคงบ้าไปแล้วแน่ ที่เกิดความรู้สึกหวิวหวามขึ้นในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้

ความรู้สึกหวั่นไหวที่มีต่อชายแก่คราวพ่อ ซึ่งเป็นเพียงภารโรงโรงเรียนประถม

“โอ๊ะ!” เธอแอบตื่นเต้นและเกร็งนิดหน่อย ตอนที่เสือกล้าช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มอย่างง่ายดาย โดยแขนซ้ายช้อนใต้ข้อพับตรงหัวเข่า แขนขวารองรับแผ่นหลัง ตวัดฝ่ามือไว้ใต้ราวอกของเธอ

ด้วยความที่เขาตัวใหญ่บึกบึน จึงทำให้เหมือนคิงคองอุ้มลูกลิงเลยล่ะ

“ลุง...แข็งแรงจัง” ลำแขนแข็งแน่นอย่างกับท่อนไม้แน่ะ ส่วนหน้าอกก็แน่นปั๊กอย่างกับหินผา หากเขาโกหกว่าเป็นนักเพาะกล้ามทีมชาติเธอคงเชื่อ

“ถึงผมจะแก่...แต่แรงดีกว่าหนุ่มๆแน่” เขาเผลออวดออกมาอย่างภาคภูมิใจ ขณะสาวเท้าเดินไปตามทางระหว่างร่องต้นข้าวโพดเป็นแนวยาว เพื่อตรงไปยังบ้านพักหลังน้อยตรงท้ายไร่

“ลุงอายุเท่าไหร่แล้วคะ” เธอชวนคุย ด้วยการมองไปข้างหน้า ไม่ยอมเงยมองคนดุเข้ม

“แก่แล้ว” ใช่...เขาแก่แล้ว เพราะงั้น อย่าทำให้เขาตบะแตกตอนนี้เลยนะ เขากำลังพยายามเป็นผู้ชายที่ดีอยู่ แม้ใจจะฟุ้งซ่านจนอยากจะอุ้มแตงซะเดี๋ยวนี้เลย

“เท่าไหร่ล่ะค๊า???” เธอถามย้ำด้วยน้ำเสียงเย้าหยอก นึกเอ็นดูตาแก่ยังไงชอบกล

“52”

“อุ๊ย! ลุงรุ่นพ่อพราวเลยค่ะ ตอนนี้พราว 23 ย่าง24 เอ๊ะ เราสองคนอายุห่างกันกี่ปีคะเนี่ย?”