Everything before him was filled with chaos. Walang kapayapaan, walang kasiyahan. Gumuguho ang mundo sa bawat pagdilat ng mga mata ko, nauubos ang mga pag-asang binubuo ng sarili. But with Zeidan, everything fell into their right places. Hindi nawala ang mga problema, pero mas gumaan. They became bearable. "Dito mo ako unang nakita, 'di ba?" I asked. Hinawakan ko ang buhok ko dahil tinatangay ito ng hangin. "Bakit ka naging interesado sa'kin? I mean, you didn't know me. Nakita mo lang ako no'n, pero wala kang alam tungkol sa'kin." Humahampas ang alon ng tubig sa dalampasigan. It was serene. The stars were shining on the night sky, representing the mark of tears I shed. Napalingon ako sakaniya. He held my hand. Bahagya niyang pinisil iyon habang nakatitig sa'kin. "Ang ganda mo." He uttered. Sincerity was evident in his tone, but it felt weird. "Your cries caught my attention, but your soul had my interest. Napakaganda mo kahit umiiyak ka, pero binigyan mo ako ng dahilan para panga
Huling Na-update : 2025-08-22 Magbasa pa