Semua Bab Atamirano Series #1: Hidden Heiress In Mistaken Goodbye: Bab 11 - Bab 20

Alas-otso na nang magising ako dahil sa sikat ng araw na tumatama sa balat ko. Kauna-unahang bumungad sa'kin si Zeidan na mahimbing pa rin na natutulog habang ang braso nito ay nakapulupot sa katawan ko. Kagabi ay nakatulog ako kaagad pagkatapos kong kainin ang pagkain na inihanda ni Zeidan, ngunit hindi ko naman naubos. Hindi niya na rin ako pinilit na tapusin 'yon pero ipinaubos niya sa'kin ang gatas na tinimpla niya. Without Zeidan last night, I would've fallen asleep in the same nightmare lullaby that's always playing in my head. Sobrang dami kong gustong itanong at linawin sakaniya, pero mas pinipili ko na lang na hintayin siyang kusang magsabi sa'kin. All of the pain, disappointments, and frustration that I had for him faded last night. Kakaiba ang saya na nararamdaman ko ngayon sa dibdib ko habang pinagmamasdan siyang natutulog sa tabi ko. "Sobrang swerte ng magiging girlfriend mo." Pabulong kong sambit kahit pa natutulog siya. Mapait akong napangiti nang maramdaman ko ang

Breathtaking scenery welcomed my presence with rustling sounds of leaves, dancing at the pace of wind. The night sky was filled with specks of euphoria, an ethereal vast field. Napangiti ako habang pinagmamasdan ang buong kalawakan. Ngayon ko pa lang naranasan ang ganitong kapayapaan. "Bakit tayo nandito?" Nagtatakang tanong ko kay Zeidan. "Hindi ko alam ang lugar na 'to. Malayo na ba 'to sa Vigan?" Umangat ang kilay nito at saka lumapit sa'kin. Kakatapos lang nitong iparada ang sasakyan kaya nilalaro nito ang susi sa kamay niya bago tumabi sa'kin. "We're in Batangas." He chuckled. Tumuro ito at sinundan 'yon ng mga mata ko. "Mas maganda dito tuwing umaga. Hindi gaanong mainit kahit pa tirik ang araw." Sumalubong sa mga mata ko ang malawak na lupain. Mayroong iba't ibang klaseng mga puno, halaman, at mga bulaklak. Sa hindi kalayuan ay matatanaw din ang tatlong windmills na magkakahilera, kumakaway sa kahit na sinong dumadating. The bollard lights serve as the main source of ligh

Clicking of cameras, flickering of lights, and striking of angles surrounded me during the entire time of my photoshoot. Kaharap ko ngayon ang mga photographers ng agency namin habang si Wendy naman ay tinitignan ang mga litratong nakuha na sa'kin. "Few more shots, Celeste." Sambit ng photographer. "That's good!" Ilang pitik pa ng camera ang dumaan bago kami tuluyang natapos. The compliments from three photographers were flattering, bringing me pride and confidence. Pagkatapos ng photoshoot ay dumiretso ako kay Wendy na naghihintay sa'kin. Napangiti ako nang mahagip ng mga mata ko si Ate Xyline mula sa hindi kalayuan. She was surrounded by her hair and makeup artists. "Don't forget your schedule tomorrow, Celeste." Pagsalubong sa'kin ni Wendy. "May photoshoot ka bukas para sa promotion ng fitness center. Sa Manila 'yon gaganapin kaya dito na tayo magkikita-kita para isang sasakyan na lang ang dadalhin natin. The owner personally requested to have you posted on their website and ta

"Are you happy?" Pagtatanong ni Zeidan sa'kin nang matapos kaming sumakay sa kabayo. "May gusto ka pa bang gawin ngayon?" Sandali akong nag-isip habang inaayos ang suot ko. Bahagyang umangat ang damit ko dahil sa hangin na sumasayaw sa paligid namin kasabay nang bawat hakbang namin sa paglalakad. Napatingin si Zeidan sa katawan ko at mabilis na hinawakan ang dulo ng tela nito para ibaba. Napakunot ang noo ko nang maramdaman ang pagsakit ng bandang tiyan ko. "Kumain na muna tayo." Sambit ko rito. Bahagya akong napatungo nang makaramdam ako ng bahagyang pagkahilo. "Zeidan----,""Isla, what's wrong?" Nag-aalalang tanong nito at hinawakan ako sa bewang. We stopped walking for a moment. "Baby, look at me." Sandali akong pumikit bago muling tumingin sakaniya. Bumabalik na naman ang ganitong pakiramdam ko. Siguro ay dahil sa sobrang pagod sa maghapong dumaan. "Nahihilo lang ako. Nagutom siguro ako dahil sa mga ginawa ko sa maghapong ito." Tugon ko sakaniya. I tried to compose my tone so

It was only nine o'clock in the morning when I woke up. Zeidan wasn't beside me, so I stood up. Sandali ko munang pinakiramdaman ang sarili ko. Hindi na bumabaliktad ang sikmura ko, at hindi na rin naman sumasakit ang ulo ko kaya dumiretso na ako sa kusina para silipin ang lalaki doon. "Zeidan," I called when I saw him preparing our breakfast. "Bakit ang aga mo?" Napatingala siya at bumaling sa'kin. Worry was evident in his eyes when he walked closer to meet me halfway. "Good morning, baby." He uttered, then planted a soft kiss on my forehead. "How was your sleep? Masama pa ba ang pakiramdam mo?" "Hindi na. Pinakiramdaman ko rin muna ang katawan ko bago ako lumabas." I told him before glancing at the foods he prepared. "Tapsilog ba 'yon?" I asked. Nauna ako sakaniyang maglakad patungo sa lamesa kung saan nakahanda ang mga pagkain. He followed me and touched my neck to check my temperature. "I swear, I'm already okay. Hindi naman ako nilalagnat." I chuckled before a dish caught m